Genezen van een eetstoornis is niet iets wat je cadeau krijgt. Het is ook niet iets dat de één wel ontvangt en de ander niet. Er valt namelijk niets aan te ontvangen. Beter worden, herstellen van een eetstoornis is keihard vechten, doorzetten! Ja, je zult even instorten, ja, je zult pijn hebben en ja, je zult denken dat je het niet aan kunt. Maar laat je daardoor niet tegenhouden.
Ik ben meerdere malen teruggevallen, heb ruim 8 jaar met mijn problemen rondom eten rond gezeuld en heb een aantal keer opnieuw voor behandeling en stoppen met mijn opleiding moeten kiezen. Er was meer aan de hand dan alleen maar een beetje rommelen met eten, het zat muurvast geroest en zat verweven met allerlei anderen problemen.
Ook mijn problemen waren niet zomaar uit de knoop te krijgen. Mislukte behandelingen, achteruitgang, twijfel en een mislukte opleiding, alles hoorde erbij. In ieder geval, het voelde mislukt. Uitiendelijk weet ik nu dat alles voor een goed doel is geweest en zie ik mijn leven totaal niet meer als mislukt. Dingen gebeurden omdat het nodig was. Anders had ik hier nu niet gestaan. Maar op het moment dat het niet goed gaat, je midden in die eetstoornisellende zit, heb je die positieve gedachte er niet altijd bij.
Je ziet monsters, obstakels en problemen. Alleen maar dingen die het onmogelijk maken voor jou om te genezen. ‘’Ik ben bang.” ,‘’Ik durf niet”, ‘’Jij kan het misschien, maar ik niet.” Of ‘’Ik wil mijn eetstoornis niet loslaten.” Al deze gedachten tollen door je hoofd. Allemaal redenen om die eetstoornis maar niet los te laten.
Mensen vroegen mij wel eens: ‘’Wanneer ging die knop dan om? Wanneer besloot je dat je beter wilde worden?” Het antwoord moet ik hen verschuldigd blijven. Ik weet niet wanneer ik dat besloot. Er waren momenten dat ik van mijn eetstoornis af wilde, maar er waren ook een heleboel momenten waarop ik alleen maar bezig was mijn eetstoornis meer macht te geven.
Het enige dat ik kan zeggen is dat je moet onthouden wat je dacht op de momenten dat je wel voor herstel wilde gaan. Schrijf dat saaie voor- en nadelen lijstje, zelfs ook al doet het je emotioneel nog niet zoveel. Maar doe iets. Doe het voor je familie, als dat de eerste stap is om richting herstel te gaan is dat prima.
Wanneer je van een eetstoornis gaat herstellen zijn twee dingen heel tegenstrijdig. Aan de ene kant is het belangrijk je emoties en gevoelens toe te leren laten. En aan de andere kant beuk je er soms met behandeling keihard doorheen. Want het voelde niet goed om aan te komen, maar toch deed ik het. En het voelde niet goed om in behandeling te gaan, maar toch zat ik er weer elke week. Ik was bang, verdrietig, boos en dacht dat ik het niet zou trekken op sommige momenten. Ik voelde me een emotioneel wrak.
En toch kon ik het aan. En niet alleen ik kan het aan om stappen richting genezing te zetten. Jij kunt het ook. Ik was er zo van overtuigd dat het voor mij niet zou gelden, beter worden. Dat het mij toch is gelukt maakt alleen maar dat ik kan zeggen ‘’Als ik het kan, kun jij het ook.” Simpeler gezegd dan gedaan. Ja, inderdaad. Alles aan een eetstoornis is simpeler gezegd dan gedaan. Niets gaat vanzelf en het is keihard vechten. Maar de beloning die je daarvoor terugkrijgt is het allemaal waard.
Van te voren denk je dat je het niet gaat redden, je in zult storten en voelt het alsof de wereld vergaat. Maar ga je eenmaal die angsten aan, ga je aan de slag met jezelf, dan zul je zien dat het meevalt.
Zie het zo; Je moet een muur over dat vol zit met stekels en kijkt er enorm tegenop. Uiteindelijk besluit je eroverheen te stappen, gewoon omdat je op sommige momenten voelt dat dat moet. Je bent bang voor alles wat achter dat hek te vinden is. Bang dat als je bovenop die muur staat, je vervolgens een ravijn instort en niet meer terug kunt.
Als je eenmaal bovenop die muur staat doen de stekels flink pijn, het prikt. Eenmaal over het hek heen keert de rust terug. Je ziet ineens dat het meevalt, dat je het wel aankon. En toch bleef je al die tijd achter dat hek en durf je er nu pas overheen.
Ja, vechten doet zeer. Je moet er flink tegenaan, maar uiteindelijk gaat het je allemaal meevallen, kun je trots zijn. Stoppen met laxeren, stoppen met braken, weer leren eten, geen eetbuien meer hebben. Allemaal lastige stappen. En ook leren praten, leren voelen, van jezelf leren houden, acceptatie en geduld zijn allemaal moeilijk. Maar als we blijven hangen in ”Ja, maar het is eng.” en ”Ja, maar het is moeilijk.” dan komen we er niet. Maak geen uitzondering van jezelf, want dan ontneem je jezelf kansen.
Ook jij kunt herstellen, maar dan moet je niet bang zijn voor een stootje! Die stootjes kun je prima hebben!
Geef een reactie