Het rapport van de psycholoog

Ondertussen gaat het in ons ziekenhuisje thuis steeds minder goed. We hebben geen idee hoe we het doel om uit de lichamelijke gevarenzone te blijven kunnen realiseren. Het is voor ons nog maar de vraag of we een ziekenhuisopname kunnen voorkomen. Het doel dat Aafke in ons ziekenhuisje weer opnieuw gezond leert eten, hebben we al lang opgegeven.

Uit de brievenbus haal ik een enveloppe van de psycholoog. In de enveloppe zit een kopie van de brief die zij gestuurd heeft aan de huisarts. Het is fijn dat we de brief krijgen en tegelijkertijd is het ook vreemd om zo’n uitgebreide rapportage te zien over onze Aafke. Er staan zelfs dingen over ons in. Ik realiseer me, dat we in een wereld zijn terechtgekomen, waarin de waarneming van de hulpverleners onze werkelijkheid gaat bepalen. Vanaf nu liggen wij onder een vergrootglas, en zijn wij overgeleverd aan de waarneming van individuele hulpverleners.

bron foto

Ik vraag mij af of het gedrag van ouders van andere doodzieke kinderen ook zo onder een medisch vergrootglas komt te liggen. We zijn overgeleverd aan de waarneming van hulpverleners. Daar lopen we in het proces een aantal keren tegenaan. In onze tegenreactie op hun waarneming, zien de hulpverleners juist een bevestiging van hun gelijk. De kunst is om die strijd niet aan te gaan, en gezamenlijk op te trekken tegen de eetstoornis. Later zou blijken dat dat soms makkelijker gaat, en soms ook wat moeilijker gaat.

Zo zwart op wit is de eetstoornis van Aafke op de één de of andere manier wel heel officieel. Er wordt nu een dossier opgebouwd, die haar hele leven door iemand uit de kast gehaald kan worden. Dat is een apart gevoel. Het is emotioneel om de woorden van Aafke en van ons in formele taal terug te lezen: “De problemen zijn geluxeerd door hele nare en gemene pesterijen op school. Daarna gaf Aafke aan zich niet meer te willen laten kwetsen, en aan niemand zich sterk te willen verbinden.” Natuurlijk wisten we het; maar het zo teruglezen is toch weer van een hele andere orde.

bron foto

Mijn emotie naar de pester is dubbel. Ik zou hem graag willen confronteren met de ellende die hij teweeg heeft gebracht. Op boze momenten reken ik hem alles aan: de eetstoornis van Aafke, en de vernietiging van het harmonieuze gezin dat wij waren. Ik droom over een passende werkstraf. En tegelijkertijd weet ik dat het uiteindelijk Aafke is die moet leren zich weerbaarder op te stellen. Het is Aafke die moet leren dat een opmerking van zo’n onbenul (sorry voor het woord), een zielige expressie is van zijn eigen onzekerheid. Maar de weg die zij moet bewandelen om dit te leren is een onrechtvaardige, er met heel veel hobbels en hindernissen.

Over ons als ouders staat gelukkig dat wij Aafke heel goed opvangen. Het voelt raar om door iemand anders beoordeeld te worden: Alsof je een rapportcijfer krijgt voor je opvoedkundige kwaliteiten. Ik realiseer mij dat we in een wereld zijn terechtgekomen, waar aan ons meest intiemste leven, door externen een waardeoordeel (cijfer) wordt gegeven.

Over het ziekenhuisje thuis protocol wordt zonder enige emotie geschreven. Ik lees niet terug wat het met ons doet. Het verslag kan niet voorkomen dat de gezondheid van Aafke dag na dag achteruit gaat. Ondertussen krijgen we steeds meer reacties van familie en vrienden.

Volgende keer: Hoe reageert de omgeving?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

14 reacties op “Het rapport van de psycholoog”

  1. Heel duidelijk verwoord, erg schrijnend. De ongecensureerde waarneming van hulpverleners is herkenbaar. Veel sterkte en succes in de toekomts.

  2. Rare werkwijze dat dit via de post wordt verstuurd.. Is niet gebruikelijk. En lijkt me ook niet fijn voor jullie.

    Je schrijft mooi Simon, ben benieuwd naar de rest!

  3. Hoi Simon,

    Nogmaals wil ik tegen je zeggen hoe goed je dit verwoord. Ik vind het heel jammer om te lezen dat de hulpverlening geen enkele aandacht besteed aan wat het met jullie doet als ouder.

    Warme groet,
    Sindy

  4. Hoi,
    ook ik heb zo’n brief ontvangen en mijn ouders werden er ook onder een vergrootglas gelegd. Heel mooie verwoording van jou.
    Ik had er nooit echt bij stilgestaan dat dit ook voor de ouders heel lastig kan zijn.
    Bedankt!

  5. Woaw, ik had deze stukje over ‘Aafke’ en haar ouders nog nooit echt goed gelezen. Maar nu ik er eens de tijd voor neem, ben ik onder de indruk. Confronterend om eens vanuit de ogen van ouders te lezen hoe het is om je kind met een eetstoornis zo hard te willen helpen maar aan de andere kant ook met heel veel onbeantwoorde vragen te blijven zitten en op vele momenten machteloos te staan. Deze blik op de realiteit legt volgens mij heel wat werkpunten bloot. Dingen waar hulpverleners op moeten letten, praktische zaken waarin de ouders meer ondersteund zouden moeten worden maar ook vooral de nood aan emotionele ondersteuning van de omgeving. Respect!

  6. Ja je wordt als ouders echt binnenste buiten gekeerd door de hulpverleneing. Op zich mischien niks mis mee maar voelt wel vreemd soms. Ik had ook de volste vertrouwen in alle hulpverlening en bij elke nieuwe behandeling dacht ik, hoopte ik…. dit is het!! dit wordt de oplossing voor onze dochter. Ondertussen zijn we drie jaar verder, vele therapieén en kliniek opname’s verder maar DE oplossing is er nog steeds niet. Wel heeft al die hulpverlening mijn dochter weerbaarder gemaakt, maar dan vooral weerbaarder naar haar eigen ouders toe ;-). Wat natuurlijk niet altijd even makkelijk en leuk is. Maar we knokken door….want ook een eetstoornis als anorexia gaat volgens mij niet eens om het eten zoals vaak gedacht wordt.Meer de controle over willen geven…je gevoelens uiten enz enz. heel veel sucses Simon!! Het is nog een hele lange weg…

  7. Mooi mooi mooi geschreven en zo zielig tegelijk. Het raakt me echt diep.

  8. Het woord onbenul is nog veel te aardig hoor Simon 😉 Ik ga me inhouden maar O BOY if I could…

  9. Ik zit me hier best kwaad om te maken dat het allemaal zo moet gaan =(
    Vooral dat ‘ In onze tegenreactie op hun waarneming, zien de hulpverleners juist een bevestiging van hun gelijk’ Zo is het maar al te vaak helaas.
    Ook dat pesten is om ziek van te worden, En dat jullie nou nog moeten doorgaan met dat ziekenhuisje thuis…
    Heel veel sterkte met alles!

  10. VESTIG NIET ALLE HOOP OP DE HULPVERLENING!
    Het zijn ook maar gewone mensen, met een baan…
    Blijf ook bij jezelf, Laat je eigen ideee, wensen, strategieen niet ondersneeuwen.
    Kijk naar wat voor jullie, als gezin, en voor Aafke belangrijk is.
    Je weet/ kunt vaak meer zelf dan je denkt.
    Mij heeft de hulpverlening veel schade toegebracht, waar ik nog dagelijks schade van hervind. Zij brachten mij verder van mijzelf af.het heeft me jaren gekost mezelf weer te hervinden. Sterkte

  11. Weer bijzonder om mee te lezen Simon.
    Tot nu toe vind ik de communicatie met de begeleiding goed en ik voel mij als moeder serieus genomen. Hun waarnemingen komen tot nu toe overeen met onze bevindingen en dat sterkt mij. De strijd van mij dochter is een moeilijke, op dit moment vindt ze geen motivatie om te eten, vrienden heeft ze niet meer en dat je als moeder veel pijn.

  12. Dank weer voor al jullie mooie reacties. Op dit moment hebben wij wel veel vertrouwen in de hulpverleners. Het heeft jammergenoeg alleen maar heel lang geduurd voordat we adequate hulp kregen. Jullie ook allemaal veel succes.

  13. Eindelijk krijg ik een kijkje in gedachten en gevoelens die mijn ouders ook hebben gehad toen het met mij zo slecht ging. Ik wil je hiervoor bedanken, ik had geen idee.

  14. ik lees nu pas deze blogs, ze zijn mooi geschreven, maar ik vraag me toch af waarom jullie de hoop al hadden opgegeven? is het niet duidelijk uitgelegd? ziekenhuis thuis is ook om iemand thuis te houden bij zijn eigen familie in een veilige omgeving in plaats van in een koud en onpersoonlijk ziekenhuis. misschien waren jullie al moe, maar het komt ook niet over alsof jullie bij je punt bleven en haar gewoon lieten eten en drinken.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *