We zeggen het waarschijnlijk best vaak. Praat met mensen over hoe je je voelt. Praat over je depressie, praat over je eetstoornis, praat over alles waar je mee zit. Dit is voor veel mensen nog knap lastig. Het voelt kwetsbaar en je wilt mensen niet opzadelen met je problemen. Wat heeft het überhaupt voor zin? Dat vertel ik je in deze blog.
Vaak lees ik op het forum of in de chat dat mensen het lastig vinden te praten over hun eetstoornis of andere problemen. Misschien is het al een tijdje een groot geheim, schaam je je ervoor of ben je bang de (schijn)veiligheid van je eetstoornis te verliezen. Het zijn allemaal logische redenen, maar ze leiden helaas niet tot de juiste keuze. Natuurlijk hoef je niet met jan en allemaal over je problemen te praten, maar het is goed om te praten met hulpverleners en de mensen die dicht bij je staan zoals familie en/of vrienden.
Ik vond het vroeger ook erg lastig om te praten over hoe ik me voelde, toch heeft het me uiteindelijk een hele hoop gebracht. Ik weet dat het eng is, zeker wanneer je het nog nooit hebt gedaan of voor het eerst over iets gaat vertellen. Sommige dingen blijven altijd lastig om te zeggen, maar toch kan het heel erg zinvol zijn om het juist wel te delen. Je moet uiteindelijk zelf de stap over die drempel zetten, maar ik hoop dat ik je een beetje kan aanmoedigen en motiveren door te schrijven over waarom praten voor mij juist heel goed hielp.
Alle begin is moeilijk, maar oefening baart kunst en ook ik leer nog steeds. Ik wil dus heus niet pretenderen dat ik overal zomaar heel makkelijk over praat, maar ik heb ondertussen wel een hoop goede ervaringen gehad met zogezegd ‘open kaart spelen’. Of dit nou ging over het praten over mijn eetstoornis of om andere dingen die me dwars zaten. Of de gesprekken nou leuk waren of niet, praten hielp.
Een eetstoornis helemaal in je eentje willen oplossen is hartstikke lastig. Hoe langer je er mee rondloopt, hoe diepgewortelder de eetstoornis gaat zitten. Het bespeelt je en zorgt ervoor dat je niet meer helder na kan denken. “Het valt wel mee“, “Zo erg is het nog niet“, “Je hebt het onder controle” en “Je kan heus nog wel een beetje afvallen” zijn dingen die je eetstoornis je wijs probeert te maken en de woorden klinken erg overtuigend.
Stukje bij beetje leed mijn zelfbeeld onder het gewicht van mijn grote geheim. Hoe langer ik ermee bleef lopen, hoe zwaarder het leek te gaan wegen. Ik besefte dat het de verkeerde kant op ging en dat ik echt hulp nodig had. Ik vond het heel lastig, maar ben uiteindelijk stotterend en wel naar mijn moeder gestapt. Toen het hoge woord er eenmaal uit was viel er een onwijze last van m’n schouders.
Ik was erg bang dat m’n moeder boos zou worden, maar niets was minder waar. Ze vond het heel rot voor me, maar begreep het en was blij dat ik naar haar toe was gekomen. Dit is heel goed geweest voor onze vertrouwensband en bracht ons dichter bij elkaar. Je ouders, maar ook de rest van je omgeving, geven om je en wil je alleen maar graag helpen. Vaak merk je dat mensen heel blij zijn wanneer je eerlijk bent, juist zodat ze je dan kunnen helpen en ook omdat het een teken is dat je hun vertrouwd. Hierdoor zal je dus betere en sterkere relaties ontwikkelen. Dit is iets wat ik wel echt heb leren ontdekken, maar uiteindelijk heb mogen voelen.
Nadat ik had opgebiecht een eetstoornis te hebben kon ik de volgende stap nemen: Therapie. In het begin vond ik het heel lastig om te praten en me open te stellen tijdens therapie. Het liep dan ook helemaal niet zo lekker en ik kwam eigenlijk geen stap vooruit. Ik denk dat ik in deze periode zelfs nog een beetje achteruit ben gegaan. Na een tijdje kwam ik erachter dat je wat in therapie moet stoppen voordat je het er ook weer uit kan halen. Je behandelaren zijn er niet om iets uit jou te trekken. Jij bent er niet voor hun, zij zijn er voor jou. Jij mag gebruik van hun maken. Als jij iets niet wilt vertellen, is dat oké, maar het gevolg is dat het onbesproken blijft en de therapie minder waardevol is. Je openstellen en praten helpt dus ook om meer uit je therapie te halen.
Niet alleen hielp praten mij om meer uit m’n therapie te halen. Ik haalde ook meer uit mijn vriendschappen toen ik open was over hoe ik me voelde. Of dit nou over eetstoornissen of heel andere zaken ging, elkaar in vertrouwen nemen en met elkaar praten was een enge, maar uiteindelijk positieve uitdaging. Door mijn twijfels te delen konden mijn vrienden met mij meedenken of hun eigen ervaringen delen. Het hielp me om te relativeren en reflecteren.
Het mooie was dat hoe meer ik me openstelde, hoe meer mijn omgeving zich openstelde. Zelfs nu nog, wanneer mensen erachter komen dat ik bij Proud2Bme werk en zien waar ik vandaan kom, stellen steeds meer mensen zich naar me open. Niemand is perfect en het mogen zien van de imperfecties van een ander biedt vertrouwen dat je ook niet perfect hoeft te zijn. We zijn allemaal gewoon mens en onze menselijkheid brengt ons dichter bij elkaar. Ik kwam erachter dat iedereen wel iets had en dat bracht rust en vertrouwen. Je bent niet alleen.
Last but not least, praten is gewoon een hele fijne uitlaatklep. Hoe meer ik wende aan leren praten, hoe gemakkelijker het ging. Natuurlijk hoef je niet de hele tijd over je problemen te praten, het is ook fijn en belangrijk om het over leuke dingen te hebben, maar af en toe even lekker afreageren op dingen die tegenzitten kan heel bevrijdend voelen. Leren praten over mijn gevoelens betekende ook dat ik voor mezelf op leerde komen. Mijn gevoelens mogen er zijn. Ik heb recht van spreken. Mijn stem telt.
Jouw stem telt ook.
Praten helpt.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie