Ik ben zo goed als beter. Maar wat is beter? Ben je dan compleet van je eetstoornis af of heeft iedereen wel een rare relatie met eten? Ik ben van kleins af aan al super onzeker over mijzelf. Mijn ouders vroegen zich of dat door de opvoeding kwam, maar ik weet dat mijn ouders het geweldig hebben gedaan. Ik zou alleen maar terug de tijd in willen, om het allemaal opnieuw te beleven.
Op de middelbare school kreeg ik meer macht over het eten op school. Al snel at ik niet meer. Ik was onzeker over alles en om dat te onderdrukken ga je dingen niet doen die je onzeker maken. Ik heb dagen, weken, maanden niet op school gegeten, nou ja dat is misschien een beetje overdreven, maar als je van 9.00 uur tot 16.00 uur op school zit en in de tussentijd niet eet, kan ik je zeggen dat dat best vermoeiend en uitputtend is. Het was in het begin toen ik stopte met eten op school ook helemaal niet bedoelt om af te vallen, ik vond mezelf ook niet dik, ik was bang voor wat anderen zouden vinden van mij.
Daar ging ik de fout in, het lag niet aan ander maar aan mezelf, IK dacht te veel. Natuurlijk hebben mensen misschien ook wel iets over mij gedacht. Iemand noemde mij ook lelijk in het eerste schooljaar, ik kan je zeggen, dat komt best hard aan bij een onzeker iemand. Maar ik had het nooit zo serieus moeten nemen. So what, als diegene dat vindt? Helaas dacht ik toen nog niet zo. Helaas kunnen woorden van anderen zo pijnlijk zijn, maar tegelijkertijd zijn het maar woorden.
In de volgende schooljaren ging het ongeveer hetzelfde, ik at niet op school vanuit onzekerheid. Het ging mis in het vierde schooljaar. Ik wilde afvallen, ik wilde ergens goed in zijn. Tegelijkertijd kwam mijn depressie steeds meer naar boven. Ik denk dat ik dat ook weg wilde drukken door met eten bezig te zijn.
Het vierde jaar at ik niet op school én niet thuis. Op een dag hield ik het niet meer, ik was kapot en heb mijn ouders uitgelegd wat er aan de hand was. Ik dacht dat mijn ouders het niet serieus namen. Zelfs bij mijn ouders dacht ik dat ze nare dingen over mij dachten.
Met mijn ouders ben ik hulp gaan zoeken. Al snel kwamen bij we GGZ. Hier heb ik 1 jaar therapie gehad bij een psycholoog, gezinstherapeut en diëtiste, daarnaast had ik ook nog afspraken met mijn huisarts. Als ik terugdenk aan deze tijd heb ik gemengde gevoelens. Ik weet dat mijn broers een keer mee moesten voor de gezinstherapie. Ik heb mijn broers daar gezegd dat ik bang was dat ze ook een eetstoornis hadden, maar dat hadden ze natuurlijk helemaal niet. Met een eetstoornis ga je raar denken…
Na 1 jaar bij de GGZ, kwamen we er achter dat dit niet ging werken. Mijn ouders zagen mij alleen maar achteruit gaan. Mijn ouders zijn naar andere instanties gaan zoeken. We besloten mij aan te melden bij de Ursula kliniek, destijds nog in Leidschendam. Ik werd al snel opgeroepen voor een intake. Mijn ouders en ik zouden mee gaan doen aan MFT (Multi family therapy). Ik was zo bang. Bang voor wat er allemaal te gebeuren stond. Ik heb hier nare en mooie tijden meegemaakt. En het belangrijkste, ik heb hier ook veel geleerd. Ik heb geleerd dat het niet normaal is om al je eten af te wegen, hahaha. Nu lach ik erom. Ik heb geleerd om mijn bewegingsdrang onder controle te krijgen enzo.
Later heb ik bij de Ursula ook nog een groepstherapie gehad, 1 dag in de week. Ik werd steeds depressiever, ik wilde niet meer leven en dus werd een drie daagse groepstherapie aangeraden en medicijnen. Dat heeft heel erg geholpen. In de groepstherapie heb ik geleerd dat ik het waard ben. Ik heb toffe meiden ontmoet in de groepstherapieën. Bij iedereen heb ik wel gedacht, wat doe jij hier? Je bent zo mooi, lief en leuk. Jullie zijn geweldig, zonder jullie was ik nooit zo ver gekomen. Ook wil ik de therapeuten heel erg bedanken! Jullie zijn geweldige mensen! Respect!
Ik ben alweer een jaar weg bij de Ursula en het gaat met ups en downs. Ik heb school opgepakt, ben in een hele leuke ijssalon gaan werken, en ik heb een hobby gevonden. En ik ben zo goed als beter. Ik heb nog zo mijn momenten dat ik depressief ben, maar ik heb nu de handvatten daarvoor gekregen van nogmaals geweldige mensen! Bedankt!
Ik wil ook mijn ouders bedanken voor alles en ik heb veel respect voor jullie. En ik wil mijn tante bedanken! Nu ik iedereen zo bedank, lijkt het wel alsof ik een Oscar heb gewonnen, maar zo voelt het soms ook! Ik geniet van het leven en neem het allemaal niet zo serieus meer.
Aan iedereen die nog kampt met een eetstoornis of depressie: Het is het niet waard. Ga iets doen wat jij leuk vindt en geniet ervan. Jullie zijn het ook allemaal waard!!!!
Geef een reactie