Ja, ik ga ook beginnen met selfcare. Laat de selflove maar komen, dacht ik. Daar wil ik wel hele middagen zoet mee zijn. Het leek mij een prima investering. Hoe meer ik erover las, hoe enthousiaster ik werd. Maar ook; hoe romantischer ik erover dacht. Als ik aan zelfzorg dacht, ontstond er een soort roze wolk in mijn hoofd. Met bergen maskertjes, mijn lievelingsthee en natuurlijk mijn favoriete artiest van dit moment op de achtergrond. Terwijl dat niet is waar zelfzorg altijd over gaat, bleek later. Soms is dat namelijk best saai, onbevredigend en zelfs een beetje teleurstellend.
Zelfzorg kan en mag natuurlijk leuk zijn. Het gaat namelijk over jou; over hoe jij het beste voor jezelf kunt zorgen. Dus daar horen alle dingen bij die jou blij maken. Alles waar jij van opknapt, waar jij je comfortabel bij voelt en waar jij van op kunt laden, dat hoort erbij. Maar tijdens dat experimenteren met zelfzorg kwam ik ook vaak een beetje bedrogen uit.
Een maskertje is niet genoeg
Het is niet zo simpel als een maskertje op je gezicht gooien en relaxen maar. Het maskertje staat voor mij inmiddels meer symbool voor wat er na – of tijdens – dat maskertje intern met me gebeurt. Het is een mooi begin om écht eens meer tijd vrij te maken voor mezelf. Om rust te durven nemen en daar een handeling aan vast te plakken. Of op je gezicht plakken dus…
De zelfzorg begon namelijk pas echt als ik eenmaal zat. Met dat maskertje op mijn gezicht, thee in mijn hand en wanneer het eigenlijk al een beetje begon in te trekken en te bladderen. Want op dat moment zat ik met niets; alleen en met mijzelf. Op dat nietsige moment, toen ik niet meer kon vluchten, kwamen de gevoelens omhoog. De onrustige gevoelens en de lege gevoelens. De zelfzorg zat hem in dat moment. De zelfzorg zat hem in het moment dat ik met al die gevoelens tóch kon blijven zitten. Met dat maskertje op, om vervolgens eerst nog even een slok thee te nemen. Een moment dat ik totaal onbevredigend vond. Want na een warme washand over mijn gezicht was ik wel opgefrist, maar zat ik nog met precies dezelfde gevoelens. De zelfzorg zat hem in het moment doorkomen. Het moment doorkomen en er bewust voor kiezen om voor jezelf te blijven zorgen. Hoe saai en onbevredigend en het ook voelt. Want: is dit het dan…?
Het gaat niet alleen om letterlijk tijd vrijmaken voor jezelf om daarin iets voor jezelf te kunnen doen. Het gaat ook over tijd vrijmaken voor wat er vrij moet komen. De ruimte maken, een moment inplannen, om even alleen met jezelf te zijn. En dat moment door te kunnen komen. En juist op dat moment voor jezelf te blijven zorgen.
Tough Love
Maar de echte teleurstelling ervoer ik toen het niet langer saai, maar zelfs écht niet leuk was. Zelfzorg was toch fijn!? Even relaxen en bijkomen? Maar nee, lang niet altijd. Zelfzorg gaat namelijk niet altijd over bijtanken, maar ook over wat je op dit moment nodig hebt. Wat je op dit moment nodig hebt kan rust zijn, maar dat kan ook iets anders zijn. Wat jij wilt is niet altijd wat je nodig hebt. Dat is dus niet altijd leuk.
Zelfzorg is soms ‘nee’ zeggen tegen de leukste afspraken en ‘ja’ zeggen tegen de allerstomste verplichtingen. Soms rust nemen, als je niet stil wilt staan. Soms een schop onder je kont, als je moe bent en alles uit de weg wilt gaan. Zelfzorg – die vorm van liefde – is de liefde die je ook van iemand anders nodig zou hebben op dat moment. De meeste zelfzorg die ik zelf toe moet passen, gaat ook via de stem van mijn moeder. Vaak weet ik precies wat mijn moeder mij zou adviseren. Doe nou maar, meid. Hoeveel tegenzin ik ook heb, hoe veel destructieve alternatieven ik liever in zou willen zetten, haar advies is vaak het beste.
Dat is op sommige momenten misschien niet eens saai, maar juist keihard werken. Zonder een opgelucht resultaat aan het einde. Zonder een duidelijk trots gevoel. Maar wel met een stap verder.
Grenzen
Voor mij is zelfzorg het zorgen voor mijn grenzen. Het gaat niet alleen om mezelf dingen toestaan, het gaat soms juist om mezelf begrenzen. En dat is niet altijd leuk of makkelijk, omdat ik niet altijd weet wat ik precies nodig heb. Ik verwar het vaak met waar ik zin in heb, of wat ik zou willen dat ik nodig heb. Vaak denk ik: Ik heb het echt even nodig om de deur uit te gaan. Iets leuks kopen voor mijzelf, misschien nog een drankje vanavond. Ja, echt even genieten van het leven! Terwijl ik die middag in de stad volledig overprikkeld de winkels doorloop. Van impulsaankoop naar impulsaankoop ga. Waarna ik totaal gehaast door ren naar een bar die avond en vervolgens opnieuw te laat in bed lig. Wat ik eigenlijk nodig had was een lange douche, een goede nachtrust en juist minder prikkels. Niet wegrennen, maar stil durven staan. Waarschijnlijk zat ik thuis met precies hetzelfde onrustige gevoel, maar dan had ik wel de tijd kunnen nemen om voor dat gevoel te zorgen.
Zelfzorg is misschien een stukje volwassen worden ook, besef ik nu. Durven kijken naar wat je echt nodig hebt en wat jij daar zelf voor moet doen, of laten. Zelf in staat zijn om daarin stappen te ondernemen, of hulp in te schakelen als je merkt dat je het niet alleen kunt. Want ook dat is zelfzorg. Voor jezelf zorgen is niet altijd spannend of leuk. En al helemaal niet altijd makkelijk. Maar vanuit die soms wat saaie basis, denk ik dat je veel behoeftes van jezelf kunt vervullen.
Wat is zelfzorg voor jou?
Geef een reactie