Het kan je vreselijk bezig houden, beangstigen of beperken: wat anderen van je kunnen denken. Misschien pas je ‘alleen’ je kledingstijl aan, door wat anderen vinden. Maar het kan ook zijn dat je helemaal niet jezelf durft te zijn, omdat je bang bent voor de mening van anderen. Je bent voortdurend bezig met wat een ander mogelijk vindt, denkt of voelt over jou. Hierdoor raak je de verbinding kwijt met wat jij zelf vindt, denkt en voelt.
Misschien ben je zo’n sensitief typje dat haarscherp aanvoelt wat een ander voelt en verlangt. Het kan ook zijn dat je ‘gewoon’ heel onzeker bent en daarmee de gedachten en verwachtingen van anderen invult. Of wat jij denkt dat een ander denkt of voelt nu wáár is of niet, maakt uiteindelijk niet zoveel uit. Het gaat erom dat het je leven verdomd lastig kan maken, als je voortdurend bezig bent met wat anderen van jou vinden.
Want de onzekerheid geeft je een rotgevoel. Het niet jezelf kunnen zijn, breekt je op. En het dansen naar de pijpen van een ander, beperkt je in jouw persoonlijke ontwikkeling. Tijd dus om je minder druk te gaan maken om wat anderen van je vinden en de focus te leggen op wat je zélf vindt en wilt. Niet gemakkelijk, maar zeker wel mogelijk:
Het centrum van het universum
Natuurlijk beleef jij de wereld vanuit jezelf en ben jij daarmee het centrum van het universum. Maar voor anderen ben jij dat natuurlijk niet. Mensen zijn echt véél minder met jou bezig dan je denkt. Al die ogen die op dat feestje op jouw kleren en kilo’s gericht lijken? Die ogen zijn bezig met zichzelf: hoe zie ík eruit, kom ík wel leuk over, vinden ze míj wel aardig? Die blunder die je maakte op je werk? Zodra je collega’s thuis zijn, hebben ze hun eigen kinderen, huisdieren en waterrekeningen om zich druk over te maken. Jouw misstap staat alweer onderaan de grote lijst der prioriteiten.
Ga er maar van uit dat 9 van de 10 keer dat jij denkt dat andere mensen iets over jou denken, ze bezig zijn met zichzelf. Niet met jou. Bijna teleurstellend, hoe weinig mensen eigenlijk met je bezig zijn…
Kritiek en complimenten op de weegschaal
Toen ik nog studeerde verbaasde ik mij er altijd over hoeveel zorgen ik mij kon maken over het terugkrijgen van een cijfer en, als ik dan eenmaal mijn voldoende in the pocket had, hoe snel ik dat mooie cijfer dan weer vergat. Terwijl, als ik een onvoldoende zou halen, zou ik véél langer ondersteboven zijn. Ik gaf de negatieve dingen – de fouten, de kritiek, de nare ervaringen – veel meer aandacht en waarde, dan de positieve dingen.
Als drie vriendinnen tegen je zeggen ‘wat zie je er leuk uit vandaag‘, zeg je braaf dankjewel en ga je door met je dag. Maar er hoeft maar één irritante puber op straat tegen je te roepen ‘hé dikzak, ga aan de kant!‘ en je eet gelijk een week geen koekjes meer en staart je blind op je buik. Wat is het toch met kritiek en negativiteit, waardoor we het meer gewicht geven dan alle complimenten die we toegeworpen krijgen?
Reality check
Sommige mensen kun je niet negeren. Het is wel degelijk belangrijk – tot op zekere hoogte – wat je partner, je leraar, je baas of je beste vriend van je vindt. De kunst is om hier geen last van te krijgen door jezelf van alles in je hoofd te halen. Ze wil vast dat ik dat nog even opruim/afmaak/uitspreek/doe. Hoe weet jij dat nou? Je kunt toch niet in haar hoofd kijken? Check wat de ander denkt of verwacht door te vragen: wat denk je? wat wil je? wat verwacht je? Vervolgens kun je beslissen of je daar iets mee wilt of moet.
Ik, ik, ik, ik, ik
Als je voortdurend bezig bent met wat anderen denken en voelen en willen, vergeet je stil te staan bij wat je zelf denkt, voelt en wilt. Dat kan ook best fijn zijn. Als je de dingen alleen maar doet op de manier waarop een ander het wil, hoef je niet zelf te beslissen. Jij hoeft geen verantwoordelijkheid te nemen, omdat je het toch niet zelf ‘mag’ bepalen. Jij hoeft niet stil te staan bij wat je wilt en voelt. Lekker makkelijk toch? Maar of je er ook gelukkig van wordt…
Oefen jezelf in stilstaan bij wat je zelf wilt, door ik-momentjes in te lassen. Eerst alleen aan het einde van de dag. Ga even zitten en laat de dag aan je voorbij gaan. Wat gebeurde er? Wat deed en zei jij? Deed en zei je dit omdat jij het wilde of omdat je dacht dat dit van je werd verwacht? Wat had je achteraf anders gedaan?
Vervolgens kun je deze ik-momenten ook gedurende de dag toepassen. Als iemand belt met de mededeling dat je meegaat naar een feest en 15 euro meebetaalt aan één of ander cadeau, zeg je ‘ik bel je zo even terug‘ in plaats van dat je gelijk ja roept, omdat het van je wordt verwacht. Je neemt steeds even korte momenten voor jezelf, waarin je stilstaat bij wat je voelt en waar je behoefte aan hebt.
Wil ik mee naar dat feest? Vind ik dat een leuk cadeau om te geven? Heb ik zin om te blijven of wil ik liever naar huis? Heb ik zin in dat stuk taart? Vind ik dit echt grappig? Ben ik het daarmee eens? Vind ik dat wel mooi? Wil ik mijn mening hier wel over geven?
Wat je zegt, ben je zelf
Als iemand heel heftig reageert of een hele sterke mening over iets heeft, zegt dat meer over die persoon, dan over jou. De tante die op een verjaardag aan jou vraagt of je dat tweede stukje taart ‘wel zou nemen’, zit waarschijnlijk zelf op een frustrerend dieet en bedoelt hier niet mee dat je te dik bent. De vriendin die ervan overtuigd is dat je een ‘foute keuze’ maakt, baseert deze overtuiging op haar persoonlijke ervaring. Onderzoek eerst wat deze ervaring is, voordat je jouw beslissingen daar op afstemt. Misschien gelden voor jou wel hele andere overwegingen.
Mensen reageren altijd vanuit zichzelf, vanuit hun eigen normen, waarden, ervaringen, meningen, gevoelens, emoties en overtuigingen. Het kan heel goed zijn dat voor jou iets heel anders geldt of ‘goed’ is. De mening of het advies van de ander kan dan alsnog waardevol zijn, maar ga niet blind af op wat iemand zegt. Beoordeel eerst of het ook van toepassing is op jouw leven en aansluit bij jouw ervaringen en verlangens.
Kies je mensen
Ik omring mij graag met gevoelige, lieve mensen. Ik raak niet geïnspireerd door streberige mensen of geprikkeld door confronterende opmerkingen. Ik haal inspiratie uit eerlijkheid, vriendelijkheid en sensitiviteit. Natuurlijk heb ik het niet overal en altijd voor het zeggen, maar over het algemeen kies ik voor een bepaald type mensen in mijn leven. Dit zijn mensen waarvan ik weet dat ik mezelf bij ze kan zijn en hier niet op zal worden afgewezen.
Sta stil bij de mensen in je leven. Zijn dit mensen die bij jou passen? Inspireren ze jou? Inspireer jij hen? Voel je je veilig bij deze mensen? Kun je jezelf zijn? Wat houdt je tegen om afscheid te nemen van de mensen die eigenlijk niet zo goed bij je passen?
Geef een reactie