5 tips voor eten in gezelschap

Gezellig met vrienden of familie uit eten, even ergens een kopje koffie drinken met een stukje taart, spontaan een ijsje halen op een warme zomeravond. De meeste mensen kunnen onwijs genieten van dit soort momenten, maar wanneer je een eetstoornis hebt, is dit een heel ander verhaal. Tijdens mijn eetstoornis vond ik het onwijs eng om in gezelschap te eten en ik heb hier bewust stappen in moeten zetten om het weer te leren en er uiteindelijk ook weer van te kunnen genieten. Nu ik dat weer kan, vind ik het juist super leuk om in gezelschap te eten. In deze blog geef ik 5 tips die mij hebben geholpen weer te durven eten in sociale situaties. Ik hoop dat jullie er iets aan zullen hebben. 


1. Begin klein
Wanneer je wilt oefenen met eten in sociale situaties is het een goed idee om klein te beginnen. Zelf wilde ik, als iets iets deed, het meteen goed doen en overschatte mijzelf hier in. Ik koos er dan voor meteen uit eten te gaan terwijl ik hier helemaal niet klaar voor was. De stap was te groot en ik raakte erg in paniek. Dit zorgde alleen maar voor een extra negatieve ervaring, waardoor ik extra veel ging compenseren en het de volgende keer alleen maar moeilijker was. Dit zo handig dus. Daar wil ik jullie voor behoeden. Begin bijvoorbeeld met een kopje koffie of een kleine snack. Zelf ben ik uiteindelijk begonnen met het drinken van een cappuccino. Dat vond ik al spannend genoeg. Wanneer ik me daar comfortabeler in begon te voelen kon ik steeds een stapje verder. Een smoothie, een broodje, een stukje cake, een taartje en nu kan ik onwijs genieten van lekker uitgebreid uit eten gaan. Het hoeft echt niet allemaal in één keer. Het mag best met kleine stapjes, maar die stapjes moet je wel maken.

2. Plan van tevoren
Wanneer je uit eten gaat, op een verjaardag bent of gaat barbecueën, kan het handig zijn van tevoren te bepalen wat je gaat eten. Bij een restaurant kan je vaak online van tevoren de kaart bekijken. Het kan helpen alvast te kiezen wat je gaat eten, dan hoef je je er daarna niet meer druk om te maken en kan je wat makkelijker genieten van het gezelschap. Zelf had ik dit heel erg nodig wanneer ik bijvoorbeeld naar een verjaardag of barbecue ging. Zeker tijdens de periode waarin ik boulimia had, waren dit soort bijeenkomsten een grote valkuil. Wat een gezellige verjaardag zou moet worden, eindigde voor mij in een stiekeme eetbui. Ik dacht: “Ik doe wel gewoon wat, dan komt het vanzelf wel goed.” Helaas werkt het bij een eetstoornis anders. Gewoon maar wat doen geeft je eetstoornis onwijs veel bewegingsvrijheid, waardoor de kans groot is dat het misgaat. Wanneer ik van tevoren plande wat ik ging eten, vond ik het veel makkelijker om me aan een bepaalde portie te houden waar ik me wel goed bij voelde.

3. Spreek het uit
Gevoelens kunnen hoog oplopen wanneer je ze voor jezelf houdt. Het hielp mij heel erg om ze dan even uit te spreken. Wat je precies uitspreekt kan van alles zijn. Misschien vind je het fijn van tevoren aan te geven dat het lastig voor je kan worden, wil je achteraf hardop een afspraak maken niet te compenseren of geef je aan dat je even frisse lucht nodig hebt. Vooral het hardop afspraken maken voelde bij mij als een fijne stok achter de deur. Ik sprak dan van tevoren mijn plan uit over wat ik wilde eten, zoals ik in het kopje hierboven heb besproken. Op deze manier konden andere mensen voor mij een oogje in het zeil houden en mij steunen. Ergens werd ik daar ook wel een beetje kriebelig van, maar ik wist dat ik het even nodig had.

Wanneer je gaat eten met mensen die je niet zo heel goed zijn, kan het wel lastig zijn dingen hardop uit te spreken. Mijn ervaring is wel dat de meeste mensen best begripvol zijn. Door gewoon open en eerlijk te zijn heb ik ook een stuk meer vertrouwen gekregen in de wereld om mij heen, maar ik begrijp het als je dat nog eng of lastig vindt.

4. Vermijd onrustige plekken
Eten in gezelschap is voor jou misschien al een uitdaging genoeg. De stem van je eetstoornis kan flink tekeer gaan wat best spannend kan zijn en angsten kan oproepen. Een drukke, luidruchtige omgeving waarin je je niet veilig en op je gemak voelt, is dan niet echt helpend. Zelf heb ik dat in ieder geval wel zo ervaren. Het was dankzij mijn gedachtes over eten al zo druk in mijn hoofd dat ik een drukke omgeving er niet ook nog bij kon hebben. Ik raakte dan onwijs overprikkeld waardoor ik helemaal vastliep. Het kan een goed idee zijn niet meteen uit eten te gaan, maar bij iemand thuis te gaan eten. Je kan ook van tevoren bij een paar restaurantjes of eettentjes langs gaan en er eentje kiezen waar je een goed gevoel bij hebt om later te gaan eten of drinken.


Bron foto

5. Niet vergelijken
Wanneer je een eetstoornis hebt, heb je vaak de neiging jezelf met anderen te vergelijken. Wat eet de rest? Hoeveel eten ze? Hoe eten ze? Zelf probeerde ik dan altijd minder of gezonder te eten dan iemand anders. Als ik meer at dan iemand anders voelde ik me meteen onwijs vies en mislukt. Dit is helemaal niet nodig, weet ik nu. We eten allemaal anders en verschillend. De ene keer wat meer, de andere keer wat minder, het is maar net waar je zin in of behoefte aan hebt. Het maakt niet uit wat anderen mensen eten, als jij maar eet zoals goed voor jou is.

Houd je ogen op je eigen bord, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kon er voor mijn gevoel echt niks aan doen dat ik steeds een snelle blik wierp op het bord van een ander. Ik deed het al voordat ik er over na kon denken om het niet te doen en waarschijnlijk doe jij hetzelfde. Misschien kan je het niet voorkomen te kijken, probeer er in ieder geval niet de focus op te leggen en afleiding te zoeken. Wanneer ik per ongeluk toch had gekeken besloot ik bewust mijn aandacht te verleggen naar bijvoorbeeld het gesprek aan tafel. Of ik zocht afleiding door op een verjaardag bijvoorbeeld te roepen een spelletje te willen spelen. Zo richtte ik mijn aandacht weer op het positieve en zou ik niet gaan malen over het eten.

Heb jij nog tips voor eten in gezelschap?

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

19 reacties op “5 tips voor eten in gezelschap”

  1. Bedankt voor deze post. Ik vind het heel geruststellend om te lezen dat kleine stappen OK zijn, dat het bvb. oké is om op voorhand een menu op te zoeken en al ± te bepalen wat ik ga eten uit voorzorg en (zelf)bescherming. Ik krijg van mijn omgeving (vooral dan mijn ouders) heel vaak het signaal/gevoel dat mijn stappen bvb. te klein zijn of dat ik al verder had moeten staan enzovoort. Dit lezen doet dan ook echt veel deugd! Bedankt!
    Steun zoeken/vragen bij anderen is iets dat inderdaad kan helpen (volgende week ga ik naar een trouwfeest en ik ga mijn vriendin vragen of ze wat over me wilt “waken”, just in case). Jammer genoeg kan ik dat niet bij mijn ouders, die staan daar niet (meer) voor open. Hierdoor ga ik eetuitdagingen met hen erbij liever uit de weg want wat ik ook doe (of niet doe), het gaat op een manier nooit genoeg zijn, ze gaan altijd hopen op “meer” of “beter” of dat ik gewoon doe, zoals vroeger.

    DUS: bedankt voor dit bericht! Ik voel me hierdoor wel wat gesteund en op een manier zekerder over hoe ik eten in gezelschap probeer aan te pakken en dat dit OK is.

  2. Goede blog ! Alleen had ik er juist wel wat aan om te kijken naar wat andere aten. Ik was totaal kwijt wat normaal wasv en wilde ook niet dat ik te weinig of gekke porties zou nemen. Kijken naar andere en met doen voelde goed.

  3. voor mij was het ook juist wel helpend om te kijken naar wat anderen deden
    voor mij voelde alles wat niet op een standaard lijst stond als ‘verkeerd’
    en dan hielp het wel om te zien dat anderen ook wel eens iets minder gezond namen, of een keer een grotere portie dan wat ik gewend was. Dan kon ik denken ‘als zij daar niet meteen dik van worden, ik waarschijnlijk ook niet’

  4. Ik denk dat het een beetje afhangt van de bedoeling waarmee je vergelijkt.
    Voor mij is vergelijken meestal eerder iets negatiefs en ga ik het eetgedrag van anderen laten bepalen hoeveel ik zelf eet/mag eten. Dat komt er dan eigenlijk op neer dat, bvb. als zowel mijn vriendin als ik een salade bestellen waarbij brood geserveerd wordt, ik het wél OK vind om er wat brood bij te nemen als mijn vriendin dat ook doet, maar als zij dat niet zou doen, dan zou ik dat ook niet durven of me er heel slecht bij voelen OOK AL zou ik dat bvb. wel willen of zou ik voelen dat mijn lichaam er nog nood aan heeft.

    Maar positief vergelijken en om jezelf te bewijzen dat eens wat meer eten en “ongezond” eten óók normaal en oké zijn, vind ik dan weer wel erg helpend.

    PS. ik ben nieuw op het Forum en weet niet goed of ik met mijn eerste stukje van mijn bericht de regel i.v.m. praten over eten overtreden heb?

    1. ik denk niet dat je hiermee de regel overtreedt hoor, anders zou het wel heel moeilijk worden om nog te kunnen praten over wat ons bezighoudt.
      Proficiat trouwens, dat je meteen zo’n inhoudelijke reactie kan geven 🙂 Ik ben het helemaal met je eens!

      1. Bedankt, dat is heel lief van je!

  5. Ik haat het om met anderen te eten die carnist of vegetarier zijn i.v.p. veganist. Soms doe ik het wel omdat ik niet helemaal sociaal afgezonderd wil raken. Maar vind het een hel om te zien hoe hoe mensen al dat leed naar binnen werken en niet nadenken over de toekomst van onze planeet. Hoeveel iemand eet, of hoeveel ik eet maakt me niet meer uit. Wel, WIE iemand eet. Maar ik probeer meer te leven naar het gezegde: ‘hate the sin, love the sinner’, anders word ik nogal misantropisch. Wellicht best terecht aangezien we ecologisch gezien aan een afgrond staan, en ethisch gezien veel mensen monsters zijn, maar de meeste mensen doen ook alleen maar wat hen is aangeleerd en vinden hun smaak belangijker dan andermans leven (let, dieren & toekomstige generaties). Dusja, dat laatste is voor mij wel van toepassing: houd je ogen op je eigen bord…. Dat is iets dat nog steeds moeilijk voor mij is, ondanks dat ik geen eetstoornis meer heb.

    1. Klinkt anders, als ik het mag zeggen, zeker niet gezond.
      Ik vraag me wel af “wie” een vegetarier eet?

      Als ik eerlijk ben, lijkt mij dit soort gedrag een verschuiving van een probleem. Misschien geen eetstoornis meer in de bekende omschrijving, maar echt relaxed klinkt dit ook niet….

      1. zie mijn reactie… 🙂

    2. Dieren eten elkaar ook op.
      Grazers(herten enz.) doen niets anders dan eten,de hele dag door😊

    3. Ik voel je reactie helemaal. Als compassionate vegan zit ik met dezelfde struggle, naast het feit dat ik eten met anderen sowieso onprettig vind, qua vergelijken en “wat denken ze over me” etc. Controleverlies.
      Misschien moeten we maar eens samen eten, Anne:) xx

      1. Lijkt me leuk alleen zit ik niet meer op het forum en kan ik hier ook niet mijn gegevens achterlaten… Ik hoop dat het je helpt om te zien dat je niet alleen bent.

  6. @ Miekio, een vegetarier eet niet per se iemand, maar zorgt er wel voor dat kalfjes, koeien, kippen en kuikentjes vermoord worden. Hetzelfde idee, vaak nog meer leed dan vlees.
    Ik weet niet of het een verschuiving van een probleem is. Ik zie het niet als eetgestoord voor mezelf, maar het is zeker hinderlijk en moeilijk voor mij om met anderen te eten… Vandaar mijn rectie. Moet ik veranderen? Ja, om zo mijnzelf niet sociaal af te sluiten en niet weer depressief te worden. Moeten anderen veranderen? Ja, want anders hebben we geen planeet meer om op te leven (en het is niet eerlijk om iemands leven te nemen alleen voor smaakplezier terwijl je zoveel andere dingen kunt eten). Het is een én én probleem, wat deels bij mijn beleving ligt maar deels ook op feiten gebasseerd is en waarin andere mensen ook mee zullen moeten veranderen om de externe problemen op te lossen. Het is eigenlijk mijn enige struggle nog met eten en ik ben bang dat het mijn hele leven nog dor zal gaan omdat ik niet verwacht dat deze verandering snel zal gaan. De afschaffing van de mensenslavernij duurde ook honderden jaren (en is er eigenlijk nog steeds), de afschaffing van de dierenslavernij zal zeker niet sneller gaan… En ondertussen zal de leefbaarheid van de aarde flink afnemen. Ik heb dus veel angsten om wat andere mensen eten, waar ik maar weinig controle over heb. In die zin is het ook weer een controle kwestie, dat geef ik toe. Aan de andere kant zie ik dit vraagstuk als zeer relevant en een oplossing is voor iedere aardbewoner nodig. Mijn probleem: I care too much…

    1. toevallig ben ik aan het lezen en kom ik een quote tegen die mij erg inspireert en mij nu al helpt. Wie weet hebben anderen er ook wat aan die met dezelfde soort worstelingen leven.

      Be a practical idealist: ”One who is accepting of her fear (and there is plenty to be afraid of) without being possessed by it. Living beyond optimism and pessimism, she is a patient and clear sighted possibilist.” (Ken Jones, 1993: 190)

      1. Mooi! Dank je:)

  7. Hallo allemaal,

    Ik merk op dat er een discussie is ontstaan onder deze blog. Reageren en het uitwisselen en bespreekbaar maken van ideeën is alleen maar goed. Ik wil wel graag verzoeken elkaar met respect te blijven behandelen in de reacties.

    Liefs
    Irene

    1. Hoi Irene, ik reageer al niet meer vaak op voedselblogs (ik voel mij niet welkom). Maar samen eten is echt iets waar ik mee struggle. Ik blijf altijd beleefd en deel mijn eigen perspectief aanvullend met feiten (de aarde staat echt aan een afgrond en de consumptie van dierlijke producten is voor veel ecocides verantwoordelijk. Daarnaast is het onethisch om dieren te laten lijden voor enkel smaakplezier aangezien het compleet onnodig is om te eten in deze moderne tijd). Ik weet dat andere proud bezoekers hier ook struggelen met dezelfde gevoelens en denk dat het bespreekbaar maken juist ook oplucht en ons meer welkom laat voelen. Bedankt in iedergeval al voor de blog, want hierdoor denk ik er meer over na en ondanks dat niet alles voor mij van toepassing is geeft het me toch enige erkenning.

  8. hoi Anne (en alle andere lezers). Ik gebruik al een paar jaar die term “dierenslavernij”. Dat wekt vaak onbegrip,; meestal omdat men zich niet realiseert hoe lang het geduurd heeft voordat er via wetgeving de rechten van slaven werden erkent. Stap voor stap ging dat, hoewel velen al vroeg inzagen(Bredero: ‘dat men de mensen vent tot paartse slavernij’) dat zoiets niet kon. Maar het proces/ het inzicht lijkt onomkeerbaar.
    Hopelijk kunnen wij via stimulerende maatregelen, voorbeeldfunctie, en juiste informatie dat proces versnellen.
    Het lijkt soms ook op de nicotineverslaving (onze vleesverslaving), en daar is toch vrij snel een kentering in gekomen. Succes met je acties, Gerard Jan

  9. Grofweg kan je 3 fases onderscheiden: verbetering van de condities( fase waar we nu in zitten),
    afschaffing van de handel in vlees en dieren voor de consumptie,
    afschaffing van het houden van deze dieren.
    Gaat lang duren, ik maak het niet meer mee Maar het is goed voor de dieren, ons ecosysteem, de wereldvoedselproductie , onze eigen fysieke en geestelijke (velen weten dat het fout zit, maar ‘het vlees is zwak’) gezondheid.
    Ik herken dat gevoel van walging als mensen in het openbaar aan dierenlijkjes zitten te kluiven; ik kom ook niet graag meer in ‘normale’ restaurants. Maar herken me ook niet in veganisten die verkrampt elk dierlijk vezeltje proberen uit te bannen. Beetje relativering en humor helpt daarbij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *