Ik baalde van mijn borsten

Vanaf het moment dat mijn borsten begonnen te groeien, groeide ook mijn afkeer. Ik vond het verschrikkelijk. Langzaam groeide ik van kind naar vrouw. Iets waar ik absoluut niet op zat te wachten. Ik baalde van mijn borsten, ik wilde niet volwassen worden

Het krijgen van borsten stond voor mij gelijk aan volwassen worden. Iets waar ik nog helemaal niet klaar voor was. Moeders hadden borsten, meisjes van 18 hadden borsten, de vriendinnen van mijn moeder hadden borsten, maar ik toch nog niet? Langzaam drong het besef tot me door dat ik wel degelijk die richting op ging. Ik zat in de pubertijd, zo ongeveer de laatste halte voor het volwassenen station. De trein reed en reed en ik kon hem niet stoppen. 


Bron foto

Mijn eerste BH

Eerder schreef ik al een stukje over het kopen van mijn eerste BH in de blog: ‘Een eetstoornis om geen vrouw te zijn.‘ 

‘Ze wilde meteen mijn bovenlichaam meten en vertelde dat ik mooie, grote borsten had. Dit kwam hard binnen. Ik wilde helemaal geen mooie, grote borsten. Tijdens het passen vocht ik tegen de tranen, maar naar huis gingen we nog lang niet.’

Tijdens gym zag ik verschillende soorten borsten. Maar niemand had borsten zoals ik. Mijn borsten waren onnodig en vooral onnodig groot. Tijdens het rennen had ik er last van en de jongens keken. Toch weigerde ik een (sport)bh aan te doen. Ik weigerde te erkennen dat ik het nodig had. Er waren vast wel andere manieren.

Mijn eetstoornis zorgde ervoor dat mijn borsten kleiner werden. Hoe zieker ik werd, hoe kleiner mijn bh’s werden. Ik voelde me ongemakkelijk bij het zien en voelen van mijn borsten en begon ze te vermijden. Ik sliep met mijn strakke topjes aan. Alleen met douchen werd ik met mijn borsten geconfronteerd. Soms bekeek ik ze bewust, of ze echt weer wat groter waren geworden. Of ze eruit zagen zoals de borsten die ik had gezien in de blaadjes van mijn vader, die hij verstopte in zijn kast. Vaak was de conclusie dat dit niet zo was. Dat ik geen mooie borsten had.

Mijn lelijke borsten

Ze hingen verkeerd en te veel, waren niet even groot, mijn tepels waren raar en puntig, ze zaten niet gelijk.. Van alles kon ik bedenken wat er mis was met mijn borsten, maar iets goeds kon ik niet bedenken. Vooral dat ze van mij waren deed mij pijn. Bij ieder ander mens had ik ze prima gevonden, maar niet op mijn lichaam. Daar hoorden ze niet. Ik wilde geen borsten.

Urenlang zocht ik op het internet naar borsten van anderen. Hoe zien borsten er eigenlijk uit? Zijn de mijne wel normaal? Voor de spiegel trok ik ze uit elkaar, drukte ik ze plat. Ben ik mooier zonder borsten? Het antwoord kon ik nergens vinden en niemand die mij kon helpen. Niemand die ik toeliet in deze woede naar en tegen mijn lichaam. 

Door het vele afvallen en weer terug aankomen zijn mijn borsten keer op keer veranderd. Elke keer moest ik weer opnieuw accepteren dat ze er wéér anders uitzagen. De drempel om te herstellen van mijn eetstoornis werd nog moeilijker gemaakt door het besef dat mijn borsten ook weer zouden groeien. Ik wilde op zich wel aankomen, als het dan echt moest, maar ik wilde absoluut niet dat mijn borsten mee zouden groeien. Die mochten wel klein blijven. Onzichtbaar het liefst. 

Acceptatie

Dat borsten ook andere functies hadden kwam bij mij niet binnen. Ik dacht niet aan later. Dat ik misschien zelf wel moeder wilde worden en dat borsten daar een andere rol gaan spelen. Een hele mooie en intieme rol. Als ik hier nu aan denk voel ik mij eigenlijk nog steeds een beetje schuldig over de woede en de walging die ik gewend ben om te voelen. 

Ondertussen ben ik 10 jaar verder. Nog steeds heb ik dagen dat ik mijn borsten te groot vind, ze te veel vind hangen, maar toch lukt het me steeds beter om hier met vrede naar te kunnen kijken. Die borsten horen bij mij, zorgen ervoor dat ik later misschien een kindje kan voeden. De momenten dat mijn borsten kleiner zijn geworden hebben mij ook niet het geluk gegeven waar ik toen naar zocht, waar ik op hoopte. Het zal nooit goed genoeg zijn, terwijl ze dat wel zijn.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

14 reacties op “Ik baalde van mijn borsten”

  1. ik haat mijn borsten helaas!

  2. ik heb bijna geen borsten, ik vind het prachtig als iemand mooie borsten heeft en ik kan er ook echt jaloers op zijn. Het is niet zo dat ik enorme borsten wil, dat lijkt mij namelijk heel zwaar en belastend, maar een maatje meer zou ik heel graag willen, zit er helaas niet in, heb geen borsten familie

  3. Ik ben een man en waarschijnlijk de laatste die je nu wil horen. Toch wil ik hier een boodschap achter laten.

    Ik heb een vriendin die veel moeite heeft met het accepteren van haar lichaam. Ik probeer haar te helpen want ik vind haar lichaam werkelijk prachtig. Ze heeft in mijn ogen prachtige borsten, terwijl zij ze verschrikkelijk vindt. Toch is het accepteren al veel beter geworden door onze relatie.

    Daarom wens ik je dit ook toe, dat je iemand vind die je hiermee helpt, waar je werkelijk vertrouwen in hebt. Die je ook gelooft en naast al het lieve wat je nu al doet, weer een nieuwe stap vooruit kunt maken.

    MoW

    1. Wat mooi hoe je dit schrijft. Mooi dat je haar hier in steunt, dat is heel waardevol!

    2. Steun en liefde kan genezen. Wanneer je weet dat een ander je echt mooi vindt, en je weet het zeker omdat hij/zij van je houdt, dan kan je het accepteren. En hopelijk later ook geloven, en weer later misschien ook zelf zo zien.

  4. ik zou best wel kleinere willen, en ik vind het soms maar gekke dingen

  5. Toen ik net borsten kreeg, vond ik dat gênant maar hoe ouder ik werd, hoe normaler ik het vond. Ik ben blij met mijn borsten, ik voel me er vrouwelijk door en ze hebben een mooie functie als ik ooit een kind zou krijgen. Tip: koop mooie lingerie. Je verdient het en, ook al ziet niemand anders het, je voelt je er meteen mooier door. Ik sluit me ook aan bij manonwheels. Als je partner je complimenten geeft over je lichaam, probeer ze niet weg te wuiven. Probeer ze echt te horen. Toen mijn partner liet blijken dat hij mij prachtig vindt, heeft mij dat ook geholpen om mezelf mooier te gaan vinden.

  6. Ik heb lang een haat liefde verhouding ermee gehad na de geboorte van m’n dochter. Ontstekingen erin, pijn.. Ze waren niet meer van mij.. Inmiddels 4 jaar verder en ik ben er trots op. Deze mooie vormen horen bij mij

    Misschien anders dan deze blog, maar wel hoe ik het voel.

  7. Ik was altijd zó ontzettend onzeker over mijn borsten… En nu… 3 kinderen gevoed. Dankbaar dat mijn lichaam dat kon!

  8. Ik vind die van mij echt veel te klein.
    Mijn moeder heeft mega grote, mijn zusje heeft ze ook gemiddeld/groot maar ik heb die genen blijkbaar niet gekregen, ik heb het idee dat ze niet eens ontwikkeld zijn. Ik wil hier eigenlijk wel een onderzoek voor

  9. Hekel aan die dingen. Onhandig, zwaar en ik wil geen vrouwelijk lichaam. Ik was de eerste in de klas met een bh en voelde me al enorm anders. En nu paste mijn lichaam helemaal niet meer bij hoe ik me in mijn hoofd voelde. Mijn lichaam deed niet wat ik wilde en vond dat verschrikkelijk.

  10. Ik herken zo veel van het verhaal van Lonneke. Ik vind ze altijd te groot, hoe klein ze ook zijn. Ik vind ze lelijk, ze hangen te veel door mijn gewichtsschommelingen. Vreselijke dingen. Weg ermee.

    Dank dat je hier zo open over schrijft, Lonneke. Jij schuwt weinig onderwerpen en daar heb ik heel veel bewondering voor. Dank dat je al deze stukken van jezelf zo inzet om de lezers van Proud te steunen. Wat ben jij een enorme aanwinst. Ik hoop oprecht dat je gewoon lekker bij Proud blijft nu Phoi Cai weer terug is.

  11. Normaliter laat ik nooit een reactie achter, maar wil mijn respect uitbrengen aan Lonneke. Ik hoop ook dat Lonneke blijft, omdat ik me zo herken in de onderwerpen.
    Ik sluit me dus aan bij hetgeen wat anoniem schrijft.

  12. Hoe vaak vond ik mijn borsten te klein. Teveel hangen. Tepel niet mooi. Raar en vreemd… Pas nadat ik door kanker mijn beide borsten verloor besefte ik hoe fijn ze waren. Hoe intact. Hoe mooi. Hoeveel plezier ze me gaven. Hoe ze me tot vrouw maakten, tot partner, tot hartstochtelijk beminde, tot moeder ook. Eerst was ik twee jaar helemaal plat. Nu ben ik maar wat tevreden met mijn borstreconstructies. Het maakt niet uit dat die heel wat meer imperfecties vertonen dan mijn eigen borsten van weleer. Schoonheid of perfectie, dat mis ik allemaal niet zo. Maar het gevoel van gezonde borsten, dat mis ik elke dag heel erg. De volledig gevoelloze reconstructies zullen nooit vervangen wat ik ben verloren. Gelukkig waren er die enkele dagen tussen diagnose en amputatie, de paar dagen dat ik besefte hoe kostbaar mijn borsten wel niet waren. Ik ben heel dankbaar dat ik ze nog even heel intens heb beleefd en dat ik die herinneringen kan bewaren.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *