Vallen hoort bij het leven
Vallen hoort bij het leven. Toch was ik liever niet op mijn snufferd gegaan. Ruim tien jaar geleden ging ik vrij hard onderuit, maar deze keer was het vele malen harder en pijnlijker. Hoe kon iemand als ik met zo veel kennis en ervaring nou opnieuw vallen? Een ezel stoot zich toch geen twee keer aan dezelfde steen? Misschien was het ook niet dezelfde steen en misschien was ik wel een krachtig Fries paard met oogkleppen op. Ik had het niet zien aankomen en toen ik eenmaal viel, was was het zo onwerkelijk dat ik het maandenlang niet serieus kon nemen. Dit overkwam mij toch niet écht? Ik zou toch zo weer opstaan en verder wandelen? Geen paniek, ik had dit onder controle. Ik loste dit alles wel op. Niet vandaag, maar morgen.
Ongeveer een jaar geleden werd er door verschillende nare omstandigheden een zaadje geplant en de maanden erop kreeg dat zaadje steeds een beetje water met vergif als voeding toegediend. Zonder dat ik me er voldoende van bewust was groeide er iets naars in mij. In eerste instantie uitte zich dat in heel veel angst. Ik wilde dat niemand hier last door ondervond en probeerde de angst uit alle macht te controleren en onderdrukken. Soms werden de angst en paniek te groot en dan moest ik een smoes bedenken om ergens eerder te vertrekken: 'Jullie zijn vandaag een uurtje eerder vrij, meiden!' of 'Ik heb griep, dus ik ga vandaag iets vroeger naar huis' Ik voelde me er vreselijk onder, maar hoopte dat het langzaam en vanzelf voorbij zou gaan...
De angst ging niet voorbij en de stress werd alleen maar groter. Zo groot dat ik het op manieren ging bevechten die me bekend waren. Een copingmechanisme dat eerder in mijn leven tijdelijk effectief was geweest. Ik wist hoe het werkte, dus wat kon het kwaad als ik ervoor waakte dat het niet uit de hand liep?Hardlopen en gezonder eten. Het gaf gewoon nét dat beetje controle en demping van angst waar ik al bijna een jaar naar verlangde. Even hielp het. Heel even. Al snel was er meer nodig, meer inzet. Harder, sneller, minder, gezonder. Ik zag dat ik struikelde, maar was er heilig van overtuigd dat ik mijn evenwicht zou herpakken. Ik stelde iedereen om mij heen gerust en zocht steun voor mijn angsten. De angst werd voor mijn gevoel niet serieus genomen, waardoor het zieke zaadje in mij dit als kans zag om uit te bloeien tot het meest lelijke onkruid ever.
Het onkruid vond zich langzaam een weg in mijn lijf. Dat wat gezond en krachtig was, werd overwoekerd en beetje bij beetje de gezonde bloei belemmerd. Er ging in mijn hoofd geen dag voorbij zonder de wens om het onkruid te verdelgen. Tevergeefs. Iets van dat onkruid leek zich in mijn hersenen te hebben genesteld, als een vleesetende plant die niet meer loslaat. Op een manier die ik niet kende. Ik was de controle kwijt, maar dacht die iedere dag opnieuw terug te vinden. Vandaag. Morgen. Maar morgen werd overmorgen en overmorgen werd volgende maand. Totdat het onkruid zich zo ver had verspreid dat ontkennen niet meer mogelijk was. Dit was wat het was en het was niet goed.
Ik val, ik viel, ik ben afgevallen.
De voltooide tijd van een onvoltooid gevecht.
Onwerkelijk. Het was alsof ik droomde. Dit was niet mijn leven. Dit was niet mijn realiteit. Ik die dacht nooit meer terug te grijpen naar zoiets zinloos, zoiets vernietigends kon de spiegel niet langer voorliegen. Mijn spiegelbeeld herkende ik niet. Wie was die zieke vrouw? Waarom had ze dit gedaan? Ze had zichzelf zo lelijk gemaakt, haar lijf zo terkort gedaan en er stond zoveel op het spel. Haar gezonde lijf, haar kinderwens, haar baan, haar partner, haar huis, haar hond, haar familie en vrienden. Hoe kon ik hen dit aandoen? Hoe kon ik mijn leven zo op het spel zetten? Dit besef was er iedere dag heel even. Dat was mijn kans om gif te kopen en het onkruid te verdelgen.
Goed gif bleek lastig te vinden. Ik wilde immers niet herkend worden. Ik was voor zo veel jonge vrouwen een voorbeeld en zou hen teleurstellen. Ik wilde dat dit opgelost was, voordat iemand het zou merken. Zo zou ik niemand teleurstellen en zo zou mijn eigenwaarde geen extra deuk oplopen. Het voelt vreselijk beklemmend om je voor de hele wereld te moeten verstoppen. Plotseling waren mevrouw zonnebril, meneer sjaal en zijn maatjes muts & pet mijn beste vrienden. Ik schaamde me voor wat ik had gedaan. Ik had dit mezelf immers aangedaan, toch? Hoewel ik altijd tegen iedereen zeg dat deze ziekte geen keuze is, gaf ik mijzelf er wel de schuld van. Gevoel en verstand waren in deze kilometers van elkaar verwijderd. Ik wist prima hoe het werkte, maar het onkruid ontkende en overschaduwde alles.
Met het beetje gif dat ik kon vinden startte ik de verdelging. Dit bleek een stuk lastiger dan verwacht. Ik had maar weinig gif en het onkruid groeide telkens weer terug. Soms kwam het zelfs in grotere hoeveelheden terug. Eén stap vooruit, twee stappen terug. Het leek een strijd zonder goed einde. De gevoelens die hierbij kwamen kijken waren intens, vooral de eenzaamheid raakte me diep. Waarom waren er zo weinig mensen die me wat gif tegen dit onkruid konden bieden? Terwijl ik mijzelf al bijna 10 jaar inzet voor de bestrijding hiervan bij anderen, stond ik nu vrij alleen in deze strijd. Hoewel ik me verstopte voor de halve wereld, leek de de wereld zich ook voor mij te verstoppen.
In eerste instantie dacht ik dat het het taboe op eetstoornissen wel meeviel, nu ervoer ik het tegenovergestelde. Onbegrip, verwijten, negeren, zwijgen... mensen die door mij nu niet meer geloofden in genezing,... het kwam allemaal langs. De angst om gezien te worden, om mij kwetsbaar op te stellen werd hierdoor alleen maar groter. Ik voelde me een failure en dat werd bevestigd door blikken en woorden. Verstandelijk wist ik dat dit alles niet klopte. Ik was zo'n 10 jaar geleden volledig genezen, net als iemand die geneest van het breken van een been. Na 10 jaar had ik mijn been opnieuw gebroken, harder dan voorheen, pijnlijker. Betekende dit dat genezing niet mogelijk was? Betekende dit dat ik gefaald had? Nee.
Nee, het betekende dat een smerig onkruid zich opnieuw in mijn tuin binnen had weten te dringen op een moment waarop ik even schuilde voor de regen. Even de andere kant op keek. Het had binnen no-time alles overwoekerd. Het had mijn leven op zijn kop gezet en iedere dag tot een gifgevecht gemaakt. Een gevecht, want dat is het. Ik leg me niet neer bij dit onkruid. Ik laat de boel niet lekker groeien. Iedere dag opnieuw grijp ik dat gif en doe ik die tuinhandschoenen aan om de boel terug te dringen. Om dat onkruid te verwijderen en ervoor te zorgen dat het volledig mijn tuin verlaat. Ik vecht, harder dan ooit tevoren.
De angst, de drang naar controle, het moeten bewegen, de paniek bij het eten, de schuldgevoelens, de walging van jezelf, de pijn in je lichaam, het niet meer kunnen slapen, de wanhoop, het gewicht op de weegschaal, het in de steek laten van je lichaam, de betekenisvolle blikken, het onbegrip en de ingewikkelde hulpverlening... Ik weet hoe jij je voelt, want zo voel ik me.
Ik ben nu echter op een punt gekomen, waarop ik weet dat ik ga winnen, al is die weg nog lang. Die laatste kilometers tot de finish wil ik graag met je delen. Tegelijkertijd vind ik dat doodeng, want natuurlijk ben ik bang voor jullie reacties. Als je lijdt aan een eetstoornis ben je heel kritisch en hard naar jezelf toe, maar vaak ook naar je omgeving. En ik ben ook maar een imperfect, kwetsbaar mens met gevoelens, net zoals jij...
Toch wil ik dit proberen met jou te delen, omdat ik denk dat het waardevol is. Voor mijzelf en voor jou. Samen strijden geeft kracht en motivatie. Ik hoop dat ik door te laten zien dat ik deze strijd opnieuw kan winnen, jou de motivatie geef om ook te strijden én te winnen. Vallen hoort bij het leven, maar het is nu weer tijd om op te staan en verder te lopen... de toekomst, het leven in ♥
Gerelateerde blogposts
Reacties
Maar tegelijk ook zo ontzettend dapper dat je het hier deelt!
Je kunt dit, jij gaat dit winnen lieve Scarlet!
ik wens je heel veel sterkte toe in je herstel!
(wil een veel langer bericht schrijven, maar ben echt niet goed met woorden, sorry)
Zó ontzettend dapper dat je dit doet. Hier gaat het toch ook om!! Natuurlijk is het heel naar om er door overgenomen te worden.. Ik ben er ook nog niet vanaf en het is fijn als je zo deelt.
Je bent een topper en een mooi mens!
Liefs
Veel liefs
Vallen hoort inderdaad bij het leven, maar je staat weer op en je vecht. Je hoeft je niet te schamen of jezelf de schuld te geven.
Naar dat het weer zo speelt en je hier weer doorheen moet.
Heel veel succes, ik geloof dat je het ook dit keer weer gaat winnen!
Heel veel sterkte en kracht gewenst!
Liefs
wat ben je een stoere en dappere vrouw een groot voorbeeld was je al vooe velen maar ik hoop dat je ziet dat jou strijd ,jou adviezen en je site nog steeds goed is voor duizenden meiden ik wens je alle kracht en vechtenlust toe voor de komende tijd en ook voor daarna nogmaals je bent een stoer wijf
Het is heel verdrietig en eigenlijk ook frustrerend dat de eetstoornis zichzelf weer in je leven gedrongen heeft. Met zijn ellebogen, om zoveel mogelijk ruimte te krijgen. Om alles wat jij geleerd hebt in de afgelopen jaren teniet te doen, om alle positiviteit te verliezen, zodat hij alle ruimte krijgt. Maar Scarlet, het is niet jouw fout of schuld. De eetstoornis is iets wat geactiveerd wordt zodra het eventjes niet lekker gaat of zoals bij jou, langere tijd sluimert. Daar kom jij zelf niet eens aan te pas!
Het voelt misschien wel oneerlijk dat jij nu weer moet vechten, maar dit bericht toont al weer hoeveel ongelofelijk MOED je hebt. En KRACHT! Weetje, eerlijk gezegd voel ik alleen maar pijn voor je. Vind ik het zo onnoemelijk ellendig dat het weer terug is bij je.. Ik wil je alle kracht en liefde toewensen om hier doorheen te komen. Je staat niet alleen. Ook al voelt het misschien zo. Ik sta naast je en ik weet zeker dat er nog veel meer meiden/vrouwen naast je staan, je verhaal herkennen! En je willen steunen!
Zet 'm op Scarlet! Jij moet winnen! Sterkte in je gevecht!
Lieve groet!
Een terugval, of eigenlijk een tweede keer ziek, is inderdaad nog pijnlijker omdat de omgeving zo zuchtend, boos en veroordelend reageert. Maar laat dat je niet belemmeren in je herstel. Je hebt zulke mooie doelen om voor te herstellen.
Ik ben ook meerdere keren gegrepen door het onkruid, maar nu denk ik dat ik alle verdelgingsmiddelen wel in huis heb. En geloof me, als in jouw tuin het mooiste bloemetje van de wereld gaat bloeien, dan val je nooit meer terug. Een kindje.
Hou vol en veel sterkte!
Ik kan niet ontkennen dat ik al een tijdje vermoedens had en je blog op je andere site als bevestiging zag van die vermoedens, maar dat neemt niet weg dat ik het ontzettend moedig vind van jou dat je hier ook met de spreekwoordelijke billen bloot gaat en daarvoor een ontzettend treffend beeld weet neer te zetten in je blog om deze nare ziekte te beschrijven.
Dat je teruggevallen bent zegt niets over genezing in mijn ogen. Om bij je eigen vergelijking met een gebroken been te blijven, de plek van de breuk blijft altijd net iets kwetsbaarder dan de rest van het bot, maar dat betekent niet dat je been nog gebroken is of ooit daar weer gaat breken. In mijn ogen heb je gewoon ontzettend pech gehad dat er teveel in te korte tijd op je bord kwam. Er heeft te lang te veel verkeerde druk gestaan op het bot en nu is de oude breuk opnieuw gaan scheuren. Alleen is het bij jou niet een oude fractuur maar een oud coping mechanisme waar de kwetsbaarheid in zit dat kan niemand je kwalijk nemen, dat zouden ze namelijk ook niet doen als het wel om een gebroken been zou gaan.
Ik wens je heel veel kracht toe en laat het feit dat je een rolmodel bent je niet in de weg zitten. Genezen doe je voor jezelf en als je daarmee anderen kunt inspireren is dat ontzettend mooi, maar laat het niet de hoofdlijn zijn ;)
Dat is inderdaad een zeer moeilijke maar echt moedige bekentenis.
Ik wil je bedanken voor de hulp die je me al hebt gegeven en ik wens je veel sterkte en moed in je herstel.
En geloof me ' be proud' wat je nu geschreven hebt is ontzettend moedig.
Je blijft me verbazen.. Wat ben jij moedig. Zo open, eerlijk, kwetsbaar en tegelijkertijd onaantastbaar, dapper en krachtig. Zoals al eerder is gezegd, door jouw manier van aanpakken blijf je een persoon waar tegen op word gekeken. Al val je nog zo diep. Ik hoop dat je het allemaal anders gaat zien, dat wij je misschien geen tegengif kunnen bieden. Maar wij allemaal op proud, wij hebben handen zat, die je vangen als je valt. Je bent niet alleen! Ik geloof in je, en met mij iedereen.
Veel liefs en succes, ook voor Joyce
Wat dapper en moedig dat je je zo kwetsbaar opstelt en wat heb ik daar ontzettend veel bewondering voor.
Ik vind het echt heel erg voor je dat je opnieuw door dit monster gegrepen bent en wordt er zelfs enorm verdrietig van, maar jij gaat het ook dit keer weer verslaan!
Ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd. Je staat er niet alleen voor!
X
Ik wens jou heel veel sterkte en liefde toe, en natuurlijk ook voor Joyce.
Liefs
Ik krijg tranen in mijn ogen als ik je verhaal lees. Al een lange tijd volg ik de verschillende blogs op proud2beme. En ik kijk erg naar jullie als redactie op. Ik vind het ontzettend knap van je dit open te delen en begrijp je angst en onbegrip op deze situatie. Weet dat je juist door deze kwetsbaarheid te delen, je krachtiger bent dan ooit tevoren. Ook al voelt het misschien nog niet even zo. Ik weet zeker dat jij met lieve mensen om je heen en de kennis die je al over jezelf hebt, in staat gaat zijn hierboven op te komen. En zo blijf je de inspirerende vrouw die je bent!
Ik wens je alle kracht en liefde toe in deze strijd. Ik gun je zoveel meer rust in je hoofd en zelfacceptatie. Iets wat nu misschien nog onmogelijk lijkt, maar echt niet onmogelijk is!
Liefs!
Veel liefs, liefs, knuffels, wijsheid en sterkte
In je zwakheid ben je sterk! Daar wil ik mee beginnen, zie deze terugval bij jezelf niet als falen! Juist door te laten zien dat je zwak kan zijn kan je daarna extra duidelijk laten zien hoe sterk je bent. Dit is jou kracht!
Juist gisteren had ik een dienst (ja ik ben christen, maakt verder niet veel uit) waar opeens het hele thema ging over troost. In Mattheus staat de tekst: gelukkig zijn zij die treuren... En nu denk je vast, net als ik deed, joepie ik zit er zo diep in nou joepie de poepie wat ben ik blij..... Maar toen ging de spreker door, hij zei : "wamneer je alleen maar vreugde ervaart kan je nooit de troost ontvangen die er voor jou is. Maar juist wanneer je treurt, moeilijke momenten meemaakt en het niet ziet zitten kan je getroost worden.
Je hoeft het niet alleen te doen, mensen om je heen zijn er om je te steunen, te troosten en er voor je te zijn. Juist op die momenten dat de steen in je rugzak te zwaar wordt.
Deze blog vind ik daarom zo sterk van je, laat die eetstoornis jou niet onderuit halen dat het alleen maar zwak is dat ereen terugval plaats vind. Laat de wereld, laat iedereen op proud gewoon maar zien hoe sterk je bent, dat je het 2x kan verslaan. Dat alles wat je schrijft werkelijk jou kracht is en je door en door weet hoe het voelt en hoe k*t het allemaal is!
Scarlet ik wens je alle liefde, kracht en bemoediging toe die je nodig hebt om dit te overwinnen. Een heftige strijd, waar soms geen einde aan lijkt te komen, maar jij kan dit en jou leven is keihard de moeite waard! Jij kunt dit dappere strijder!
Liefs
Ik vind het knap en moedig dat je het nu ook hier geplaatst hebt. Natuurlijk werd er al over je gesproken, zeker omdat je het op je eigen site al wel geplaatst had. Toch heb je hier met een andere doelgroep te maken en ik snap helemaal dat het als falen voelt. Juist daarom is het goed dat je je verhaal deelt.
Ik hoop dat je ons kunt vertellen de komende weken wat voor hulp je nu hebt en wat dit verschilt met de hulp van 10 jaar geleden.
Ook hoe je partner en collega's er mee omgaan en of je dat als steun ervaart of dat het juist tegenovergesteld werkt.
Nogmaals, veel sterkte.
Lieve Scarlet, bedankt voor deze mooie, eerlijke blog. Ik wil je veel sterkte wensen, met de laatste kilometers. Zelfs al komen er soms weer kilometers bij; niets is onmogelijk.
Sterkte, blijf in jezelf (en je omgeving) geloven.
Succes en sterkte. En misschien haal je zelf wat uit je blogs die je zelf hebt geschreven voor ons. Misschien helpt dat jouw ook. Opnieuw een eye opener.
wat een mooie blog maar daarnaast ook zo jammer dat je deze hebt moeten schrijven. Ik had gehoopt dat je er 10 jaar geleden vanaf was en met mij waarschijnlijk velen.
Ik snap dat het hier delen voelt als falen, als gigantisch op je gezicht gaan. Maar wij weten allemaal wat je meemaakt, wij weten dat het niet 'stom' van je is en dat je dit zelf wilde. Je kon niet anders en nu heb je spijt, heel veel spijt. Maar we zien ook hoe je vecht, dat laat je in je vlogs zien en ook hier toon je het weer. En daar kunnen wij een graantje van meepikken, daar kunnen wij dingen van leren. Dus ook nu kun je ons helpen, misschien niet meer zoals je dat eerst deed en zals Nouska, Danique en Sandra dat doen, maar juist als medestrijder, die in hetzelfde schuitje zit.
Ik weet dat je hieruit gaat komen, je bent er sterk genoeg voor. 10 jaar geleden kon het en nu kan het ook. Ik wens je heel veel sterkte met het winnen van dit gevecht, met het verslaan van dit monstertje en het verdelgen van je onkruid. Maar jij hebt de goede onkruidverdelger wel op voorraad, daar ben ik van overtuigd.
Heel veel sterkte (L)
Heel veel beterschap
Wat ben jij ontzettend dapper en wat heb je zoiets 'lelijks' ontzettend krachtig en mooi verteld! Heel veel sterkte de komende tijd en je gaat gewoon kei hard van die stomme eetstoornis winnen! We gaan dat met z'n alle samen doen! Heel veel sterkte de komende tijd! Je bent een kanjer! 😘
Wat ben je toch dapper! Wat zwaar dat de onkruid weer in je tuin kon gaan groeien, maar ook met wat onkruid in je tuin kun je anderen tot steun zijn. Het maakt je in mijn ogen in staat om hand in hand het gevecht aan te gaan. Ook in deze blog lees ik weer hoe hard je bent tegen jezelf, hopelijk leer je nog wat milder te zijn voor jezelf. Mensen die jou beoordelen om je terugval zeggen eigenlijk niets over jou, maar over een verwachting die zij hadden, al snap ik dat dat pijnlijk kan zijn.
Ik ben je dankbaar, dankbaar voor alles wat je doet voor Proud2bme, maar ook dankbaar dat je écht jij bent! Dat je laat zien dat je geen supervrouw bent, maar dat jouw leven ook met vallen en opstaan gaat. Blijf de mooie sterke vrouw die je bent lieve Scarlet
Echt een prachtige blog, hij raakte mij echt.
Met z'n alle gaan we winnen van onze eetstoornissen 💪🏼❤️
Bedankt voor deze mooie blog, en heel veel sterkte, take care😘
Wat een eenzame strijd moet het zijn, ik hoop dat alle reacties je even het gevoel geven dat je samen bent. Je hoeft je niet te schamen. Ik vind je nog altijd een dappere vrouw en een voorbeeld. Ik heb geen ES, maar jouw kracht, openheid, doorzettingsvermogen, humor, behulpzaamheid, het feit dat deze site bestaat; het geeft mij zoveel moed. Vecht door! Her leven heeft je nog teveel moois te bieden.
Sterkte!
Ik had het al voorbij zien komen op ikvrouwvanjou, maar wat dapper dat je het ook hier deelt! Ik denk dat anderen hier alleen maar respect voor kunnen hebben. Het is helaas iets wat kan gebeuren en het serieus nemen, toegeven dat het niet lekker gaat en hulp zoeken is dan alles wat jij er zelf aan kunt doen. Een eetstoornis is geen keuze herstellen wel.
Ik heb zelf de afgelopen tijd ook een terugval gehad, voelde mij schuldig naar mijn omgeving en dacht dat ik het allemaal zelf op kon lossen. Uiteindelijk maakte dat juist alles erger. Hulp die ik eerder had gehad wilde ik niet opnieuw omdat ik daar dit keer niet de oplossing in zag. Nu heb ik een super fijne coach (wel gespecialiseerd in eetstoornissen en is ook psycholoog) gevonden zonder wachtlijsten en met een aanpak die mij past. Ik hoop dat jij ook zo een iemand gaat vinden.
Hoe rot het nu ook is, soms gebeuren dingen met een reden, kun je hiervan leren en er nog veel sterker uitkomen!
Heel veel sterkte de komende tijd.
Ik wil je verder nog heel veel goede moed en sterkte wensen en ik zal ook voor je bidden als dat mag van je.
Lieve groeten en een dikke knuffel
Erg sterk wat je hier neerschrijft. Een rolmodel, hulpverlener of ervargingsdeskundige, heeft nooit een eed afgelegd waarin ze belooft onfeilbaar te zullen zijn. Je bent, met je herstelverhaal, een rolmodel, voorbeeld en bron geweest voor velen in Nederland en Belgïë. Het is je taak ergens, om nu te tonen dat herstel niet altijd rechtlijnig verloopt, en ook jij een terugval kan meemaken. Laat het gevoel van schaamte, en de angst voor wat komen zal, overschaduwen door het geloof in je innerlijke kracht, en de steun van alle anderen hier op Proud.
Je hoeft je niet schuldig te voelen naar je omstaanders. Deze zware last alleen dragen, zou liegen en dubbelspel met zich meebrengen. Dat is voor diegenen die écht om je geven vaak veel erger, dan je nogmaals steunen doorheen dit proces.
Heel veel liefs,
Leentje (ANBN belgië, ook NIET onfeilbaar by the way ;-) )
Heel veel sterkte, je bent niet alleen!
Take care lieve Scarlet!
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Heel veel sterkte!
ik vind het oprecht heel naar voor je dat je deze strijd opnieuw moet voeren.
We geloven hier allemaal in jou kracht, daar ben ik zeker van !
Veel sterkte lieve Scarlet
Van jou en je collega's leer en durf ik aan te nnemen dat genezen echt mogelijk is, dat het geen schone schijn is. Want als het even niet lukt, zeg je het ook eerlijk..
Scarlet je bent een top wijf. Een voorbeeld voor de hulpverlening.
Je doet het goed, en ik hoop met jou te leren hoe ik uit deze terugval kom.
Want wat je ooit geleerd heb komt echt weer terug!
Sterkte
Ook dan .... kan het toch je weer overkomen..
Ik begrijp je...het gevoel dat je het herkent..maar zeker weet het onder controle te hebben... of toch niet... de kwetsbare gevoeligheid...beschadigd stukje van de kern... wat ons vatbaar maakt voor dit onkruid...
Maar wat je zegt...als we met meer lotgenoten het Onkruid verdelgen..uitroeien....
Dan zijn we sterker dan het misselijke (onverwoestbaar lijkende) giftige onkruid..
Je bent staat er niet Alleen voor, jij verdiend net zo hard de steun en zorg en liefde die jij al 10 jaar lang aan andere geeft......!!!
Liefs Nicole en een pootje van mijn labrador Tim
Wat ongelofelijk dapper dat je dit deelt. Een prachtig blog, maar enorm pijnlijk. Ik vind het heel mooi dat je deelt, juist om dat taboe te doorbreken. Je inspireert, ook met terugval. Natuurlijk had ik he gegund dat het niet zo was gelopen, maar zo liep het wel. Ik hoop dat je de kracht vindt en blijft vinden om je onkruid te verdelgen. Aan de reacties boven mij te lezen, leeft heel Proud met je mee. Ik hoop dat jij beetjes van de steun ervaart die jij ons al zo lang geeft en waar wij (of ik in elk geval ;)) enorm dankbaar voor zijn. Na jarenlang geven, hoop ik dat je ook iets mag ontvangen.
Dankjewel voor het delen en veel sterkte in dit rottige gevecht.
Liefs
Ik had de laatste tijd al her en der gelezen dat het momenteel niet goed met je zou gaan. Als boegbeeld van een site als Proud moet dat niet makkelijk zijn. Des te dapperder vind ik het dat je dit nu toch met ons deelt. Je hebt het mooi onder woorden gebracht.
Tien jaar geleden heb je deze rotziekte al eens overwonnen, dus ik weet zeker dat je het nu weer kunt. Ik wens je heel veel sterkte.
Van jou en je collega's leer en durf ik aan te nnemen dat genezen echt mogelijk is, dat het geen schone schijn is. Want als het even niet lukt, zeg je het ook eerlijk..
Scarlet je bent een top wijf. Een voorbeeld voor de hulpverlening.
Je doet het goed, en ik hoop met jou te leren hoe ik uit deze terugval kom.
Want wat je ooit geleerd heb komt echt weer terug!
Sterkte
Wat enorm krachtig dat je dit hier deelt. Ik hoop dat je je vrij voelt om gewoon alleen te delen wat voor jou goed voelt, en dat je je niet te veel zorgen meer gaat maken over hoe het op anderen overkomt. Want ik weet zeker, echt heel zeker, dat jij voor zo ontzettend veel mensen een voorbeeld bent, en JIJ bent nu gewoon even het allerbelangrijkste waar je aan moet denken he! Ik hoop dat je veel steun kunt halen uit alle berichtjes, en dat het een bevestiging voor je is dat niemand boos of teleurgesteld is, maar dat iedereen je het allerbeste toewenst, want dat verdien je echt! Veel sterkte komende tijd, je bent volgens mij een heel sterk persoon!
Liefs, Eke
Terugval kan, net als dat een ander depressief wordt bij spanning.
Ik wens je heel veel kracht toe, en gezondheid!!
Volgens mij zijn er veel mensen die je steunen. Laat je maar steunen, jij kan dit gevecht winnen!
Dappere, moedige, kwetsbare vrouw. Ik gun je alle ruimte en alle steun die je nodig hebt voor jouw herstel. Je hoeft het niet alleen te doen. Ook jij mag het allemaal niet meer weten. Ook jij mag 'foute' keuzes maken. Ook jij mag angstig zijn, en de wereld even niet meer kunnen dragen. Val zo vaak als nodig is, blijf soms even liggen als het moet, en krabbel dan weer langzaam op. Uiteindelijk word je hier sterker van. Zelf, als mens. Die voorbeeldfunctie is leuk, maar uiteindelijk ben jij ook gewoon Scarlet. Met je jukken, met je angsten, met je perfecte imperfecties. De wereld redt zichzelf wel. Nu is het tijd voor jou.
Sterk ben je. Ik wens je zachtheid toe. De ruimte om ook in je herstel niet perfect te hoeven zijn.
Nog een heel klein ding; ik weet niet hoe jij dit ervaart ten opzichte het verantwoorden naar de bezoekers van proud2bme etc. maar ook jij mag het moeilijk hebben en stapjes terug en op z'n plaats maken. Hoort er bij.
Liefs
Wat naar en vervelend dat je dit overkomt, maar ik en alle anderen meiden op proud2bme vechten samen met jou mee we staan er met z'n allen niet alleen voor.
X Samantha
Je bent mens en je mag je kwetsbaarheden hebben.
Verdrietig ook want het is gewoon k*t en ik gun dit niemand.
Succes met alles
Wat ben je dapper voor het delen van je strijd! Ik vind dan ook helemaal niet dat je faalt maar ook ik snap dat gevoel. Zet hem op! Je kunt het! ❤
Ik weet als geen ander hoe het is om "op je plaat te gaan".
Zo ben ik er ook zeker van dat er altijd een klein beetje "gevaar" achterblijft, wachtend op die trigger(s), die je naar zwaarder weer sturen.
Ik kreeg mn diagnose op 8 jaar en ben nu 34. Elk moment kan het fout gaan. Maar denk aan de dingen die je houvast geven, je kracht geven om weer op te klimmen.
Geen idee hoe vaak ik in een ravijn gelazerd ben, ontelbare keren. En ook vaak verder nog - suïcidaal gedrag - maar toch trek ik me op. En ik zal dan ook nooit zeggen dat ik genezen ben. Eetstoornis nao is het nu op mijn lijstje van huidige diagnoses.
Mijn partner en hond geven me kracht, om -ook- voor hen te blijven vechten. Hoe slecht het ook gaat.
Dikke knuffel, (ook aan Joyce & Sjors)
Liefs
Karin
Dankjewel voor je openheid, je eerlijkheid en je kwetsbaarheid. En je kracht, want in alle kwetsbaarheid die je hier laat zien, en waarvan ik me alleen een voorstelling kan maken van hoe moeilijk dit voor jou moet zijn, om dit zo te delen hier (met toch wel de 'voorbeeldfunctie' als oprichter van Proud), lees ik zóveel kracht.
Je eenzaamheid raakt me diep, en bovenop alles wat ik je toewens en gun in dit leven en in deze strijd, is dat vooral verbondenheid en samenzijn met de mensen die je liefhebt, en de mensen die jou liefhebben. Want ook met deze terugval, zijn die er. Dat weet ik zeker.
Je hoeft het niet alleen te doen en ik hoop dat je dat mag en kunt gaan ervaren. In jouw omgeving, en hier.
Je bent een mooi mens, lieve Scarlet, en ik wens je alle kracht die je nodig hebt om dit te overwinnen, want dat kun jij. Dat kun je ongetwijfeld.
Ik stuur je heel veel liefde en warmte,
Katinka
Wat mooi, sterk en eerlijk van je om dit met ons te delen.
Wat ongelofelijk klote dat je deze strijd opnieuw moet voeren, wat zal je er kapot van zijn. Ik snap dat gevoel van falen heel erg goed, opnieuw beginnen, opnieuw de strijd leveren, opnieuw vallen en natuurlijk opstaan
Ik ben heel erg blij dat je deze post hebt geplaatst al zou ik willen dat dat niet had gehoeven. We moeten eerlijk zijn naar onszelf en naar de mensen om ons heen om beter te voelen.
Heel veel sterkte en liefs naar jou en Joyce!
Zoals Mimosa ook heeft gezegd, je voorbeeldfunctie maakt niet dat je perfect hoeft te zijn. Ik ben juist heel blij dat je niet perfect bent. En dat je dat durft te laten zien.
Zelf ben ik ook na 20 jaar opnieuw de eetstoornis (AN) in geduikeld. Ik voel me een enorme faalhaas. Net zoals je schrijft. En ik twijfel nu ook enorm of ik wel ooit echt beter was.
Ik weet het niet. En ik voel me er zo schuldig over!
Raar eigenlijk, want iemand die zijn been breekt voelt zich daar ook niet schuldig over....
Ik wens je een goed herstel toe, neem de tijd en ruimte die je nodig hebt.
Knuffel van mij. En heel. veel. liefs.
Tranen in mijn ogen na het lezen van je blog. Tranen omdat ik het zo naar vind om te lezen dat je zo eenzaam deze strijd aan moest gaan. Je bent zo'n lieve, sterke, behulpzame vrouw, je verdient de steun. Wat ongelooflijk dapper dat je dit deelt hier op Proud, en wat kan ik me goed voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om je zo verantwoordelijk te voelen als hoofdredactrice.
Ik denk dat het heel goed is dat je het hebt gedeeld, en aan alle reacties te lezen is iedereen dat met me eens. Je verwoordt het allemaal heel mooi, en wat stoer dat je de strijd weer aangaat en je niet meer verstopt. Uiteindelijk kom je daar het verste mee.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe voor de komende tijd. Blijf bij jezelf, blijf vechten.
Heel veel liefs x
Wat heb je dit toch ontzettend mooi geschreven!
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat het snel beter gaat!
Liefs,
V.
Wat ontzettend dapper dat je dit hebt durven delen. Ik vind het juist van heel veel kracht getuigen dat je dit wilt delen met ons allen; juist op deze momenten ben je een voorbeeld voor ieder ander. Namelijk dat je jezelf niet hoeft te schamen voor een terugval, maar dat je er open en eerlijk over mag zijn. Steun en hulp toe mag laten, hoe eng dat ook is. Jij hebt daar net zoveel recht op als een ieder ander.
Ik bewonder je manier van schrijven en zie in jou een groot voorbeeld. Vergeet dat niet, jij doet er nog steeds toe! Heel veel succes en sterkte met het bestrijden van jouw onkruid; ik heb er alle geloof in dat jou dat gaat lukken!
Veel liefs,
S.
Ik vind juist dit, deze kwetsbaarheid en eerlijkheid, zó onwijs helpend. Ik kan niet goed uitleggen waarom, misschien simpelweg omdat je onder woorden brengt wat ik en zovelen van 'ons' ook ervaren. Heel dapper dat je dit deelt met ons en wat fijn dat je de realiteit laat zien. Daar heb ik echt veel bewondering voor. Natuurlijk heb jij in zekere zin een voorbeeldfunctie, maar daar maak je nu juist heel goed gebruik van door te laten zien dat terugvallen erbij hoort en dat je sterk kunt zijn in je kwetsbaarheid.
Heel veel sterkte en kracht toegewenst.
Liefs.
Ten eerste RESPECT. Wauw wat mooi geschreven en wat leef ik met je mee. Ik denk aan je. Je kunt het. Veel liefs
Wat dapper dat je dit gedeeld hebt. Ik begrijp je angst, maar ik denk eigenlijk dat je een nog mooier voorbeeld gaat worden door deze kwetsbaarheid en de eventuele weg die je gaat volgen/laten zien. Heel veel sterkte!
Al maakt het me wel een beetje bang dat ik ook terug ga hervallen. Maar ik weet ook wel dat dat misschien niet zo gaat zijn.
Ik wil heel graag je strijd mee volgen hier!
Blijf vechten ! Je komt er door!
Eerlijk: ja, ik vond het pijnlijk om te lezen dat het niet goed met je gaat. Was zelfs soort van boos op je. Maar behalve dat boosheid niet helpt is het ook heel oneerlijk én waarschijnlijk precies het soort reactie die het zo moeilijk maakt om je verhaal te delen. Ik ben blij dat je hier op Proud hebt geschreven hoe het met je gaat, en ik hoop dat we mee mogen kijken met jouw herstel. Dát is pas een voorbeeld zijn: kwetsbaar en open zijn, ook als dat niet is wat mensen willen zien.
Sorry. Dat ik boos was, dat ik je veroordeelde.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen!!!
Wat je toen is gelukt, lukt je nu ook!! De eetstoornis mag dan keihard terug zijn gekomen.. je moet alsjeblieft niet vergeten wie je nu bent.. De eetstoornis mag dan sterker zijn dan destijds... ook jij bent sterker dan toen!! Maakt het niet minder moeilijk natuurlijk. dat besef ik heel goed.
Take care, you're worth it xx
Enorm veel kracht en sterkte toegewenst xxx
Heel veel sterkte! x
Moedig mens dat je bent!
Samen kunnen we veel meer dan alleen!
Weet je wat kracht is en wat genezing is?
Eerlijk zijn, over wat je voelt, wat je denkt, wat er met je gebeurt, wat je overkomt.
Op de eerste plaats tegenover de mensen om je heen.
Dat jij de moed en kracht hebt om het op Proud te delen getuigt van zoveel kracht
en is (naar mijn verwachting) een gigantische verandering ten opzichte van het gevecht dat je jaren geleden leverde, als tiener en jongvolwassene.
Misschien voelt het heftiger nu. Misschien is het zwaarder.
Maar ook jij bent sterker nu. Je bent gegroeid. Je bent een vrouw. Je bent een mooi mens, te midden van kwetsbaarheid en te midden van onkruid.
En bovenal wil ik zeggen: je blijft inspirerend, ondanks angst, spanning en terugval. Wat je doet is namelijk zó stoer en krachtig ... Dat kan niet anders dan één grote inspiratiebron zijn.
We zijn er voor je.
Wat ben jij toch een onwijs sterk persoon!
Jij inspireert mij al jaren en juist door dit te delen kom jij op mij over als een heel puur en oprecht iemand.
Het is en blijft een geniepige rotziekte...
Ik wens je heel veel kracht toe in deze moeilijke strijd!
Liefs.
X
Wat schrijnend dat jij die je jarenlang zo enorm heeft ingezet voor betere hulpverlening, begrip en openheid, jij die een wereld heeft gecreëerd waarin ruimte is voor zo veel mensen, dat juist jij nu zo eenzaam bent. In de kou gezet, jezelf niet serieus genomen, alleen. Je verdient zo veel meer dan dat!
Je openheid over je terugval vind ik enorm krachtig. En over die voorbeeldfunctie: ik snap je angst, en het verantwoordelijkheidsgevoel dat komt kijken bij de rolmodelfunctie die je de afgelopen tien jaar hebt gekregen. Ik vind het bijzonder dat je ook dat eerlijk kunt benoemen.
In mijn strijd tegen dit onkruid ben je een enorm voorbeeld geweest. Een rolmodel, inderdaad. Juist omdat men zegt dat genezen onmogelijk is, en jij hebt laten zien dat het wél kan. Maar lieve Scarlet, dat rolmodel ben je, ook met deze terugval, nog steeds. Misschien nog wel meer, zelfs. Want uhm.. toen ik na 5 jaar volledig genezen te zijn geweest aan het begin van dit jaar een terugval had, durfde ik dat niet te zeggen. Juist ook omdat ik beter zou moeten weten, en ook omdat ik twijfelde aan of deze terugval dan het genezen-zijn ongedaan zou maken. Was ik al die jaren dan wel echt genezen? De mensen die ik het wel vertelde geloofden hierdoor enerzijds niet dat ik al die tijd echt, echt, echt geen eetstoornis had gehad. En anderzijds voelde het ook alsof ik mijn terugval niet serieus kon nemen. Ik wist toch immers wel beter?
Ik ben inmiddels weer goed op weg naar mezelf weer honderd procent genezen te kunnen noemen. Mijn terugval was een heftige, maar kortdurende, en het feit dat ik er al een keer eerder helemaal van af ben gekomen heeft me geholpen om er nu weer sneller van bij te komen. Ik wens jou toe dat het op een soortgelijke manier zal gaan, maar meer dan dat nog: dat je jezelf de ruimte gunt om het in jouw tempo te doen, op jouw tijd, op jouw manier. Ik hoop dat je goede mensen om je heen kunt verzamelen die je steunen in waar je nu bent.
Je bent een geweldig fantastische vrouw. Ik bewonder je enorm, en juist ook nu, in dat je hier open en kwetsbaar over durft te zijn. Ik zou willen dat ik meer voor je kon doen. Dat je je hier op Proud als een anoniem persoontje zou kunnen aanmelden en dan de warmte en liefdevolle reacties zou kunnen ervaren. Dat er ruimte zou zijn voor alles waar je mee worstelt, en dat je je daarin dan niet zo alleen zou voelen.
Ik zou zoveel meer voor je willen doen, en hoop dat dat op de een of andere manier ook ooit zal kunnen. Kleine kans, natuurlijk, want zoals zovelen hier 'ken' ik jou wel, maar jij mij niet. Dat is ook ok. Maar ik hoop enorm dat je een proud-achtige groep mensen om je heen kunt opbouwen, en dat je je gesteund weet in het proces waar je nu in zit.
Heel, heel veel liefs!
Dankjewel, echt vanuit mijn tenen. Ik sta aan de start van een nieuwe vehandeling. Na tien jaar van therapie, alles van ambulant tot klinisch, toch weer in therapie. Ik ben de intake ingegaan op mijn verstand: 'Ik weet dat het goed is on hulp te vragen, dus dat doe ik. Punt. Klaar.' Maar toen de intake er eenmaal opzat kwam de klap dubbel zo hard: Shit, zie je wel, ik ben een mislukking.
Hoewel ik jou natuurlijk anders had gegund, doet dit verhaal mij wel goed. Dat jij kan vallen, iemand die zo krachtig is -want aan dat beeld is ook met deze blog niks afgedaan- betekent dat mijn vallen niet één op één betekent dat ik zwak, slap, mislukt ben. Ook de sterkste mensen vallen, en komen er weer bovenop, hoe zwaar het ook is. Dus nogmaals: dankjewel.
Wat ontzettend moedig deze blog.
Heel veel sterkte in deze strijd en ik wens jou en Joyce het allerbeste!
Kick some ass!!!
X
Ik lees ook je blogs op Ik vrouw van jou
Ik vind het dapper en ik heb er veel respect voor dat je het hier ook heb gedeeld.
Ik wens jou en Joyce veel sterkte
Wat ontzettend moedig en dapper van je dat je dit met ons deelt.
Eerlijk gezegd vermoedde ik dit al een tijdje, maar dat je dit zo eerlijk en open durft te delen; heel diep respect daarvoor! Het de kracht zien die je in je hebt. Ik zou willen dat ik je kon helpen en dat ik ervoor kon zorgen dat je je minder eenzaam hoeft te voelen. Jij hebt mij ook echt geholpen in de strijd tegen de es met je blogs. Ik denk aan je en zal voor je bidden. Heel veel sterkte toegewenst!! Het gaat je lukken om te winnen! Heel veel liefs
Wat ontzettend goed dat je dit deelt. Ook dit is namelijk de realiteit, niet alleen jouw realiteit maar ook die van andere mensen met eetproblemen. Dat het toch weer stiekem de kop op steekt in het latere leven. Een ziekteverloop dat niet rechtlijnig is. Het maakt mij als 'genezene' van anorexia erop attent dat ik altijd alert moet proberen te blijven. Het laat zien aan iedereen dat het een ziekte is die erg krachtig is en dat de mensen die knokken om er van af te komen enorm dapper zijjn en respect en steun verdienen. In plaats van de oordelen waarvan je benoemt dat je die tegenkomt.
Daarnaast vind ik het stukje erg goed verwoord door je. Herkenbaar, krachtig, duidelijk. Ik zou het fijn vinden als je regelmatig een blog blijft schrijven over dingen waar je nu tegenaan loopt.
Heel veel sterkte!
Wat ben jij een onwijs sterk en dapper mens Scarlet! Altijd heb ik heel erg tegen je op gekeken hoe je je werk doet als ervaringsdeskundige en nu al helemaal! Het is niet niks wat je doormaakt en dan nog zulke verwachtigen van jezelf te hebben. Respect!
Het komt echt weer goed daar heb ik alle vertrouwen in! Fijn om te mogen lezen wat er in je speelt en dat je het zo deelt. Ik heb bewondering voor jouw doorzettingsvermogen!
Heel veel liefs!
Ik wens je van harte alle alle goeds toe!
Het zal het gevecht waard zijn
Wat moet het ongelooflijk moeilijk zijn geweest om dit met ons te delen. Maar wat ben ik je dankbaar dat je het wel hebt aangedurfd. Je bent al voor lange tijd voor ons allemaal het bewijs dat het het waard is om het gevecht aan te gaan. Het is ontzettend oneerlijk dat je dit nu nog een keer moet doorstaan. Toch hoop ik dat je uit al deze reacties op kunt maken dat wij er ook voor jou zijn.
Vallen hoort bij het leven, maar als je moeilijk overeind komt, steken wij graag met z'n allen een hand naar je uit.
Liefs xx
tegen je op kijkende als een krachtige genezende vrouw het hier niet delende.
deed mijn eetstoornis mij influisteren nu mag jij ook: niet eten, terug vallen, afvallen mensen sterker dan jou overkomt het immers ook.
Dus ik ben blij en vind het dapper dat je het deelt.
het helpt me deels me weer te herpakken en niet terug te vallen in anorexia.
heel veel sterkte toegewenst.
Heel, heel sterk dat je dit hier met ons deelt!
Zo gaat het vaak, je denkt dat je er bent, maar dan komt het volgende roasblock in je leven. en heb je nog zo veel meer te leren.
En zoals ik het zie een e. s. heeft toch ook een genetisch component, een gedeelte, waar je niet altijd grip op hebt.Het is geen zwakte om een terugval te hebben, maar het is een heleboel veerkracht hebben om er weer tegenaan te gssn en te vechten!
Dat jij dit met ons deelt geeft ook de realiteit van de ziekte weer. Het is zeker niet voor iedereen een eens en voor altijd gevecht.
Maar toch is het alles waard om voor het leven te kiezen en nooit op te geven.
Veel sterkte💝
Ik was eerst heel erg geschrokken, maar ik vecht met je mee!
Ik begrijp maar al te goed hoe dat monster werkt en hoe je je kan voelen.
Geen schuld.
Zo raar eigenlijk, je kent me niet, maar ik voel me wel verbonden met jou en de anderen van Proud.
Wij kunnen dit!
Heel veel liefs
Wat naar en verdrietig dat de eetstoornis weer terrein heeft kunnen winnen. Maar je komt hier wel uit, dat geloof ik wel. Je staat er niet alleen voor. Ik vind het echt bewonderenswaardig en dapper dat je zo'n mooie en open blog hebt geschreven en ik wens je echt alle steun die je kan krijgen. Het lijkt me eenzaam dat je dit zo alleen hebt moeten dragen omdat je een voorbeeld bent voor zovelen hier.
Ik wil wel heel erg benadrukken dat ik juist tegen je opkijk door je openheid en lef, o.a. door het delen van deze blog met ons. Daar kijk ik tegenop, niet perse tegen een perfect iemand die het nooit meer moeilijk mag hebben. Iemand met wie het altijd goed gaat is voor mij geen voorbeeld. Iemand die zichzelf in de ogen durft te kijken en durft te erkennen dat het even niet goed gaat en dat er hulp voor nodig is, en die dit vervolgs ook nog op proud durft te delen, die verdient mijn respect.
Zet 'm op meid.
Liefs Birdy
Heel veel succes Scarlett!
heel veel sterkte en kracht!
Jouw openhartigheid en oprechtheid zijn puur en moooi! Niemand
mag jou ook maar iets verwijten en jij mag jezelf niet
verwijten dat je een 'voorbeeld'voor ons moet zijn.
Deze blog geeft mij juist motivatie en kracht voor herstel
ipv angst dat het niet kan. Want je bent hersteld geweest, dat zegt toch genoeg?
Heel vervelend dat jij nu weer moet strijden.
ik wens je veel liefs en sterkte,
Precies op het goede moment. Nu zelf ook net in een terugval na jaren gedacht genezen te zijn.
Top dat je dit deelt!
Een terugval kan iedereen gebeuren. Dapper dat je de strijd weer aangaat.
Heel veel liefs en sterkte. Echt veel respect voor jouw openheid.
Dapper, mooi mens. Wat laat je hier een enorme kracht in kwetsbaarheid zien. Om hier zoiets kwetsbaars te delen, juist in je functie als oprichter en hoofdredactrice van deze site. Wat mij betreft verdient dit meer dan diep respect. En dan hoop ik dat er ruimte is voor jou, als mens. Niet als medewerker van Proud, niet als voorbeeldfiguur, maar ruimte voor een mooi mens. Heel veel sterkte gewenst!
Dit heb ik nog nooit meegemaakt, zoveel oprechtheid en eerlijkheid. Dit wat jij doet is zo taboe doorbrekend! Het hele, ja maar toen had ik problemen en nu leef ik nog lang en gelukkig met hier en daar een dipje hoor je zo vaak. Maar iemand die zo oprecht durft te zijn is uniek.
Hoe kan je bij dergelijke terugval het je actuele partner 'gemakkelijker'/'leefbaarder' maken?
Communicatie is uiteraard essentieel maar hoe kan die steun/draagkracht die je je bied, leren accepteren en daarmee omgaan?
Ik vind het super krachtig en dapper dat je dit deelt.
Dit maakt je juist puur en ik hou van die eerlijkheid in kwetsbaarheid.
Het zal super lastig zijn!! Ik ben ook al jaren aan het vallen en opstaan,
maar het maakt je ook heel veel wijzer! Het laat je juist dingen zien die
nog verwerkt moeten worden, dus eigenlijk mag je dankbaar zijn, dat
het zich heeft getoond, zodat jij nog sterker wordt nadat je dit hebt
overwonnen. Omdat je nog een stukje dieper gaat, mag je nog meer
groeien, helen én wordt je nog wijzer (als mens, als hulpverlener).
Liefs Merel
Wat een harde woorden moeten dat zijn geweest om te horen. Maar eerlijk? Mensen die dat soort dingen zeggen gebruiken naar mijn idee deze situatie als excuus om zelf niet te vechten voor genezing.
Je bent en blijft een inspiratiebron omdat jij wel gelooft is genezing en daarom op dit moment daarvoor aan het vechten bent. Je hebt niet gekozen om weer in deze (moeilijke) situatie terecht te komen, maar je kiest er wel voor om te gaan voor herstel en dat is het belangrijkste.
Ontzettend knap dat je je zo kwetsbaar en open op durft te stellen in deze moeilijke tijd. Erg moedig.
Daar sta jij los van
Juist dat je het deelt hoe het écht met je gaat betekent verantwoordelijkheid nemen. Hoe moeilijk ook. En Ookal lukt het niet altijd misschien. Maar je probeert het. Doet het. En daarmee kom je het verste.
Er zijn zoveel mooie woorden gezegd maar sluit me bij iedereen gewoon aan. Iedereen gunt het je. Je leven. Je hart. Zet em op! Je kan het.
Ik vind het ongelooflijk erg dat je hervallen bent van die vreselijke ziekte en wens je superveel moed toe tijdens je herstel. Je blijft voor mij een voorbeeld en hebt mij dankzij de Proud-site al zoveel vooruit geholpen in mijn eigen herstel dat ik echt hoop dat ik jou ook wat bemoedigende woorden kan geven om te vechten. Per slot van rekening: je hebt dit al eens overwonnen, en dat maakt je ook sterk.
Ik ben net hersteld van een depressie en had tijdens mijn depressie ook niet het gevoel ooit beter te kunnen worden en was ik ook enorm bang dat ik, als ik al genas, dat ik dat nog eens zou meemaken. Nu ik bijna volledig genezen ben, kan ik echt zeggen dat ik niet meer bang ben om te hervallen, omdat ik weet dat ik er wel uit kan komen. Dus ik merk ook dat jij daar je kracht uit haalt en terecht! Ik vind het ongelooflijk dapper van je dat je dit met ons wilt delen. Het veel beterschap, dappere Scarlet! Je kunt het!
Knuf!
Ik hoop dat je voorgoed die ziekte kunt verslaan en wens je heel veel sterkte en kracht toe.
Veel sterkte en bedankt voor je openheid!
Liefs,
enorm veel kracht en sterkte toegewenst.
liefs
Hele dikke knuffel.
Maar wat ben ik blij om dit te lezen. Niet voor jou uiteraard, maar jij bent ook niet perfect.
Ik baalde ervan dat ik voor de zoveelste keer was teruggevallen in mn gestoorde gedrag ondanks mn kennis ondanks mn medische achtergrond. Waarom kan ik het dan steeds niet. En jij moeiteloos wel.
Nogmaals ik wil je niet naar beneden kletsen. Maar vind ik het fijn om te zien dat je inderdaad gewoon een kwetsbaar mens bent.
Sterkte meid. Het gaat vast goedkomen en je lukken er weer met kop en schouders bovenuit te staan!!!
"En ik ben ook maar een imperfect, kwetsbaar mens met gevoelens, net zoals jij..."
"Samen strijden geeft kracht en motivatie"
3 zinnen die veel kracht geven.
Neem de tijd die nodig is. Jij komt er wel.
Ik heb bijzonder veel respect voor je en wens je alle succes toe.
Mij mening is dat je nooit kan "genezen" van een eetstoornis. Het kan hoogstens beter gaan of gemaskeerd worden, maar de val ligt voor de rest van je leven op de loer.
Vooral bij een tegenslag is het een levenlang gevaar om weer terug te grijpen naar het oude recept, een soort van (fout) verdedigingsmechanisme om niet meer te voelen en te vluchten, wat bij deze nogmaals bewezen is.
Ik begrijp dat je jezelf sterk wilt voordoen omdat jij tenslotte Proud hebt opgericht. Allemaal goed en wel, maar je bent ook maar gewoon een mens.
Het is niet fijn om te horen hoeveel angst en verdriet je nu hebt, maar ik ben er zeker van dat het beter wordt. Geef het tijd en neem vooral die tijd.
Veel beterschap topper xx
Ik weet niet of ik dit moet delen en ik hoop niet dat het in een verkeerd keelgat schiet, maar soms mis ik de directheid in je schrijfstijl. Het lijkt wel of je andere woorden zoekt en het voelt voor mij als het beestje niet bij mij naam noemen. Je schrijft in een stijl waardoor het lijkt of je over iemand anders gaat. Waarom ik dit berichtje plaats? Het voelt voor mij of je nog een beetje afzwakt wat er aan de hand is. Als je zeker weet dat het niet zo is dan spijt het mij dat ik dit berichtje stuur, Ik stuur dit berichtje omdat je het misschien herkent en je er iets aan hebt. Ik vind het overigens superknap dat je het uberhaupt deelt. Sterkte in je strijd!
Ik weet dat je ook dit keer weer gaat winnen. en je hoeft je nergens voor te schamen, jij bent ook maar een mens, en niemand is perfect, dit kan iedereen overkomen, en ik weet zeker dat dit ook heel veel mensen met een es geschiedenis dit ook mee hebben gemaakt.
Heel veel succes en sterkte, ik leef met je mee! liefs
En ik wens je heel veel sterkte & stuur jou vele knuffels toe
Wat moedig dat je dit deelt. Je bent zo krachtig, je kunt dit gevecht winnen! Samen strijden we voor een beter leven zonder eetstoornis!!
Liefs
Vertel ons over je angsten in dit leven
Vertel ons over je geluk
Vertel ons over je passie, je bent zo gedreven
Vertel ons over je scherven, stuk voor stuk
Vertel ons over je doelen in dit leven
Vertel ons over je begin
Vertel ons over je mystiek, je bent zo verlegen
Vertel ons over je gedachten, zin voor zin
Vertel ons over dat plekje in je hart
Vertel onsover die pijn
Dan zullen wij op onze beurt vertellen
dat wij er altijd voor je zullen zijn♥️
Echt respect !!!
Heel veel sterkte. Ik strijd met je mee!
Wat naar voor je dat je een terugval hebt. Ik lees het nu (veel) later, en misschien had ik het nog wel later gelezen, en ik ben er van geschrokken. Ik kom niet zo vaak meer naar Proud omdat het met mijn es veel beter gaat (ook dankzij jou!), maar als het even wat minder gaat met eten of in de rest van het leven kom ik hier altijd weer terug, thuis. Wat vind ik het vervelend om te lezen dat jij bang was terug te komen in het thuis wat jij bent begonnen voor ons.
Ik hoop dat al onze reacties lichtpuntjes voor je zullen zijn. Heel veel sterkte en kracht, je bent niet alleen, wij zijn bij je.
Alle goeds en liefs
@ anoniem van 8 mei 20.38
Ik vond het ook pijnlijk om te lezen. Het nieuws viel mijn onkreukbare beeld aan, en dat doet pijn. Want dan zie je opnieuw dat het jouzelf ook kan gebeuren. Ik wilde er even niet aan, maar vind het nu juist een steun. Laten wij ons onze eerste reactie vergeven. Ik ben blij dat jij het aandurfde als eerste te schrijven hoe het jóu geraakt heeft, want die reactie miste ik al. (en nee, dat is juist eerlijk en wat mij betreft juist geen reden om het niet te delen Scarlet, want jij hebt er weldegelijk over nagedacht hoe het nieuws kan overkomen.)
Je bent een pracht mens! Het is mooi om te lezen hoe kwetsbaar en open jij jezelf durft open te stellen hier. En ik denk juist hier dat er geen schaamte hoeft te zijn voor wat dan ook. You can do this!
Heel veel sterkte en liefs!
Bij stress en controle verlies (vooral dingen waarop ik minder invloed heb, meestal mensen haha) steekt het bij mij de kop op, en gevaar is het doorslaan. bij mij is dit steeds weer iets anders, zoals te veel werken, sporten, en soms ook met eten rommelen. Ik moet er steeds op bedacht zijn om balans te houden. (Rust, ontspannen, stilte, therapie, yoga helpt mij). Het ging bij mij ook weer fout, en misschien blijft dat in de toekomst wel zo. we zijn niet perfect en dat hoeft ook niet. Je bent weer opgestaan, misschien nog met knikkende knieën, en ik wens je toe dat je weer stevig en stabiel mag staan, en voor al dat je je zo weer mag voelen. En dat kan echt. Vertrouw op jezelf! Succes en sterkte!
Ik keek net de vlog krachtvoer - curacao..
Misschien kun je tijdens een moeilijk moment al deze lieve berichten teruglezen..
We zijn er voor je en denken aan je!!
Jij gaat hier over heen komen.. we geloven in je.
Xxx
ik ben 32 jaar en al jaren geen eetstoornis.
Dacht ik, tegelijk met de intreden van de lente , kwam ook het monster mijn leven weer in.
Even was ik verlamd, omdat ik het niet aan had zien komen. Wat was de aanleiding? die was er toch helemaal niet, ik heb alles, een huis, een liefhebbende man, een hond. Hoe kon dit nu.
Ik heb me vreselijk geschaamd. Ik durfde het in eerste instantie ook niet te vertellen. Ik zetten mijn hoofd op slot. En wandelde ( zonder hond) om rust te vinden.
Dit lukte niet, uiteindelijk heb ik het vol schaamte verteld aan mijn man.
Nu ik jouw blog lees weet ik dat ik niet de enige ben.
Ik wens je alle goeds
liefs.
Zo herkenbaar, zo pijnlijk herkenbaar. Maar net zoals jouw blog aantoont dat IK niet alleen ben (in mijn strijd, in mijn pijn), betekent dit dat JIJ dit ook niet bent!
Ik bewonder je kracht en moed, want wat jij doet, dat vergt verdomd veel moed! En moed betekent niet alleen een aaneenschakeling van succesverhalen, maar voor ons meiden is moed zo mogelijk nóg meer het delen van problemen, van niet-kunnen en van niet-gelukt-verdomme-nog-aan-toe!
Ik heb al je videootjes van Krachtvoer al bekeken en ben je er erg dankbaar voor. Je maakt de strijd herkenbaar en heel echt en het feit dat je ook je lastige gedachten, je paniekgedachten deelt, maakt ze alleen maar nóg meer inspirerend.
Ik zit zelf enorm vast en wou dat ik dezelfde kracht had om in te gaan tegen mijn angsten en de eetstoornisstem in mijn hoofd, want mijn lichaam is er heel slecht aan toe, maar het lukt me niet om stappen te zetten. Ik zou heel dankbaar zijn mocht je kunnen/willen vertellen hoe jij tot deze stappen bent gekomen en welke hulp je hiervoor hebt ingeschakeld ... want ik ben heel bang.
Veel liefs,
Saarki