Minder eten, meer bewegen, afvallen, krimpen en ineen slinken. Je wilt verdwijnen. Voor het leven, voor de toekomst, voor al je angsten. Gewoon weg zijn, zonder dood te gaan. Klein, zoals vroeger. Een kind zonder zorgen. Je wilt verdwijnen, vertrekken van alles en iedereen die je verdriet heeft gedaan. Je zorgen op stop zetten en je gedachtes uitschakelen. Een wapenstilstand in je hoofd en geen paniek meer in je lijf. De denkbeeldige lat niet lager gelegd, maar als brandhout verstookt. Je wilt verdwijnen, maar diep in je hart weet je dat het onmogelijk is en toch houd je de nooduitgang naar nergens open…
Zo hard gevochten, keer op keer. Geleefd en gelachen, maar de angst en pijn kwamen telkens weer. De tranen achter je ogen drukken tegen de glans van je netvlies. Hoe zeer je ook je best doet om te stralen, het donker lijkt nooit te verdwijnen. Het ligt permanent op de loer, te wachten op een potentiële doorbraak, een moment van zwakte. Even dacht je vrij te leven, maar op dat ene onbewaakte moment vlieg je zo die openstaande kooi weer in. Gevangen, achter tralies waar je met jouw ranke lijf makkelijk tussendoor zou passen, maar je kan het niet. Je wilt het niet meer.
Je verlangt naar veiligheid en warmte. Liefde en geborgenheid. Onvoorwaarlijk en altijd. Zoals je je de ideale moeder altijd hebt voorgesteld. Een grote sterkte, zachte zwaan met onder haar prachtige, trotse veren een klein kwetsbaar kind. Veilig en verscholen. Je wilt terug naar die tijd, al is die er nooit echt geweest. Die veiligheid, die warmte heb je nooit zo ervaren en dat maakt het gemis nu zoveel groter. Dat gemis lijkt niet te verdwijnen. Hoe vaak je het ook verwerkt, het blijft onverwerkt. Een lelijk litteken dat iedere keer als je valt weer openbarst. De wond is weer voelbaar en het helen kan weer van voren af aan beginnen.
Er is geen ideale moeder, geen trotse witte zwaan die je leven zal redden, die je zal beschermen tot in eeuwigheid. Er is geen onvoorwaardelijke veiligheid, geen liefde zonder angst. Er is geen toekomst zonder zorgen of belofte zonder paniek. Je hebt geen zekerheid op morgen en geen garantie voor geluk. Er is geen simpele oplossing voor je problemen en niets of niemand zal je levenslang kunnen oprapen en vasthouden. De wens is werkelijkheid, maar de uitvoering fantasie. Een fantasie die eens in de zoveel tijd uiteen spat als je herinnert wordt aan de realiteit. Dit is jouw leven en jij moet het leven.
Juist dat durf je niet. Kan je niet. Wil je niet meer. Je bent moe van het hoop houden. Hopen op een betere morgen. Op een dag zonder angst, een vandaag zonder zorgen. Als uitvlucht, misschien een middenweg, viel je af naar een vederlichte leegte. Het zorgde even, heel even voor stilte in je hoofd, voor rust in je hart en pauze in de paniek. Een fijn, klein lichaam met springende stokjes als benen. Je zorgen werden draaglijker tegelijk met het verspringen van het getal op de weegschaal. Totdat het verstand terugkwam en de waardheid zegen vierde.
De realiteit voelt hard. Een hart dat klopt. Nog heel even. Het vecht voor jou, voor jouw nieuwe dagen. Je weet niet hoe verder. Alles is angst. Een trilling door je lijf. Iedere ochtend vroeg wakker. Gewicht op je borst. Wegrennen wil je. Heel hard rennen, zonder te denken, naar het gevoel van bevrijding. Gevlucht naar ergens waar het perfect is, waar het nergens is. En als het rennen niet gaat, dan wacht je bij de waterkant op die grote witte zwaan, die af en toe voorbij zal zwemmen en je een stukje mee laat varen, maar je keer op keer weer aan de kant zal zetten. Afgewezen, uitgekotst en afgedankt.
Je wilt verdwijnen naar niets, naar iets wat niet bestaat. Vluchten voor angst, keuzes en toekomst. Je wilt klein zijn om naar iets terug te kunnen wat nooit is geweest. Veiligheid, volmaakte liefde en oneindige bescherming. Je wilt verdwijnen voor jezelf, terwijl jij juist de reden bent om hier te blijven.
Jij kan dit leven aan, angsten overwinnen, de paniek trotseren en je eigen redding zijn. Jij kunt leren jezelf liefde te geven, jezelf als goed genoeg mens te waarderen en dat wat op je pad komt te accepteren. Je kunt nieuwe liefde leren ervaren, keuzes durven maken en de toekomst tegemoet gaan. Jij kan dit. Je hoeft niet te verdwijnen, ik zie je graag nog even hier…
Fotografie: Fokeev
Geef een reactie