50 jaar een eetstoornis | Eetstoornis anders

Soms lijkt het alsof een eetstoornis enkel voorkomt bij meisjes en jonge vrouwen. Er is echter ook een grote groep vrouwen van middelbare en oudere leeftijd die lijden aan een eetstoornis. We vinden het belangrijk om deze groep aandacht te geven op Proud2Bme om op die manier de schaamte te verminderen en taboes te doorbreken. Bovendien laat het zien dat een eetstoornis, in tegenstelling tot wat door de leek nog weleens wordt gedacht, niets te maken heeft met een puberziekte, met modellen in tijdschriften of niet beter weten. Vandaag interviewen we Leontien.

Leontien is een hoog opgeleide vrouw van 50+ jaar die fulltime werkt. Ze is daarnaast moeder van twee thuiswonende kinderen die beiden studeren. Vorig jaar april besloot ze om wat aan haar morbide obesitas te gaan doen. Met een bmi van ruim 43 woog ze het gewicht van twee vrouwen met maar 1 hart… aldus haarzelf. Ze stelde een weloverwogen plan op en ging hiermee naar de huisarts om doorverwezen te worden naar een diëtist, fysiotherapeut en gespecialiseerd psycholoog.

Met 50 jaar een eetstoornis?

Een eetstoornis enkel bij jonge vrouwen?

Het is ontzettend fijn en belangrijk dat jullie ook aan deze groep personen met een eetstoornis aandacht willen schenken. Natuurlijk bestaat de grootste groep mensen met een eetstoornis uit jonge vrouwen, maar er zijn ook anderen de eraan lijden. Daar is niet altijd aandacht voor, waardoor het misschien mede daardoor nog een groter taboe is voor deze groep. Met zoveel levenservaring en mijn hoge opleiding zou ik toch beter moeten weten en het niet zover moeten laten komen? Een eetstoornis is een ziekte, geen tekortkoming, zwakte of slechte eigenschap. Het komt bij alle lagen van de bevolking en leeftijden voor. Ik hoop dat met mijn verhaal duidelijk te kunnen maken.

Behalve mijn kinderen en een enkele collega, weet niemand het. Ik schaam mij enorm voor mijn eetstoornis. Alle afspraken die ervoor nodig zijn (diëtist, sportarts, psycholoog, fysiotherapie), maak ik dan ook zoveel mogelijk in mijn eigen tijd of ik neem er snipperuren voor op.

Moeder met een eetstoornis?

Het is niet makkelijk om als moeder een eetstoornis te hebben. Zolang er gewone groenten op het menu staan, eten we thuis hetzelfde en gezamenlijk. Als de kinderen iets willen eten dat niet in mijn voedingslijst past, dan haak ik af. Het gaat dan niet alleen om een patatje, maar om bijvoorbeeld lekkere broodjes, pasta’s, taco’s en dat soort dingen. Dan kook ik alleen voor mijzelf en de kinderen regelen daarna hun eigen eten. We eten dan ook niet gezamenlijk. Daar voel ik mij best schuldig over, maar ik kan het op dit moment gewoon nog niet aan om voor eten te zorgen dat ik niet eet. In twee sessies koken, omdat ik eenvoudigweg gaspitten tekort kom, zie ik ook niet zitten. Leuke dingen, zoals uit eten gaan of gezellig gourmetten, staan daardoor onder druk. Naar buiten toe schaam ik mij heel erg voor mijn eetstoornis. Het wordt in mijn beleving toch snel geassocieerd met zwakte en met jonge meiden.

Hoe is jouw eetbuistoornis ontstaan?

Zonder dat ik het wist, is die als een dief in de nacht in mijn leven geslopen op het moment dat ik op mijzelf ging wonen. Ik kon zelf mijn boodschappen kiezen en was nieuwsgierig naar onbekende producten. Ongemerkt kwamen de eetbuien als ik mij verdrietig of eenzaam voelde of stress had. Ik at steeds vaker grote hoeveelheden en ook steeds meer. En altijd stiekem.

50 jaar een eetstoornis | Eetstoornis anders

Hoe zag jouw eetbuistoornis eruit?

Ik at stiekem chips en nootjes, meerdere zakken achter elkaar. Dat was voor mij het lekkerste dat er op de wereld bestond en dat had te maken met mijn jeugd. Je kon mij als kind niet gelukkiger maken dan met een schaaltje chips op de bank voor de TV of als ik, na bijvoorbeeld een verjaardag, de restantjes chips in een boterhamzakje meekreeg. Toen ik volwassen was, kocht ik de chips voor de eetbuien stiekem, verstopte de voorraad en de lege zakken. Als het niet in huis was, dan ging ik het kopen. Ik zocht in de chips het geluk van vroeger. Ik dacht dat chips mij gelukkig maakte. Nu weet ik dat het onzin is. Naarmate de jaren verstreken, kocht en at ik steeds meer en meer. Ik kon ook steeds grotere hoeveelheden eten. Kleinere hoeveelheden gaven geen troost meer.

“Ik zocht in de chips het geluk van vroeger.”

En de hulpverlening?

Ik heb meer dan 30 jaar niet geweten dat ik een eetstoornis had. Aan hulp zoeken heb ik daarom nooit gedacht. Aan het eind van die periode bestempelde ik het zelf meer als emotie eten. Ondertussen werd ik dikker en dikker en had ik op een gegeven moment een bmi die viel onder morbide obesitas. Ik begon steeds meer te beseffen dat het zo niet langer kon en dat ik er iets aan moest doen. Ieder jaar zwaarder worden, ieder jaar weer een grotere kledingmaat nodig die uiteindelijk zelfs in gewone kledingwinkels niet meer verkrijgbaar was. En steeds minder dingen kunnen of durven doen in het dagelijks leven.

Een taboe op een eetbuistoornis?

Dat vind ik wel. Ik heb nog nooit iemand in de openbaarheid horen zeggen dat hij of zij dat heeft. Ook vermoed ik dat het ongezonde karakter dat erbij hoort (veel eten van vaak ongezonde producten) in combinatie met (meestal) zwaarlijvigheid maakt dat men er niet over durft te praten. Zeker als je obees bent, dan zie je mensen al kijken als je een ijsje of gebakje eet. Hierdoor gebeuren de eetbuien vaak stiekem of in een veilige omgeving.

Van eetbuien naar anorexia?

Ja, helaas ging na ruim 30 jaar de ene eetstoornis over in een andere. April vorig jaar ging de knop om. Na een nare ervaring die ik probeerde weg te stoppen met een grote eetbui, barstte ik in tranen uit. Dit wilde ik niet meer. Ik wist donders goed dat eten mijn problemen niet kon oplossen. Het zorgde alleen voor een tijdelijke verdoving ervan. Ik was inmiddels morbide obees en voelde mijn conditie en gezondheid steeds meer en sneller achteruit gaan. De trap oplopen met een volle wasmand ging steeds moeilijker. Ik stond dan hijgend bovenaan de trap. Als er iets op mijn werk werd georganiseerd, hoopte ik maar dat het niets sportiefs zou zijn. Kanoën bijvoorbeeld. Hartstikke leuk hoor, maar als obees zou ik niet in een kano kunnen stappen. Het is sowieso nog maar de vraag of ik erin zou passen. Kortom, het beperkte steeds meer mijn leven. Ik wist dat ik er iets aan moest doen, want anders zou ik of jong overlijden of suikerziekte krijgen of hartpatiënt worden. Dat wilde ik niet!

Niet ziek genoeg?

Ik ging op onderzoek uit. Wat wilde ik, wat kon ik en wat waren de mogelijkheden? Met een uitgedacht plan ben ik naar de huisarts gegaan. Eén ding stond vast, een operatie zoals een maagverkleining wilde ik niet. Ik koos voor de conservatieve route en vroeg om dietist, fysiotherapeut en gespecialiseerd psycholoog. Ik hoorde van de multidisiplinaire aanpak van de obesitaskliniek en dat sprak mij enorm aan, omdat alles dan vanuit één centraal punt wordt geregeld en die disciplines samenwerken. Helaas helpen zij je alleen maar als je je wilt laten opereren. Ik vind dat schandalig. Net zo erg als patiënten met anorexia die te weinig ondergewicht hebben om in een kliniek te worden opgenomen.

Zijn wij dan niet belangrijk, zijn wij dan niet ziek genoeg om door de obesitaskliniek geholpen te worden? Waarom mag je geen beroep doen op de multidisciplinaire aanpak als je je niet wilt laten opereren? Ik voelde mij in de kou gezet, maar liet mij er niet door tegenhouden. Omdat ik geen operatie wilde, bleef er niets anders over dan zelf de disciplines bij elkaar te zoeken. Dat was geen gemakkelijke opgave. Het letterlijke advies van de zorgverzekering was dat ik maar een cursus gezonde levensstijl moest gaan volgen. Blijkbaar helpen die je pas als je echt iets onder de leden hebt. Ik wilde niet eindigen als een patiënt die van de ene naar de andere arts moet, ik wilde dat juist voorkomen!

“Het letterlijke advies van de zorgverzekering was dat ik maar een cursus gezonde levensstijl moest gaan volgen.”

Op hulp van de zorgverzekering en van de obesitaskliniek hoefde ik dus niet te rekenen. Gelukkig kwam ik bij een goede diëtist terecht en zij adviseerde om naar de sportarts te gaan voor een sportprogramma op maat. Dat bleek een belangrijke tip. Met dat programma ben ik naar een fysiotherapeut gegaan. Het was moeilijk en eng om te gaan sporten, want ik had het gewicht van twee vrouwen en maar één hart en daar maakte ik mij grote zorgen over. De sportarts gaf mij het vertrouwen dat het medisch gezien kon. Omdat het niet lukte om een gespecialiseerde psycholoog te vinden, kwam ik tijdelijk bij de praktijkondersteuner van de huisarts terecht.

Heel veel afgevallen?

Het afvallen ging als een tierelier en dat motiveerde enorm. Het sporten zorgde ervoor dat mijn conditie in twee maanden van matig naar zeer goed ging. Het gewichtsverlies ging zo goed door de uitgekiende en speciaal voor mij op maat opgestelde voedingslijst van mijn diëtiste. Ik woog al mijn eten af en hield alles strak bij in een app. Dat zorgde ervoor dat ik binnen de lijntjes bleef en de nieuwe voedingsstijl kon volhouden. Het gaf mij overzicht en houvast. Die lijsten gaan naar de diëtist zodat zij het kan aanpassen waar nodig.

Na 12 maanden was ik bijna in gewicht gehalveerd. Ondertussen was ik niet alleen kilo’s kwijt, maar ook mijn identiteit. Ik herkende mijzelf niet meer in de spiegel of in de reflectie van een winkelruit. Mensen die mij langere tijd niet hadden gezien, herkenden mij aan mijn stem, niet aan mijn uiterlijk. Inmiddels ben ik aan mijn nieuwe ‘ik’ gewend en herken ik de oude niet meer.

“Ondertussen was ik niet alleen kilo’s kwijt, maar ook mijn identiteit. Ik herkende mijzelf niet meer in de spiegel of in de reflectie van een winkelruit.”

Eetbuien had ik niet tijdens het afvallen. Honger ook niet. Toch ging het mis, omdat het eten en mijn gewicht een obsessief en dwangmatig karakter kregen. Ik mag het invullen van de app al langere tijd loslaten, maar durf dat nog niet. Via de sportarts kwam ik begin dit jaar eindelijk bij een gespecialiseerde psycholoog terecht. Toen werd ook pas duidelijk dat ik ruim 30 jaar aan eetbuistoornis heb geleden. Dat heb ik dus nooit geweten.

Hoewel ik nu al negen maanden een gezond bmi heb, vul ik nog steeds heel dwangmatig de app in. Doodsbang ben ik om weer dik te worden. Dat wil ik echt nooit meer, want ik voelde mij met mijn overgewicht doodongelukkig. Die angst is het anorectische kenmerk.

Met 50 jaar een eetstoornis?

Anorexia zonder ondergewicht?

Hoewel ik niet eetmijdend ben en ook geen ondergewicht heb, heb ik voor het overige deel wel anorectische kenmerken. De eetstoornis heeft een beschermfunctie; verder heb ik een enorm angst om aan te komen en de hele dag draait om wat, hoeveel en wanneer ik eet; welke boodschappen ik doe en het bijhouden van de eetlijst in de app. En vooral wat mijn gewicht is. Vind ik dat een acceptabel getal of niet? Mijn humeur hangt niet van dat getal af, maar wel wat ik op een dag eet. Het kost veel tijd en beheerst daardoor mijn leven.

Volgens de DSM-V val ik om die reden niet in de anorexia maar in de Eetstoornis NAO diagnose. Hoe formeel wil je het hebben? Dat het eigenlijk wel anorexia is, was een enorme klap in mijn gezicht. Ik, anorexia, hoezo? Inmiddels besef ik dat ook zwaarlijvigen anorectische kenmerken kunnen hebben. Het zit dan veel meer in de angst om nog meer aan te komen en dat je gewicht en of je eten het dagelijkse leven beheerst.

Hoe nu verder?

Goede vraag. Dat is nu nog best lastig. Ik voer iedere dag oorlog met mijn eetstoornis. Ik wil niet aankomen, maar ook niet verder afvallen. Het is goed zichtbaar dat ik veel ben afgevallen. Onder mijn kin en in mijn gezicht, om van de overige lichaamsdelen nog maar niet te spreken. Ik word er ook regelmatig op aangesproken, dat ik niet nog verder moet afvallen. Dat het nu wel mooi genoeg is geweest.

De macht van het getal op de display van de weegschaal is enorm. Vind ik die te hoog, dan word ik weer wat strenger, zodat het gewicht iets daalt. Als ik daarna weer wat lager in gewicht zit, dan sta ik mijzelf weer wat meer toe. Nog steeds geen ongezonde dingen, maar denk dan aan een gezond tussendoortje, een stukje 95% chocolade of wat ongebrande noten. Dat maakt dat mijn gewichtscurve er meer als een zigzaglijn uitziet, dan als een rustige kabbelende lijn. De marge is slechts een paar kilo. Die balans is er dus nog niet.

Ik moet nog leren om te vertrouwen op mijn eetlijst, zonder alles af te wegen en in te vullen. Om meer naar mijn lijf te luisteren in plaats van het getal op het display. Zo ver ben ik nu nog niet. Natuurlijk is het fantastisch dat ik zoveel ben afgevallen. Mijn gezondheid en conditie zijn enorm verbeterd en dat merk ik iedere dag opnieuw. Daar ben ik trots op. Ik ben de helft van wat ik was, maar voel mij ondanks de eetstoornis toch tweemaal zoveel waard. Maar ik ben er nog lang niet. Die rottige eetstoornis de baas worden, dat zou de kers op de slagroom zijn.

“Ik ben de helft van wat ik was, maar voel mij ondanks de eetstoornis toch tweemaal zoveel waard.”

Hoe ga je nu om met nare emoties

Natuurlijk zijn die er nog steeds. En het blijft een valkuil. Maar ik probeer meer naar die emoties te luisteren en ze ook de ruimte te geven, hoe moeilijk dat ook voor mij is. Want dat heb ik nou juist mijn leven lang nog nooit gedaan. Het liefste stop ik emoties ver weg. Gewoon maar doorgaan. Eetbuien als voorheen heb ik gelukkig niet meer.

Door te gaan eten, verdring je tijdelijk die emoties, maar ‘deleten’ kun je ze niet. Ik merk wel dat wandelen mij rust geeft. Ik kan met wandelen niet op de app en niet bij eten. Ik ben dan even alleen met de cadans van mijn voetstappen en met mijn gedachten. Tegelijkertijd moet ik oppassen dat het geen bewegingsdrang wordt. Gelukkig is dat niet zo. Ik vergelijk het wel eens met mensen die roken en die bij stress een sigaretje opsteken of die een wijntje nemen. Ik rook en drink niet, ik wandel. Veel gezonder, nietwaar?

Meest waardevolle levensles?

Ik zei jarenlang: Als je achterom kijkt, sta je met je rug naar de toekomst. Je moet vooruit. Gewoon doorgaan. Nu denk ik vaker, het is oké om soms even stil te staan bij het verleden, pijn of verdriet te voelen en daarvan te leren.

Het allerbelangrijkste wat ik de afgelopen anderhalf jaar heb ervaren: kom voor jezelf op. Er is maar één jij en daar moet je zuinig op zijn, want ook jij bent het waard en je mag er zijn. En als je dan net zoals ik niet past in hokjes of gemiddelden van medische handboeken, dan is dat maar jammer. Ik ben ik en ik ben uniek. Ik neem adviezen van experts echt wel ter harte, maar volg ook mijn eigen intuïtie, zelfs al doorkruis ik daarmee de visie van experts. Ik wil mijzelf trouw blijven, maar niet mijn eetstoornis.


Ben jij ouder dan 40 en wil je jouw verhaal met ons delen? Heel graag! Mail ons dan op redactie@proud2Bme.nl – Fotografie: Antonio Castagna

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

34 reacties op “50 jaar een eetstoornis | Eetstoornis anders”

  1. Precies, ik ben 38 en heb sinds min tienerjaren problemen met voeding. Van extreme overgewicht, naar nu anorexia… geen tiener meer, tientallen kilo’s lichter en ondergewicht en extreme bewegingsdrang, dus nog altijd in strijd met eten.

    1. zelfde verhaal hier (ik ben 36)

  2. Wauw!!!!! Dit is echt bijna eng zo herkenbaaar. Ik schommel alleen nu twintig jaar om de paar maanden of om het jaar van eetbuistoornis naar “anorectische obees”. Het grijze gebied wil nog niet lukken. En ook ik leef vanuit mijn app. Maar blijf mezelf steeds voorhouden dat het anders wordt als ik eenmaal een gezond gewicht heb. Tot nu toe is het alleen helaas nog niet zover gekomen. Ik begon op BMI 58 en ben nu wel een stukje lager maar of ik ooit onder de 30 kom. Hmm ik help het mezelf hopen. Super bedankt voor het delen van je verhaal. Fijn dat ik niet de enige ben.

  3. Dankjewel voor het schrijven van deze blog!

  4. Heel herkenbaar verhaal qua eten. Inmiddels ben ik erachter wat er achter mijn eetstoornis zit.
    Ook kamp al vanaf mijn 10e met mijn eetstoornis en ken er alle kanten van (anorexia, boulimia en BED) inmiddels ben ik bijna 40. Ik herken het gevoel: “Ik zou toch beter moeten weten” Toch merk ik dat ik gaande weg meer en meer geleerd heb en er anders mee om ga.
    Ik wens je toe Leontien dat ook jij gaat zien dat je wél dingen leert en anders gaat doen dat je merkt dat het wandelen inderdaad jouw ding is en jou helpt!
    Mooi open verhaal! Bedankt Leontien!

  5. Vindt het heel knap dat je op ” eigen kracht” zoveel bent afgevallen. Wees maar blij dat de obesitas kliniek je niet wilde helpen want zij doen echt niet veel voor je. Het multidisciplinaire programma stelt weinig voor . Extra hulp moet je zelf regelen. En er is geen kennis aanwezig over eetstoornissen. Men verwjist gewoon naar de GGZ. Zelf heb ik ook een eetstoornis en ben ook 50 jaar. Ben door operatie veel afgevallen maar merk dat ik eten nog steeds ” nodig heb” als coping strategie. Ben net als jij als de dood om aan te komen. Wilde dat er meer hulp is voor vrouwen van onze leeftijd die al sinds hun jeugd eetstoornissen hebben… Ik wil er heel graag vanaf

    1. Als de drempel naar hulpverlening op dit moment (te) groot is maar je wel graag ermee aan de slag wilt, kun je misschien de Fairburnmethode starten -heeft mijn (in eetstoornissen gespecialiseerde) psychologe destijds ook benoemd. En het schijnt dat GGZ-eetstoornisbehandelingen ook die aanpak kunnen hanteren (de CBT-e). Het boek van Christopher Fairburn “Overwin je eetbuien” bevat een gefaseerd programma dat je individueel (met of zonder therapeut) kunt doorlopen. Hoop dat dit wellicht iets (een tussenoplossing?) voor jou kan zijn. Want leven in/met constante angst is heel naar en zwaar. Liefs!

      1. Dank je wel voor je reactie. Ik ga hier eens naar kijken. Liefs

  6. Dat gevoel dat je na zoveel levenservaring en je hoge intelligentie toch beter zou moeten weten… heel herkenbaar. Daardoor schaam ik me er ook voor en weet bijna niemand dat ik ‘nog steeds’ met dat eten bezig ben…

  7. Dankjewel voor de mooie blog. Ik ben 41 jaar. Het doet deugd om te weten dat ik niet de enige ben die nog struggelt met eten op die leeftijd.

  8. Interessant dat hier opeens wel een BMI genoemd mag worden.

  9. dankjewel Leontien voor dit waardevolle interview en het delen van jouw verhaal. vooral de laatste alinea, jouw boodschap, vind ik heel inspirerend!!

  10. zo zeg hè, wat een kracht. Zo fijn om te horen dat er meer mensen zijn die geen maagverkleining willen en het op eigen kracht willen doen.
    En wat ben je ver gekomen. We K.. dat de ES nog steeds aanwezig is. Hopelijk vind je daar ook nog de juiste weg in.
    Jouw verhaal geeft mij nog eens extra kracht. Dank je wel !
    Zet hem op meis, dikke knuff

  11. misschien eerst het hele verhaal lezen, voordat je zo reageert?!

  12. Eetstoornissen zijn echt niet discriminerend qua leeftijd ,geslacht,gewicht,huidskleur enz.
    Zou het niet goed zijn dat de redactie van proud dat meer ging weerspiegelen ? Dat er ook oudere mensen konden werken en mannen enz? Nu blijft het meewerken asn het beeld dat het een jongerenprobleem is.

    1. Interessant wat je zegt, Sanne. Ik heb, om die reden, overwogen om te reageren op de vacature bij Proud. Ik ben ervaringsdeskundige, heb mijn eetstoornis al jaren overwonnen (maar het blijft een zwakke plek) en ben niet meer de jongste. Maar wat me tegenhoudt is de enorme persoonlijke openheid die wordt gevraagd. Ik zie mijzelf op mijn leeftijd niet meer met herkenbare foto’s en filmpjes aan een site als deze meewerken. Ik ben werkzaam in de journalistiek en ik zie niet hoe ik op mijn leeftijd na een periode bloggen bij Proud ooit nog serieus genomen ga worden in het vak. Als je jong bent, is dat een kleine drempel. Maar hoe ouder je wordt, hoe kwetsbaarder je op de arbeidsmarkt wordt als je eenmaal een ‘vlekje’ blijkt te hebben.

      Misschien is het leuk voor iemand die niet al een journalistieke carrière heeft. Iemand die misschien wel thuiszit vanwege de problematiek en het herstel en dit juist als een nieuw begin kan ‘verkopen’ aan toekomstige opdrachtgevers.

      Want ik ben het er hoe dan ook mee eens dat meer diversiteit in het team, zeker wat afkomst en leeftijd betreft, een meerwaarde zou kunnen hebben.

  13. Ik vraag mij heel vaak af,wie heeft er nou GEEN problemen met eten in deze maatschappij ??
    Er is wel een verschil tussen en eetprobleem en een eetstoornis,maar toch !

  14. Misschien als wij ons meer ging bekommeren om elkaar en niet alleen over ons uiterlijk en “het grote GENIETEN ” als invulling van ons leven ,het leven een stuk beter uit zou gaan zien.Had je eten niet meer zo nodig als houvast en troost of vul maar in.

    1. Lijkt me goed A. Laten we hierin alvast een voorbeeld geven.

  15. Natuurlijk bestaat de grootste groep mensen met een eetstoornis uit jonge vrouwen

    Ik vraag me af of dit wel zo is…. En er niet heel veel verborgen eetstoornis is onder volwassen vrouwen. Is daar wel goed onderzoek naar gedaan?

    1. Dat vraag ik me ook vaak af.
      Ik zie bijzonder vaak eetproblematiek, maar soms vinden de vrouwen het zelf zo normaal (‘ik doe dit al jaren’), dat ze het zelf niet eens door hebben.

      1. Het is zeker zo !
        Hoeveel mensen zijn niet chronisch op dieet ? Dat wordt als “normaal ” gezien,maar het is het niet.
        Check out : Marc David en the Institute of Psycholgy and Eating !
        Er moet een Revolutie komen in het hele eetgebeuren en die is al bezig.

  16. Inmiddels 50 en al 30 jaar Anorexia van heel diep tot wat stabieler maar nog steeds 24/7. Tuurlijk leef ik mijn leven maar ook een leven wat heel diep van binnen zit. En nee het is niet oké, niet leuk eigenlijk een hel maar ???? Ja behandeling genoeg gehad van opnames tot ambulant ben er moe van…Dank voor dit verhaal nu nog openbaar ( heb het zelf al gedeeld op Fbook )

  17. Wat een herkenbaar verhaal!
    Ik heb ook eerst geworsteld met het wegeten van emoties totdat op mijn 25ste de knop omging. Maar helaas ging hij te ver om…. Mijn gewicht werd gehalveerd en ik kon niet meer stoppen met afvallen, bang om weer naar de kant van overgewicht te gaan.
    Nu (met mijn 42 jaar) worstel ik hier nog altijd mee, bang dat ik door bij te komen uiteindelijk de grip zal verliezen.

  18. Heel veel dingen anders, maar ook heel, heel veel herkenning. Ik ben 50 en ook al 30 jaar aan het worstelen tussen anorexia en binge eating enz…
    En de schaamte…
    En alle hulpverlening die ik al gehad heb…

  19. Knap dat je dit deelt! Heel veel succes!

  20. Het alsmaar geloven dat je eet of niet eet om emoties te ondrdrukken is meestal gewoon nonsens !
    Het heeft meestal gewoon te maken met de restricties.Iedereen heeft emoties ,ook tijdens maaltijden !

  21. Heel herkenbaar verhaal……maar!!!! Zo’n 5 maanden geleden ben ik in opname geweest en dit heeft mij heel veel inzicht gegeven!
    Nu alweer 6 maanden thuis en volgende maand stoppen met alle therapie en dieetiste!
    Ik ben zoooooveel BLIJ….maar gezeten ook op oudere leeftijd is echt mogelijk!

    Suc6

    Jos

  22. Ik heb een aantal jaren geleden een stuk geschreven over 65 jaar en een eetstoornis. Na mijn hartstilstand in juli 2018 leek het ineens over. Ik at weer en kwam aan, was weer volop aan het werk en sporten. Totdat ik in oktober 2019 een beroerte kreeg. Vanaf dat moment is het weer radicaal mis. Heb geen zin in hulpverlening. Omdat ik daar voor 2018 uiteindelijk niks mee opgeschoten was. Heb een bijzonder goede band met mijn huisarts waarbij ik altijd terecht kan als het me teveel wordt. Een goed gesprek kan wonderen doen, want het wordt me echt weleens te veel. Maar goed ik heb gewoon levenslang. En heb er absoluut geen zin in om weer een hulpverleningstraject in te gaan. Ik probeer er het Bestevaerstraat te maken

  23. Bestevaerstraat is uiteraard : beste van te maken

  24. Dank voor de herkenbaarheid in dit verhaal! Zelf heb ik veel gehad aan een behandeling bij co-eur. Deze combineren alle disciplines en dat werkte voor mij goed. Nadeel is wel dat je het na een half jaar weer alleen moet doen en daardoor ben ik ook weer terug gevallen. Maar ik geef niet op en blijf elke dag proberen om weer gezond en lekker te eten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *