Eetstoornissen komen in alle vormen en maten. Denk aan anorexia, boulimia, binge eating disorder en natuurlijk eetstoornis NAO die net niet in een hokje past, maar daardoor niet minder erg is. Bovendien komen eetstoornissen voor bij alle soorten mensen. Jong, oud, blank, getint, arm, rijk, dik, dun… We zijn hierin allemaal gelijk en delen dezelfde gevoelens ook al uiten deze zich misschien heel anders. In deze blog deel ik daarom 10 bekentenissen die (kunnen) voorkomen bij elke eetstoornis.
1. Ik denk de hele dag aan eten
Een eetstoornis… Het gaat eigenlijk niet over eten, maar over een achterliggend probleem dat je met je eetstoornis weg probeert te duwen. Als gevolg daarvan ben je dan toch de hele dag met eten bezig. Wel eten, niet eten, nu eten, straks eten, dit eten, dat eten, wat eten? Of ik nou te veel of juist te weinig at, zo veel aan eten denken kostte me tijd, energie, concentratie en vaak ook mijn goede humeur. Zou je je niet veel liever met andere dingen bezighouden? Dingen waar je gelukkig van wordt?
2. Ik voel me zwak
Welke eetstoornis je ook hebt, of je nou wel of niet durft te eten of dat er gewoon geen rem op lijkt te zitten, het voelt zwak. Het voelde voor mij alsof ik niet in staat was om mijn eigen keuzes te maken over wat ik wel en niet wilde eten. Alsof iets me in zijn macht had en ik er niks over te zeggen had. Ik wilde wel anders, maar het lukte me niet, tenminste, niet zomaar.
Mijn herstel duurde lang. Alles bij elkaar heb ik ongeveer 6-7 jaar een eetstoornis gehad en ik had regelmatig het gevoel dat ik er nooit meer uit zou komen. Ook tijdens je herstel kan je nog 100 keer onderuit gaan en 10 keer terugvallen en dat is geen fijn gevoel, maar zet door, want het kan, na 6 jaar, na 10 jaar, na 20 jaar, na 30 jaar. Het is nooit te laat voor een fijn en vrij leven.
3. Ik schaam me voor mijn probleem
Er zijn ontzettend veel mensen met een eetstoornis, toch praten we er liever niet over. Op gegeven moment vond ik het wel makkelijk om aan te geven dat ik een eetstoornis had. De meeste mensen om mijn heen wisten het wel, maar toch ging ik daarna niet te veel op de details in en praatte ik er later niet veel meer over. Ik vond het niet een fijn idee dat mensen een jaar laten nog steeds wisten dat ik voor mijn gevoel geen stap vooruit was gekomen. Ik voelde me zwak en schaamde me voor mijn probleem.
4. Ik denk negatief over mijzelf
Ik voelde me heus niet de hele tijd slecht, maar over het algemeen was mijn zelfbeeld niet ontzettend positief. Het was regelmatig het geval dat ik huilend op de bank lag en echt niet wist hoe ik mezelf nog in het openbaar zou kunnen vertonen. Ik zag er voor mijn gevoel niet uit. Ik voelde me van het één op het andere moment ontzettend dik. “Maar je bent toch veel meer dan je gewicht?” Ja vast, maar ik vond mezelf ook nog dom, sloom en saai. Ik zag alleen maar het negatieve en wanneer ik me wel goed voelde kon dat door één verkeerde opmerking of gebeurtenis totaal omslaan. De kans dat mijn eetstoornis op die momenten aan me zou gaan trekken zat er dik in en voor ik het wist zat ik weer tot mijn nek in de eetstoornis-shit.
5. Het beheerst m’n leven
Plannetjes maken, smoesjes verzinnen, eetbuivoedsel inslaan, nog een extra rondje lopen, niet kunnen slapen, geen concentratie, geen spontane uitjes, schuldgevoel op je verjaardag en bang zijn tijdens kerst. Een handjevol gevolgen van je eetstoornis. Mijn eetstoornis droeg ik elke dag met me mee en liet mij dingen voelen en keuzes maken. Mijn leven werd bepaald door mijn eetstoornis.
Telkens weer hoorde ik die stem in mijn hoofd: “Dit broodbeleg, die verjaardag, dat etentje, zou je dat nou wel doen? Ja, doe maar, maar dan moet je wel op tijd naar huis voor een eetbui. Nee, dat drankje de volgende dag mag dan niet, dat verdien je niet. Teveel kcal.” De hele dag door was ik bezig een plan te maken voor later zodat die eetstoornis ook zijn zin kreeg. Ik had het zelf veel liever anders ingevuld. De eetstoornis beheerste mijn leven met welke eetstoornis dan ook.
6. Ik durf het niet helemaal los te laten
Ik wilde ontzettend graag van mijn eetstoornis af, maar ik vond het ook wel heel erg lastig om het los te laten. Het heeft dan ook nog een hele tijd geduurd voordat ik mijn eetstoornis echt niet meer nodig had. Ja, nodig had, want een eetstoornis heb je niet voor niks. Het biedt een bepaalde veiligheid. Het zorgt voor een bepaalde comfort. Het lucht op, maar wat kost het je en is dat het waard?
7. Het voelt ook wel goed
Dit sluit eigenlijk wel aan bij het kopje van boven. Los van het niet los durven laten voelt die eetstoornis soms ook wel goed. Je hebt hem immers niet voor niks. Vaak voelde ik me ontzettend slecht en schuldig na een eetbui, maar soms voelde het ook als een soort opluchting van een onuitstaanbare spanning. Ik vond het helemaal niet leuk om de hele tijd met afvallen bezig te zijn, maar een lager getal op de weegschaal deed mijn hart toch iets sneller kloppen.
Nee, dit betekende zeker niet dat ik tevreden was met mijn eetstoornis. Het ware kleine momentjes die absoluut niet opwogen tegen de enorme consequenties van een eetstoornis. Toch kon ik me hierdoor best wel eens verward voelen. Is het slecht van mij dat het toch ook wel goed voelt? Nee, dat is niet slecht. Dat is normaal, maar probeer je ogen toch op dat grotere doel te houden. Waar zou je die opluchting, die acceptatie nog meer kunnen vinden? Waar komt die anders zo grote spanning vandaan? Je hebt die eetstoornis niet nodig om goed genoeg te zijn. Jij kan en mag echt zonder.
8. Ik ben een aansteller
“Maar je ziet er toch gewoon goed uit! Maar je hebt toch gewoon een fijn leven! Maar je bent toch een heel leuk mens! Maar dit en maar dat.” Ja, ja, ja. Ergens kon ik het allemaal wel zien. Op papier leek alles prima, maar het voelde totaal niet zo. Waarom kon ik toch geen afstand nemen van dat gevoel. Afstand nemen van mijn eetstoornis. Waarom kon ik niet gewoon normaal doen?! Ik voelde me vaak zo’n aansteller. Voel jij je ook zo? Weet dan dat dit echt niet terecht is. Een eetstoornis is niet zo simpel. Het is niet makkelijk. Je hebt het niet zomaar. Je bent zeker geen aansteller, maar je moet wel zelf de keuze maken om te herstellen.
9. Ik zou willen dat ik normaal was
Wanneer ik keek naar mijn vrienden en hoe die gezellig een hapje gingen eten en ongestoord een drankje leken te doen met patat bij de snackbar achteraf was ik vaak onwijs jaloers. Was ik maar zo. Kon ik maar gewoon met eten omgaan. Ik had gewild dat ik normaal was, want zo voelde ik me niet. Ik voelde me vaak echt alsof ik gek geworden was. Alsof ik de grootste sukkel op aarde was. Alsof ik er nooit bij zou horen. Ik voelde me anders. Een vreemde eend in de bijt.
Toch was het zo dat toen ik me open begon te stellen steeds meer mensen om me heen ervoor uitkwamen dat ze wel eens moeite hadden met sommige dingen. Misschien had niet iedereen een eetstoornis, maar ik hoorde plots wel veel terug over angststoornissen, depressies, persoonlijkheidsstoornissen, een laag zelfbeeld of ‘gewoon’ een algemeen gevoel er niet helemaal bij te horen. Iedereen heeft zo zijn struggles, dat maakt ons niet minder. Wat me wel opviel was dat we toch meer op elkaar lijken dan we denken en dat we elkaar kunnen helpen. Je staat er niet alleen voor. Je bent niet raar of abnormaal.
10. De weg terug is moeilijk
Maar niet onmogelijk!!! Nee, het is inderdaad geen kweste van ‘gewoon weer normaal gaan eten’. Een eetstoornis is vaak wel gecompliceerder dan dat door de problemen die eraan ten grondslag liggen. Wanneer het je lukt die eetstoornis weg te drukken zal je merken dat die achterliggende oorzaak naar voren begint te komen. Dit is eng en herstellen voelt wat dat betreft ook niet altijd krachtig, maar niet onmogelijk. Passende hulp en een omgeving die je af en toe op kan vangen helpen daar echt bij. Ja, uiteindelijk moet je de stappen zelf zetten, maar je staat er echt niet alleen voor. Blijf daarvoor gaan. Je bent het waard. Zo erg waard.
♥
fotografie: holly lay
Geef een reactie