Vorige week dinsdag was een fantastische dag. Ik heb te horen gekregen dat ik mee mag op stiediereis naar de Fillipijnen. Hier zal ik in totaal ongeveer 6 weken verblijven. Gisteren zat ik bij de informatiebijeenkomst toen we op het onderwerp speciale dieetwensen en medische achtergrond kwamen. Voor iemand met een eetstoornis achtergrond, kan dit best onzeker aanvoelen. Moet ik wel of niet vertellen dat ik problemen heb gehad met eten? Mag ik mijn voorkeuren doorgeven of moet ik compleet flexibel zijn om te bewijzen dat ik weer normaal ben? En moet ik me zorgen maken om het eten, want ik mag dan wel het gevoel hebben hier in Nederland bijna helemaal hersteld te zijn maar zou een reis naar de andere kant van de wereld geen terugval oproepen?
De angst voor een terugval als je hersteld of herstellende bent blijft in zekere mate misschien altijd op de achtergrond aanwezig. Alhoewel ik het nu niet zozeer meer een angst zou willen noemen, maar eerder een verbreed zelfbewustzijn. Natuurlijk is het spannend om zo’n grote reis te maken, eetstoornis of niet. Ik denk dat dat niet meer dan normaal is. Maar voor iemand met een eetstoornis verleden kan het misschien wel een extra uitdaging zijn.
Aan de andere kant, denk ik dat het heel goed is om je te bedenken waarvoor je ook alweer vecht of hebt gevochten tegen je eetstoornis. Wat jou gelukkig kan maken en betekenis kan geven aan jouw bestaan. Kortom, de motivatie om te leven. Nu hoef je hier echt niet superfilosofisch elke dag bij stil te staan. En hoef je ook echt niet te denken dat je per se iets groots gedaan te hebben om herinnerd te worden of zinvol te zijn. Iets groots is immers maar relatief. Als het uitgaan met vrienden of samenzijn met familie voor jou waardevol is, is het op zich al iets groots als jij tijd met hun door kunt brengen en je daarbij prettig te voelen. Als jij een heel goed cijfer haalt op school en je stiekem toch wel een beetje trots voelt, al mag je dat van je eetstoornis zelf niet zijn, is dit gevoel op zich al een overwinning.
Een reis kan daarbij ook een extra test zijn om je op te storten en te zien wat voor geweldige ervaringen dit je kan opleveren. Op een reis in binnen of buitenland leer je nieuwe culturen kennen die jou weer heel veel over jezelf kunnen leren. Het overwinnen van je angsten is heel erg spannend, maar misschien kun je bij jezelf denken; Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat ik een fout maak? Dat ik faal en mezelf voor schut zet bij andere mensen? Niemand vind fouten maken leuk, maar vaak zijn deze fouten helemaal niet zo ernstig als ze in je hoofd lijken en valt er veel recht te zetten. En wat als het lukt, al dan niet na meerdere mislukte pogingen? Dan de beloning éxtra groot, denk daar maar eens aan.
In mijn eetstoornis tijd heb ik mij ontzettend angstig en boos gevoeld, maar ik heb nooit het resultaat gezien dat ik voor ogen had. Ik draaide alleen maar in cirkeltjes en heb het gevoel dat ik me nauwelijks meer iets van die tijd kan herinneren, behalve dan wat ik at en wat niet. Maar leuke ervaringen met mijn famillie en vrienden? Veel te weinig.
Ik wil jullie op het hart drukken dat een eetstoornis krijgen niet betekent dat je compleet verloren bent, al voelt het soms misschien wel zo. Maar als je weer een doel hebt en begint met leven zonder eetstoornis, kom je stapje voor stapje weer vooruit. Stel jezelf doelen, al zijn die nog zo klein en geniet van deze mijlpalen in het leven, dan zal je een inspiratie voor jouw omgeving zijn.
Geef een reactie