Ouders zijn altijd op zoek naar de beste manier om om te gaan met de eetstoornis van hun kind. Het is ontzettend lastig om een eetstoornis te begrijpen en er op de juiste manier mee om te gaan. Maar wat is eigenlijk de juiste manier? Moeten ouders zich helemaal inleven in het kind en geduldig wachten tot het weer wil gaan eten? Of is het nodig om de touwtjes uit handen te nemen en streng te zijn?
Professor Sue Byrne is een Australische expert op het gebied van eetstoornissen. Volgens Byrne moeten ouders streng zijn als ze een kind hebben met anorexia. Anorexia patienten zouden meer baat hebben bij de zogenaamde ‘tough love’, waarbij de ouders de verantwoordelijkheid voor het eten en aankomen overnemen. Een soort zero tolerance beleid naar afvallen en uithongeren, aldus Byrne.
Ze vergelijkt het met een kind dat lijdt aan kanker. De chemotherapie is zwaar, pijnlijk en ontzettend naar. Maar de ouders van een kankerpatient weten dat – ondanks dat het kind lijdt onder de behandeling – het nodig is om te kunnen herstellen.
Byrne ziet dat veel ouders een zachtere aanpak inzetten bij anorexia. Het is ook lastig om je kind te dwingen om te eten. Want moet je het niet zelf willen? Val je niet keihard terug als je tegen je zin in eet en aankomt?
Nee, zegt Byrne: als je een eetstoornis hebt, kun je geen juiste beslissingen nemen over eten en aankomen. Het is daarom van belang dat een ander tijdelijk de verantwoordelijkheid over neemt. In gezinstherapie moeten ouders hierin worden gesteund en gestuurd, zodat ze de juiste beslissingen kunnen nemen voor hun zieke dochter of zoon. Dit werkt volgens Byrne beter dan individuele therapie.
Helpt een strenge aanpak bij anorexia?
http://au.news.yahoo.com
Geef een reactie