15 jaar lang een eetstoornis

15 jaar met een eetstoornis, is 15 jaar van pieken en dalen. 15 jaar leven in je eigen schaduw, bezeten door het stemmetje van de eetstoornis. Zo vaak heb ik gedacht om het op te geven, zo vaak was ik moe van het gevecht met de eetstoornis. Ik wilde dat het ophield, dat het stemmetje ophield met het tetteren in m’n hoofd: “Stop met eten, slappeling, je faalt, je zult nooit perfect zijn, je bent veel te dik, niemand mag jou.”

Ik verlangde zo naar perfectie, maar ik was tegelijkertijd zo moe van het gevecht. Zelfs zo moe dat ik wilde opgeven en de eetstoornis wilde laten winnen, ik kon niet meer vechten, ik zou toch nooit geen perfectie behalen. Het isolement van 15 jaar eetstoornis waren hele eenzame jaren, met name in het begin. Je leeft in je eigen isolement door je eetstoornis. De saboterende gedachtes die je, jezelf blijft wijsmaken, staan elke vorm van hulp in de weg; “Het is niet zo erg; ik kan zo stoppen met het “schuiven” van mijn eten; ik let gewoon een beetje op de lijn; ik laat mezelf heel soms even gaan; compenseren doe ik alleen deze ene keer, omdat ik iets te veel gegeten heb, etc.” En dan ineens besef je dat je er niet meer mee op kan houden.

Het obsessieve gedrag neemt toe, je wilt heel graag dat het stopt, dat je terug kan gaan naar dat “normale” meisje wat je altijd was. Het meisje dat onbezorgd kon genieten van een ijsje, een stukje vlees of bij oma de kast in dook voor dat ene heerlijke stukje chocolade wat alleen oma in de kast had liggen. Het meisje dat bruist van de energie, dat met vrienden afspreekt en dat spontaan de deur uitloopt om plezier te maken, maar dan is het al te laat en kun je het zelf niet meer stoppen.

Onbegrip
Daarna volgen de jaren van hulp zoeken en daarbij komt ook veel onbegrip van de omgeving om de hoek kijken. Het niet begrijpen van deze ziekte is vaak de eerste reactie van de omstanders. Het lijkt zo zwart/wit voor buitenstaanders: “Doe gewoon normaal, eet normaal en stop met laxeren, braken en sporten. Zo moeilijk is dat toch niet?” Pas wanneer het echt fout gaat, gaan ineens alle alarmbellen af. En dan komt het besef dat het meer is dan alleen eten.

Het hart geeft op
Mijn dieptepunt kwam pas na 13 jaar, tijdens een autorit werd ik bezeten door het stemmetje van de eetstoornis die in mijn hoofd bleef schreeuwen. De tranen rolde over mijn wangen, ik begon heel hard te roepen; “stop!, stop alsjeblieft, laat me met rust!” Ik heb de auto aan de kant gezet, mijn handen tegen mijn oren gedrukt en gehuild. Daarnaast voelde ik dat mijn hart oversloeg en voelde ik mij fysiek ziek worden. Zodra ik iets gekalmeerd was reed ik direct naar een arts waarna kalium tekort werd geconstateerd, mijn hart was het aan het opgeven. De periode daarna begon de hulpverlening op gang te komen en begon ik aan een intensief traject in een eetstoorniskliniek.

Confrontatie met de eetstoornis
Ik dacht werkelijk tot op de dag in de eetstoorniskliniek dat ik niet ziek genoeg was om hulp te krijgen en dat ze mij vast weer naar huis zouden sturen. Dat gebeurde niet. Ik werd tijdens de therapie geconfronteerd met hoe erg de eetstoornis mij had opgeslokt. Zie lieten mij onder andere inzien in dat ik geen sociaal leven meer had, doordat de eetstoornis mij altijd vertelde dat vrienden niet op mij zaten te wachten, omdat ik te dik was of te veel had gegeten die dag. In mijn hoofd zou iedereen mij uit lachen om mijn gewicht, ik was niet perfect, dus strafte ik mezelf door de afspraken af te zeggen. Een cirkel die al jaren gaande was en die me steeds meer afzonderde van de buitenwereld.

Daarnaast werd ik tijdens de therapie wakker geschud, omdat ik weer moest gaan leren eten. De opdracht om zelf een pakje halfvolle yoghurt te gaan kopen, resulteerde in 2 dagen non-stop voorbereiding, met het uitzoeken welke yoghurt de minste calorieën bevatte. En op de dag zelf heb ik 1,5 uur voor het rek gestaan en ben ik met lege handen, huilend de supermarkt uitgelopen. Daar kwam het besef ineens heel hard binnen dat ik echt ziek was.

Onbetaalbare vrienden
Ik heb geluk gehad met mijn vrienden, collega’s en familie. Nadat zij zagen hoe slecht het met mij ging, ontving ik enorm veel steun. Zonder hen had ik het nu niet na kunnen vertellen waarschijnlijk. Zij hebben mij elke dag opnieuw er doorheen gesleept. Soms door er gewoon te zijn en te luisteren, soms door me te helpen met de eetlijsten te volgen of door te bellen om te vragen hoe het met me ging. Er zijn zelfs vrienden geweest die weken lang bij mij thuis zijn ingetrokken, om te zorgen dat ik al mijn eten binnen hield. Ze ontnamen mij letterlijk de ruimte om te kunnen compenseren. Ik heb ze soms echt “gehaat”, of beter gezegd, de eetstoornis haatte ze. Maar ze hadden gelijk; zij, maar vooral ikzelf, kon mezelf niet alleen vertrouwen met eten. Achteraf ben ik ze nu zo ontzettend dankbaar, dat zij niet alleen begripvol zijn geweest, maar ook heel kort en kordaat op de momenten dat ik dat zelf niet kon zijn.

Littekens
15 jaar eetstoornis laat ook littekens na. De fysieke “wonden” zullen nooit meer genezen, ik heb mijn lichaam kapot gemaakt. Mijn hart heeft een klap gehad en kampt met ritmestoornissen, ik kan waarschijnlijk nooit geen kinderen krijgen, ik voel me vaak fysiek moe en mijn lichaam reageert heftig op heel veel soorten eten. Dat is de prijs die ik betaal voor deze rot ziekte. Ondanks de fysieke gevolgen, gaat nu goed met me. Ik ga nog steeds regelmatig naar de eetstoorniskliniek. Maar nu meer in de vorm van “onderhoud”. De behandeling van een eetstoornis duurt gemiddeld 5 jaar.

Vechten voor de toekomst
En ondanks dat het goed gaat, vecht ik tot op de dag van vandaag elke dag tegen het “stemmetje” van de eetstoornis. Ik denk dat het nooit meer echt helemaal gaat verdwijnen. Ik kan het stemmetje nu wel controleren en de baas zijn. Maar nog steeds maak ik elke dag heel bewust de keuze om de eetstoornis te negeren en te kiezen voor het leven dat ik zo graag terug wilde hebben; gezond, vol energie, vrienden, spontane uitjes en genieten. Gewoon de vrouw zijn die misschien niet perfect is, maar wel leeft en geniet van elke dag! Voor iedereen met een eetstoornis: laat alles er zijn, wat er is: huil, schreeuw, lijdt, wees boos, gefrustreerd en wees bang. Maar bovenal VECHT! Er is echt nog zoveel om voor te vechten, geef niet op je bent het waard!

Inmiddels ben ik 29 en eindelijk bijna aan het einde van mijn behandeling. Ik wilde mijn verhaal een keer doen, omdat ik hoop dat met mijn verhaal andere meiden en jongens er in blijven geloven dat je kunt genezen, ook na zo’n lange tijd vechten tegen je eetstoornis. 

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

23 reacties op “15 jaar lang een eetstoornis”

  1. Wow, heb er gewoon geen woorden voor….
    Je bent zo’n mooie en lieve meid en ik weet zeker dat je het haalt!

  2. Wauw, wat goed om een verhaal te lezen van iemand die ook al zo lang strijd met een es. Ik ben zo iemand, die vaak denkt dat ik na 25 jaar echt niet meer helemaal kan genezen, maar jou verhaal geeft weer hoop. xxx

  3. Mooi geschreven,
    het feit dat je bleef vechten en niet op gaf geeft aan wat voor sterke vrouw je bent!
    Na meer dan 7 jaar eetstoornis heb ik zelf ook vaak gedacht aan opgeven, aan de eetstoornis te laten winnen, maar dit verhaal geeft me toch weer een beetje hoop op dat het ooit beter wordt, dankjewel!
    Liefs x

  4. Wat knap dat je, je verhaal hier zo kunt doen. Sterk en hoopgevend verhaal!

  5. Wow alsof ik mijn eigen verhaal lees ……25 jaar worstel ik al en nu heb ik gelukkig de stap genomen om in therapie te gaan …..heel moeilijk en heel zwaar maar de enige optie om beter te worden. Bedankt voor je verhaal dit sterkt om door te gaan !

  6. Wauw mooi, en knap dat het nu zo goed gaat!

  7. Wat knap dat je je verhaal gedeeld hebt. Fijn dat het nu zoveel beter met je gaat!

  8. Bedankt voor de hoop

  9. Dank jullie voor de reacties. Voor diegene die ook al zo lang vechten, geef niet op. Elke keer word je een beetje sterker, ook al voelt het soms alsof je weer terug bij af bent, na de dalen (terugvallen). Het is echt vallen en op staan, ook bij mij gebeurt dat nog steeds regelmatig. Maar als je achterom kijkt dan zie je dat je niet terug bent bij het nulpunt en dat je kleine stapjes voorwaarts hebt gezet. I believe in you!

    Eline

    when life knocks you down to your knees, fighting your way back on your feet, that’s what makes you a true survivor!

  10. Wauw, ik heb echt enorm veel respect voor jou !

  11. wauw echt dat geeft mij ook weer hoop ik loop al 33 jaar rond met die ziekten
    je geeft me toch nog hoop je bent een sterken vrouw

  12. Respect!..
    ik heb heel veel respect voor je!

  13. Wat ben je sterk zeg, ik heb heel veel respect voor je!

  14. woh…respect

  15. confronterend (blijvende schade) wel prachtig dat het zo goed gaat nu!!

    Kan je wel functioneren en is er iets gezegd over levensverwachting etc?

    Heel veel sterkte met alles en diep, diep respect!

  16. @Piata: Ik functioneer zo goed als het kan. Ik ben snel moe door mijn hartritmestoornissen. Maar pas daarop mijn schema aan. De arts heeft gezegd dat ik er wel oud mee kan worden, dus dat is goed nieuws.

    Wat betreft mijn grote kinderwens, ziet het er niet zo goed uit. Ik heb al jaren geen menstruatie meer en deze is ondanks medicatie niet meer teruggekomen. De kans dat dit ooit wel opgewekt kan worden met medicijnen is klein, volgens de artsen. Daarmee zal mijn kinderwens waarschijnlijk verloren gaan. Maar ik blijf het proberen en ben volop met hormoonkuren bezig. Hoop doet leven en zolang er hoop is geef ik nog niet op.

    Dank voor de reacties.

  17. dank je wel voor dit herkenbare stukje
    ik kamp nu al 18 jaar met an, en er zijn periodes dat het heel erg op de achtergrond is en periodes dat mijn leven uit niets anders lijkt te bestaan. Ik heb me er min of meer bij neergelegd dat het altijd mijn zwakke punt zal blijven, en zie het nu als mijn doel om de periodes dat het ‘amper merkbaar’ is zo lang mogelijk te rekken en er zo veel mogelijk van te genieten, en de periodes dat het slechter gaat zo snel mogelijk te herkennen en hulp in te roepen.
    het is frustrerend, zo lang… maar ieder huisje heeft zijn kruisje en ik probeer het mijne zo goed mogelijk te dragen…

  18. Wooooh knap en goed beschreven zeg!!!En wat fijn dat je zoveel steun hebt gekregen van vrienden. Helaas heb ik dat soort vrienden niet.

  19. Lieve Eline, ik krijg gewoon kippenvel van je krachtige en ontroerende verhaal. Wat heb je een enorme vechtlust en doorzettingsvermogen. Bedankt voor het delen van je verhaal hier op Proud, veel dingen die je schrijft vind ik ontzettend herkenbaar en confronterend. Ik hoop oprecht dat je een hele mooie toekomst tegemoet gaat, zonder de diepe dalen van je ‘stemmetje’. Je verdient het! Nogmaals bedankt, veel respect en bewondering voor een hele mooie vrouw!

  20. Heftig verhaal en helaas heel herkenbaar. Keep on fighting!

  21. Sterk van je Eline, dat je dit zo durft te delen. Ik wou dat ik jouw moed en kracht had.

  22. ik ben zo bang dat ik dat niet kan bereiken…ben in de fase van de juiste hulp te zoeken…op te geven met ergens de hoop dat uit een onverwachte hoek iets juist komt
    ik las je verhaal en de tranen schoten in men ogen..ik ben blij voor je dat je de moed hebt gevonden en vooral de fut en kracht om gedaan te hebben en te doen wat je doet! proficiat 😀

  23. Smoefel: blijf zoeken en blijf vasthouden aan het feit dat je recht hebt op hulp. Voordat ik het aan mijn hart kreeg ben ik zo vaak weggestuurd of weer afgedaan met ambulante hulp. Of hulp waar ik niet op zat te wachten, want daar zou ik niet verder komen. Ik heb telkens moeten vechten om hulp te krijgen en ik weet dat het gevoel dan weer afneemt en dat je denkt: ach ik kan het zelf wel weer even volhouden. Maar echt je mag niet opgeven, blijf zoeken, blijf op deuren kloppen en blijf gaan! You can do it! Sterkte!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *