Voor je het weet heb je er al weer aan toegegeven, je doet precies wat je door je eetstoornis denkt dat ’t beste is. Afvallen, compenseren, een eetbui, braken, overmatig sporten of heel lelijke dingen tegen jezelf zeggen. Een terugval zit in een klein hoekje. In de loop van je herstel, wordt dat hoekje steeds kleiner, tot het uiteindelijk (hopelijk) helemaal verdwijnt. Maar tot die tijd, is het goed om alert te zijn op de excuses die soms echt te gemakkelijk of onopgemerkt je gedachtes binnensluipen en je het idee geven dat terugvallen echt niet tegen te houden was en het je gewoon overkwam.
Ik herken die excuses natuurlijk als geen ander, het kan zo enorm aan je trekken. Zelf heb ik jarenlang een eetstoornis gehad en heb ik dus heel regelmatig ‘smoesjes’ bedacht om er niet doorheen, maar omheen of onderdoor te kunnen. Even vluchten, even niet voelen, even nog aan dat ‘verslavende middel’ genaamd ‘eetstoornis’ zitten, omdat ik niet zonder durfde. Omdat het zo vertrouwd voelde, omdat ik dan even het idee had dat controle wel bestond.
Ik weet dus hoe het gaat, hoe je er per ongeluk soms in belandt en hoe en terugval op de loer kan liggen. En ik weet ook hoe moeilijk de vluchtroute soms te negeren is, hoe hard het aan me trok. Die excuses heb ik daarom op een rij gezet. Omdat ik ze herkende, maar omdat ik ook weet dat je ze op een gegeven moment ook bij jezelf kunt gaan herkennen, waardoor een terugval op tijd opgemerkt kan worden of zelfs voorkomen kan worden. Wees alert, bedenk geen excuses en als je dat wel doet, merk ze dan op. Ik ben benieuwd welke jij hieronder wel eens in je hoofd voorbij ziet komen.
Ik ben teruggevallen want,
Ik ga door zo’n moeilijke tijd heen.
Dit is natuurlijk een voor de hand liggende reden voor een terugval. Het kan gebeuren, dat je door een moeilijke tijd gaat en daardoor een terugval krijgt. Dat is natuurlijk rot genoeg. Maar het is natuurlijk veel fijner als je dit vroeg zou kunnen signaleren en op tijd op kunt pakken, waardoor je alsnog door die moeilijke tijd heen moet, maar dan zonder te vluchten in je eetstoornis. Dit zorgt er ook nog eens voor dat je deze moeilijke gevoelens niet alsnog hoeft te gaan voelen op een later moment, omdat je het allemaal hebt weggestopt. Het is niet de makkelijkste, maar wel de meest duurzame weg.
Ik heb zoveel stress, ik houd het gewoon niet vol anders.
In stressvolle periodes kan een terugval op de loer liggen, zeker als je nog niet zo lang bent hersteld of op een kwetsbaar punt staat in je leven. Stress in geen fijn gevoel om lange tijd te verdragen en het breekt je ook op. Als je niet goed met stress om kunt gaan, kan een eetstoornis natuurlijk een uitweg bieden. Even ontladen door een eetbui, braken of je richten op afvallen in plaats van alle andere zorgen. Maar die stress, wordt die er echt minder van als je uiteindelijk met een terugval zit?
Een groepsgenootje van mij is teruggevallen en dit was een enorme trigger voor mij.
Andere mensen die afvallen of in hun eetstoornis terugvallen, kunnen als trigger worden ervaren. Als een groepsgenootje afviel in plaats van aankwam in gewicht, vond ik dat heel lastig. Zo vond ik het tijdens mijn eetstoornis ook lastig als andere mensen heel erg ondergewicht hadden, een sonde hadden of weer terugvielen in hun eetstoornis. Ik keek daar toen totaal anders tegenaan dan nu. Ik vond dat toen namelijk triggerend en verlangde dan ook weer naar mager en ziek zijn. Ik kreeg dan heimwee naar mijn eetstoornis.
Daarom is het opzoeken van plaatjes van graatmagere modellen, andere mensen die aan een eetstoornis leiden of mensen op social media die hier openlijk mee worstelen zoals op pro-recovery accounts is niet altijd verstandig. Het kan goed zijn om je feed te filteren, maar vooral ook te kijken hoe jij zelf constructief met het nieuws over iemand met een eetstoornis om kunt gaan. Hoe ga je om met triggers? Kijk je enkel naar de mensen die terugvallen of een eetstoornis hebben of blijf je ook kijken naar mensen die hersteld zijn of juist laten zien hoe dat moet? Richt je niet enkel op dat groepsgenootje, maar richt je ook op de groepsgenootjes die wel hele dappere stappen nemen bijvoorbeeld.
Er is iemand in mijn omgeving overleden.
Verlies is heel zwaar, zeker wanneer dit heel dichtbij plaatsvindt. Het kan je flink van slag brengen, somber maken en verdrietig. Er zijn verschillende manieren om hiermee om te gaan en een daarvan is niet helpend. Dat is namelijk terug duiken in je eetstoornis. Al lijkt het nu nog zo aantrekkelijk en logisch om er op terug te vallen, het maakt eigenlijk alles moeilijker. Je kunt leren omgaan met verlies op een constructieve manier, ook al is het zo enorm zwaar.
Ik kan niet met die structuurloze vakantie omgaan.
In de vakantie, kan het soms lastig zijn om je eetlijst aan te houden, structuur vast te houden en niet te verzanden in een rommelig, chaotisch leven. Wij schreven al eerder blogs over vakantie en een eetstoornis. Daarbij kan het ook nog eens zo zijn dat het eten op vakantie weer heel anders is dan thuis. Vakanties kunnen een trigger zijn voor een terugval. Bereid je dus goed voor, vraag steun en praat erover. Vakantie zou juist iets kunnen zijn om tot rust te komen en aan jezelf te werken, in plaats van je doelen uit het oog te verliezen en de draad kwijt te raken.
Mijn relatie is uit gegaan.
Een relatiebreuk kan heel erg heftig zijn. Ik heb zelf na ruim 7 jaar te maken gehad met dit verdriet. Wat heb ik toen een pijn in mijn hart gehad. Ik had terug kunnen vallen, maar er was een gedachte heel sterk en die luidde: ‘Dat ik mijn partner verloren ben is al erg genoeg, als ik nu ook nog een terugval in mijn eetstoornis krijg, ben ik helemaal alles kwijt. Dat gaan we dus niet doen.’ Zo simpel als het hier staat, was dat natuurlijk niet, want het betekende dat ik alle emoties dan maar keihard binnen moest laten komen en niet kon vluchten in een eetstoornis. Maar dat is wel wat ik heb gedaan en wat mij uiteindelijk heeft gebracht waar ik nu sta. Ik moest er doorheen.
Een van mijn vriendinnen doet aan de lijn.
Lijnende en afvallende vriendinnen of moeder kunnen een hele uitdaging vormen als je zelf worstelt met je uiterlijk, je gewicht en eten. Zo geldt dat ook voor reclame over diëten en lijnen. Alles gaat over super gezond eten en slank zijn. Dit kan best wel een druk leggen op hoe jij met eten en je uiterlijk omgaat. Je kunt daardoor misschien merken dat er aan je getrokken wordt door die eetstoornis gedachtes. Maar juist dit is iets wat je in plaats van als aanval, ook als uitdaging kunt zien. Want waar gaat het echt om in het leven; slank zijn en afvallen? Ik denk van niet.
Ik verveel me heel erg vaak de laatste tijd, dus kreeg ik weer eetbuien.
Als je weinig structuur hebt of bijvoorbeeld na therapie nog even geen werk of studie kunt oppakken, kun je je flink gaan vervelen. Een eetbui of juist piekeren over onzinnige dingen of te veel nadenken over dingen kan dan op de loer liggen. Het is goed om daarom wel iets te doen waaruit je voldoening haalt, ook als er verveling is. Verveling is prima, je hoeft je echt niet de hele tijd nuttig te maken, maar als je merkt dat je verzand in negativiteit of destructivitieit, dan is het belangrijk hier alert op te zijn. Gebruik die verveling of structuurloosheid niet als excuus om terug te vallen. Je kunt er altijd zelf wat van maken, ook al is dat misschien de moeilijkere weg.
Ik moet binnenkort weer in bikini en dat leverde zoveel stress op.
Bikini stress, galajurken stress off een bruiloft, vrouwen kunnen hoge druk ervaren als het er om gaan hoe je er in zo’n kledingstuk uitziet. Tijdens mijn eetstoornis en in onzekere periodes kon ik mij daar ook wel eens overbodig veel druk om maken. Als je hier echt in opgaat, kan een terugval een handig ‘middeltje’ zijn om even wat af te vallen of te rotzooien met eten en je beter te voelen. Hup, alle zenuwen voor die bikini zijn weg. Of toch niet?
Nee, helaas. Zo werkt het niet en daarbij help je jezelf natuurlijk ook alleen maar heel erg in de knoop als je weer gaat rotzooien. Geen excuus dus; soms is het gewoon een beetje ongemakkelijk, zo’n bloot kledingstuk en soms moet je gewoon nog heel erg leren om je lichaam wat meer te accepteren. Dat is de moeilijke weg, niet de makkelijke. Maar wel een waarvan ik blij ben dat ik hem heb bewandeld, achteraf dan.
Andere mensen denken dat het goed met me gaat en kijken niet meer naar mij om.
Als je herstel geslaagd is, wordt je leven een stuk rustiger. Mensen om jou heen komen vaak ook wat meer tot rust en maken zich minder zorgen om je. Ze gaan er misschien ook wat meer vanuit dat je zelf aan de bel trekt als je dat nodig hebt of denken dat het nu gewoon weer goed met je gaat. Dat hoeft niet altijd zo te zijn. Het leven doet soms nog steeds behoorlijk pijn. Je kunt dan terugvallen om te laten zien dat je nog hulp nodig hebt, maar je hebt vast inmiddels ook een heleboel andere manieren geleerd om in te zetten en aan te geven dat het niet lekker gaat, toch?
Ik weet hoe lastig deze ‘excuses’ zijn en dat triggers soms enorm sterk kunnen voelen. Toch denk ik dat het belangrijk is om er altijd tegen te vechten, alert te zijn en op tijd aan de bel te trekken. Hoe verder en hoe langer je weg blijft van een terugval, hoe verder je kunt groeien in een hele andere kant van je leven, een leven zonder eetstoornis. Een leven zonder terugval, dat gun ik je. Zelfs ook al weet ik dat het dan soms flink pijn zal doen. Het is echt fijner dan dat duiveltje weer in je koppie te laten bepalen hoe het moet. Jij bent de baas, niet je eetstoornis, geen excuus. Blijf vechten!
♥
Geef een reactie