45 jaar en eindelijk vrij zijn

De laatste jaren heb ik mijn eetstoornis voor mezelf gehouden. Drie jaar geleden startte ik een nieuw leven: Een andere partner en een andere carrière. Nee, ik ben geen jong meisje meer. Ik ben een vrouw van 45 jaar. Ja, een eetstoornis kan je dan ook overkomen. Ook al had ik voor de buitenwereld alles. In mijn oude leven waren vrienden op de hoogte, mede omdat ik ook opgenomen ben geweest. Of zij echt wisten in welke mate de eetstoornis mijn leven beheerste en nog altijd beheerst? Ik denk het niet…

Tien jaar geleden ben ik langdurig behandeld voor een eetstoornis NAO. Onder andere met een opname. Op het moment dat ik dat stempel kreeg had ik zelf nog niet in de gaten dat ik een eetstoornis had… Ik? Ik was toch niet mager en ik at toch? Mijn BMI lag maar iets onder het gezond minimale en ik zondigde toch in het weekend. Toen ik hier verder over ging praten besefte ik ook wel dat ik niet gezond bezig was. Dagen bijna niets eten en dan weer veel eten. Dat ik stiekem in de keuken een liter ijs naar binnen werkte om er vervolgens weer uit te werken, dat was toch niet erg? Was het nu echt zo’n probleem dat ik het vreselijk vond om door de weeks iets af te spreken omdat zondigen nu eenmaal echt alleen op zaterdag mocht? Waar maakte iedereen zich druk om. Ik had toch controle over mijn eten?

Als ik nu mijn reisdagboeken van de laatste jaren bekijk, vraag ik mezelf af wat ik heb gezien of gedaan… ik lees alleen maar wat ik gegeten heb en hoeveel tijd ik heb gewandeld. Maar ben ik nu echt vrij? Ja, mijn BMI is hoger. Dit mede door mijn huidige partner die met mij heeft gevochten om mij gezond te laten eten en er voorstander van was dat ik zou stoppen met de Prozac ondanks mijn angst om dan weer in eetbuien te verzanden. Hij was en is er als ik het lastig heb. Hij is degene die accepteert dat er wellicht altijd een stukje zal blijven. Nog altijd wil ik alleen op zaterdag zondigen en nog altijd sport ik veel. Alleen ik zorg ervoor dat ik door de weeks voldoende en gezond eet. En zaterdags eet ik ook gezond maar met wat extra’s. En nee, ik vind het nog altijd niet fijn om door de weeks af te spreken. Hoe prettig ik all-inclusive hotels ook vind, ik moet dan uitkijken dat ik niet verval in ‘alles eten’, om vervolgens de halve dag in de sportschool door te brengen in plaats van op het strand.

In september 2016 ben ik afgestudeerd als Toegepast Psycholoog (BSc) met het afstudeeronderzoek “Welke psychologische factoren zijn van invloed op gezond eetgedrag”. De mogelijkheid om dit onderzoek te doen was voor mij 1+1 = 3. Nu ben ik voedingspsycholoog, met een eigen praktijk, en begeleid mensen met gedrag naar een gezond gewicht; geen diëten, geen verplichte menu’s en vooral geen weegschaal. Ik wil zo graag voorkomen dat vrouwen zichzelf in een dieet storten, hun eigenwaarde afstemmen op hun uiterlijk. Ik wil dat zij blij zijn met wie zij zijn en daarnaast een gezond eetgedrag hebben.

Op mijn website staat dat ik zelf heb geworsteld met een eetstoornis. En nu nog altijd krijg ik te horen. Jij? Maar jij bent toch niet mager? Of jij snoept toch gewoon als wij uit eten gaan? Soms geeft mij dit het gevoel dat het niet bestaan mag. Alsof ik moet bewijzen dat eten nog altijd een strijd voor mij is. Ik zou willen dat mensen beseffen dat ik nooit geheel vrij ben van eten. Wat ik wel of niet mag, hoeveel ik moet sporten, de paniek als ik niet kan sporten of iemand bepaalt wat ik moet eten.

En toch, ik denk nog altijd dat IK er wel controle over heb. Ondanks dat ik heel goed weet dat het niet zo is. En dus blijf ik het gevecht aangaan. Reflecteer ik op mijn gedrag en probeer te bedenken hoe ik het morgen anders kan doen… want op een dag zal ik echt vrij zijn.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

11 reacties op “45 jaar en eindelijk vrij zijn”

  1. Wat dapper dat je jouw verhaal deelt.
    En wat een strijd je elke dag voert met het eten. Nog steeds. Anderen begrijpen het niet, ook al vertel je het, er zijn er veel die het nooit zullen begrijpen.
    Ik hoop met jou dat je er ooit vrij van zult zijn. Van die gedachtes en van die strijd tegen … ja, tegen wat eigenlijk?
    Ik vraag het mezelf ook af. Waar vecht ik nu eigenlijk tegen…? Waarom wil ik nu echt die controle? Waarom is dat getalletje op de weegschaal zo belangrijk dat ik me hele dagen rot voel en strijd voer met mezelf en tegen de honger?
    Sterkte! En super leuk dat je nu toegepast psycholoog bent en anderen kunt helpen. Jij weet als geen ander hoe het is, om te moeten vechten tegen de honger en te worstelen met je gewicht.

  2. Gewoon een vraag in het algemeen naar aanleiding van jouw verhaal. Kan je andere mensen helpen als je zelf nog geen gezonde gedachtegang hebt. Ik twijfel absoluut niet aan je kennis want juist mensen met een eetstoornis weten vaak verstandelijk hoe ze normaal moeten eten, maar verteld het gevoel zo iets anders. Ik merkte op een gegeven moment aan mijn diëtiste dat er nog hele kleine spoortjes van eetstoornis in haar zaten zonder dat ze het ooit verteld had aan mij dat ze zelf anorexia had gehad. Kan je anderen die vrijheid overbrengen als je zelf nog niet vrij bent?
    Dit is wat ik me even afvroeg naar aanleiding van jou verhaal.
    Haalt natuurlijk niet weg dat ik het heel goed vind dat je zover al bent gekomen en blijft strijden voor je vrijheid. Ik wens je heel veel succes:)

  3. Dank voor je verhaal. Zeker omdat er twee dingen naar voren komen: ook Onder ondergewicht kan je een eetstoornis hebben. En ook op latere leeftijd kan je een eetstoornis hebben. Twee dingen die totaal op mij van toepassing zijn.

    Om antwoord te geven op de vraag van Lost Girl:
    Ik ben zelf muziektherapeut. Ik werk voornamelijk met mensen met alsjeismsr. Daarnaast ben ik muziekdocent. Ik merk dat de oorzaak van m’n eetstoornis juist iets te bieden heeft aan mijn cliënten en leerlingen. Ik werk er juist erg aan om hen zelfverzekerd te maken, vertrouwen te geven in hun eigen kunnen, ik geef ze juist het gevoel er te mogen zijn en probeer verbeteringen vanuit een positieve ingang te geven.

    Ik denk als je bewust bent van hoe dingen werken en waarom het zo gaat, het niet alleen je valkuil is maar ook je kracht. Dat je het juist positief kan inzetten, ook als je zelf nog niet helemaal hersteld bent.

  4. Wat goed dat je deelt en fijn dat je progressie voelt in je proces!
    Zelf ben ik ook nog in het ‘herstel proces’ maar merk al veel dagen dat ik absoluut minder met eten bezig ben en alles eet. Heb zelf veel gehad aan The fuck it diet en followtheintuition (websites). Beiden hebben ze jarenlang eetstrijd gehad en 1 ook boulimia. Zij zijn he-le-maal klaar met hun strijd en hoeven geen regels meer te hanteren om normaal te eten. Ze hebben de touwtjes los gelaten en natuurlijk namen ze een tijdje meer dan ‘normaal’ maar hadden hier geen oordeel meer over ook al was het super eng. Mijn ervaring (en die van vele mensen) leert dat als alles mag (en dan moet je soms door een periode van veel eten heen die je net zo goed als positief en helpend kan zien om naar een ontzettend makkelijke manier van met eten omgaan te komen) je gewoon alles in balans eet ‘normaal’. Daar hoef je geen moeite voor te doen. Alles jezelf aanbieden en wat je wil nog nemen. Als ik weer gezond wil gaan sturen omdat ik bang ben dat ik toch te zwaar ben/kans op ziekte (Ik studeer voeding en gezondheid aan de universiteit).. merk ik dat mijn cravings toenemen en dat er een moment komt dat ik veel wil eten. Door hier aan toe te geven en blijven etn als ik het wil, kom ik weer in een fase waarin ik niet zoveel interesse heb in veel ‘ongezond´ en dus heel uitgebalanceerd eet (als vanzelf).. het is een kwestie van vertrouwen en door de enge periode van tegen de regels in gaan heen.. alvorens je bij je gevoel komt . Geldt wel dat je niet moet oordelen over hoeveel/hoe vaak/soort eten / hoe snel/hoe ongezond je eet (En hoe vaak je dit doet..) of welke dingen je ook verzint, want dan ga je mentaal ermee aan de haal en raakt je lichaam ook uit balans waardoor het denkt in schaarste te leven (of je hoofd) en dus je niet meer ontspannen eten kan en kan focussen op de rest van je leven ! Succes en vertrouw JOUW proces 🙂

  5. wauw! kanjer!
    Wat ben je een prachtige vrouw!
    Zet hem op verder! Liefs

  6. Heel veel respect! Ik denk dat je heel veel mensen kunt helpen een gezond eetpatroon op te bouwen. Help je ook meiden met anorexia?

  7. Mooi mens ben jij, dank je wel voor het delen van je verhaal. Wens je alle fijne dingen toe xxx

  8. Klinkt goed naar steeds vrijer met hoe het voor jou fijn voelt. Ook al is of zou het dan evt. niet ‘standaard’ zijn; ik vind dat je daarin mag (blijven) opkomen voor jezelf, zolang het maar echt goed blijft voelen of steeds beter blijft voelen naar een voor jou zo optimaal mogelijk etensritme en levensritme. Wat goed van je studie en je werk wat je ermee wilt gaan doen. Ik denk dat je zeker daarin anderen kunt ondersteunen door alleen al de intentie die je ermee hebt in wat je mensen met eetproblemen of eetstoornissen mee wilt geven. Heel veel succes en ook sterkte!

  9. Prachtig en realistisch. Eindelijk iemand die gewoon eerlijk is. Tenminste niet een dergelijk (Ik was opgenomen, sondevoeding, bijna dood, etc….) maar nu…..200 procent GENEZEN.

  10. @lost girl. Zolang jij je eigen valkuilen kent kun je iemand helpen (tenzij je overspoeld wordt door je eigen problemen). Geen enkele therapeut is probleemvrij. Dus als jij als therapeut bent gescheiden kun je zgn ook geen andere stellen helpen? Ik vind het kul om te stellen dat een therapeut 100procent probleemvrij moet zijn.

  11. Dank jullie wel voor de lieve berichten! Het was spannend maar ik ben blij dat ik mijn verhaal heb verteld. Ik begrijp de vraag van lost girl… maar als psycholoog gaat het niet om mij maar om mijn coachee. Ik weet zelf heel goed wat ik anders kan doen maar zit nog teveel vast in mijn eigen dwang. Een beetje zoals de schilder die zelf zijn eigen huis niet schildert:) De coachees die ik begeleid hebben overgewicht en willen een gezond eetgedrag krijgen. Ik begeleid geen coachees met bijv. anorexia omdat ik mijn eigen grenzen ken. Deze mensen hebben een intensiever traject nodig. Dit is geen kwestie van een aantal gesprekken. Ik zou hen verwijzen naar een cognitief gedragstherapeut (GGZ Psycholoog). In mijn begeleiding staat altijd het belang van mijn coachee op de voorgrond. En ik wil niemand (nog verder) beschadigen. De mensen die ik begeleid willen afvallen en hebben een verhoogd bmi. Maar zij hebben geen anorexia en zijn ook niet obese. Ik wil met mijn begeleiding juist dit soort problemen voorkomen en laten zien dat een laag bmi, jezelf wegen en ‘rare’ dieten doen niet de juiste methode is. En dat zij zich niet moeten afmeten aan foto’s op instagram. Ieder mens is mooi en moet kunnen genieten van eten!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *