Seks, ik blijf het een lastig thema vinden. Ook zonder eetstoornis. Ik kan seks ondertussen wel echt zien als iets intiems, iets moois tussen twee of meerdere mensen. In de loop der jaren is dit thema in mijn hoofd groter geworden. Ik voelde me in het verleden niet vrij en had helemaal geen zin in seks. Ik vond het maar lastig en overbodig. Ik snapte niet waarom mensen hier zo’n big deal van maakten. Je hoeft toch geen seks te hebben om een goeie relatie met elkaar te hebben? Hier ben ik ondertussen wel een beetje op teruggekomen.
Nu ik die vrijheid weer wat meer ervaar merk ik hoe fijn deze intimiteit eigenlijk is. Hoe weinig ik hier een tijd geleden mee had, hoe waardevol dit voor mij nu is, al voelt het een beetje gek om dit over seks te zeggen. Ik zie nu echt de meerwaarde hiervan in. Nog steeds vind ik het soms lastig om mij hieraan over te geven. Ik probeer actief te blijven zoeken naar redenen en oplossingen. Seks draait niet alleen om het lichamelijke contact, wat ik wel een tijd heb gedacht. Het gaat om de verbondenheid en het vertrouwen in elkaar. 5 Redenen die ik heb gevonden zal ik hieronder verder toelichten.
Negatief zelfbeeld
Sinds ik een jong meisje ben heb ik moeite gehad met het accepteren van mijn lichaam en wie ik ben als persoon. Ik hechtte veel waarde aan mijn uiterlijk en probeerde mijn zelfbeeld hiermee op te krikken. Als ik er maar goed uit zag en een ‘mooi’ lichaam had kwam die zelfliefde vanzelf. Gek genoeg werkte dit juist andersom. Hier meer ik mijn lichaam wilde veranderen, hoe onzekerder ik werd. Ik bleef het moeilijk vinden om mijzelf te openen en echt te laten zien aan mensen. Ik was veel te bang dat ik niet goed genoeg was, niet leuk genoeg, niet slim genoeg, niet knap genoeg.
Ik schaamde me voor mijn lichaam en wilde voorkomen dat anderen dit naakt zagen. Ik had zelf teveel minpunten en was bang dat anderen dat ook zouden vinden.
Depressie
Vlak voordat ik echt in mijn terugval terecht kwam, bleek ik een zware depressie te hebben. Niet alleen was de behoefte aan seks amper tot niet aanwezig, ook ervoer ik geen fijne momenten meer. Mijn eetstoornis vlakte al mijn gevoelens af, behalve het grote verdriet. Elke dag was somber en zwaar en eigenlijk een dag te veel. De strijd die ik voerde tegen deze dagen was zwaar en nam al mijn tijd in beslag. Mijn hoofd was vol, te vol. De dagelijkse bezigheden koste mij ontzettend veel moeite en naar mijn gevoel luisteren kon ik niet meer.
Soms dacht ik aan de momenten dat ik wel vrij kon leven, zoals mijn vriendinnen. Ik schaamde mij voor mijn afwezige lusten als ik ze hoorde praten over nieuwe vibrators en sexy lingerie. Ik deelde deze interesse absoluut niet en ik voelde me een buitenstaander. Een buitenstaander zonder seks.
In het begin van mijn depressie heb ik het nog echt wel geprobeerd. Ook al voelde ik mij zwaar, traag en somber, ik wilde ertegen vechten. Ondanks mijn mentale én fysieke weerstand bleef ik het proberen, maar hierdoor werd mijn afkeer nog groter. Het werd ineens een ding. Ik wilde geen seks.
Hormonen en een eetstoornis
Tijdens mijn eetstoornis ben ik een hele tijd echt verdoofd geweest. Gevoelens had ik amper en woorden kwamen niet binnen. Zo ook de hints niet. Mijn hoofd was te vol met eetstoornis en verder kijken lukte me niet. Ik was daar echt niet mee bezig, ik had die behoefte ook echt niet. Dit heeft er destijds voor gezorgd dat ik mij op dit vlak erg afzonderde en afsloot. Die behoefte had ik niet en wilde ik ook niet.
Hoe bewust ik mijn lichaam in het begin ook aan het boetseren was, ik sloeg hierin door. Ik wist heel goed wat ik deed en waarom maar ik had de middelen niet om dit anders te doen. Eerder schreef ik al dat ik lelijk wilde zijn, ik wilde geen vrouw zijn met borsten. Aan de andere kant wilde ik deze vlucht ook niet. Ik wilde de vlucht vooral niet nodig hebben. Ik schaamde me opnieuw voor mijn lichaam en voor mij was mijn lichaam een bevestiging hoe erg ik in de knoop zat. Ik vond het vreselijk als anderen dit ook zagen en sloot mijn lichaam op in grote truien en dikke vesten. Mensen hoefden dit niet te zien en zeker niet te mensen die dichtbij mij stonden. Weer was mijn lichaam een drempel geworden.
Het omslagpunt hierin was denk ik het uitblijven van mijn menstruatie. Het voedingstekort dat ik had opgelopen had zijn weerslag op mijn lichaam en zo ook mijn hormonen. Hoe natuurlijk het is dat je in de puberteit meer zin krijgt in seks, zo natuurlijk ebte dit bij mij weer weg.
Hierna nam ik geen initiatief meer en was het wat mij betreft een beetje klaar. Op dat moment had ik een vaste relatie en na een tijd begon dit ook wel echt een rol te spelen. Na een paar maanden stopte ook hij met proberen en leefden we als huisgenoten. We hadden het gezellig, het was leuk, maar eigenlijk hadden we een ander soort relatie gekregen.
Antidepressiva
Hoe moeilijk ik het ook vond, uiteindelijk heb ik in overleg met de arts gekozen voor medicatie. Ik stond op de wachtlijst voor een kliniek maar het lukte me niet om die tijd goed door te komen. De angsten werden sterker, de gevoelens nog vlakker en de stem dwangmatiger. Tijdens dit gesprek heb ik mijn libido probleem aangekaart. Ik wilde hier graag een oplossing voor want ik merkte dat ik mijn toenmalige vriend pijn deed en kwijt raakte. Er is toen gekeken naar een antidepressiva die hier de minst mogelijke bijwerkingen zou hebben, maar helaas voor mij en mijn libido zat hier geen verbetering in. Of dit door de medicatie komt durf ik niet te zeggen. Voordat ik hieraan begon was mijn libido al gezakt naar een nulpunt.
Tijdens mijn herstel had ik gehoopt op wat meer ruimte in mijn hoofd. Ik was vergeten dat ik niet vanzelf beter zou worden en dat ik zelf die strijd moest gaan voeren. Weer draaide de hele dag om eten en angsten, alleen nu moest ik het aangaan.
Nare ervaringen
Een tijd geleden schreef ik ‘eetstoornis om geen vrouw te zijn.‘
‘Ik wilde terug naar de kleine Lonneke, onbezorgd. Ik wilde terug naar ons oude huis, waar mijn opa liedjes voor me zong. Waar ik in de tuin kon fietsen in mijn oude spijkerbroek vol gaten. Ik wilde terug naar die grote schommel voor de deur en de koekjes bij de thee. Geen rare reacties over mijn brede heupen. Geen mannen die naar mijn borsten keken of aanraakten als ik dat zelf niet wilde. Een vrouw zijn stond in mijn ogen gelijk aan aandacht krijgen, aandacht die ik niet wilde. Aandacht waar ik niet om vroeg. Ik wilde terug naar mijn onaangeraakte lichaam, alleen van mij. Puur en niet besmet door andere handen.’
De les die ik hier toen uithaalde was vrij simpel. Seks is vies. Seks hoort niet. Seks is niet leuk. Ik vind het verdrietig dat ik, en met mij nog velen anderen, al zo jong deze boodschap meekrijgen. Dit is een overtuiging die moeilijk om te buigen is maar ik denk dat dat wel nodig is. Want seks is niet verkeerd. Seks kan iets heel moois en kwetsbaars zijn, het kan je leren loslaten, het kan je leren liefhebben en leren vasthouden. Nu, jaren later hebben die negatieve ervaringen plaats gemaakt voor mooie momenten vol liefde. Dit heeft mij doen inzien dat het ook echt anders kan.
Tragere ontwikkeling
Misschien heb ik door al deze punten iets meer tijd nodig dan anderen om mij heen, en dat is ook goed. Op dit moment heb ik een hele lieve vriend waar ik goed mee kan praten, ook over deze thema’s. Waar mijn vriendinnen lyrisch kunnen vertellen over een nieuw speeltje, wordt ik blij van een nieuw spelletje voor de wii, en dat is oké. Misschien past dit ook gewoon niet zo goed bij mij en ligt mijn libido van nature iets lager. Een aantal maanden geleden kwam ik erachter dat ik het vaak ‘vergeet’ om die liefde toe te laten of om zelf dat initatief te nemen. Ik denk er gewoon uit mijzelf niet aan. Dit besef heeft mij doen inzien dat ik dit gevoel nog aan het ontwikkelen ben of in ieder geval wil ontwikkelen hierin.
Ik heb nu bijna twee jaar een vaste relatie en ook al is dit soms een ingewikkeld thema, ik vind het belangrijk om hier wel over in gesprek te gaan en te blijven. Nog steeds vind ik het lastig om initatief te tonen en ben ik soms bang dat ik niet sexy genoeg ben, maar het lukt mij veel beter om dit te relativeren. Ik probeer deze moeites wel te blijven bespreken. Niet alleen geeft dit hem inzicht in mijn moeites, maar ook leer ik steeds meer over mijn eigen achtergrond hierin. Hopelijk kom ik ooit op een punt dat ik hier niet meer zo over na hoef te denken. Ik zie dat ik al veel stappen heb gezet en ergens weet ik dat dit moment er ook zal komen. Voor het eerst in tijden is er ruimte om mij ook hierin te gaan ontwikkelen. Ergens hoop ik dat dat vanzelf een natuurlijke balans zal krijgen, maar als dat niet zo is is het voor mij misschien helpend om verder te kijken wat er nog meer voor opties zijn.
Natuurlijk is het niet nodig om hier actief mee bezig te zijn of gaan. Voor mij is nu het moment om mij ook hier in te gaan ontwikkelen, waar ik eerder absoluut geen behoefte aan had. Ga geen grenzen over die nog niet bedoeld zijn om overheen te stappen, luister naar je lichaam en waar jij echt klaar voor bent.
Wat herken jij hierin?
Geef een reactie