Het medisch overleg was geen succes. Aafke eet nu voor een deel zelfstandig, en de rest vult ze aan met Nutridrink. Maar volgens dokter Hoekstra gaat dit allemaal veel te langzaam. Vanaf nu is het – of alles opeten of sonde. Ondertussen nadert de kerst en heeft Aafke met pedagogisch medewerkster Annefleur zo goed en zo kwaad als het gaat, de couveuse-afdeling kerst-klaar gemaakt.
Op de kinderafdeling werkt ook psychologe Emma. Emma is erg aardig, maar ook zeer chaotisch. Ze heeft het hart op de goede plek maar heeft erg weinig ervaring met Anorexia meisjes en heeft vooral erg weinig tijd. Emma doet haar best, maar zij moet werken binnen de kaders die dokter Hoekstra dicteert. Hij is immers de hoofdbehandelaar. Emma ontwikkelt zich steeds meer richting ons als een vertrouwenspersoon. Wij krijgen steeds meer de indruk dat zij zich niet kan vinden in het beleid van dokter Hoekstra. Wij hebben het gevoel dat psychologe Emma onze laatste strohalm is, om door te dringen tot dokter Hoekstra. In uiterste wanhoop schrijven we haar de volgende brief.
“Beste Emma,
Dank voor je inspanningen tot nu toe. Wij hebben het plan van dokter Hoekstra thuis nog eens besproken, en we zijn bang dat als dokter Hoekstra zijn plan doorzet, Aafke lichamelijk en geestelijk helemaal af gaat glijden.
Ook wij realiseren ons dat het ziekenhuis geen behandelcentrum is voor Anorexia patiënten, en dat de behandeling van Aafke er primair op gericht is om haar op een gezond gewicht te brengen. Wij realiseren ons ook dat het van belang is – om terugval op korte termijn te voorkomen – dat Aafke gestimuleerd/gedwongen wordt om haar gewone maaltijden volledig te benutten.
Wij zijn dan ook niet tegen een bepaalde mate van druk. Maar we vinden wel dat de doelen die Aafke moet halen realistisch moeten zijn. Als het al bij voorbaat vaststaat dat zij de doelen niet kan halen, dan is het niet fair om dat van haar te verlangen.
Op dit moment eet Aafke ongeveer een kwart van de gewone maaltijden zelfstandig op, en compenseert ze de rest netjes met Nutridrink. Met het nieuwe beleid van dokter Hoekstra vragen jullie haar om van de een op de andere dag van een kwart naar 100% te gaan. Dat is een inspanning die 4 keer zo groot is, als haar huidige prestatie. Wij vinden dat jullie dat in alle redelijkheid op dit moment niet van haar kunnen vragen.
Wij willen jullie vragen om samen met de diëtiste een plan te maken dat realistischer is, en met een gezonde en duidelijke druk haalbaar is voor Aafke. Als jullie het plan van dokter Hoekstra doorzetten, dan maken we ons ernstige zorgen over de geestelijke gezondheid van Aafke. Wij sluiten niet uit dat Aafke het bijltje er volledig bij neer gaat gooien, en dat ze dan weer helemaal terug bij af is. Wij menen dat niemand erbij gebaat is, als de gestelde doelstellingen voor Aafke niet realistisch zijn.
Wij denken dat het voor het realiseren van de doelstellingen wenselijk zou zijn als de psychologische hulpverlening geïntensiveerd zou kunnen worden. Aafke zegt gemotiveerd te zijn om mee te werken, als de stapjes wat kleiner zijn. Ze geeft tegelijkertijd aan dat ze zo graag met iemand wil praten over de chaos in haar hoofd, en dat ze aanvoelt dat – dat praten ook voor haar noodzakelijk is, om op korte termijn aan de aan haar opgelegde prestaties te kunnen voldoen.
Graag zouden we met Aafke iets leuks willen doen op eerste kerstdag. We hopen dat het ziekenhuis daar toestemming voor geeft. We zouden dat graag los willen koppelen van haar eetgedrag. We zouden het niet eerlijk vinden als zij van alle kanten gestraft wordt op eerste kerstdag, waarvan we nog niet eens weten of je er zelf iets aan kan doen.
Wij hopen dat wij met onze aandachtspunten gezamenlijk het herstel van Aafke kunnen bevorderen en versnellen. Wij horen graag jouw reactie op onze aandachtspunten.”
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
De volgende keer: Hoe reageert het ziekenhuis?
Geef een reactie