Maar mijn BMI is toch gezond?
Een half jaar geleden was het zo ver: ik had de magische grens overschreden van ondergewicht naar een normaal BMI. Het zat wellicht net voorbij die ondergrens, maar ik was er toch maar mooi! Het had me heel wat strijd, intensieve behandeling, therapieën, huilbuien, angst en boosheid gekost. Ik realiseerde me ook dat ik met het aankomen dingen terug kreeg: energie. Energie om leuke dingen te doen met mijn man en vrienden, om te gaan werken, om te sporten, kortom: om te leven.
Alhoewel iedereen zegt dat ik er nog steeds erg slank uit zie en dat een paar kilo meer me niet zou misstaan, vind ik het wel genoeg. Zoals ik nu ben, ben ik toch gezond? Mijn BMI is toch goed? Ik kan mijn lijf nu enigszins accepteren, zoals het er nu uitziet. Ik weet niet wat een paar kilo meer daar weer mee gaat doen...
Ergens in mijn brein heb ik dus die magische grens bereikt. Toen was het klaar. Ik ging automatisch op de rem. Hier en daar een beetje minder, want anders stopt dat aankomen nooit. Hier en daar een beetje minder kan toch geen kwaad? Dat ik zo nu en dan honger heb, dat hoort er blijkbaar bij. Waarschijnlijk is dat normaal…of maak ik mezelf dat wijs?
Er was namelijk een tijd dat ik geen rem had. Een tijd waarin ik juist overgewicht had, gewoonweg van te veel eten. Ik vond eten fijn, lekker en het ene na het andere stopte ik in mijn mond. Niet twee speculaasjes, maar tien. Niet één schaaltje chips, maar de hele zak en dat meerdere keren per week… Dat wil ik niet meer! Door deze geschiedenis ben ik er van overtuigd dat ik de teugels niet kan loslaten, ik ben niet te vertrouwen rondom eten. Wat als ik de teugels laat vieren en ik weer de andere kant uitschiet?
Nee, dan liever zo. Gewoon een beetje opletten, zeker niet te veel. En op die manier hanteer ik mijn gewicht met dat net gezonde BMI al een half jaar. Want ik ben toch gezond? Volgens het Voedingscentrum in ieder geval wel…
Dat is waar het knaagt. Want ik voel me helemaal nog niet gezond. Met vlagen denk ik nog constant aan eten. Ik ervaar vaak honger, maar durf dan niets te eten. Minder is altijd beter in mijn hoofd en uit eten gaan geeft paniek. En het allergrootste ding: ik mis mijn menstruatie… Ergens denk ik: hoe kan dat nou? Ik heb toch een gezond BMI.
Het frustreert me dat mijn lijf zich blijkbaar nog niet veilig genoeg voelt. Maar kinderen wil ik wel, dus er moet iets veranderen. Verstandelijk weet ik wat ervoor nodig is en wat ik moet doen. Maar mijn gevoel wilt nog niet mee. Ik word verlamd door angst en meer eten wilt maar niet lukken, terwijl minder eten nog steeds erg makkelijk is. Dit doet mij en mijn omgeving pijn.
Komt er ooit een goede tijd om die blokkade te doorbreken? Of is het een kwestie van doen en zien wat het je oplevert? Misschien kan ik ook gelukkig zijn met een iets hoger getal, nog steeds gezond maar gewoon iets hoger. Zou het? ....want ik ben nu toch ook al gezond?
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Gerelateerde blogposts
Reacties
Rationeel is BMI zeker maar een getal. En eigenlijk zou het daar niet eens om moeten gaan, maar om hoe je je voelt. Dat is alleen zo veel moeilijker dan het klinkt. Maar we gaan ervoor!
Voor dit laatste stukje in mijn eetstoornis heb ik destijds hulp gezocht bij een psycholoog. Dit heeft me uiteindelijk geholpen en ben ik langzaam op "gevoel" gaan eten, luisteren wat me lichaam nodig heeft. Dat heeft me vertrouwen gegeven, om die controle los te laten. Luister naar wat je lichaam nodig heeft en durf te vertrouwen op je gevoel. Hierdoor ben ik zeker niet meer afgevallen en niet gek noemenswaardig aangekomen. Hierdoor is mijn menstruatie weer netjes op gang gekomen. Ook toen ik stopte met de pil was het keurig op tijd. Ik durf te vertrouwen op me gevoel, me lichaam. Het mooiste cadeau: naar een rot tijd van anorexia (afgerond in 2015, na 6 jaar anorexia) is dat ik nu 25 weken zwanger ben van ons eerste kindje. Luister naar je lichaam, wat het nodig heeft en durf hierop te vertrouwen, laat de controle los. Het is je zo gegund!
En super gefeliciteerd met je zwangerschap, dat is zeker een echt cadeautje.
Voor dit laatste stukje in mijn eetstoornis heb ik destijds hulp gezocht bij een psycholoog. Dit heeft me uiteindelijk geholpen en ben ik langzaam op "gevoel" gaan eten, luisteren wat me lichaam nodig heeft. Dat heeft me vertrouwen gegeven, om die controle los te laten. Luister naar wat je lichaam nodig heeft en durf te vertrouwen op je gevoel. Hierdoor ben ik zeker niet meer afgevallen en niet gek noemenswaardig aangekomen. Hierdoor is mijn menstruatie weer netjes op gang gekomen. Ook toen ik stopte met de pil was het keurig op tijd. Ik durf te vertrouwen op me gevoel, me lichaam. Het mooiste cadeau: naar een rot tijd van anorexia (afgerond in 2015, na 6 jaar anorexia) is dat ik nu 25 weken zwanger ben van ons eerste kindje. Luister naar je lichaam, wat het nodig heeft en durf hierop te vertrouwen, laat de controle los. Het is je zo gegund!
Dank je wel, voor je reactie.
Misschien kan het waardevol zijn, om dit stukje angst te gaan onderzoeken. Kijken waar het vandaan komt, welke gedachten het je tegen houdt? En of deze gedachte waar zijn? Ik heb destijds ook veel gehad aan het werkje van een stukje eigenwaarde en lichaamsbeleving. Heel veel succes! Geef niet op, je bent al zo ver gekomen! Erg dapper van je.
Volgens haar is het heel logisch en heeft fairbunt er veel overgeschreven.
Ik ga Fairbunt zeker even opzoeken om te kijken, bedankt voor de tip :)
Toch ben ik er ergens van binnen wel van overtuigd dat het leven zonder eetstoornis makkelijker is en dat hiervoor een beetje extra gewicht nodig is...
Zet hem op ook, medestrijder :)
"Ik ben niet te vertrouwen rondom eten....."
Precies dat!
Ik vind het zelf ook doodeng hoor, maar hoe vaker ik zeg tegen mezelf dat ik echt geeeeen overgewicht meer ga krijgen en ik mezelf vertrouw, hoe meer ik in mezelf probeer te geloven :D
xx
Bedankt voor je reactie. Met mijn rationele verstand denk ik ook: ik ben nu zoveel ouder, heb veel geleerd en dus zal de kans dat ik weer in de valkuil stap richting overgewicht kleiner zijn. Ik heb zo veel meer inzicht, dus ik moet mijn lijf ook de kans geven zich te bewijzen...Dus we gaan dat proberen te onderzoeken.
Bedankt voor je reactie. Ik probeer nu enkele dagen alweer goed te eten en merk ook meteen het verschil in mijn mentale gezondheid. Nu is het een kwestie van vol blijven houden, ook wanneer de weegschaal toch nog wat omhoog gaat! En dan komt het lichamelijk hopelijk ook allemaal goed :)
Op aanraden van mijn therapeut heb ik het centrum gecontacteerd die voor mijn lagere en middelbare school de medische onderzoeken deed. Via hen heb ik mijn lengte- en gewichtscurve gekregen en op basis daarvan zagen we dat mijn 'normaal' gewicht een beetje hoger ligt dan de minimale BMI. Maar ik durf er toch niet naartoe gaan. Bang om door te schieten, niet meer te kunnen stoppen,... Ik wil mijn menstruatie ooit nog terug, maar mijn hoofd schreeuwt dat die minimale BMI gezond genoeg is daarvoor.
Mijn diëtiste heeft dit ook gedaan inderdaad, aan de hand van mijn groeiboekje van toen ik kind was. Echt heel erg grappig hoe dat werkt. Ik zat altijd net onder het gemiddelde dus dat zal nu hoogstwaarschijnlijk ook het best bij me passen.
Want anders, moet ik mn hele leven bezig blijven om te zorgen dat mn bmi net gezond blijft. Moet ik mn hele leven toch restricties opleggen, blijven letten op wat ik eet en dat limiteren. En dan heb ik dus toch mn hele leven nog een beetje eetstoornis bij me. En dat wil ik écht niet.
Ik eet nu een aantal dagen alweer goed en ik merk dat het mentaal ook veel meer rust geeft. Nu proberen dit zo te houden, mijn lijf te geven wat het nodig heeft. Ook wanneer de weegschaal toch nog wat omhoog gaat!
En zet hem op! Als ik het kan, kan jij het ook en andersom :)