Wanneer ik aankom bij de club zie ik een groepje mensen staan die ik ken: “Je ziet er echt uit alsof je straks naar het ziekenhuis gaat om kinderen blij te maken!” Zegt een meisje. Sorry, wat? Cliniclown? Mooi en dankbaar werk trouwens, maar jeetje, wat een rotopmerking. Ach ja, dat moet jij weten. Vroeger had ik bij thuiskomst meteen mijn nieuwe kleding achterin de kast gegooid om vervolgens nooit meer aan te trekken en m’n haren de week daarna weer bruin geverfd. Wat als mensen me stom zouden vinden om wie ik was en wat ik leuk vond?
Jezelf echt vrij voelen en jezelf kunnen zijn. Hoe vanzelfsprekend is dat eigenlijk? Voor mij is dat in ieder geval lange tijd niet zo vanzelfsprekend geweest. Ik was heel onzeker en continu bezig met wat andere mensen van mij zouden denken. Dit ging over mijn uiterlijk, maar ook over de dingen die ik zei en de keuzes die ik maakte. Ik had onwijs weinig zelfvertrouwen en wist niet goed hoe ik voor mezelf op kon komen.
Tja, ik kan niet zeggen dat ik nu niet opval met mijn blauwe haren. Al helemaal niet als je besluit om er een felgekleurd pak bij aan te trekken. De hele dag al ontving ik super leuke reacties over mijn outfit, maar de kans dat het ook niet iemands smaak zou zijn zat er dik in. Dat zij daar dan een opmerking over maakt zegt eigenlijk meer over haar dan over mij. Bovendien komt zo’n opmerking ook vaak vanuit een bepaalde jaloezie. Nu kan ik dat wel inzien en trek ik me er verder niks van aan, maar vroeger had ik dit ontzettend lastig gevonden.
Aan de ene kant lijken wij mensen veel op elkaar, maar aan de andere kant zijn we ook heel verschillend. Toch lijken dezelfde ‘soort’ mensen elkaar aan te trekken. Er worden onbewust groepjes gevormd van mensen met dezelfde interesses en karakter die goed met elkaar matchen. Best wel logisch en helemaal niet erg, maar hierdoor kan je wel heel erg de druk voelen dat je ergens bij zou moeten horen. Passen we eigenlijk wel altijd helemaal ergens bij?
Ik deel met veel mensen gemeenschappelijke interesses, maar daarnaast vind ik ook veel andere dingen leuk die zij misschien niet leuk vinden. Ik ken eigenlijk maar weinig mensen die precies dezelfde dingen als ik leuk vinden. Dat maakte mij eerder best wel eens onzeker. Hoor ik er dan wel helemaal bij? Word ik dan wel geaccepteerd? Vinden mensen mij dan niet stom? Ben ik te anders? Kan ik wel vrienden zijn met mensen die hun haar niet verfen of niet van dezelfde muziek houden als ik? Vinden mensen mij wel aardig als ik hun meningen niet deel of als ik een grapje maak waar ze niet om moeten lachen? Willen mensen nog wel met me omgaan als ik liever pizza eet als avondeten dan spaghetti?
Al hebben we gemeenschappelijke interesses, toch zijn we allemaal anders. Ik weet zeker dat dat voor iedereen geldt. Alleen betrok ik het enkel op mezelf. Binnen de vriendengroepen waar ik me in bewoog hebben we gemeenschappelijke interesses, maar ook verschillend meningen. De andere mensen in de ‘groep’ leken naar mijn mening meer op elkaar dan dat ik op hun leek. Hierdoor voelde ik me soms een beetje buitengesloten. Een vreemde eend in de bijt. Zo hielden we bijvoorbeeld allemaal van rockmuziek, maar hield ik naarnaast ook van popmuziek, hiphop en techno. Hmmm… Is dat niet vreemd? Ben ik dan niet nep?
Als gevolg hiervan probeerde ik me waar ik ook was aan te passen en voor te doen zoals ik dacht dat anderen leuk zouden vinden in plaats van wat ik zelf leuk vond. Zo durfde ik een tijd lang niet de muziek op te zetten die ik zelf leuk vond als er iemand bij me thuis kwam, mocht een ander altijd de film uitkiezen die we gingen kijken of beslissen wat we gingen eten. Op deze manier hoopte ik leuk gevonden te worden, maar toch kreeg ik wel eens heel andere feedback. Namelijk dat mensen het soms lastig vonden dat ik nooit eens zei wat ik zelf leuk vond.
“Ja, maar!” Dacht ik. “Jij vindt vast niet leuk wat ik leuk vind en dan vind je me stom.” Ik was hier zo ontzettend onzeker over, maar tegelijkertijd voelde het eerlijk gezegd ook niet goed dat ik niet helemaal mezelf kon zijn en ja, als anderen graag mijn mening wilden horen, misschien was dat dan ook zo? En met die gedachte is het allemaal begonnen…
Ja, begonnen, want de weg naar waar ik nu sta was nog een behoorlijk stukje. Vertrouwen winnen kost tijd, of dat nou vertrouwen in een ander of vertrouwen in jezelf is, maar als je die tijd erin stopt zal je zeker ook resultaat gaan zien. Nu vraag je je vast af hoe je die negatieve gedachten over jezelf omzet in positieve gedachten? Nou, door heel letterlijk jezelf af te vragen wat jou nou jou maakt en wat jij leuk vindt.
Wat vind jij leuk? Wat is er leuk aan jou? Wat maakt jou uniek? Wat vind jij belangrijk in het lieven? Maak er eens een lijstje van. Dan staat het zwart op wit en is het tastbaar. Dit lijstje mag best verschillen van anderen mensen. We zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde, maar is een verschil altijd negatief? Of kunnen verschillen ook heel interessant zijn? We kunnen het niet altijd met elkaar eens zijn, maar niet elk verschil is direct een conflict. Probeer het ook eens te zien als een interessante discussie waarna je het niet altijd met elkaar eens hoeft te zijn.
Ook hielp het mij om te beseffen dat ik me eigenlijk altijd druk maakte om mezelf, maar nog nooit iemand anders stom had gevonden omdat ie iets ander vond. Hoe groot zou de kans dan zijn dat dat andersom ook zo is? Mensen zijn uiteindelijk toch het meeste met zichzelf bezig. Eerlijk is eerlijk, jij ook en ik ook. Dit betekent niet dat we niet empathisch zijn. Het is gewoon menselijk. Je leeft je eigen leven, denkt je eigen gedachten en voelt je eigen gevoelens. Grote kans dat iemand anders juist weer bezig is met zijn of haar onzekerheden in plaats van die van jou. Zo’n opmerking als omschreven in het intro had mij heel lang bij kunnen blijven terwijl zij er een minuut later al niet meer mee bezig was.
Daarnaast is het zo dat je niet voor iedereen perfect kan zijn. We zijn allemaal zo verschillend. Er zal altijd wel iemand zijn die het niet met je eens is of het niet leuk vindt waar jij voor kiest. Wat dat betreft kan je beter een klein clubje vrienden hebben die houdt van jou zoals je bent dan 1000 vrienden die van je houden om wie je niet bent! Eigenlijk zegt het juist iets over de ander als diegene zou hard over jou oordeelt dan over jou. Waarom zouden we niet met al onze verschillen naast elkaar kunnen leven? Of dat nou een lichaam, een kledingstuk, een muzieksmaak, een afkomst, een geslacht, een favoriet restaurant of een opleiding is. Het is belangrijk dat jij je goed voelt bij wat jij doet.
Onlangs kreeg ik een complimentje van iemand. Ze vertelde me: “Je bent zo lekker jezelf en je doet zo je eigen ding! Dat vind ik heel tof.” Dit was iemand die ik best hoog had zitten. Iemand die ik heel anders achtte dan mijzelf. Ik sta veel steveriger in mijn schoenen dan vroeger, maar toch was het wel weer een eye opener om dat van haar te horen en ik dacht: “Ja, ik ben ook lekker mezelf en ik vind het heerlijk!” Eerder had ik het niet kunnen voelen, maar nu weet ik het zeker: Mensen houden van mensen die lekker zichzelf zijn en zo niet, dan is dat hun verlies.
Natuurlijk ben ik ook nog wel eens onzeker, pas ik me aan aan sommige situaties en twijfel ik over sommige keuzes, dat is menselijk, maar telkens probeer ik weer bewust terug te gaan naar mezelf. Wat wil IK nou? Dus verf je haren pimpelpaars of doe het lekker niet. Draag de kleding die je tof vindt, zet de muziek op die jij leuk vindt en bestel het drankje dat jij lekker vindt.
Er is er maar één zoals jij.
Geef een reactie