De schrik zit er goed in

De assistente van de huisarts had dus gezegd dat er een ambulance onderweg was. Een medisch team stond klaar in het ziekenhuis om Aafke op te vangen. In de stilte van de avond hoorden wij de ambulance met gillende sirene naderen. Het drong langzaam tot mij door, dat de sirene voor ons bedoeld was.

Het zusje van Aafke weet van niks en ligt boven nog te slapen. Ik moet de buren vragen of ze komen. We kunnen haar zusje niet boven alleen laten liggen. Ik loop naar de buren, maar er komt geen zinnig woord uit mijn mond. “Is het Aafke?”, vraagt de buurvrouw. Ik knik. De buurvrouw loopt zwijgend achter mij aan en overziet de situatie. “Ik ben er voor jullie”, zegt ze. “Doe gewoon wat je moet doen.” Als je buren hebt die je zonder woorden begrijpen, heb je echte buren.

Ondertussen heeft mijn vrouw Aafke een beetje wakker kunnen krijgen. Het geluid van de ambulance komt akelig dichtbij, en verstomt als de grote gele auto onze straat in komt rijden. In ons klein straatje lijkt de ambulance wel een reus. Ik loop de ambulancebroeder en zuster tegemoet. Ze komen bepakt en bezakt op mij af lopen. Ze dragen grote koffers vol apparatuur en zuurstofapparaten. Ik zeg dat Aafke toch wakker is geworden, en dat ze misschien voor niks zijn gekomen.

Ze zijn vriendelijk en buitengewoon daadkrachtig. Ze spoeden zich naar boven en nemen de regie van het leven van Aafke over. Eindelijk mensen die weten hoe ze de regie moeten overnemen. Ik voel mij ineens veilig, hier in het bijzijn van deze twee vreemde mensen in hun gele jassen, die maar één doel hebben: Doen wat voor Aafke het beste is! Een last valt van mij af. De vrouw loopt op Aafke af. Aafke is half wakker. Ze snapt niet wie deze mensen zijn die bezit hebben genomen van haar kamer. Ik kijk om mij heen; de kamer staat ineens vol met uitgestalde apparatuur. Wanneer hebben ze dat gedaan? Ik herken reanimatieapparatuur. De vrouw stelt zich aan Aafke voor. Ze vraagt hoe het met haar gaat. Aafke huilt alleen maar zacht. Dit zijn geen mensen die boos worden, als er geen antwoorden worden gegeven. Dit zijn mensen die handelen. Wat een verademing: Hulpverleners die niet vragen, maar handelen.

Razendsnel wordt Aafke volgeplakt met sensoren die aangesloten worden op diverse apparaten. Schermpjes komen in beweging en vullen zich met onbegrijpelijke waarden. Omdat ik de cijfers op het scherm niet snap, kijk ik bezorgd naar de gezichten van de mensen met de gele jassen. Er wordt kort overlegd. De ambulancebroeder belt met de kinderarts. Er is gelukkig geen reden om Aafke op te nemen in het ziekenhuis. De broeder belt naar de centrale. Het medisch team mag weer ontbonden worden.

bron foto

Ik zeg dat het mij spijt dat ze voor niks gekomen zijn. Dan draait de ambulancevrouw zich naar mij toe en spreekt mij streng maar vriendelijk toe. “Wij zijn niet voor niks gekomen. Dit is nou precies waar we voor zijn, en we zijn net als u blij dat we uw dochter niet mee hoeven te nemen. En belooft u mij één ding: Als uw dochter nog een keer niet wakker wordt, belt u ons onmiddellijk.” Ik kan mijn tranen niet onderdrukken. Ik ben onder de indruk van zoveel professionaliteit. Voor nu zit de schrik er goed in.

Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.

Volgende keer: Kunnen we een ziekenhuisopname voorkomen?

bron foto 1

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

14 reacties op “De schrik zit er goed in”

  1. Ik volg je elke week. ‘Fijn’ om ook eens de andere kant te zien.
    Ik hoop dat het ondertussen al veel beter gaat met uw dochter. Ik ben benieuwd naar volgende week. Blijf vooral schrijven. Mij helpt het wel ;).

  2. Dat gevoel van het voor niks komen.. heb ik ook eens gehad, maar ze rijden liever 1x teveel dan.. 1x niet en dat het dan niet goed afloopt. Al was de reden totaal anders waarom ik ze nodig had!
    Ik lees graag volgende week het vervolg!!

  3. Weer een krachtige en rakende blog.
    Blijf vooral doorgaan met schrijven, naar mijn mening is dit zo’n goede aanvulling op deze site.

    Mij persoonlijk helpt het me héél erg bij het verminderen van mijn gevoelens dat ik niet ver genoeg ben gegaan. Niet dun genoeg, niet erg genoeg, etc.

    Ik ben zelf hersteld zonder adequate hulp. Ik had veel gesprekken met een begeleider op school die echt goed hulp kon bieden en er altijd voor me was. Uiteindelijk ben ik door heel veel heen geweest dit jaar, en ben ik twee keer een periode bij een vriendin gaan wonen, waarbij de tweede keer nog een uithuisplaatsing is aangevraagd bij jeugdzorg. Uiteindelijk werd ik niet uit huis geplaatst omdat het pleeggezin mij niet meer aankon. Het ging wel goed met eten maar ik had last van erg depressieve buien.

    Mijn ouders hebben het destijds erg moeilijk gevonden toen ze door school ineens werden geïnformeerd dat ik een groot probleem had en dat het eigenlijk ook door hen kwam. Ik ben bij de begeleidster van school een paar dagen thuis geweest, daarna een maand bij mijn goede vriendin en toen thuis was ik enorm somber. Plotseling kondigde ik aan dat ik tot het einde van het jaar bij die vriendin ging wonen.

    Ik voel me nog steeds bijna dagelijks schuldig over al het leed dat ik mijn ouders en broertje heb aangedaan, maar ook mijn gastgezin. Zo schuldig dat ik soms ook denk: was ik nou maar doorgegaan met afvallen, net zoals de echte anorexia meisjes, had ik nou maar niet aan de bel getrokken bij de begeleidster van school toen ik niet meer menstrueerde. Was ik nou maar gewoon opgenomen, dan hadden mijn ouders zich minder schuldig gevoeld en minder beschuldigd, dan werd ik eindelijk begrepen en serieus genomen (tot nu toe werkte het met geen enkele hulpverlener – ligt dat aan mij?) en dan hadden mensen geweten hoe slecht het echt met me ging. Want het afgelopen jaar was er niks van te zien, mijn dieptepunt viel in de vakantie en eind september zat ik weer op gewicht. Ik was er weinig op school, maar niemand wist hoe slecht het eigenlijk met me ging. Het gevecht met de anorexia en depressie speelde zich in mij af.

    Ik voelde me een echte mislukte anorect en verlangde zo erg ernaar een echte anorect te zijn. Ook al weet ik dat dat me niks beters brengt: ik heb in een jaar zoveel van mijn eetstoornis overwonnen, ben weer helemaal gezond en heb ook nog een gymnasiumdiploma op zak met mooie cijfers. Toch blijft het knagen.
    Knagen dat ik thuis relaties heb verpest. Knagen dat ik mijn pleegmoeder depressief heb gemaakt. Knagen dat ik tussen beide werelden in val: de gezonde wereld en de zieke wereld.

    Uw blogs helpen me ontzettend om dat gevoel te overwinnen, omdat ze me nog meer laten zien dat dat “goede, echte” anorexia-leven niet een leven is wat je moet willen, en dat het helemaal niks beter had gemaakt dan dat het nu is in mijn situatie. Door deze blogs zie ik in hoe ernstig deze ziekte eigenlijk is, en hoe ontzettend gelukkig ik me mag prijzen dat ik er zo goed van af ben gekomen in zo korte tijd. Ik kan telkens weer iets meer trots zijn op mezelf. Het is zo goed dat er door u meer wordt verteld hoe het écht is als je dan een “echte anorect” bent. Vooral ook voor de omgeving.

    Daarvoor dank.

  4. Wauw, is dit nou echt allemaal precies zo gebeurd??
    knap dat je er zo open over schirjft!!

  5. @ casper dit s echt gebeurd.

    Hoi Simon,
    Ben er helemaal stil van geworden.
    Dat jullie ervan waren geschrokken is te begrijpen dat zal iedere ouders wel hebben.
    Jullie hebben het niet gemakkelijk om toe te kijken met u dochter als ouders zijnde.
    Heel veel sterkte gewenst en ik hoop de volgende keer weer iets kan lezen over haar.

  6. Wat een mooie goede blog weer!!! Ik zie t absoluut niet als sensatieverhaal!! Ik zie uw blogs als een oprecht “verhaal” van hoe u t van uw kant hebt beleefd! T is absoluut bewonderingswaardig dat u niet opgeeft, en t stukje dat t u oplucht dat de hulp uit handen wordt gegeven (door ambulancebroeders) snap ik ook heel goed. Soms zit u er als ouder te dicht boven op. (Ookal mogen sommigen dit misschien averechts ervaren (!) Maar in uw geval, t contact wat u als ouders met haar heeft, kan ik me heel goed voorstellen dat u zich zo voelt! Een gevoel dat u zou willen ingrijpen maar niet weet hoe (!) T er uiteindelijk maar bij neerleggen voor de buiten wereld, maar diep van binnen echt uw dochter niet wilt/kunt missen en vooral dat ook duidelijk laat maken door het ambulance personeel om u heen. Wat u toestaan de “controle” over te nemen. Ik denk dat dit een heel goed feit is,. Mijn ervaring is dat: omdat mijn ouders uiteindelijk aangaven, mijn situatie te heftig voor hen was (hun perceptie en dit is objectief in mijn geval) Ze konden de “zorg” overdragen. En dat is goed geweest omdat ik mijn behandelproces niet meer liet afhangen van hun, en wat zij zeiden.. Nu werd ik boos op de begeleiders en niet meer op mijn ouders omdat zij weer de OUDER- rol op zich hadden genomen en niet die van behandelaar. Dit heeft mij geholpen om t stukje behandeling los te leren zien van mijn ouders die “toch wel onvoorwaardelijk” van mij hielden.. Ik probeer dit niet kort door de bocht te zetten maar ik denk dat U t Simon wel begrijpt. En daar gaat t mij om 😉 Ik hoop dat u hier wat aan hebt, en ik hoop vooral dat u weer uw dochter terughebt, en zij een lijdens-loos bestaan tegemoet kan gaan!! Ik gun u, uw familie en uw dochter in deze lastige tijden t beste!! U bent t allemaal waard!! En t kan echt!!

  7. Ja echt heftig hoor.
    Mooi geschreven en duidelijk.
    Ik hoop dan ook dat het inderdaad goed gaat met haar?
    Liefs en heel veel sterkte voor de toekomst.

  8. Weer mooi geschreven Simon!

    @Elina94,
    Ik herken een deel van je verhaal wel, maar geloof me er zou misschien nog wel veel meer/ een andere kant van je relaties in de familie kapot zijn gegaan als het erger was. Je bent dapper, blijf vechten om jezelf fijner te voelen.

  9. Ik huil… Omdat dit mij pakt. Maar ergens vind ik dat ze Aafke wel mee moeten nemen naar het ziekenhuis. In zo een zwakke toestand is constante bewaking nodig (vind ik) en moet ze wel naar het ziekenhuis.

    Ik hoop dat het ondertussen beter gaat met jullie dochter.

    Heel veel sterkte.

  10. Ik vind echt dat je het goed schrijft… ik blijf je volgen.

  11. “Wat een verademing: Hulpverleners die niet vragen, maar handelen”

    Ik denk dat niet alleen u dit gedacht heeft, maar dat het momenteel nog een dagelijkse gedachtegang is bij vele meiden zelf en hun omgeving. Veel woorden maar weinig daden vanuit hulpverleningsland.

    Tot op heden heb ik al uw verhalen gelezen en keer op keer blijven ze mij raken. Het begint bij het feit dat u doorhad dat het niet goed ging met uw dochter. Iets wat mijn vader lang niet onder ogen heeft willen komen en is blijven ontkennen. Uw vastberadenheid om op zoek naar hulp te gaan, om uw dochter te helpen en steunen, eigenlijk wat ik tussen de regels doorlees is ontroerend. Het is de onvoorwaardelijke liefde van een vader naar zijn dochter, van ouders naar kind. Immers ga ik er vanuit dat uw vrouw er evenzo in staat.

    Dit keer kon ook ik een traan niet onderdrukken. Toen ik uw opmerking las:
    “Ik zeg dat het mij spijt dat ze voor niks gekomen zijn” kwamen de waterlanders. Spijt? Waarvan? Van de liefde, zorg en angst om het leven van uw dochter? Niks? Uw dochter is uw alles. Daar steekt u uw handen voor in het vuur, daar zou u misschien uw eigen leven voor geven.
    Ik hoop dat u over die gevoelens van spijt heen bent weten te komen mettertijd. Er zullen vele momenten van tegenstrijdige gevoelens zijn geweest. Vaak in combinatie met het verstand. Weten wat goed is voor Aafke, weten wat goed is voor de rest van het gezin en toch…dat gevoel wat daar haaks op staat.

    Ik kan me niet voorstellen hoe het is als vader zijn. Je blijft toch ook “hoofd” van het gezin en hebt dus niet enkel de zorg en verantwoordelijkheid over jezelf, maar ook over de andere leden. Hoe zwaar en hoe ontzettend veel respect heb ik daarvoor.

    Het doet me dan ook nu pas eigenlijk beseffen wat er is gebeurd binnen de band met mij en mijn vader en hoe hij nu is. Ondanks dat hij (weer) best sterk is heeft hij zeker wel scheuren opgelopen.

    Ik lees graag het vervolg van haar en uw strijd.

    Liefs.

  12. Beste Simon,

    Ik sluit me aan bij de rest, u verwoord uw gevoelens zo goed. Ik proef wel frustratie over de hulpverlening, ‘hulpverleners die niet vragen, maar handelen’. Ook in vorige blog merkte ik dat u het advies”de regie overnemen” erg vaag vond, want ja, wat betekent dat eigenlijk? Heeft u ook aan de betreffende hulpverleners uw wensen en onduidelijkheden uitgesproken, want u verwoord het hier zo goed. Dat u zou willen dat ze niet zoveel vragen stelden maar meer handelden en dat u bepaalde adviezen onduidelijk vond? Door dit uit te spreken of misschien ook wel deze blogs te laten lezen kunnen ze zichzelf verbeteren. Een kapper ziet meteen het resultaat van zijn of haar handelen maar een psycholoog kan alleen leren van de feedback van zijn of haar cliënten.
    Blijf vooral doorschrijven en ik hoop dat het inmiddels beter gaat met uw dochter.

    Warme groet,

    Sindy

  13. Dag allemaal,
    Dank weer voor jullie mooie reacties. Fijn dat het nu weer over de inhoud gaat, en niet over de vorm. Samen met de redactie van Proud2bme heb ik besloten om dezelfde manier door te gaan, omdat steeds weer blijkt dat veel lezeressen en lezers van de site dat juist waarderen.

    Voor degene die het nog niet weten: In werkelijkheid zijn we nu ruim 1,5 jaar verder. Aafke krijgt op dit moment adequate hulp in een eetstoorniskliniek.

    Fijn om te lezen dat mijn blogs een aantal van jullie helpt om positiever over jezelf te denken. Aan de reacties merk ik ook dat meer van jullie hele heftige ervaringen hebben. Ik heb er ook veel aan om die ervaringen te lezen. De depressieve buien die Elina94 beschrijft zijn voor mij heel herkenbaar.

    Ik snap dat sommigen van jullie zich schuldig voelen over het leed dat jullie anderen denken aangedaan te hebben. Tegelijkertijd denk ik dat Anorexiameiden (en jongens uiteraard) er niet op uit zijn om anderen bewust leed aan te doen. Zoals ook niet andere meiden die een ernstige ziekte hebben er op uit zijn om anderen leed aan te doen. Alleen is dat bij een psychische ziekte moeilijker om dat in te zien, en te aanvaarden. Ik denk dat het goed is om achteraf (als alles enigszins achter de rug is) mild te zijn naar jezelf, en naar mensen die je lief hebt te blijven uitspreken over wat je denkt en voelt. Sluit je niet op in de eenzaamheid van een destructief schuldgevoel.

    Als je denkt dat niemand weet hoe slecht het eigenlijk met me gaat, check die gedachte dan bij de ander. Blijf ook aan mensen uitleggen dat op gewicht zijn, nog niet betekent dat je beter bent. Tegelijkertijd is het is ook niet eerlijk om van mensen te verwachten dat ze dat allemaal weten. Als jezelf geen Anorexia had gehad, wist jij het zelf misschien ook niet hoe het precies werkt. Bedenk ook dat mensen graag willen, dat het met een ander goed gaat. Dat gun je een ander zelf ook.

    Ik denk ook dat het goed is om je te realiseren dat je nooit verantwoordelijk bent voor de depressie van de ander. Zoals de ander ook niet verantwoordelijk is voor jouw depressie. Wellicht dat het ook helpend is om te bedenken dat er geen gezonde en zieke wereld is. Er is één universum, waar we allemaal een plekje in hebben, en daar allemaal evenveel recht op hebben, – of we nu soms gelukkig zijn of soms minder gelukkig.

    Op de vraag van Casper of dit allemaal zo gebeurd is, is het antwoord “JA”. Alleen had ik toen geen woorden om het te beschrijven. Die woorden heb ik pas 1,5 jaar daarna gevonden. Dus het zijn de woorden van NU en het leven van TOEN.

    Ik ben het met Gien6 eens dat het uiteindelijk fijn is om de rol van ouder weer op te kunnen pakken, zodra er goede behandelaars in beeld zijn. In het geval van Aafke heeft dat nog best een tijd gekost. Daar ga ik in andere blogs meer van vertellen. Je kan niet behandelaar en ouder tegelijkertijd zijn; zoals je ook niet je eigen kind kan opereren – zelfs niet als je chirurg bent.

  14. Beste Simon,
    Wat jij allemaal beschrijft, zo heb ik het ook ervaren met onze dochter Madelief,
    ik begrijp nog steeds niet dat er geen adequate hulp is op zo’n kritiek moment, het moment waarop je kind langzaam dood gaat. Het lijkt wel of niemand de regie durft te nemen.Mijn dochter had op een bepaald moment het gevoel dat als ze zelf het heft niet in handen zou nemen, ze inderdaad dood zou gaan.Ik ben tot op de dag van vandaag enorm dankbaar dat ze weer is gaan eten. Ze weegt na 4 maanden nog maar 5 ons meer dan haar laagste gewicht, en ze voert iedere dag een gevecht en we zijn er nog lang niet.Op dit moment heeft ze 2 uur hulp in de week en de rest gebeurt dus thuis. Ik heb niet het idee dat wij haar behandelaar zijn maar wij zijn wel degene die er voor haar zijn, haar opvangen ,naar haar luisteren, haar stimuleren zich te uiten etc.Wij zien haar ook op de momenten dat het heel slecht gaat, en bij de psycholoog verteld ze dan hoe het is gegaan, hoe ze weer uit het gat is gekropen etc.De hulpverlening staat op een afstand, hoe belangrijk ze ook zijn ,het hangt van ons en natuurlijk van Madelief af, zij zal het uiteindelijk moeten doen.Ik heb enorme bewondering voor alle meisjes en hun ouders en vind het ontzettend fijn dat proud2me bestaat. Dank jullie wel!! caroline

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *