Eetstoornisherstel is iets groots, maar tekens van herstel zitten soms in de kleinste dingen. Dat weet ik, want het kon soms voelen alsof ik geen stap vooruit kwam. De eetstoornis was nog lang niet over, maar als ik terug keek op waar ik vandaan kwam kon ik zien dat ik zowel grote als kleine stappen aan het zetten was en dat gaf hoop. Welke van deze stappen herken jij?
Herstel gaat met ups en downs. Het is soms lastig om de bomen door het bos te blijven zien. Dit gaat goed, maar dat gaat weer slecht. Twee stappen vooruit en eentje achteruit. Misschien gaat het al beter, maar voelt het nog niet zo. De weg naar herstel is voor iedereen anders, wat het soms lastig maakt om er een pijl op te trekken. Daarom is het goed om af en toe bewust stil te staan bij hoe ver je al bent gekomen. Hopelijk helpt deze blog jou daar een beetje bij.
1. Bij anderen eten
In de tijd dat ik anorexia had vond ik het heel ongemakkelijk om bij anderen te eten. Ik schaamde me voor wat ik at. Vonden ze het niet te veel? En wat als ik het zelf te veel vond… Zouden ze er dan wat van zeggen als ik het weg zou doen? Hoe kon ik m’n stiekeme plannetjes uitvoeren en zo weinig mogelijk eten als anderen erbij waren? Ik leerde al snel weer bij andere eten en hoewel ik nog jaren herstel te gaan had was dit toch een belangrijke overwinning. Misschien kon ik dit zelfs leuk en gezellig gaan vinden? Jazeker, dat kon en dat is nu.
2. Weer honger voelen
Deze is een beetje dubbel, moet ik toegeven. Een hele tijd had ik helemaal geen hongergevoel meer. Mijn lichaam stond in de spaarstand en was aan het overleven. Het was raar om weer honger te voelen. Het beangstigde me ook wel. Wat als het hek nu van de dam is? Toch is het juist iets goeds, een teken dat je lichaam weer signalen afgeeft van wat het nodig heeft. Je komt uit een zware periode en als gevolg van eventueel ondergewicht kan je ‘extreme hunger‘ ervaren. Het is oké om daar een beetje aan toe te geven. Je lijf vraagt er niet voor niks om. Het is niet iets dat zal blijven en uiteindelijk zal je je eigen ritme hierin weer vinden.
3. Nieuwe producten eten
Er waren een hoop producten die ik niet durfde te eten. Ik wist namelijk heel zeker dat ik er de volgende dag van zou zijn aangekomen (dit even los van het feit of ik ook aan moest komen). Elk product of gerecht dat ik weer voor het eerst at was een overwinning. Iets om trots op te zijn.
4. Gevarieerd eten
Op gegeven moment ging eten wel weer goed. Althans, ik volgde mijn eetlijst en kreeg genoeg binnen, maar het was wel elke dag een beetje van hetzelfde, op wisselend broodbeleg en een andere groenteburger na. Hoe verder ik kwam in herstel hoe meer variatie er in mijn eetpatroon kwam. Ik ging steeds meer op gevoel eten en koos de dingen waar ik echt trek in had.
5. Even boodschappen doen
Boodschappen doen was nogal een dingetje. Ik kon ontzettend lang in de supermarkt ronddwalen. Ik keek obsessief naar alle producten die ik niet mocht van mezelf en las elk etiket driedubbel door voor ik het in mijn winkelmandje deed. Ook was ik constant op zoek naar producten zonder calorieën die ik nog niet kende. Op gegeven moment merkte ik dat dit een beetje verdween en dat ik zelfs even in een kwartiertje wat boodschappen kon doen.
6. Jezelf aan kunnen kijken in de spiegel
Ik kon uren en uren in de spiegel kijken en maar blijven walgen van mezelf. Hoe langer ik keek hoe meer dingen ik zag die ik als niet goed genoeg of zelfs lelijk bestempelde. Ik werd er nooit echt gelukkiger op. Echter was er een punt in mijn herstel dat ik in de spiegel keek en dacht ‘oké!’. Tja, ik dacht eigenlijk niet zo veel, wat een verademing. Het is natuurlijk ook fijn om in de spiegel te kijken en te denken ‘yes, ik zie er goed uit’. Het hoeft niet altijd, maar het mag wel!
7. Minder vergelijken
Niet alleen merkte ik op gegeven moment op dat ik minder obsessief in de spiegel keek, maar vergeleek ik mezelf ook minder met de mensen om me heen. Ik vroeg me niet meer af wie er dikker of dunner was en hoeveel iemand wel of niet zou eten. Ik durfde veel meer uit te gaan van mezelf en wat goed voor mij was.
8. Minder behoefte aan therapie
Toen ik in groepsbehandeling was bij PsyQ leefde ik van therapiedag naar therapiedag. Therapie was mijn rots in de branding. Dan ging het even goed. Naarmate mijn herstel vorderde merkte ik dat ik minder behoefte had aan therapie. Ik redde me wel en zo niet, dan wist ik hoe ik steun kon vragen bij m’n omgeving. Ik was niet compleet in de stress als mijn therapeut op vakantie zou gaan.
9. Koken voor iemand
Ik herinner me nog goed dat ‘koken voor mijn vriend’ destijds in mijn doelenboekje stond. Koken voor iemand vond ik echt dood eng. Wat als de ander het vies vond of raar of te veel of te weinig? Ik was al snel bang voor de mening van een ander, maar als het over eten ging vond ik het nog lastiger! Gelukkig vond ‘ie het hartstikke lekker en zelfs al was dat niet zo, kan gebeuren toch? Bovendien hoef je heus niet elke dag een topgerecht te koken (misschien zelfs nooit, tenzij je het leuk vindt). Maak het makkelijk voor jezelf. Het is al snel oké.
10. Minder behoefte om te wegen
Terwijl ik eerder meerdere malen per dag op de weegschaal stond merkte ik op gegeven moment op dat de behoefte om te wegen minder werd. Ik geloofde het wel. Soms vergat ik het zelfs!
11. Weer alleen kunnen zijn
Een avond alleen thuis liep bij mij regelmatig uit tot een eetbui. Om deze reden was ik liever niet alleen thuis. Nu kan ik daar juist heel erg van genieten.
12. Een dag niks mogen doen
Ik stelde ontzettend hoge eisen aan mezelf en vond dat ik altijd nuttig bezig moest zijn. Een dag niks doen hoorde daar dus zeker niet bij. Dan voelde ik me helemaal onrustig en zelfs met de minuut dikker worden. Niks doen voelde verkeerd, maar nu weet ik dat een dag niks doen juist hartstikke goed en nuttig is. Een mens heeft ook rust nodig om op te laden en daar kan ik nu heel erg van genieten.
13. Voor je laten koken
Wanneer je graag de controle hebt over wat je eet kan het heel lastig zijn als iemand anders voor je kookt. Terwijl, als je logisch nadenkt, er eigenlijk niet zo veel kan gebeuren. Het is niet zo dat iemand ineens iets heel geks gaat koken wat heel veel met jouw lichaam gaat doen. De ander eet het immers ook. Bovendien is het juist fijn om zoiets aan te kunnen nemen. Ook in een restaurant eten is een vorm van voor je laten koken. Dat vond ik doodeng, want het was zo anders en leek meer dan ik thuis at. Toch kan dit af en toe best wel een keertje, dat gaat niet ineens iets met je lichaam doen en het is juist heel gezellig. Je zal merken dat je daar steeds losser in gaat worden en ook echt van kan gaan genieten.
14. Een pak koekjes in huis hebben
Of een zak chips of een pot pindakaas. Zelfs een zak brood in huis hebben zonder die (op gegeven moment) in één keer op te eten tijdens een eetbui was al iets waar ik trots op was.
15. Calorieën drinken
Weer zorgeloos genieten van een wijntje met de meiden of een cappuccino op het terras, wie had dat ooit durven dromen? In de tijd dat ik een eetstoornis had dacht ik dat ik het toch niet miste, ik bedoel, je hebt dat toch niet nódig. In theorie niet, nee. Je zou prima kunnen leven zonder ooit een cappuccino gedronken te hebben, I guess… Het verraderlijke is alleen dat de eetstoornis het niet bij een cappuccino houdt, maar een hele waslijst heeft aan verboden producten. Bovendien is het toch fijn om daar wel gewoon van te kunnen genieten en geen paniekaanval te hoeven krijgen als een goede vriend vraagt of je een bakkie of een drankje komt doen?
16. Spontaan kunnen eten
Dit kopje is eigenlijk een vervolg op het kopje hierboven. Wat als iemand spontaan vraagt om een drankje te doen of iets te eten? Maar ook, wat als je dag anders loopt dan gepland? Vroeger een hele toestand, maar tegenwoordig geen probleem. Weer spontaan iets kunnen eten zonder in de stress te raken is zeker iets dat bij herstel hoort.
17. Het leuk hebben op een verjaardag
Verjaardagen waren, zeker in de tijd dat ik boulimia had, de hel. Een tafel vol hapjes waar ik niet van mocht eten van mezelf, maar wat ik toch niet kon laten. Ik at steevast te veel, voelde me daar schuldig over en ging naar huis om nog eens een eetbui te hebben en te compenseren. Het was immers toch al verpest. Het maakt me verdrietig dat de mooie tijden die ik met vrienden had kunnen beleven vaak heb ervaren als een kwelling. Zo wilde ik niet langer leven. De eerste keer dat ik het weer echt leuk had op een verjaardag, al ging het niet vlekkeloos, was voor mij een belangrijke stap en motivatie.
18. Dingen naast je neer leggen
Toen mijn zelfbeeld zo laag was en ik me heel onzeker voelde kon ik bij het minste of geringste al helemaal van slag zijn. Zelfs als ik helemaal niks aan de situatie kon doen kon ik mezelf er ontzettend hard om veroordelen. Dat heb ik steeds beter naast me neer weten leggen. Kan ik er iets aan doen? Dan doe ik m’n best om dat te doen en kan ik er niks aan doen? Dan kan ik er niks aan doen. Lukt iets even niet zo goed of gaat het zelfs finaal mis? Mensen maken fouten, dat is vervelend, maar het gebeurt nou eenmaal. Het is niet het einde van de wereld en ik ben geen slecht mens.
19. Dingen leren en onthouden
De tijd dat ik een eetstoornis had leefde ik in een soort bubbel. Alsof ik niet op deze wereld, maar in eetstoorniswereld was beland. Ik kon moeilijker dingen onthouden van de dag of week ervoor en vond het lastig om voor school te leren. Wanneer je van je eetstoornis aan het herstellen bent zal je merken dat dit vermogen om te leren en onthouden steeds wat meer terug zal komen.
20. In bikini op het strand
In de zomer ben ik veel op het strand te vinden. Ik woon in Den Haag, dus ik fiets er zo naar toe. Heerlijk! Nou, niet toen ik midden in mijn eetstoornis zat. Hell no, mij niet gezien. En dan in bikini zeker? Daar voelde ik me veel te dik en lelijk voor. Tegenwoordig ben ik daar niet meer zo mee bezig. Ja, als ik zit heb ik rolletjes op mijn buik. Dat heeft haast iedereen en daar wil ik me echt niet langer voor schamen. Bij anderen vind ik dat toch ook niet erg? Bovendien betekent dat zeker niet dat je dik bent. Je bent gewoon een mens.
21. Sporten omdat je het leuk vindt
Al die tijd stond sporten gelijk aan kcal verbranden, maar zou sporten niet gewoon leuk moeten zijn? Natuurlijk is het fijn om fit en gezond te zijn, maar sporten vanuit een eetstoornis gaat daar denk ik heel ver aan voorbij. Toen ik herstelde ben ik niet gestopt met sporten, maar ik merkte wel dat de redenen waarom ik ging sporten veranderden.
22. Beter contact met mensen om je heen
Wanneer je zo veel bezig bent met jezelf (al is het op een negatieve manier) is het moeilijker om contact met anderen te maken. Waar is de ruimte voor een goed gesprek als je in je hoofd alleen maar bezig kan zijn met eten? Herstellen van mijn eetstoornis zorgde ervoor dat ik beter contact had met mensen om me heen. Me kwetsbaar op durven stellen zorgde ervoor dat ik dichter bij m’n vrienden en familie kwam te staan. De energie en tijd die ik terug kreeg toen ik mijn eetstoornis stukje bij beetje liet varen kon ik steken in de mensen om wie ik gaf.
23. Weer zin in seks
Wanneer je slecht in je vel zit is het logisch dat dat invloed op je libido kan hebben. Zeker toen ik ondergewicht had was ik totaal niet met seks of relaties bezig. Wanneer je lekkerer in je vel zit en je je aantrekkelijker voelt zal je merken dat ook de zin en het plezier in seks weer terug kan komen.
24. Ruimte om jezelf te zijn
Een eetstoornis neemt een hoop tijd en ruimte in beslag. Het kan zelfs een heel stuk van je identiteit overnemen. Opmerken dat er ruimte is voor andere dingen is echt een teken van herstel. Weer zin hebben in je dag, leren op school, uitdagingen op werk, gezelligheid met vrienden, het vieren van een verjaardag, zonnen op het strand of je ogen uitkijken op vakantie… Het heeft allemaal niks met eten te maken.
25. Plannen voor de toekomst
De toekomst… Ik dacht er liever niet over na. In mijn hoofd kon ik alleen maar falen of het boeide me gewoon niet. Wanneer je meer ruimte krijgt om jezelf te zijn zal je ook steeds meer een beeld krijgen van hoe jij de toekomst voor ogen ziet. Hoewel het goed is om in het hier en nu te leven is het ook een teken van herstel om na te denken over de toekomst. Een toekomst zonder eetstoornis.
Welke nummers herken jij en waaraan merk jij het nog meer? ♥
fotografie: pexels
Geef een reactie