Het uit zich meestal in druk bezig zijn, presteren en perfectionisme. Soms glipt het naar buiten en laat het zich stiekem zien in zenuwtrekjes. Nagelbijten, met m’n voet tikken, aan m’n haar frunniken. Je kunt het merken aan onbeantwoorde berichten, zenuwachtig lachen, zweet op m’n rug, gespannen schouders. Ik krijg buikpijn alsof ik in mijn maag ben gestompt. M’n lichaam maakt me in de war. Een kleine taak zoals het beantwoorden van een e-mail voer ik uit alsof ik word achtervolgd door een wild dier.
De gedachtes exploderen in mijn hoofd. Ik ben niet goed genoeg. Ik ben een slechte vriendin. Ik ben slecht in mijn werk. Ik verspil haar tijd. Ik ben zo afhankelijk. Mijn vriend denkt dat ik te afhankelijk ben. Waarom zei ik dat? Wat als ze het stom vinden? Waarom kan ik niet gewoon normaal doen? Ik houd mezelf voor de gek. Ik ben gewoon goed in doen alsof. Ik stel iedereen teleur. Niemand vind mij leuk. Ik ben een slechte zus, slechte vriend en slechte dochter. Ik ben niet goed genoeg. Niet goed genoeg!
En ondertussen blijf ik kalm en lach ik zenuwachtig naar de mensen die voorbij lopen. Ik lach de hele tijd. Anders houd ik het niet vol. Zolang de zenuw trekjes, rode vlekken in mijn nek en aangespannen schouders mij niet verraden, kan ik door. Altijd zoeken naar de volgende uitweg, het volgende moment om er tussen uit te kunnen knijpen en even niet bang te hoeven zijn. Even rennen, schrijven, lijstjes maken, hersenloze taakjes uitvoeren. Wat dan ook, als het me maar bezig houdt.
Ik zit vast in mijn hoofd en ik kom er niet uit. In de stille angstaanvallen die verstopt worden achter mijn glimlach. Het is een gevecht om je menselijkheid te bewaren in de angst, je zwakte. Je moet proberen de energie die vrijkomt om te zetten in kracht, in plaats van valkuil. Een goede eerste stap is om je probleem onder ogen te komen en het bij naam te noemen. Onzichtbare angststoornis. Een angststoornis die niet merkbaar is voor de mensen om je heen omdat je nog steeds goed functioneert, maar die net zo lastig is.
♦
Geef een reactie