Leven na een eetstoornis

Leven na een eetstoornis. Vaak is het je bijna niet voor te stellen dat dat mogelijk is. Vooral als je er middenin zit wordt die eetstoornis zo’n belangrijk onderdeel van je dagelijks leven dat het bijna lijkt of het je identiteit vormt. Een eetstoornis sluipt er in. Veelal op een onschuldige manier. Tussendoortjes overslaan is nog niet de allergrootste ramp. Maar dan ga je verder en sla je uiteindelijk door. En dan blijkt, dat je niet meer zonder kunt. Door Jentl

Alles draait om die eetstoornis en het heeft invloed op alles. Niet enkel het eten neem je jezelf af maar als een virus sluipt zo’n eetstoornis in heel je leven. In hoe je je voelt, wat je doet, je sociale contacten, je eigenwaarde, je studie. Alles wordt beïnvloed hierdoor.

bron foto

Zou je ooit nog zonder kunnen? Wíl je ooit wel zonder? Want, wie ben je eigenlijk zonder je eetstoornis als deze zoveel invloed heeft op jou en je leven? Als je vierentwintig uur per dag met eten en niet eten bezig bent, hoe zien je dagen er dan uit als je daar niet meer mee bezig bent? En wat vult die leegte dan? Als je eetstoornis troostend voor je is, wat troost je dan wanneer je verdrietig bent? Als je eetstoornis voelt als je beste vriend, wie is er dan wanneer je je eenzaam voelt? En dan heb ik het nog niet eens over de angst om aan te komen. Want een eetstoornis kan je het gevoel geven dat je niet aankomt, niet dik wordt, je controle hebt over je lichaam. Durf je die angst los te laten en je lichaam zelf het werk te laten doen?

Er komt een moment dat je niet meer kunt. Dat je ervaart dat een eetstoornis echt heel veel kapot maakt. Heel veel. Dat het helemaal geen geluk geeft, geen houvast, geen controle. Maar dat je heel veel bent kwijtgeraakt omdat je de eetstoornis alle ruimte gaf.

De één kiest voor een intensieve behandeling, de ander iets minder intensief, weer een ander doet het zonder therapie. Dat is verschillend. Maar het gaat om je motivatie. Wíl je het loslaten? Durf je dat? Durf je te kijken hoe een leven eruit ziet zonder eetstoornis? Hoe jóuw leven er dan uit ziet? Durf je zelf weer je leven in te richten? Wat moet je allemaal laten omdat je eetstoornis ruimte nodig heeft? Is het dat nog wel waard? Kijk naar je motivatie. Kijk naar wat je allemaal verloren bent door je eetgestoordheid maar kijk nog meer naar wat je allemaal zou willen doen en kunnen maar wat niet gaat omdat je een eetstoornis hebt.

Het is keihard werken. Echt knokken. Een eetstoornis is een gevecht maar afkomen van een eetstoornis is misschien wel een nog groter gevecht. Je bent er niet binnen een dag vanaf. En ook niet binnen een paar maanden. Zoiets heeft tijd nodig en kost enorm veel energie. Blijf daarom denken aan je motivatie. Waarom doe je het ook alweer en waarom vond je die eetstoornis ook alweer zo afschuwelijk? Wat wil je allemaal doen wat niet kan als je een eetstoornis hebt? Blijf knokken, vechten en ga er voor. Voor dat échte geluk, hoe ver weg dat ook lijkt.

Uiteindelijk lukt het. Of tenminste, uiteindelijk ben je op een punt dat je weer leuke dingen gaat doen, weer beetjes leven terug krijgt. Je leven krijgt meer kleur. Een eetstoornis zorgt er voor dat je niets voelt en ook dat niets echt binnenkomt omdat je eetstoornis al teveel ruimte inneemt en er hierdoor gewoon niets anders meer bij past. Maar laat je stukken eetstoornis los, dan is er ineens ruimte voor leuke dingen.

Je kunt weer praten met vrienden en naar ze luisteren omdat er plaats vrijkomt in je hoofd voor andere onderwerpen behalve eten en niet-eten. Je krijgt hierdoor ook weer interesse in de hobby’s die je zo lang hebt moeten laten liggen omdat er geen plaats voor was. Sporten kun je weer omdat het leuk is, niet enkel omdat je daarmee zoveel mogelijk calorieën moet verbranden. Af en toe lekker uit eten gaan of een bakje popcorn nemen als je naar de bioscoop gaat kan ook weer. Zoveel kan, zonder je eetstoornis.

Dan is er nog het lichamelijke stuk. Een eetstoornis maakt namelijk -zelfs als je dat zelf niet zo goed door hebt- lichamelijk een boel stuk. Het neemt alle energie van je af (het vreet letterlijk en figuurlijk energie), je kunt je bijna niet concentreren, houdt niets goed vol, hebt nergens zin in. Krijg je weer beetje bij beetje je leven terug, dan geeft dat ook je energie terug.

Je kunt meer doen en houdt het beter vol. Op school kun je je beter concentreren en je hebt meer mogelijkheden om leuke dingen te ondernemen, puur omdat je dat kunt volhouden.

Een leven na een eetstoornis is beter, fijner, mooier, gelukkiger, leuker. De weg daar naartoe is echter wel zwaar. Het is keihard knokken en gaat ook met de nodige dipjes. Maar probeer je voor te houden dat het alleen maar beter kan zijn dan een leven mét een eetstoornis. Je kunt zelf je leven inrichten, kies dan voor een leven zonder nare gedachten over eten, niet-eten, overmatig sporten, compenseren, te veel eten, ongelukkig zijn, niets vol kunnen houden, je eenzaam voelen.

Waarom dat vasthouden als het anders kan? Blijf jezelf motiveren. Laat je motiveren.

Of er leven na een eetstoornis is? Ja, zeker weten. De één blijft altijd last hebben van eetgestoorde gedachten en zal het altijd willen controleren. Een ander komt er volledig vanaf en kan werkelijk voelen dat zijn of haar eetstoornis tot het verleden behoort. Maar beide kiezen ervoor om niet meer te leven náár en ín een eetstoornis. Dat is een keuze en jij bent de enige die die keuze kan maken. Zoek hulp. Zowel bij het afkomen van je eetstoornis als het herstel. Want het leven begint pas echt als je werkelijk durft los te laten.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

23 reacties op “Leven na een eetstoornis”

  1. prachtig!

  2. als ik heel eerlijk ben geloof ik niet dat er voor mij een leven is na een eetstoornis.ik wil het wel. maar ik geloof er gewoon niet meer in. dit maakt al ze lang deel uit van mijn leven/identiteit..
    ik geloof best dat anderen eraf kunnen komen.. maar voor mezelf heb ik dat eerlijk gezegd al een beetje opgegeven. hoe slecht dat ook klinkt mss..

  3. Wat maakt dat je niet durft te kijken naar het eventueel leven zender eetstoornis? Hoe zie je het voor je, je leven op deze manier voortzetten?
    Nogmaals, het gaat niet 1, 2, 3. Vaak is er inderdaad een punt waarop je denkt dat het niet meer anders wordt en ‘dit het is’. Maar dan is het dus goed om te kijken wat je moet laten en mist omdat je leven zich vult met je eetstoornis. Durf je daar naar te kijken? Wat zijn je dromen en verlangens? Ik gun het je echt om vrijer te leven en hoop dat je kunt inzien dat het eigenlijk niet mogelijk is je leven te blijven leven met eetstoornis. Dat is geen leven, namelijk.

  4. hoi:)
    ik zit te huilen tijdens het lezen.

    en laatste reactie helemaal mee eens.
    je leven te leven met een eetstoornis is geen leven.

    in iedere geval is het niet waar ik mijn strijd voor lever.
    de opdracht wat over 5 jr met en zonder es.
    wat ik bij MET es neerzet:

    over 5 jaar ben ik dan dood door ondervoeding of braken of ik heb er zelf een eind aan gemaakt want ik WIL niet nog 5 jaar een eetstoornis.

    soms zijn er momenten datik denk dat ik er niet meer uitkom maar het lukt me nu al wat beter om te denken dat k daar geen eetbjui of niet eten voor nodig heb. de leegte is nu zo aanwezig en doet pijn maar ik ga niet opgeven !

  5. als ik heel eerlijk ben geloof ik niet dat er voor mij een leven is na een eetstoornis.ik wil het wel. maar ik geloof er gewoon niet meer in. dit maakt al ze lang deel uit van mijn leven/identiteit..
    ik geloof best dat anderen eraf kunnen komen.. maar voor mezelf heb ik dat eerlijk gezegd al een beetje opgegeven. hoe slecht dat ook klinkt mss..

    Reactie: geloof me, ik heb precies hetzelfde gedacht en gevoeld na 8 jaar ernstige anorexia met talloze opnamens.
    Ik geloofde echt niet meer dat ik er nog vanaf zou komen en had me daar zelfs al een beetje bij neergelegd.
    Maar het is me uiteindelijk WEL gelukt! Ik ben genezen van mijn eetstoornis en heb inmiddels een heel leuk leven met 2 lieve kindjes en een man. Hoe ik dat gedaan heb?
    Precies zoals in de blog staat: blijven knokken, blijven vechten en blijven geloven in jezelf. Het gaat inderdaad absoluut niet in een paar maanden en al helemaal niet vanzelf, maar een leven na een eetstoornis is absoluut mogelijk!!!!

  6. Wat mooi om te lezen, Isabel, dat je er vanaf wilt. Ondanks de moeilijkheden en zwaarte van het vechten. Dat is ook heel zwaar. Blijf voor je houden hoe je leven eruit zal zien met eetstoornis. Maar, probeer vooral ook in te zie hoe je leven eruit ziet zender eetstoornis. Haal daar je motivatie uit.
    Het is verdrietig te lezen dat de leegte zoveel pijn doet. Maar de troost die een eetstoornis lijkt te bieden is schijn. En ik hoop dat je die leegte kunt vullen met fijne en goede dingen. Je bent het waard!

  7. Wat gaaf om te lezen, Laressa! Heel bijzonder en ik hoop een motivatie voor anderen!

  8. Sterk stuk Jentl!!!

    x.
    sterre

  9. Ik ben het er zo mee eens, leven met een eetstoornis is echt geen leven.
    Mijn hele leven heeft ook een tijdje om anorexia gedraaid, maar op dit moment is het geen ontzettend groot deel meer van mijn leven. en op dit moment zit ik in de proefwerkweek en heb ik best wel veel stress enzo, maar ik voel me geweldig! Er zijn zoveel leuke dingen in het leven en met een eetstoornis heb je daar geen energie meer voor. maar nu heb ik weer energie en het is geweldig!

  10. Wauw.. Wat is dit een mooi stuk.
    Maar ook ze moeilijk. Ik kan mijn leven niet voorstellen zonder eetstoornis.
    Ik durf er niet over na te denken.
    Wat en hoe moet ik het doen zonder. Ik heb geen idee…

  11. echt een super mooi stuk!
    dit laat pas zien hoe erg een eetstoornis is..
    mijn vriendin zit ook altijd te zeure dat ze te dik is.. ik denk dat ik dit maar is naar haar moet sturen.

  12. Er is inderdaad leven na een eetstoornis. Ik heb van mijn 15e tot mijn 25e boulimia gehad en ben er alweer heel lang vanaf, want nu ben ik 44 jaar.
    In het begin was ik altijd heel bang om dik te worden, maar ik heb nu nog steeds een prachtig lijf (en ben helemaal niet dik geworden).
    Nu heb ik echt nooit meer vreetbuien….
    Wees niet bang voor het leven na je eetstoornis.

    En vooral wees lief voor jezelf!! Veroordeel jezelf niet als het niet meteen lukt..

    In het begin ging het nog weleens mis, maar dit werd gaandeweg steeds minder vaak.
    Ik wens iedereen die een eetstoornis heeft heel veel sterkte.

  13. Ik vind dit echt een heel mooi stuk.

    Het heeft mij geraakt.

  14. Mooi geschreven. Ik ben net begonnen met een behandeling bij Psyq, ik heb boulimia. Ik ben naar positieve, motiverende stukken aan het zoeken. Ik vind het een eng idee om de eetstoornis op te moeten geven, ik ben vooral heel erg bang om aan te komen, de controle te verliezen. Maar ik wil ook graag leven. Ik merk dat mijn houding langzaam maar zeker begint te veranderen. Ik ga de cirkel waar ik nu in zit doorbreken. Ik voel dat het me gaat lukken!

  15. Er is echt een leven na je eetstoornis ik ben er nu ongeveer 3 weken vanaf en ik ben zo blij tegen alle meisjes die hier nog mee vechten wil ik zeggen hou het niet voor jezelf absoluut niet ik weet dat het moeilijk is maar ik heb het ook verteld mijn ouders weten het niet alleen ik heb het mijn vriendje verteld & mijn school weet dat ik er problemen mee heb samen met hun ben ik er vanaf gekomen ik hoop dat jullie hetzelfde doen want er is echt een leven na je eetstoornis

  16. Ik wil eigenlijk graag een vraag stellen, maar ik weet nergens deze vraag te stellen, dus zal ik het hier maar doen.
    2 jaar terug vond ik mezelf altijd te dik, ik ben beginnen vermageren,
    ik stopte met eten en het werkte goed, ik was super mager.
    Iedereen in mijn school had het over mij omdat ik zo mager was.
    Ik ben nog niet helemaal genezen, in de vakanties eet ik als een normaal persoon,
    maar tijdens schooldagen eet ik bijna niets.
    Nu zit ik vast aan de gevolgen van anorexia,
    ik heb ontzettend veel haar op mijn armen, rug en zelfs op mijn buik,
    op mijn rug staat er ook een bruin/gele vlek, dat komt door botontkalking,
    en je ziet nog altijd mijn ribben.

    Maar mijn vraag is nu,
    Gaan die haartjes op armen, rug enzo ooit weg, als je genezen bent dan?
    Ik wil het echt wel weten, want ik durf het echt aan niemand te tonen,
    ik heb nog nooit in een bikini durven rondlopen
    Aub kunnen jullie hier een antwoord op geven!

  17. @yourname. Als je weer normaal gaat eten wel, bijna niets eten op schooldagen, dat is neem ik aan toch 5 dagen in de week, dat is niet echt gezond. Lijkt me dat je lichaam aangeeft dat het voedsel nodig heeft, als jij normaal eet, gaat dat wel weg…

    hmm, zie dat die reactie wel erg oud is, na ja, misschien lees je het nog. Ik zou ook naar de huisarts gaan.

  18. Vandaag las ik de tekst op mijn werk en ondanks dat het voor jonge mensen is geschreven raakte het mij tot op mijn bot. H Toen ik 18 was sloop heel langzaam een eetstoornis mijn leven binnen. Op het moment dat ik dat doorhad was ik al zoveel jaren verder dat het mijn hele leven al beheerste. Nu ben ik 43 jaar en ben hier nog steeds dag in dag uit mee bezig. Het is een slopend proces.

  19. Ik ben sinds 1 maand nu in therapie. Ik merk hoe zwaar het gevecht is, zwaarder als het gevecht van composeren en eetbuien hebben. Maar echt ik wil deze therapie afmaken, en normaal uit eten kunnen of naar een verjaardag gaan van mijn vrienden, en niet continu denken aan eten of mijn uiterlijk. Ik hoop dAt de therapie mij de houvast geeft voor een leven zonder eetstoornis…

  20. Vol trot kan ik zeggen dat ik een behandelaar en een ervaringsdeskundige ben. Behandelaar van mezelf! Ik zag een verbetering in mijn leven niet voor me voor dat ik begon aan psychologische hulp. Geloof me, ik ben stap voor stap bezig met een gelukkiger leven zonder eetstoornis. Ik kan het, jij dus ook. Help jezelf, doe het vandaag en schakel hulp in.

  21. Ik heb mijn eetstoornis ook overwonnen. In 2006 begon ik met sporten en gezond eten, dat sloeg in 2009 om naar boulimia. Wat een kloteprobeem is dat zeg. In 2011 realiseerde ik me pas echt dat ik flink in de shit zat met eten, ik probeerde elke dag van de boulimia af te komen maar het was een verslaving geworden. Tussen 2011 en 2015 heb ik elke dag gestreden om van mijn eetprobleem af te komen. Het heeft me 4 jaar gekost maar ik kan nu zeggen dat ik er EINDELIJK vanaf ben. Ik ben gestopt met sporten en ik eet wat ik lekker vind. Het gekke is dat ik geen gram ben aangekomen, iets waar ik me wel op had voorbereid. Ik ben gewoon helemaal goed zoals ik ben :-). Om me heen zie ik nog zoveel vriendinnen nog worstelen met eten. Het is zó jammer. Ik voel me bevrijd en heb mijn leven weer terug. Ik kan het wel van de daken schreeuwen!! Joehoe!!! Ik wens alle meiden die worstelen met een ES een weg uit de donkere hel waar zij in zitten. Xxx

  22. Het is waar dat het je leven en je lichaam kapot maakt.

    2 zomers geleden begon het een beetje voor mij. Wou dat schuurdende gevoel tussen mijn benen kwijt en begon wat minder te snoepen wat ik toch al niet deed (was een echt fruit-meisje, van kleins af aan vond/vind ik fruit het lekkerste wat er is). Nieuwe school, nieuwe mensen, van 230 leerlingen naar 1600.. best pittig verschil. Ik ging door met minder eten om wat meer op de meiden die ik op school rond zag lopen te lijken want die waren mooi en knap en kregen aandacht van jongens/meisjes. Het liep uit de hand. Mijn moeder heeft het zelf ook meegemaakt en wist precies wat er met mij aan de hand was. Ze dwong me op de weegschaal te gaan staan. Ik schaamde mij kapot: waarom kon ik het niet geheim houden, iets wat helemaal van mij is en van niemand anders?. Ik heb gesprekken gehad waar mamma en pappa boos/verdrietig/angstig werden, met tranen in hun ogen van machteloosheid. Er is veel ruzie geweest en er is een gezinscoach aan te pas gekomen (ik ruïneerde het gezin zonder dat ik het door had, blijkbaar was mijn zusje ook bezorgd om mijn lichamelijke toestand). De kerst in 2014 was mijn dieptepunt, ik denk ook niet graag terug aan die periode. Ik vraag me af en toe af hoe ik het überhaupt heb overleefd, steeds maar doorgaan, niet zwakker lijken dan de rest… Er slopend allemaal.
    Nu… Nu ben ik happy again 🙂 ik kijk soms in de spiegel en denk: Damnnn, wat een mooie griet. Mijn gedachten zijn af en toe nog gemeen tegen mezelf, maar dan gooi ik er tegenaan wat het uit maakt. Ik heb weer energie om naast school, stijldansen, reddingszwemmen vrolijk te zijn en dat is een heel mooi gegeven.

    HET KOMT WEER GOED!!! Je zal dit stukje geschiedenis altijd met je meedragen, maar dat is het h’m juist: het is geschiedenis 😉 Het is een klote periode, I’ll be honest, maar het is al de ruzie met je ouders/vrienden/familie niet waard. Ze geven zo erg om je dat je voor jou willen vechten als je het niet voor jezelf doet! Bedenk je dat. Bedenk dat al hun bemoeienis misschien niet is wat het lijkt en ze alleen maar fricking bezorgd om je zijn omdat je het zo moeilijk voor jezelf maakt. Bij mij was het wel zo en ze waren er kapot van!! Mijn hele familie was betrokken bij mijn aftakeling en waren mega bezorgd om mij. Op verjaardagen werd er gezegd: “je best wel wat magertjes aan het worden. Gaat alles goed met je?” of als ik bij iemand op schoot zat: “Jeetje wat ben je licht!” Al die kleine dingetjes maken dat ze nu weer opgelucht zijn dat ik weer een beetje normaal lichaam heb.

    Een boodschap die ik iedereen wil meegeven: Wees alsjeblieft niet (te) streng voor jezelf. Shit happens sometimes, but it is not always your fault. En accepteer hulp. mensen geven het op 1000 verschillende manieren, maar ze laten ermee zien dat ze er voor je zijn en je willen helpen. Soms is het ook goed om het even iemand anders te laten doen doen om zelf ook even op de bank te gaan zitten niksen.
    Ik wens iedereen met een eetstoornis een hand die ze vast kunnen pakken als het hun even te veel wordt en ze wegsleuren uit hun donkere gedachten. Ik wens ze een hand die al de haat-gedachten weg veegt en een bloempje plant voor gelukkige gedachten 🙂

  23. Ik ben Liz, ik ben 16 jaar oud. Ik ben mijn hele leven al bezig met het niet te dik zijn. Vroeger vond ik fruit al lekkerder dan snoepjes. Op dit moment zijn mijn ouders achter mijn geheim gekomen. Ze worden steeds boos als ik een koekje o.i.d. afsla. Ik weet dat ze dat doen omdat ze bezorgd zijn, maar toch vind ik dat ze het niet moeten doen. Ik wil van het probleem af, maar ik ben veel te bang dat wanneer ik weer normaal ga eten, dat ik dan dik wordt. En dat is precies wat ik niet wil. Ik wil mooi dun zijn en nu komt dat eindelijk een beetje in de buurt. Het probleem is alleen dat ik problemen heb met vermoeidheid en menstruatie. Ik weet eigenlijk gewoon niet wat ik moet. Aan de ene kant wil ik er vanaf, maar aan de andere kant is het zo veilig, die controle. Ik wil gewoon niet dik worden…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *