Anorexia zonder ondergewicht?

Een jong, blank en veel te mager meisje. Dat is het beeld wat bij de gemiddelde persoon opkomt wanneer die aan anorexia denkt. Dit is een stereotype wat in veel gevallen niet kloppend is met de realiteit van mensen met anorexia. Naast dat anorexia in veel verschillende culturen voorkomt, van alle leeftijden is en ook mannen aan deze eetstoornis lijden, heeft lang niet iedereen met anorexia ondergewicht…

Op dit moment is ondergewicht echter wel één van de criteria in de DSM-V waar iemand aan moet voldoen om de diagnose anorexia te krijgen. Daarnaast bestaat de diagnose ‘atypische anorexia‘. Hierbij voldoet iemand aan alle criteria voor anorexia, behalve ondergewicht. Toch blijkt dit niet voldoende om het stigma rondom anorexia en ondergewicht te doorbreken. De criteria van anorexia in de DSM-V werken het stereotype beeld wat mensen van deze ziekte hebben juist in de hand. Het gevolg hiervan is dat anorexia niet altijd herkend wordt wanneer iemand geen ondergewicht heeft. Zelfs niet door artsen. Om deze reden is er een beweging gaan die pleit voor het verwijderen van het criterium ‘ondergewicht’ uit de DSM-V bij anorexia. 

Uit onderzoek blijkt dat bij mensen die aan anorexia lijden en een normaal gewicht hebben, hun lichaamsbeeld meer vertekend is dan bij mensen met anorexia die ondergewicht hebben. Mensen met ondergewicht hebben vaak meer lichamelijke complicaties, maar er zijn meerdere negatieve effecten op het lichaam bij anorexia die zowel met een normaal als ondergewicht worden gezien. Deze komen voort uit de tekorten die het lichaam oploopt door te weinig eten. Hierbij kun je denken aan het uitblijven van de menstruatie, ontkalking van de botten en een verlaagde bloeddruk. 

Het criterium van ondergewicht in de DSM-V houdt het stereotype beeld van iemand met anorexia in stand. Dit zorgt ervoor dat mensen die aan anorexia lijden, maar geen ondergewicht hebben vaak niet de hulp krijgen die zij nodig hebben. Sterker nog, er bestaat een kans dat zij worden aangemoedigd in hun pogingen tot afvallen. Mensen met anorexia en een gezond gewicht hebben vaak het idee dat ze niet ‘ziek genoeg‘ zijn. De eetstoornis van deze mensen wordt alleen maar vergroot en in stand gehouden. 

Zelf had ik geen ondergewicht toen ik de behandeling voor mijn eetstoornis startte. Het was dat mijn moeder mij tegen mijn wil in naar de huisarts begeleidde en dat mijn huisarts mij erg serieus nam. Hierdoor ben ik snel op een goede plek terecht gekomen. Groepsbehandeling vond ik doodeng. Ik wist zeker dat ik de dikste zou zijn. “Hoe durfde ik die plek in te nemen? Ik was niet ziek genoeg. Mensen met een eetstoornis zijn super dun, ik niet. Dus ik ben niet ziek”, dacht ik. Ook na mijn behandeling toen ik nog jaren lang met mijn eetstoornis worstelde durfde ik dit zelden aan te geven bij mijn vrienden. Bang voor onbegrip. “Ik was niet dun, dus ook niet ziek, toch?” Zelfs nu ik herstelt ben en ik vertel over mijn verleden met een eetstoornis, is de vraag die ik vaak als eerste krijg hoeveel ik woog op mijn laagste gewicht. Of ik ondergewicht had. Hoe ver ik ook ben in mijn herstel, deze vragen en opmerkingen blijven mij raken. Het knopje ‘ik stel mij aan en was niet echt ziek’ wordt direct ingedrukt. 

Niet iedereen staat achter het idee om ondergewicht uit de DSM-V criteria te halen. Er zijn meerdere artsen en onderzoekers die zeggen dat ondergewicht een belangrijk onderdeel is van anorexia en dat het niet genegeerd moet worden. Jennifer Guadiani is een van de onderzoekers die achter het idee staat om ondergewicht uit de criteria voor anorexia te verwijderen. Zij is onder anderen oprichtster van een behandelcentrum voor eetstoornissen in Amerika.

Volgens Guadiani blijkt uit onderzoek dat de hoeveelheid gewichtsverlies van groter impact is dan ondergewicht op zich. Iemand die in korte tijd en op een ongezonde manier van extreem overgewicht naar een gezond gewicht gaat, loopt meer risico op lichamelijk schade dan iemand die van een gezond gewicht naar (net aan) ondergewicht gaat. 

Verschillende onderzoekers en ervaringsdeskundigen zeggen dat de focus moet liggen op de psychische klachten die iemand heeft. De extreme controle, obsessies en restrictieve gedachten en gedragingen die iemand rondom eten heeft zijn vele malen belangrijker. De extreme drang om dun te zijn moet niet bewezen hoeven worden door het hebben van ondergewicht. Een alternatief criterium dat wordt geopperd is ‘extreem gewichtsverlies’, geplaatst in de situatie van de persoon. Op deze manier kan de stempel ‘ondergewicht’ van anorexia worden afgehaald, zonder dat de gewichtsafname minder serieus wordt genomen. 

Hoe denk jij over anorexia en het criterium ondergewicht? 

Bron: Seattle times & Smh

 

Hannah

Geschreven door Hannah

Reacties

40 reacties op “Anorexia zonder ondergewicht?”

  1. Ik vind het heel goed dat hier aandacht voor is. Ik vind dat de DSM ervoor moet dienen om de juiste behandeling te bepalen. Het mag geen maat worden voor hoe ernstig iets is en dat lijkt nu wel zo te zijn, niet alleen bij patiënten maar ook bij hulpverleners. De gedachten en patronen zijn bij atypische anorexia niet anders dan bij anorexia en verdienen dan ook dezelfde aanpak/ behandeling. Ik was qua vitale functies en bloedwaardes zelfs ‘gezonder’ bij ondergewicht dan met dezelfde anorectische patronen of boulimia bij normaal gewicht, dus de ‘lichamelijke complicaties’ vind ik ook geen argument (wel belangrijk!). Het gewicht weegt wat mij betreft nu te zwaar mee 😉

    Ik hoop van harte dat hiermee ook duidelijker wordt dat de ernst van een eetstoornis nooit is af te lezen aan het gewicht.

  2. intressante en goede blog

  3. O zo bedankt voor dit artikel!

  4. Ik denk niet dat het probleem bij die criteria ligt. Ik denk dat het probleem hem zit in het feit dat mensen niet om kunnen met de diagnose eetstoornis NAO. Het lijkt me eerder belangrijk om te erkennen dat alle eetstoornissen even ernstig zijn ipv te gaan focussen op die criteria uit de DSM. Enerzijds door mensen uit de gezondheidszorg in hun opleiding of door bijscholingen meer info te geven over eetstoornissen en over het feit dat het een PSYCHISCHE ziekte is maar anderzijds ook door patiënten. Zo vaak hoor ik mensen namelijk ZELF hun probleem minimaliseren: ‘Oh, ik heb maar NAO, dat is geen echte eetstoornis, had ik maar anorexia, …’ En zo wordt dat cliché in stand gehouden. Terwijl je, als mensen een opmerking maken over de diagnose NAO of over het hebben van een gezond gewicht bij eetstoornissen, dit ook een mogelijkheid geeft om er een gesprek over te beginnen en zo aan mensen te leren dat het niet over gewicht gaat. Ik denk echt dat dit veel belangrijker is dan de discussie over wat er juist in die DSM moet staan bij anorexia.

    1. Interessant blog en de reactie van *** hierboven slaat denk ik de spijker op de kop.

    2. Precies! Een eetstoornis hoeft geen ondergewicht te hebben om echt te zijn. Ik geloof wel dat anorexia niet altijd met ondergewicht gepaard hoeft te gaan, maar ik denk ook dat er mensen zijn die willens en wetens in het hokje anorexia willen passen om zichzelf serieus te kunnen nemen. Terwijl, of het nu anorexia heet of a-typische anorexia of nao.. gaat het daar eigenlijk werkelijk om?

    3. Helemaal mee eens! Verder denk ik ook dat als er meer en meer van deze labels/diagnoses komen het eerder meer onduidelijkheid verwarring zal opleveren. En wat niet in het artikel is benoemt is dat, in mijn ervaring, het hebben van ernstig ondergewicht zo’n grote impact heeft op je denkvermogen dat het wel degelijk verschil maakt. Dit betekend zeker niet dat het ernstiger is maar het maakt wel verschil in de behandeling. Ik heb zelf jaren een gezond gewicht of net ondergewicht gehad met hele slechte bloedwaardes, hartproblemen etc., toen ik flink ondergewicht had was ik op papier eerder gezonder maar het doet toch iets met je hersenen dat ik op een wat hoger gewicht niet heb ervaren. Maar dat is mijn eigen ervaring en wat ik bij anderen heb gezien.

  5. Zo goed dat hier aandacht voor is. Een eetstoornis zonder ondergewicht is extra lastig. Onze huisarts ontkende alles omdat m’n dochter niet heel dun was en vond dat ik als moeder mij niet zo overdreven zorgen moest maken. Een paar maanden zaten we op eigen initiatief in een kliniek: al maanden niet meer ongesteld, haaruitval, een te lage hartslag en lichaamstemperatuur. En nog steeds niet opmerkelijk dun.

  6. Goeie blog! Dank daarvoor

  7. ik ben een vrouw van 50+ met atypische anorexia. Ik heb geen ondergewicht en ben ook niet eetmijdend. Toch ben ik de hele dag bezig met wat ik eet, hoeveel en wanneer. Ik zit door mij ES in een sociaal isolement, Ik zou mijzelf het liefst 2x per dag willen wegen, al mijn eten willen afwegen en alles invullen in een app zodat ik mijn kcal inname weet. De angst om aan te komen is enorm groot. Dus dat is obsessief. Het label anorexia krijg ik echter niet. Ik word in de rest categorie NAO gestopt. Ik vond het ook best een klap in mijn gezicht toen mijn hulpverlener zei dat ik anorectische kenmerken had. Nu, na verloop van tijd, begrijp ik dat en ben het ermee eens. Maar uiteindelijk gaat het erom dat ik een goede behandeling krijg. En daar wordt hard aan gewerkt. En of ik dan de label NAO of AN krijg…is dat dan belangrijk? Misschien moeten ze van al die subcategorieën af en het gewoon een ES noemen, zonder verdere differentatie.

  8. Het gewicht zou überhaupt geen graadmeter moeten zijn.
    Ik was absoluut boilimisch, maar vanwege ondergewicht viel ik onder diagnose anorexia. Niemand die begreep dat ik niet niet wilde ten maar juist continu teveel en dat compenseerde. Hele dagen door. Binnen de behandelingen werd dat dus ook niet gehoord en werd ik over 1 kam geschoren met anderen met hetzelfde label, maar volledig ander gedrag imo.

    1. herken me hier heel erg in. op het moment van de intake en diagnose gesprekken had ik het hokje NAO of boulimia moeten vallen, maar vanwege ondergewicht vond met het absoluut anorexia. de voorgestelde behandeling was ook compleet daarop gericht en niet op de gedragingen waar ik eigenlijk last van had/heb. deze ben ik dan ook niet aangegaan.
      ik denk dat gedrag en gewichtsverloop belangrijker zijn dat het daadwerkelijke gewicht zelf

  9. Ik denk dat er veel fout gaat bij het stellen van een diagnose. Er is namelijk geen hokje, elke eetstoornis is anders. Ik vind het lastig om gewicht mee te laten tellen voor een naam, en dat bij een eetstoornis. Toen ik mijn eetstoornis ontwikkelde viel ik in korte tijd erg veel af. Omdat ik aan het begin vrij stevig was viel ik af tot een gezond gewicht. Daarbij kreeg ik de diagnose boulimia, terwijl ik geen eetbuien had. Niet kloppend lijkt mij dus.
    Als ik aan het begin van mijn eetstoornis het gewicht had gehad wat ik nu heb, en even veel was afgevallen, dan had waarschijnlijk de diagnose anorexia gehad. Terwijl de problematiek niet anders zou zijn. Best apart…

  10. Het gaat ook niet om of dat nao niet ernstig genoeg is t probleem.is dat veel mensen en ook vele artsen t probleem niet zien als mensen geen ondergewicht hebben daar gaat t naar mijn inziens fout…

  11. Dus teveel alleen naar t gewicht kijken en niet naar de andere symptomen…

  12. Ja, volledig mee eens. Momenteel in een terugval en een flinke hoeveelheid gewicht kwijt, maar officieel overgewicht. Dat krijg je als sporter met spieren. Ondergewicht zal ik dus ook niet snel – en waarschijnlijk helemaal niet – krijgen. Ik neem mezelf daardoor niet serieus en durf geen hulp te vragen, terwijl ik echt weet dat mijn eet- en sportgedrag abnormaal zijn.

    Wat overigens niet meehelpt bij mij is ook wel het stereotype beeld dat wordt neergezet met alle tv-programma’s van de laatste tijd. Sondes, ziekenhuisopnames, hele lage gewichten… Alles moet worden genoemd om te laten zien hoe ernstig het is. Nou geloof mij maar, ik heb momenteel in mijn hoofd net zo veel last van mijn eetstoornis als 10 jaar geleden toen ik ook fiks ondergewicht had… Met dat verschil dat ik mezelf nu niet eens serieus durf te nemen.

  13. Ik vraag me af of het mogelijk is om het geestelijke en lichamelijke deel te scheiden bij een diagnose voor een eetstoornis. Het één hoeft namelijk niet veel over het ander te zeggen. Het is in feite een psychische ziekte met lichamelijke gevolgen. Het ene lichaam kan iets langer volhouden dan het andere en dat zegt niks over de gedachten/overtuigingen/gedrag van een persoon.
    Mijn ervaring is dat ook veel hulpverleners vooral kijken naar gewicht. Ook in klinieken was soms goed te merken dat mensen met ondergewicht serieuzer genomen werden dan mensen zonder (ernstig) ondergewicht. Als hulpverleners je al niet serieus nemen, wordt het nog moeilijker om jezelf serieus te nemen en de ernst in te zien. Met of zonder ondergewicht.

  14. Ik heb alles om anorexia te hebben…behalve het gewicht daarom pas ik niet in het hokje.
    heel lastig om mezelf dan serieus te nemen.

  15. Ik ben het eens met *** hierin. Het gaat denk ik niet om het aanpassen van de DSM, maar om het serieus durven nemen van NAO/atypisch. Het is een schande dat artsen die eetstoornissen onvoldoende herkennen en serieus nemen, maar dat ligt niet aan de DSM. De diagnose eetstoornis kan namelijk nog steeds gewoon gesteld worden en er staat heus niet bij: ‘minder erg’ ofzo. Ik vraag me dan ook af of je dat verbetert door de DSM aan te passen…
    En dat geldt ook voor eetstoornispatiënten zelf. Ik herken de gedachte dat het meevalt als het geen anorexia heet, maar die gedachte verdween bij mij niet toen ik de diagnose kreeg, het is namelijk toch nooit erg genoeg.

    Wat ik veel erger vind aan de nieuwe DSM, is dat de ernst van je anorexia wordt ingedeeld op gewicht. Daar gaat veel meer mis dan in het scheiden van de diagnoses, want daarin wordt de mate van ziek zijn helemaal niet benoemd.

  16. Jaren geleden anorexia gehad,en nu door stelselmatig veel ge jo jo’t te hebben,helaas overgewicht gekregen.Maar ik denk nog steeds anorectisch,en handel er vaak ook naar,maar als ik bij de huisarts kom,en zeg dat eten echt niet goed gaat,moet ik maar gaan afvallen.
    Ik heb nog steeds anorexia.ik denk nog steeds het zelfde als toen ik zwaar ondergewicht had,maar iemand met overgewicht en anorexia hebben?Dat kan toch niet?Althans niet volgens de DSM.Ondertussen word ik niet meer serieus genomen en geprezen als er weer wat van mijn gewicht af is.

    1. Ik denk ook nog steeds anorectisch, en heb nu ook een hoger gewicht!
      Heel jammer om te lezen dat je huisarts jou zo behandelt! Misschien maar een andere HA kiezen? Blijf in elk geval hulp zoeken; dat verdien jij!!!

  17. Zolang hulpverleners nog uitsluiten van behandeling op het criterium van BMI vind ik inderdaad dat hier naar gekeken moet worden! Het is toch van de zotte dat er gekeken wordt naar een BMI en niet naar de hoeveelheid gewicht die iemand in een bepaalde tijd verloren is en de ernst van de psychische klachten die erachter zitten.
    Verder blijf ik van mening dat er gekeken móet worden naar een duo behandeling, dus gelijk maar de achterliggende problematiek, een eetstoornis staat zelden op zichzelf!

    1. Maar gewicht kan wel degelijk uitmaken voor de behandeling die bij iemand past. Ernstig ondergewicht verandert je manier van denken en beleven waardoor therapieen vaak niet aanslaan omdat iemand te ver is afgeflakt

  18. Ik heb hier lang mee te maken gehad. Ik ging in zeer korte tijd van obesitas naar randje gezond/ondergewicht. Kreeg als diagnose nao- meest lijkend op anorexia purgerend. Ik geloofde het zelf amper, ik was nog super dik, had overal nog vet (bleek overtollige huid te zijn) dat het eten niet goed ging oké, maar dat het eigenlijk anorexia was. Tegelijkertijd kreeg ik een kopie officieel verslag uit mijn dossier van de bedrijfsarts (dus niet de brief richting werkgever) waarin stond dat ze ernstig zorgen maakte over het snelle afvallen in korte tijd en ze eigenlijk al over anorexia wilde spreken maar dat niet kon door net een te hoog gewicht. Voor mij nog meer olie op het vuur en het bewijs dat ik gewoon nog dik was.
    Pas in de kliniek tijdens de behandeling, na lichamelijk onderzoek en aan het begin verplicht elke week bloed prikken drong tot me door dat het echt wel serieus was.

    In de kliniek kwam ik heel snel, veel te snel aan (ergens logisch als je zag hoe snel ik was afgevallen) het scheen allemaal complex te zijn en ik werd overgedragen naar kliniek 2. In de overdracht stond de diagnose nao- meest lijkend op An purgerend ondanks overgewicht. Dat vond ik nog het ergst. Dat overgewicht erbij. Maar het gaf wel goed aan wat er was. M’n hoofd van binnen was een en al anorexia alleen m’n gewicht paste er niet bij.

    Bij mij 2x goed werk van de psychologen die het doorhadden maar het is heel onwerkelijk die diagnose te krijgen. Achteraf had het me geholpen als het eerder echt bij naam was genoemd IPV. nao. Een naam zegt niks maar Nao voelde toen veel minder erg. Nu weet ik wel beter.

    In de DSM V heet het weer anders. Die restcategorie blijft gewoon lastig. Ik ben voor het afschaffen van de gewichtseis maar aan de andere kant, dit is wel "meetbaar" en dat wil men graag.

    1. Tja, is dat wat je wilt meten? Wat meet gewicht precies over de stoornis? Genoeg reacties hierboven die aangeven dat anorectisch denken en handelen je behoorlijk kunnen hinderen (zowel psychisch als lichamelijk) zonder dat daarvoor ondergewicht nodig is. Laat het gewicht dan een van de indicatoren zijn voor lichamelijke gevolgen (maar zeker niet de enige!), maar niet voor het psychische ziektebeeld. De staat van je tanden wordt bij de purgerende variant toch ook niet gebruikt als criterium (en dus voor het gevoel van serieus genomen worden)?

  19. Bij mij staat er nu ik geen ondergewicht meer heb ‘ongespecificeerde voedings- of eetstoornis’ en dat snap ik wel maar zegt ook eigenlijk maar weinig?

  20. Dit was precies wat ik even nodig had, ik heb net zelf de diagnose atypische anorexia gekregen maar krijg van mijn omgeving alleen maar rare blikken omdat ik “er niet uit zie als een anorexia patient” en dat doet zoveel pijn en idd het daagt de eetstoornis alleen maar meer uit om het slechte gedrag voort te zetten tot ik wel aan dat beeld zou voldoen, heel erg bedankt, ga nu ff lekker de link doorsturen

  21. Ik vind eerlijk gezegd wel dat anorexia gewoon anorexia moet blijven. Ondergewicht is een enorm bepalende factor in het ziektebeeld: er is echt een wezenlijk verschil in je denken als je ondergewicht hebt versus geen ondergewicht en dus ook in aanpak/behandeling. Ondergewicht maakt je meer rigide/obsessief en is een instanthoudende factor.
    Nao en anorexia zijn gewoon niet hetzelfde. De 1 is niet erger dan de ander, maar ze zijn wel anders. Het probleem zit m meer in het feit dat oa de media en soms zelfs artsen NAO minder lijken te erkennen als zijnde een serieuze eetstoornis

    1. Dit! Gaat niet om de DSM maar hoe artsen en hulpverleners ermee omgaan.

    2. Mijn ervaring is dat er geen wezenlijk verschil in je denken is bij wel of geen ondergewicht. Bij allebei kun je obsessief met eten en gewicht bezig zijn.

  22. Eigenlijk is het best raar dat er wordt gedacht dat je pas ‘ernstig genoeg’ bent of pas ‘hulp verdient’ als je vel over been bent. Je zou in elk stadium en bij elke eetstoornis hulp moeten durven/kunnen vragen en krijgen.
    Iemand met kanker wacht ook niet tot het helemaal is uitgezaaid omdat er in de ‘wereld van de oncologie’ een beeld heerst dat je dan pas ‘ernstig genoeg’ bent.
    Als je het zo vergelijkt is het best krom.
    Hopelijk durven/kunnen mensen door meer bekendheid over (onzichtbare) eetstoornissen zichzelf en hun omgeving veel eerder serieus te nemen.

    1. Sterke reactie

  23. Ik denk dat de naam niet moet uitmaken, maar het belangrijkste is dat de hulpverlening iedereen serieus neemt. Een psycholoog heeft letterlijk tegen mij gezegd: met jou is niks mis. Terwijl ik toen veel paniek had en dagelijks compenseerde…..

  24. @-dit gebeurt ook bij iemand die ondervoed is maar wel gezond of overgewicht heeft… maar omdat dit niet bij artsen bejend is en niet serieus word genomen levensgevaarlijk dus!

  25. Helemaal eens met dit artikel! Gewichtsverlies wordt aangemoedigd in de DSM op deze manier. Wat mij betreft mag zelfs… extreem gewichtsverlies eruit blijven. Sommige mensen met anorexia lukt t met alles wat ze in zich hebben op gewicht te blijven… door ‘extreem gewichtsverlies’ toe te voegen valt deze (grote) groep alsnog buiten de boot! Schrappen lijkt mij

    1. Ter aanvulling… ik realiseer me dat de DSM wellicht t minste probleem is en hulpverleners, huisartsen én klinieken hier een nóg grotere rol in kunnen spelen door MENSEN serieus te nemen, ook onderliggende problematiek te behandelen… maar een probleem kan op meerdere fronten aangepakt worden… ook in de DSM, die (helaas) voor veel hulpverleners nog steeds lijdend/leidend is

  26. Ik werd door de huisarts nooit serieus genomen, ook geen ondergewicht. Totdat ik toch na veel aandringen verwezen ben naar de eetstoorniskliniek. Daar na 3 maanden wachtlijst inmiddels een 5 weken terug mijn intake gehad en heb atypische anorexia. Ik verloor 26 kilo in nog geen half jaar tijd. Nu blijkt dus dat mijn lichamelijke conditie zo enorm slecht is dat ik niet in behandeling genomen wordt bij de eetstoorniskliniek. Eerst zal ik weer moeten gaan eten of aan de nutridrink moeten zitten. Tevens zullen de lichamelijke klachten hersteld moeten zijn. Echter mijn huisarts doet hier niets aan, de dietiste zit met de handen in haar haar. En de eetstoorniskliniek zit op de achtergrond en doet zoverre niets totdat alles verholpen is. En dan sta ik met de rug tegen de muur en vecht maar door zover ik kan. Ik ga morgen afspraak maken met mijn huisarts en haar dit artikel maar eens laten lezen, bedankt voor deze blot!

  27. In mijn geval is er zelfs geen sprake meer van extreem gewichtsverlies aangezien ik in spaarstand ben terechtgekomen, en dat maakt het nóg moeilijker om “hulp” te gaan zoeken. Ik blijf stabiel ( wel na het even, 2 weken, extreem snel afvallen), en heb een gezond gewicht. Geen probleem dan… toch?
    Kiezen voor herstel op een gezonde bmi meer grenzend aan overgewicht dan aan ondergewicht lijkt me onmogelijk… als ik op deze intake al stabiel blijf, wat zal dat dan niet geven als ik voor herstel kies en weer normaal ga eten? Het is zó moeilijk…
    Daarnaast is ook de angst niet serieus genomen te worden aanwezig. Toen ik in opname bij m’n diëtiste kwam, zochten we samen naar manieren om af te vallen aangezien dat mijn wens was. Al had ik aangegeven dat eten een moeilijk iets is voor mij en ik een eetstoornis(verleden) heb. Hoe gaan ze mij dus ergens anders wél serieus nemen als anderen er mee achter staan dat ik zou afvallen?
    Zo blijf ik er toch maar liever gewoon alleen mee zitten… veilig voor mezelf.

  28. Ik heb onlangs ook te horen gekregen van de psycholoog dag ik “atypische anorexia” heb. Ik ben best veel afgevallen van *** kilo naar ***. Ik heb geen ondergewicht en me bmi is goed. Ik zie mezelf gewoon niet als iemand met anorexia en kan het maar niet accepteren, ondanks ik weet dat eten wel een hele grote rol speelt in mijn dag. Vandaag ben ik niet naar school geweest , omdat ik in de ochtend een snee brood heb gegeten en ik er opgezwollen uitzie. Ik hoop dat ik na een tijd terugkijk op deze reactie en ik veel gelukkiger en mentaal gezonder ben❤️.
    Veel liefs❤️.

    *aangepast door moderator

    1. Hey lieve Anoniem,

      Ik hoop dat het lezen van deze blog ook een beetje kan helpen met het serieus nemen van jouw atypische anorexia. Atypisch betekent immers niet ‘minder ernstig’ of ‘minder echt’ of ‘minder serieus’. Ook zonder ondergewicht kunt je zeker een voedingstekort hebben en ondervoed zijn. Maar bovenal gaat een eetstoornis om alle gedachten en angsten in je hoofd, die je leven zo kunnen beheersen. En daar is hulp voor en mag je hulp bij vragen. Zet hem op! ♥

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *