Herstellen van een eetstoornis is niet makkelijk, maar wel mogelijk. Ik heb vaak genoeg gedacht dat ik er nooit meer uit zou komen. Keer op keer leken mijn doelen te mislukken. Ik ben vaak teruggevallen en werd er ongelooflijk moedeloos van. Toch is het me uiteindelijk gelukt. Hiervoor zijn een aantal dingen heel belangrijk geweest. In deze blog deel ik 5 geheimen van mijn herstel.
♥ Stoppen met wegen
Het klinkt misschien cliché en voor de hand liggend, maar dit is voor mij echt heel erg belangrijk geweest. Het weegmoment had voor mij altijd een heel dubbele lading. Aan de ene kant had ik er iets aan, maar aan de andere kant liet ik heel erg mijn dag erdoor bepalen. Ik wist wel dat je gewicht wat kan schommelen, maar toch vond ik het lastig om dit daadwerkelijk te accepteren.
Tijdens therapie moesten we weken lang ons gewicht bijhouden dat we op een vaste dag in de week hadden gewogen. Dit wegen gebeurde tijdens therapie. Thuis wegen was niet de bedoeling. Hierdoor kon ik in de loop van de weken zien dat mijn gewicht wel schommelde, maar in grote lijnen toch gelijk bleef. Dat was een onwijze geruststelling, maar toch kon mijn eetstoornis me af en toe behoorlijk ompraten. Ja, maar wat als dat nu ineens anders gaat?!
Ook na therapie heb ik nog veel op de weegschaal gestaan. Af en toe viel ik terug en ik kreeg het gevoel dat mijn eetstoornis misschien wel iets zou zijn dat altijd op de achtergrond zou blijven. Ik moest er maar mee leren leven… Ik had me er eigenlijk al een beetje bij neergelegd. Dat was begrijpelijk, gezien het punt waar ik stond en waar ik vandaan kwam.
Misschien heeft dat ‘erbij neerleggen’ uiteindelijk ook wel geholpen om milder te zijn naar mezelf en was dat ook een belangrijk punt in m’n herstel, maar nog belangrijker was dat ik op een bepaald punt besloot om die weegschaal de deur uit te doen. De weegschaal hielp me niet. Al met al bleef mijn gewicht best gelijk, dat wist ik heel zeker, maar toch bracht elke schommeling me van mijn stuk. In de eerste instantie vond ik het eng om die weegschaal de deur uit te doen, maar uiteindelijk was het een enorme bevrijding en heeft het me echt geholpen om dat gewicht een beetje los te laten en gewoon te gaan leven. Makkelijker gezegd dan gedaan zou je denken, maar het volgende punt was een heel belangrijke aanvulling hierop.
♥ Ik ben of ik voel?
Wanneer ik niet lekker in m’n vel zat kon ik dat ook letterlijk in mijn lichaam voelen. Ik projecteerde mijn gevoel op mijn lichaam. Van het ene op het andere moment kon ik me plotseling heel erg dik voelen. Voor mijn gevoel moest ik hier dan iets aan doen, meteen, want ik wilde me beter voelen. Minder eten leek de oplossing, dan zou ik dunner worden, maar al was dunner worden de oplossing geweest… dit zou nooit lukken in één dag. Moedeloos werd ik er van.
Ik wist niet hoe ik om moest gaan met dit gevoel. De idioot hoge eisen die ik stelde mislukten en met elke hap voelde ik m’n lichaam dikker en dikker worden. Als ik terug kijk op wat ik at was dat helemaal niet zo veel. Toch werd de spanning groter en groter en kon ik mijn rust enkel vinden in een eetbui. Mezelf helemaal laten gaan. Ontsnappen van m’n gevoel. Het doorbreken van m’n eigen regels voelde als een bevrijding, maar tegen welke prijs?
Het was lastig om dit gevoel uit te zetten. Ik was het immers zo gewend. Wanneer ik me rot voelde, voelde ik me dik. Dit was het probleem en tevens de oplossing. Het heeft me heel erg geholpen om op mijn denkwijze te letten. Ik wist op gegeven moment wel waarom ik me dik voelde. Dat was niet omdat ik dik was, maar omdat ik niet lekker in m’n vel zat. Letterlijk eigenlijk! Ik ben niet dik, ik VOEL me dik. Deze manier van relativeren heeft me echt onwijs geholpen. Ik moest erop durven vertrouwen dat gevoel weer weg zou gaan.
Ik kon mezelf een beetje helpen door iets positiefs te gaan doen en lief voor mezelf te zijn. Ook hielp het om mijn vervelende gevoel op een andere manier te uiten. Door bijvoorbeeld te praten of te schrijven. Hoe vaker ik er niet aan toegaf en het gevoel vanzelf weer weg liet gaan, hoe meer vertrouwen ik ook kreeg om het ook een volgende keer niet op m’n lichaam en eten te betrekken. Dit heeft me heel erg goed geholpen.
♥ Sexy als ik dans!
“To dance artlessly, without any particular grace or skill but with enjoyment.” Volgens mij is er geen Nederlands woord om deze zin te omschrijven, maar dit is de betekenis van het engelse werkwoord ‘balder’. ‘To balder’ betekend: Dansen, zonder enige elegantie of bekwaamheid, maar met plezier! Dit vond ik zo onwijs inspirerend. De ontdekking van dit woord heeft mij echt anders in het leven laten staan.
Aan de ene kant omdat ik echt niet kan dansen, hoe graag ik het ook doe. Ik weet het van mezelf en ik vind het niet erg. Ik ben motorisch nou eenmaal niet super elegant of handig. Sommige hebben er talent voor en dat heb ik weer voor andere dingen, maar dat betekent niet dat ik er geen plezier aan kan beleven. Ik weet nog goed dat iemand op een feest een keer tegen me zei: “Je danst niet per se heel erg goed, maar wel vol overgave en die lach op je gezicht is heerlijk om naar te kijken!” Dat vond ik zo’n mooi compliment. Je hoeft dus helemaal niet heel erg goed in iets te zien om ervan te kunnen genieten of zelfs ‘goed genoeg’ te zijn. Wat dat ook moge betekenen.
Dit kan je betrekken op letterlijk dansen, maar eigenlijk ook op de rest van het leven. Het maakt niet uit hoe goed of hoe knap je het doet. Als je er maar van geniet! Het is een beetje als het nummer ‘sexy als ik dans’ van Nielson. Al gaan m’n voeten de verkeerde kant op, toch sta ik hier te shinen! Met deze gedachte wil ik graag door het leven gaan.
♥ Tattoo’s en haarverf
In de loop der jaren is er behoorlijk wat aan mijn uiterlijk veranderd en dan heb ik het niet over mijn gewicht. Ik heb al een ontelbaar verschillende kleuren haar gehad en om de zoveel tijd lig ik weer in de tattooshop voor een nieuw kunstwerkje op mijn lichaam. Je kan je afvragen wat dit punt doet in mijn ‘geheimen van herstel’-lijstje. Moet je jezelf niet gewoon accepteren zoals je bent? Ben je niet mooi of goed genoeg met je eigen haarkleur? Met je eigen huid? Zonder al die versieringen?
Natuurlijk ben ik ook goed genoeg zonder. Je haar een andere kleur verven is niet zo direct de oplossing voor het hebben van een fijner lichaamsbeeld. Het was niet zo dat ik mezelf zo graag wilde veranderen. Dit is mijn manier van voor jezelf zorgen. Waar andere mensen graag make-up dragen en hun haren krullen geef ik ze liever een ander kleurtje en zet ik een tatoeage. Ik vind dat mooi en ik heb het mezelf moeten leren gunnen.
Vijf jaar geleden had ik nooit een tattoo op m’n bovenbeen laten zetten. Nee, daar vond ik m’n benen te dik voor. Wat moest de tattoo-artiest wel niet denken?! Mijn tatoeages zijn nu een symbool voor het accepteren van mijn lichaam. Ik heb het altijd al super mooi gevonden, maar op de één of andere manier niet bij mezelf. Evenals een bijzondere haarkleur. Past het wel bij mij? Val ik niet te veel op? Vinden mensen me niet raar? Wat nou als iemand het wel stom vond? Niet alleen zouden ze mijn smaak stom vinden, maar ook mij als persoon lelijk vinden.
Nu ik me een stuk zelfverzekerder voel durf ik wel gewoon te doen en dragen wat ik zelf leuk vind. Dit maakt mij blij met en trots op mijn lichaam. Ik doe waar ik me goed bij voel en dat vind ik belangrijk. Ik mag best net even anders zijn dan anders. Natuurlijk vind ik het soms nog wel spannend hoe m’n omgeving reageert en ben ik niet altijd super zelfverzekerd, maar door juist te doen wat ik zelf leuk vind kon ik ook steeds meer achter mezelf staan. Het is niet iedereen z’n smaak, maar ik krijg er ook veel leuke reacties op! Hoe dan ook kies ik wat dit betreft voor mezelf. Ik mag er zijn, gewoon zoals ik ben en zoals ik wil.
♥ M’n moeder
Zoals we hier zo vaak zeggen: Je hoeft het niet alleen te doen. Ik heb het ook niet alleen gedaan. Ik heb hulp gehad door middel van therapie. Ik had lieve vrienden bij wie ik me moest durven openstellen. Ik had school die me hielp een plan van aanpak te maken wat mijn studie betrof. Ik had m’n ouders die onvoorwaardelijk van me hielden en me aan mijn afspraken probeerden te houden, zo goed en kwaad als dat ging en bovenal had ik mijn moeder.
Mijn moeder is misschien wel één van de belangrijkste personen geweest op mijn weg naar herstel. Ze heeft zelf een eetstoornis gehad en praat makkelijk over haar gevoel. Dit gaf mij het gevoel dat ze mij ook goed kon begrijpen. Ik kon haar altijd bellen als de drang om een eetbui te hebben groot was of als ik gewoon even van me af moest praten. Als ik niet wist wat ik moest zeggen waren de woorden “ik heb een peptalk nodig” al meer dan genoeg.
Als het allemaal even niet meer ging kon ik altijd langskomen. Dan gingen we paardrijden, wandelen, thee drinken, kletsen, bijkomen, uitrusten, uit je hoofd en in je lichaam. Het deed me keer op keer goed. Het buiten zijn. Het even uit mijn eigen omgeving zijn. De cirkel doorbreken om vervolgens weer een nieuwe start te maken. Keer op keer, vallen en opstaan, maar uiteindelijk overwinnen.
Ik weet heel goed dat het voor mijn moeder ook niet altijd makkelijk is geweest. Natuurlijk is het niet fijn om te horen dat het niet goed gaat met je dochter. Toch had ze liever dat ik het wel zei als het niet goed ging, dan kon ze me tenminste helpen. Vaak belde ik ook nog even als het wel goed ging, gewoon om haar gerust te stellen. Dit contact heeft ons zo veel dichter bij elkaar gebracht. Al met al was het eigenlijk ook heel waardevol, al hadden we liever gehad dat het niet nodig was geweest. Zo gaat het leven soms. Het is niemands schuld. We willen alleen maar het beste voor elkaar en samen sta je zo veel sterker.
Een eetstoornis is niet leuk, niet voor jezelf en ook niet voor je omgeving. Je wilt niet dat anderen zich zorgen maken, maar laat ze je helpen, want je hoeft het niet alleen te doen. Ik heb zo veel steun mogen ontvangen van mijn omgeving. Natuurlijk hebben ze zich veel zorgen gemaakt, maar ze waren ten aller tijden blij als ze me konden helpen. Blijf er daarom niet onnodig alleen mee rondlopen, praten helpt, echt.
Dit waren mijn vijf geheimen. Het zal ongetwijfeld voor iedereen anders zijn, maar zoals je ziet zijn sommige herstelgeheimen heel voordehandliggend terwijl andere weer in een wat meer onverwachte hoek te vinden zijn. Stel jezelf open voor deze geheimen. Doe wat goed voelt. Laat angst je niet leiden. Jij kan dit overwinnen en ik hoop dat deze blog jou daar ook een beetje bij geholpen heeft.
Wat is jouw herstelgeheim?
Geef een reactie