Van de kinderarts en de diëtiste waren we niet veel wijzer geworden (lees mijn vorige blog hierover). We wisten nu dat Aafke anorexia had en we hadden een plechtig document waarop stond wat Aafke hoe laat moest eten. Maar sinds Aafke van de huisarts gehoord had dat ze Anorexia had, was ze helemaal gestopt met eten. Alsof ze voor 100% invulling wilde geven aan haar ziekte: “Als ik anorexia heb dan zullen ze het weten ook.”
We hadden geen instructie gekregen hoe we haar aan het eten moesten krijgen. Die instructie hadden we maanden daarna nog steeds niet; alsof het om een staatsgeheim ging dat ergens in Nederland goed verborgen lag in een kluis. Beetje bij beetje kwamen we met heel veel vallen en opstaan erachter hoe we Aafke nu een beetje aan het eten konden krijgen.
In ieder geval ging ze nu hollend achteruit. In twee dagen tijd was haar mooie huid doorzichtig geworden en was ze niet meer vooruit te branden. De Aafke die in de wachtkamer van de psychologe zat, leek in het niets op onze Aafke. We hadden geen idee waar de “oude” Aafke gebleven was. Zou de psychologe ons kunnen helpen met het terugvinden van onze lieve Aafke, zoals ze echt was? Het was alsof een monster het “besturingssysteem” van haar had overgenomen. De eetstoornis had zonder pardon haar vrolijke geest gestolen. Uiteindelijk zou haar genezing één grote zoektocht worden naar haar prachtige ziel.
Aafke lachte in ieder geval niet meer, en kon nergens meer van genieten. Een gewoon gesprek was niet meer met haar te voeren. De wachtkamer van de psycholoog was nog alleen maar gevuld met onze gedachten en ons verdriet. Gelukkig zwaaide de deur van de spreekkamer eindelijk open, en een aardige dame liep op Aafke en ons af. Aafke sjokte voor ons naar binnen en ging in elkaar gedoken aan tafel zitten. Het was duidelijk dat het geen zin meer had om aan haar te vragen of ze rechtop wilde zitten. Aafke was duidelijk op. In de spreekkamer zat nog een psychologe. Twee deskundigen tegelijkertijd: was dat nou een goed teken of niet?
In tegenstelling tot de kinderarts hadden de psychologen heel veel vragen. Meer vragen dan waar ik het antwoord op wist. Ondertussen zag ik Aafke steeds meer wegzakken. Wanneer ging de behandeling nou beginnen? Het werd mij al snel duidelijk dat ik te snel wilde. Dit was nog maar een intakegesprek, om vast te stellen welke hulp Aafke nodig had. Dat kon allemaal wel zo zijn, maar begreep de psychologe dan niet dat er een acuut probleem was? Aafke at namelijk helemaal niets meer.
Uiteraard zag de psychologe wel de ernst van de situatie, maar ze kon er nu niet zoveel aan doen. Ze zou contact opnemen met de kinderarts. Vooralsnog mocht Aafke niet meer fietsen, moest zij thermo-ondergoed gaan dragen (ik wist niet eens dat het bestond) en moesten wij de regie van het eten overnemen. De regie van het eten overnemen? Maar wat was dat dan “de regie van het eten overnemen”? En hoe doe je dat dan als ouders? Had de psycholoog ons wel goed begrepen?
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
Volgende keer: Hoezo ziekenhuisje thuis?
Geef een reactie