Je voelt het. Je weet het. Het internet al zo vaak doorgespit, op zoek naar de symptomen. Nou die zijn niet moeilijk te vinden. Krijg nou wat, perfectionisme hoort er ook bij. Ik was al gedoomd vanaf mijn geboorte! Verder zoeken, tieners met anorexia, tieners met boulimia, overal jonge meiden die net even te dun zijn.
Ik sta voor de spiegel, ik ben 32, kind gebaard en heb dus een (denkbeeldig) hardnekkig buikje ondanks al die sit-ups en die dodelijke abb-ripper oefeningen. Overal zie ik vetrollen boven mijn spijkerbroek uitpuilen. Wat toch wel bijzonder is met bijna een size zero. Iedereen zegt dat ik zo dun ben, maar ik zie het niet en ik bestudeer mij zelf nog even in de spiegel en constateer dat mijn favoriete little black dress toch echt te groot is geworden.
Ik heb nog even de tijd. Manlief staat zich klaar te maken voor een zakendiner waar we zo naar toe moeten. Online ga ik nog even op zoek. Het besef dat ik een probleem met eten heb is al een tijd aanwezig. Maar het gevoel en de gedachten dat ik het toch niet zelf kan oplossen, ook niet met hulp van mijn betere helft en ouders, dringt steeds vaker door in mijn, toch al zo overvolle, hoofd.
Het valt mij op dat veel instanties zich richten op jongeren met een eetstoornis, opnames of therapie-middagen ergens midden in het land. Waarom zijn dat soort instellingen toch nooit om de hoek. Je zult denken dat wanneer je in Rotterdam woont, zo’n soort instelling daar toch wel gevestigd is.
Waardeloos zeg, overdag, ver weg, dat schiet gewoon niet op!
Voor je beeldvorming, ik werk 40 uur in de week, mijn man werkt er 60 zo niet nog meer, onze zoon moet opgehaald worden van de opvang, er moet gekookt worden, boodschappen worden gedaan, huis moet er tiptop uitzien en die berg strijk verdwijnt helaas ook niet vanzelf. Uiteraard moet ik ook nog sporten, zonnebanken en wil ik er nog een soort van sociaal leven op na houden. 24 uur in een etmaal is echt te weinig!
Maar mijn eetprobleem moet opgelost worden, bij voorkeur in de avonduren, naast de deur of naast de deur van de sportschool en het liefst binnen 1 week. Met andere woorden, ik heb geen tijd voor genezing, buiten dat, ik zie mij zelf niet zitten tussen 18 jarigen met eetproblemen en borsten die nog wel fier overeind staan.
Ik klap mijn laptop dicht. We moeten naar het etentje waar ik als een berg tegen op zie. Het menu ken ik uit mijn hoofd en zorgvuldig heb ik uitgekozen wat veilig is om te eten of redelijk makkelijk weer naar boven komt mits nodig.
Dit was 4 maanden geleden. Het etentje heb ik overleefd, net als alle tig daarna. Na een preek van diverse vriendinnen en man heb ik mij uiteindelijk aangemeld bij Stichting Jij. ‘s Avonds, vrijwillig en OM DE HOEK! Vanavond heb ik mijn kennismakingsgesprek…..
Geef een reactie