Een sneetje brood minder, een extra training erbij, en zo bleef het maar door gaan. Had ik anorexia? Dat was het zeker niet. Dat is het nooit. Het begon allemaal heel onschuldig. Nadat ik naar China verhuisde en als 16-jarige het uitgaansleven ontdekte kwamen er wat kilo’s bij. Ik ben van mezelf nooit dik geweest, en na een half jaar te hebben gefeest vond ik het hoog tijd om wat gezonder te gaan leven. Ik begon samen met een vriendinnetje aan Insanity, en begon wat beter te eten. Het ging fantastisch. Langzaamaan viel ik af, ik had veel meer energie en was een stuk zelfverzekerder.
Toch was het niet genoeg. Ik ben zelf altijd al heel perfectionistisch geweest en begon mezelf steeds meer te pushen. Inmiddels sportte ik iedere dag en het liefst twee keer. Met een grote glimlach stapte ik in de zomer van 2013 het vliegtuig in naar Kroatië voor een heerlijke vakantie, maar twee weken lang niet sporten, dat kon écht niet. Om mezelf rust te geven begon ik steeds minder te eten. Eén broodje bij het ontbijt en ik hoefde alleen het eiwit. Ook ‘s avonds was een salade meer dan genoeg en ijs ”vond ik toch niet lekker”. Ik, of beter gezegd de anorexia, was zo subtiel. Ik werd een meester in manipuleren terwijl ik het zelf niet eens doorhad. Terwijl ik alle controle had over het eten, verloor ik de controle over mezelf.
Veel mensen vragen nog steeds aan me hoe het zo ver is gekomen. Ik weet het oprecht niet. Ik had het gevoel dat ik in een vicieuze cirkel belandde, waarvan ontsnappen onmogelijk was. Anorexia is net een soort monster dat binnendringt en er niet meer uit gaat. Ik had geen enkel idee wat er gaande was. Ik zag het getal op de weegschaal niet meer en was trots op het feit dat ik maar X calorieën per dag at, maar anorexia, dat was echt taboe. Ik realiseerde me pas echt dat ik ziek was toen mijn beste vriendinnen me meenamen naar de dokter die verbaasd was dat ik überhaupt nog kon lopen. Het ergste was nog dat het me op dat moment niet eens heel veel deed, ik leefde echt van de controle die de ziekte me gaf.
Als het niet voor mijn lieve, lieve vader had geweest dan had ik hier nu niet gezeten. Hoewel hij me nooit heeft geforceerd om te eten, is hij er wel altijd voor me geweest, ook als ik het niet waardeerde. Voor alle jongens en meiden die momenteel in hun recovery zitten, praat er alsjeblieft over. Al is het met je vader, je moeder, je grote zus of je beste vriendin, het helpt écht, ook al geloof je er er nu misschien zelf niet in. Zij willen alleen het beste voor je. Wees ook sterk. Dat duiveltje dat op je schouder staat is niet half zo mooi als het engeltje op de ander, en je bent sterk genoeg om hem te verslaan.
Wat mij enorm heeft geholpen is om doelen te zetten. Wil je graag studeren of wil je graag een reis maken, maak er gebruik van. Hoe verschrikkelijk moeilijk het gevecht ook is, de strijd is het waard. Een recovery is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik heb vaak huilend in bed gelegen en gezegd dat ik niet meer wilde vechten, dat ik er klaar mee was. Het was vallen, opstaan, en weer doorgaan. Ik moest en zou het monster verslaan. En het is me gelukt.
Meer dan X kilo zwaarder en duizend keer gelukkiger schrijf ik nu deze blog om jou te motiveren. Het leven is zo mooi, en nóg mooier zonder dat duiveltje op je schouder. Hoewel ik tijdens mijn ziekte altijd heb gedacht dat ik er nooit volledig vanaf zou komen, beloof ik jullie dat het echt mogelijk is. Ik ben weer de vrolijke Sharon die ik vroeger was, en ik kan weer genieten van etentjes met vriendinnen en een wijntje drinken in de kroeg. Ik kan weer leven zonder de dwang om alles te controleren en het stiekeme schuldgevoel. Ik laat me niet meer leven door het monster in me. Het is mijn leven en ik wil er optimaal van genieten.
Lieve jongens en meiden, blijf alsjeblieft doorvechten. Je bent zo mooi, en je hebt nog een fantastisch leven voor je. Vertrouw op het engeltje en trotseer het duiveltje. Je kan het.
♥
Geef een reactie