Kijk nou eens naar jezelf. Zie je dat lelijke dikke ding daar niet in de spiegel? Andere zullen je vast ook wel zo zien. Zal ik iets te eten pakken? Nee stop. Hoeveel zit hierin? Mag ik dit wel eten? Nee natuurlijk niet. Alles is mijn schuld, mijn fout. Er is niemand waarvoor ik belangrijk ben. Dit zijn allemaal gedachten die de afgelopen jaren in mijn hoofd ronddwalen. Na heel lang nadenken heb ik toch besloten mijn verhaal te delen. Alle smoesjes om alles, alle rare verdenkingen. Ik ben het zat, dus ik leg het nu allemaal open.
Alles begon zo’n 5 jaar geleden. Ik was een jaar of 12 en was erg onzeker over mezelf. Ik had voor mijn gevoel helemaal nergens controle over. Ik moest ergens controle over zien te vinden. Deze controle heb ik gevonden door mezelf alleen maar op eten te richten. Ik kon zo bezig zijn met één ding en de rest van alles wat in mijn hoofd omging even vergeten.
Ik ben 4 jaar geleden voor het eerst hulp gaan zoeken. Ik werd helemaal gek van mijn eigen hoofd, en kon er echt niet meer tegen. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en tegen mijn moeder verteld wat er allemaal gaande was. We zijn toen samen naar de dokter gegaan en doorverwezen naar de GGZ in Veghel. Tijdens de terugkoppeling van mijn intake werd mij verteld dat ik geen eetstoornis had. Ik had geen ondergewicht en moest eerst maar eens aan andere dingen gaan werken. Ik werd dus weer doorverwezen naar een ‘normale’ psycholoog. Ik vatte dit op als een “oké ik ben dus dik”. Vanaf dit moment ging het alleen nog maar bergafwaarts.
Ik heb mezelf nog lang staande kunnen houden door hulp die ik kreeg van vrienden en familie. Ik was wel nog altijd bezig in mijn hoofd met eten en niet eten. Er waren tijden dat ik niet tot nauwelijks at, en tijden dat ik gewoon alles at waar ik zin in had. Door de tijden dat ik wel genoeg at is het verder niemand meer opgevallen wat er allemaal in mijn hoofd omging.
December 2015 ging ik mezelf weer steeds meer richten op eten, niet eten en afvallen. Ik sloeg hier weer in door en het ging in een sneltreinvaart weer slechter met me. Januari 2016; ik werd ziek. Zoveel buikpijn, ik kon alleen nog maar in bed liggen en huilen van de pijn. Ik ben hiervoor opgenomen geweest in het ziekenhuis en heb de eerste 6 dagen in de isolatie gelegen. Ik stortte door dit alles helemaal in en kon alleen maar de hele dag door huilen. De verpleegkundige in het ziekenhuis hadden natuurlijk wel door dat er iets mis was. Na lang aandringen kwamen ze achter mijn eetstoornis. Ik begon eindelijk weer te praten en dit luchtte heel erg op. Ik heb mijn eerste stappen daar gezet om weer te beginnen met eten. Ik ben vanuit daar doorverwezen naar de GGZ in Helmond.
Na mijn intake bij de GGZ Helmond werd er besloten dat het beter was om opgenomen te worden in een kliniek voor eetstoornissen. Toen ik mijn diagnose kreeg moest ik wel even 3 keer slikken, want wat is het heftig om zwart op wit te zien staan “17 jarige vrouw met anorexia nervosa”. Mijn officiële diagnose is eetstoornis NAO. Ik vond dit erg moeilijk om te accepteren omdat ik wist dat de meeste mensen het niet aan mij zullen zien, en me daardoor dus ook minder goed zouden begrijpen. Ik heb in de kliniek langzaam aan weer leren eten en mezelf beetje bij beetje beter leren accepteren zoals ik ben.
Na 3 maanden intensieve klinische therapie mocht ik dan eindelijk met ontslag. Ik kwam in de nazorg voor de kliniek terecht om de tijd te overbruggen totdat ik kon beginnen met de deeltijd behandeling. Dit hield voor mij in dat ik nog regelmatig naar Helmond kwam voor therapieën die ik met de kliniek meedeed, en de pré-therapie. Dat is de therapie voordat je met de deeltijd behandeling mag beginnen.
Ik zit nu inmiddels in de deeltijdbehandeling en het gaat weer een stuk beter met me. Het gaat met vallen en opstaan, maar ik vecht mezelf hier doorheen.
Ik dacht door mezelf zo op eten en afvallen te richten een beter leven te krijgen, maar helaas. Ik dacht zo mooi dun te worden, en al mijn zorgen kwijt te raken. Maar dit gebeurden niet. Ik kreeg alleen nog maar meer zorgen, mijn haren vielen uit, ik vermeed contact met andere mensen, ik voelde me zo ellendig, ik menstrueerde niet meer en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik hoop door mijn verhaal mensen iets meer duidelijkheid over alles te geven. En ik wil iedereen één ding écht meegeven; blijf altijd bij jezelf, je bent goed zoals je bent.
Liefs, Marthe ♥
Geef een reactie