Mijn vijfjarige gevecht met anorexia, sport dwang en een verstrooid zelfbeeld. Wanneer houdt het op? Zestien jaar was ik toen ik voor het eerst ”echt” in de spiegel keek. Een meisje dat nooit omkeek naar hoe mijn haar, make-up of jurkje zat. Buitenspelen en in bomen klimmen, daar hield ik mij mee bezig. Vroeger was ik een van de dunste en langste meisjes in de klas, die door haar klasgenoten dubbele tafel/rug of platvoet werd genoemd. Niks interesseerde mij daarvan en ik kon er altijd wel om lachen, of was het stiekem toch weglachen.
Uiterlijk speelde voor mij nooit een rol. Mijn jeugd was fantastisch, ik had leuke vriendjes en vriendinnetjes en deed overal aan mee. Het enige wat tegen zat, was een zusje met een angstprobleem. Ze vroeg veel aandacht door haar agressieve aanvallen en roepingen tot zelfmoord. Ik als klein meisje probeerde haar te troosten, net als mijn kleine broertje. Mijn ouders deden alles om haar rustig te houden, beter te maken en gelukkiger te maken. Gelukkig is ze nu ondertussen 19 jaar oud en is het een grote wijsneus en bewust van het feit van vroeger. Een lieve en zorgzame meid is het geworden, die zich nu zorgen maakt om mij.
Het moment dat ik voor het eerst merkte dat er iets niet klopte kwam echter pas rond mijn 16e (ik ben nu 23 jaar oud). Alles ging voor de wind:mijn mbo- studie “International toursim” verliep goed, ik had leuke vriendinnen, een vriendje, drie verschillende bijbaantjes en een fijne familie. Mijn vader werd ernstig ziek, wat betekende dat er gezorgd moest worden voor mijn broertje en zusje (althans deze rol nam ik op mij), aangezien mijn moeder bij mijn vader in het ziekenhuis bleef. Onopgemerkt verloor ik kilo’s door de stress en het velen zorgen, en dat zorgde dat ik hier opmerkingen over kreeg van de buitenwereld. ”Wat zie je er goed uit”, kreeg ik vaak te horen in deze periode. Maar….Was ik hiervoor dan te dik?
Ik was niet bezig met mijn gewicht en wilde maar een ding! Papa weer thuis hebben. Op het moment dat mijn vader in april 2013 naar huis mocht, vertrok ik voor mijn afstudeerstage naar Mallorca. Ik kreeg hier complimenten over mijn lichaam: ”zo jij zal wel veel sporten”. Ik sportte wel veel, maar niet met een doel om af te vallen. Vanaf dat moment begon het (onbewust). ”Hoe blijf ik zo dun als dat ik nu ben of kan ik misschien nog dunner worden.” Van één keer hardlopen in de week werd dit in vijf maanden, zeven keer per week. Ik pakte alleen nog maar de fiets, liep in de avond extra rondjes in de discotheek of over het strand en stopte ik met van alles te eten.
Bij thuiskomst van mijn stage zette ik het riedeltje voort. Elke dag wel twee keer sporten en weinig eten en elke dag op de weegschaal. Het compenseren in mijn hoofd werd toen al een strijd. Mijn beste vriendinnetjes merkten dit na een tijdje op en hebben aan de bel getrokken. ”Er klopt iets niet” zeiden ze. Maar ja, wie wil er nou horen dat je een eetstoornis (anorexia purgerend) hebt. Niemand?
Nee, dus wat deed ik. Ik begon mijn gevoelens af te schermen en gedachten niet meer te delen. Ik wilde niet meer mee lunchen, op stap, douchen en ook me mooi maken was te veel gevraagd. Het compenseren werd alleen maar erger. Huilen om mijzelf, huilen om afschuw en huilen om wat heb ik? En wat moet ik er mee?
Twee weken na thuiskomst vertelden mijn ouders te gaan scheiden en maakte mijn (ex-)vriend het uit. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen, daar ging mijn controle op mijn leven. Dozen inpakken en uitpakken, klussen in huizen en dan bij wie ga ik wonen? Ik ben toch geen 12 meer, dat ik elke week ga verplaatsen met mijn spullen, is wat ik dacht. Maar hoe maak je nu de keuze? En hoe krijg ik die controle terug?
Van psychologen, diëtisten en klinieken in Rosmalen naar Amsterdam, ik voelde me niet begrepen. Ik was ten einde raad. Sporten deed ik ondertussen al 2,5 jaar elke dag, eten pakte ik naarmate hoe ik mijzelf voelde en compenseren kwam er ook eens bij kijken. En laten we niet de 24/7 gedachten van een eetstoornis vergeten. Afgelopen december kreeg ik een auto-ongeluk waardoor ik rust moest nemen en het helemaal werd afgeraden om te gaan sporten, maar dit accepteerde ik niet en ik ging met een zware hersenschudding, gekneusde ribben/ neus en een gekneusde nier sporten op het moment dat iedereen van huis was. Alles werkte tegen en sindsdien ben ik verder terug bij af.
Sinds drie maanden ben ik in behandeling bij een kliniek in Bilthoven en voel ik mij gewaardeerd en begrepen. Ik heb veel doorzettingsvermogen en ik ben extreem perfectionistisch. Toch had dit niet per se tot een eetstoornis hoeven leiden. Momenteel heerst er nog steeds totale chaos in mijn hoofd, ik ben in paniek, en de angst is enorm hoog. De hele dag door is er oorlog in mijn hoofd. Elke minuut van de dag word ik geconfronteerd met mijzelf en mijn eetstoornis.
Zagen mensen maar dat ik iets had, was ik maar te dun of lag ik maar in het ziekenhuis. Wellicht zou ik dan wel normaal worden… Elke dag ben ik weer boos op mijzelf, walg ik van mijzelf en vind ik mijzelf vies, dik en lelijk. Ik ben vermoeid, ongelukkig en verdrietig, maar falen is geen optie. Alles gaat mij voor de wind. Waarom ik? Er zijn zoveel mensen die verdienen wat mij wel lukt en hen niet. Ik heb geweldige vriendinnen, een lieve vriend, een prachtige familie, de prachtige velen reizen die ik mag maken, mijn hbo- studie “International Business and Languages” verloopt bijna vlekkeloos, ik heb een stageplaats in Barcelona voor aankomende september, ik kan uren sporten en heb geweldige bijbaantjes. Maar waarom ben ik dan zo ongelukkig? Die verrekte eetstoornis…
Ik hoop ooit te kunnen zeggen dat ik sterker ben dan mijn eetstoornis. Ik hoop dat ik weer kan genieten met mijn vriendinnen, mijn vriend en familie van alles wat ik doe. Niet eerst uren in de gym te moeten hangen voordat ik een appel mag eten of een dag op vakantie gerust door kan komen. Want wanneer ik op reis ben, kom ik tot rust. Niemand die weet van mijn probleem, niemand die ziet dat ik lijd en niemand die erom vraagt. Als ik al die uren op tel in de sportschool had ik de mensen om mij heen nog zoveel meer liefde kunnen geven, in plaats van dat zij zich zorgen moeten maken om mij!
Wat mij tot nu toe heeft geholpen is om doelen te zetten. Wil je graag studeren of wil je graag een reis maken, maak er gebruik van. Hoe verschrikkelijk moeilijk het gevecht ook is, de strijd is het waard. Herstellen is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik lig nog altijd vaak huilend in bed en zeg dat ik niet meer wilde vechten, dat ik er klaar mee ben, maar dan denk ik aan de reizen die ik nog mag gaan maken, de foto’s die ik nog kan gaan schieten van de prachtige landschappen en verschillende culturen. Het is vallen, opstaan, en weer doorgaan. Ik moet en zou het monster verslaan. Wacht maar, ik ben sterker en ik ga dit winnen. Weg met die 24-uurse gedachten en kom alsjeblieft snel terug lieve Lies. Je bent zoveel meer waard.
Laat je alsjeblieft helpen als jij hetzelfde voelt, zorg dat je een eetstoornis voor bent en ben open naar de dierbare. Sluit je gedachten en emoties niet af want dit wil je niet alleen dragen. Sterker nog je kan dit niet alleen dragen. Neem hulp aan van anderen, want hoe moeilijk het ook klinkt. Jouw gedachten kloppen niet en de mijne ook nog steeds niet. Maar door te praten, word je begrepen, krijg je tips en voel je beetje bij beetje gewaardeerd. Het leven is zoveel meer waard zonder eetstoornis en ik hoop dat ik dat ooit kan zeggen!
Magic happens when you do not give up, even though you want to.
Liefs, Liesse-Lotte
Geef een reactie