Ik moet bloedprikken

Bijna iedereen moet weleens een keertje bloed laten prikken. Dit is bijvoorbeeld ter controle of om het een en ander na te kijken als je bepaalde lichamelijke klachten hebt waar niet zo snel een oorzaak voor te vinden is. Denk bijvoorbeeld aan klkachten als vermoeidheid, duizeligheid of een futloos gevoel. Een bloedonderzoek kan dan veel eventuele lichamelijke problemen uitsluiten, maar hoe verloopt zo’n onderzoek eigenlijk?

Een bloedonderzoek wordt meestal via een huisarts aangevraagd nadat je daar bent geweest met diverse klachten. Ik heb meerdere keren een bloedonderzoek gehad in de afgelopen jaren. De voornaamste klachten waren vermoeidheid en het hebben van een futloos gevoel. Doordat ik verder geen bijzondere klachten had, werd er al snel gedacht aan bloedarmoede. Om daar achter te komen is een bloedonderzoek ideaal. Uit onderzoek kwam inderdaad het resultaat dat ik een lichte bloedarmoede had. Dit kon makkelijk aangevuld worden door middel van ijzertabletjes.

bron

Uit bloed kan men dus veel informatie halen. Doordat bloed zich door het hele lichaam bevindt, neemt het veel informatie in zich op. Door deze informatie af te lezen, kan je ook duidelijk krijgen of er iets afwijkt. Dit kan een tekort zijn van bepaalde waardes, maar het kan ook voorkomen dat een bepaalde stof juist in overmate aanwezig is. Een balans is in dit geval erg belangrijk zodat het zijn werk goed kan doen. Wanneer iets afwijkt, kan het duiden op een mogelijke ziekte of infectie. Dit kan soms iets kleins zijn, maar soms kan het een aanleiding zijn om de klachten verder te onderzoeken.

Ik moest bloed laten prikken bij een apotheek en hiervoor moest ik nuchter blijven. Dit hield in dat ik vanaf de nacht ervoor niets mocht eten of drinken, behalve water. Dit kon namelijk het onderzoek beïnvloeden. Dit hoeft echter niet bij elk onderzoek en dit wordt van tevoren aangegeven. Hoewel ik bij een apotheek moest bloedprikken, wordt dit vaker gedaan bij poli’s of prikposten. Het hangt er vanaf waar je woont en waar je dus het beste terecht kan.

In alle gevallen werd er bij mij bloedgeprikt op mijn arm aan de binnenkant bij mijn elleboog. Er wordt een bandje omgedaan zodat de aders beter zichtbaar worden. Soms blijft het even zoeken, maar over het algemeen zijn het ervaren mensen die dit doen en duurt het niet lang voordat ze het nodige bloed hebben afgenomen. Ik heb het één keer meegemaakt dat er mis geprikt werd doordat een ader net weggeglipte en dit deed inderdaad even pijn. Soms kun je er een blauwe plek van krijgen, maar dat trekt vaak snel weg. 

Meestal gaat het echter gewoon goed en ben je er zo weer vanaf. Naast deze standaardmethode kan er ook nog bloed afgenomen worden via de vinger of de slagader. Via de vinger wordt het vaak gedaan als alleen de bloedsuiker nodig is of om het zuurstof in je kleine adertjes te meten. Via de slagader kunnen ze de hoeveelheid zuurstof in je slagaders meten en andere waarden die te maken hebben met de zuurgraad van je lichaam. Dit laatste wordt meestal gedaan wanneer je iets aan je longen hebt en alleen een arts mag dit onderzoek uitvoeren.

bron

Afhankelijk van wat er onderzocht moet worden, wordt er een aantal buisjes bloed afgenomen. De hoeveelheid buisjes kan dus per keer verschillen. In sommige gevallen kan één buisje bloed gebruikt worden om meerdere stoffen te onderzoeken. In andere gevallen moeten er additieven gebruikt worden om een bepaalde stof in het bloed te kunnen onderzoeken. Doordat het bloed snel kan stollen, zou het bloed zonder deze stoffen onbruikbaar worden voor een onderzoek. Hierdoor kan het dus voorkomen dat je in één keer meerdere buisjes bloed moet laten afnemen. Het ziet er misschien wat onhandig uit met allerlei soorten buisjes met allerlei kleuren dopjes erop, maar voor het is een manier om de buisjes uit elkaar te houden. 

Na het bloedprikken is het wachten op het resultaat aangebroken. Gelukkig duurt dit in de meeste gevallen niet te lang. Binnen enkele dagen is het resultaat vaak al bekend. De manier waarop je resultaat krijgt kan nog weleens verschillen. In sommige gevallen kun je zelf bellen voor de uitslag en in andere gevallen word je gebeld. Het kan soms spannend zijn om te moeten wachten, maar een dergelijke onderzoek kost eenmaal even tijd.

Heb jij al eens een bloedonderzoek gehad?

Phoicai

Geschreven door Phoicai

Reacties

17 reacties op “Ik moet bloedprikken”

  1. Hier iemand die heel veel ervaring heeft met bloedprikken en verdere ziekenhuis opnames. Echter was ik bij vele keren nog klein, dus daar weet ik niks tot weinig meer van, maar doordat ik zo vaak geprikt ben, is het vaak ook moeilijk om een bloedvat te vinden. Ik geef dit ook van te voren ALTIJD aan. Dan kan er rekening mee gehouden worden.
    Liefs,
    Sharon/bloemen_meisje

  2. Ik heb de afgelopen 7 maanden minimaal één keer per week bloed moeten prikken, maar vanaf deze week mag ik naar één keer per maand (zolang mijn waardes goed blijven).

  3. Bij ons in België is dat standaard bij de huisarts. Wat ik wel fijn vind, want dan kan dat meteen en ik vertrouw mijn huisarts echt. En die weet ook hoe ze mij moet gerust stellen en wat er moeilijk is voor me.

  4. Ik heb vorig jaar op stage zelf bloed leren prikken. Hiervoor werd aan de patiënten gevraagd of ze het goed vonden dat een stagiair dit deed. Dit kan je altijd afwijzen als je dit eng vindt. Nadat ik het onder de knie kreeg, mocht ik iedereen prikken. Sommige “moeilijke” patiënten waren achteraf verbaasd dat het mij in 1x lukte, terwijl hun vaste prikker vaak moest zoeken. Een stagiair is, door de weinige ervaring, juist vaak nauwkeuriger bezig omdat ze het goed willen doen. (Dit verschilt natuurlijk per persoon.)

    Geef vooral aan als je het eng vindt of je je niet goed voelt. Hier kan dan rekening mee gehouden worden. Zo is het bijvoorbeeld beter om te liggen als je je niet goed voelt.

  5. Ik moest in het ziekenhuis elke dag bloed prikken toen ik nog met mijn eetstoornis kampte. Aders glipte dagelijks weg en ik was er helemaal blauw door. Ook moet ik elk jaar vanwege mijn diabetes een aantal buisjes komen inleveren. En door mijn diabetes natuurlijk elke dag een paar keer in me vinger ,, dagelijkse kost. Ook infusen prikken is altijd lastig bij mij omdat mijn aders snel wegrollen. Gelukkig gaat het ook vaak wel goed 🙂

  6. Ik zit waarschijnlijk wel op de 75+ keren, misschien wel bijna op de 100!
    Enorme aderen, dus alleen problemen als diegene niet goed oplet. Dat kan een probleem zijn; dat je aderen zo groot zijn dat ze totaal niet voorzichtig zijn.

  7. Enkele keren per jaar laat ik mijn bloed prikken.
    Dit doet de huisarts gewoon. Tijdens de eetstoornis had ik altijd goede resultaten. Na het herstel niet meer.
    Ik vind bloed prikken ook geen probleem, het doet geen bang, het maakt mij niet bang.Alleen het wachten op het resultaat vind ik altijd erg spannend.

  8. (Het doet geen pijn ) bedoelde ik zo net.

  9. Ik heb ook vrij gemakkelijke aders,
    prik ong 6x p jaar wel bloed.
    Ben donor geweest toen hebben ze 1x misgeprikt dat werd goed blauw.
    Ik vind het wachten op uitslagen vervelender dan het prikken zelf.
    Maar mijn kinderen vallen beide altijd flauw met het prikken.

  10. K vind bloedprikken vaak lastig. Omdat de meeste mensen in de linkerarm prikken. K moet dan ook altijd vragen of ze rechts willen prikken omdat mn arm daar ‘mooier’ is. Gevolg van am.. 🙁

  11. Oh ik vind dat altijd zo eng, heb ook bloedarmoede en moet dus wel eens geprikt worden om het ijzergehalte te bepalen.

  12. Ik moet ook regelmatig prikken, vind het gelukkig niet eng, maar ben wel lastig te prikken. Vaak een aantal pogingen (inclusief ‘graven’) nodig om raak te prikken.

  13. Bloedprikken, vreselijk vond ik dat altijd. Keer op keer alleen naar het ziekenhuis. Ik werd geprikt omdat ik elke keer ziek was, moe was, pijn had zonder enige aanleiding.. Ik had uiteindelijk kinderreuma, en een ontsteking in mijn hele lichaam. Nog steeds, van kinderreuma ben ik (volgens mij af) Bij mij ging het vaak wel gewoon goed, soms was ik zo bang dat ik mn arm weg trok. Het is maar 2 keer mis gegaan met prikken, waardoor ik ‘bijna’ flauwviel, bleek weg trok en even niet uit het ziekenhuis uit mocht. NU moet ik ook prikken voor mn waardes door es.. Alleen ligt die brief nog ergens te verstoffen, zolang mn therapeute er niet op terug komt, hoef ik niet te prikken.. uitstelgedrag :p

  14. Kost even tijd? Hahaha toen ik voor de allereerste keer bloed liet prikken ben ik nog diezelfde middag, vanwege de uitslagem van dat onderzoek, met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
    Wel raar. Want ik was eigenlijk nog nooit bij de dokter geweest en na één keer bloedprikken was het meteen goed (en chronisch) mis. Nu moet ik iedere 3 maanden bloed laten prikken ter controle, en ik vind het nog steeds iedere keer vervelend. Vooral omdat het nuchter moet. Bah bah. Ik wil gewoon iets eten voor ik naar de bloedpost fiets.

  15. Ik moet het ook elke week ..

  16. Voor m’n eetstoornis vond ik bloedprikken doodeng. Tijdens ziekenhuis- en kliniekopnames is er zo vaak geprikt dat ik het totaal geen probleem meer vind. Ik kijk vaak niet als er geprikt wordt, ik adem een paar keer in en uit en klaaaarrrr.

  17. Ik vind bloedprikken echt niet fijn, maar het went inderdaad. Ik zou niet eens weten hoe vaak ik het heb moeten laten doen het afgelopen jaar… One of these joys of having an eating disorder…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *