De digitale klok op het perron geeft aan dat het 07:28 is, wanneer er een oproep wordt gedaan. Een vrouwelijke stem roept om op een formele toon dat er een aanrijding is met een persoon. Ze geeft aan dat er vertragingen zijn tot half 10. Mijn ogen worden vochtig, terwijl ik sta te wachten op mijn trein. Naast mij hoor ik mede passagiers klagen over de oplopende vertraging en andere mensen halen alleen hun schouders op. Het nieuws dat er iemand voor de trein gesprongen is wordt bijna een gewoonte, want naast wat geklaag over de vertraging hoor ik er nooit iemand over. Mensen gaan verder met het eten van hun broodje en het lezen van de krant, maar meer niet.
Er wordt geen minuut stilte gehouden voor zo’n persoon, iets wat ik zelf stiekem wel doe als ik het nieuws hoor. Er reizen elke dag zoveel mensen met de trein, waaronder mensen die aan zelfmoord denken. Bij veel vertraging wanen passagiers geluk te hebben als ze ‘gratis’ een kop koffie kunnen halen bij de kiosk, maar die vertraging heeft soms wel een leven gekost. Die koffie lijkt dan niet meer zo ‘gratis’ of speciaal.
Het moet geen gewoonte zijn en ik vind dat er wel meer bij stilgestaan mag worden. Iemand die mentaal heel er worstelde en het leven hierdoor niet meer zag zitten, vind ik heftig. Het is misschien niet iets wat je wilt horen op de vroege ochtend op het perron, maar een korte oproep over vertraging is wel heel laks. Ik denk dat niet veel mensen door hebben hoeveel mensen er weleens aan de dood denken. Die mensen reizen met je mee en staan naast je te wachten op de trein. De meeste mensen zijn stil als ze aan het lezen, dus ook degene die dit nu leest.
Dit is de paar minuten stilte die ik gun aan iedereen die denkt om een einde aan zijn leven te maken en iedereen die het heeft gedaan door voor de trein te springen. Iets wat veel gevolgen heeft bij machinisten, medereizigers en de nabije omgeving van de overleden persoon. Een moment in stilte, waarin ik denk over hoe die persoon kon zijn en de angst die die vast heeft gevoeld toen die de keuze maakte. Hij of zij heeft de bestemming nooit gehaald die hij/zij kon halen in het leven.
Ik denk dat iedereen weleens denkt aan de oproep die wordt gedaan op het perron als iemand zijn leven beroofd, maar niemand praat erover. Je hoort alleen mensen klagen over de vertragingen. Misschien, omdat dat makkelijker is dan het hebben over de persoon die er nu niet meer is. Toch vind ik 1 minuut stilte niet veel gevraagd voor een leven dat er niet meer is. Het is niet dat je niet de tijd hebt, want vertraging heb je toch en het is wel respectvol naar die persoon toe. Elk leven telt.
Fotografie: Pexels
Geef een reactie