In voor- en tegenspoed, daar ga je voor in een relatie. Een eetstoornis weegt zwaar en heb je helaas nooit alleen. Ook de persoon die het dichtste bij jou staat, heeft ermee te maken. Hoe is het om te leven met iemand die een eetstoornis heeft? Wat doet dit met een relatie en hoe steun je de ander; door dik en dun? In deze interviewserie laten we de partners aan het woord. Om te horen hoe het is en hoe het voelt aan de andere kant van de tafel.
We trappen af met het verhaal van Max. Hij is 23 jaar en woont in Capelle aan den IJssel. Voor de kost werkt hij bij een bedrijf dat onder andere bouwborden maakt. Zijn grootste hobby is fotograferen en als hij sport, doet hij het liefst aan hardlopen. Max is sociaal en behulpzaam en heeft zelf de diagnose ADD en autisme.
Hoe zag jullie relatie eruit?
“We hebben een superleuke tijd met elkaar gehad. We deden veel leuke dingen zoals naar de bios gaan, uit eten en dagjes weg. We zagen elkaar zo’n een à twee dagen per week in verband met haar school, stage en mijn werk. Zoals gebruikelijk in een relatie hadden wij ook wel eens een discussie, maar gelukkig konden we goed met elkaar praten en waren ze dan ook snel over. We steunden elkaar in goede, maar ook in slechte tijden.
Na dat het uit is gegaan, zijn we nog wel met elkaar omgegaan – al was dat een heel stuk minder dan tijdens onze relatie. We hebben een paar maanden geen contact gehad, zodat we ons volledig op ons herstel konden gaan focussen. Sinds januari dit jaar hebben we weer contact en zijn we het rustig aan het opbouwen. We praten nu weer wat vaker met elkaar op WhatsApp en het is dan altijd gezellig. Het voelt nog heel erg vertrouwd en we kunnen een hoop dingen met elkaar delen, wat wij allebei heel erg fijn vinden.”
Wanneer wist jij van haar eetstoornis?
“In december 2018 is zij naar de dokter geweest en die heeft haar doorgestuurd naar de POH-GGZ. Vanuit daar is zij doorgestuurd naar de Ursula kliniek, waar zij in maart vorig jaar de diagnose Anorexia Nervosa heeft gekregen. Toen ze de uitslag kreeg, heeft ze het mij op een rustig moment verteld. In dit geval bij mij thuis toen we even samen waren, zonder andere mensen om ons heen.”
Welke invloed had dit op jouw leven?
“De diagnose die zij had – anorexia – heeft mij erg geschokt. Vooral ben ik heel erg bang geworden dat zij deze vreselijke ziekte niet zou overleven. Ik zag hoe erg zij ertegen vocht, maar toch beleven deze gedachten heel erg spoken in mijn hoofd. Met het nadeel dat ik er vaak niet helemaal bij was en ook mijn humeur ging er niet bepaald op vooruit in deze tijd. Door de stoornis is zij erg ingetogen geworden en had ze weinig zin om dingen te gaan doen. Ook omdat ze heel erg vaak vermoeid was. Ik ben iemand die graag dingen doet. Dan merkte ik dat zij daar allemaal geen zin meer in had, waardoor ik dacht dat het aan mij lag en ik er heel erg chagrijnig en onzeker van werd.”
Wat vond je het moeilijkste aan de eetstoornis?
“Ik vond het heel erg om te zien hoe zij veranderde van een vrolijk meisje naar een ingetogen meisje. Wat ik erg lastig vond, was dat ik niet goed wist hoe ik haar het beste zou kunnen helpen in deze strijd.”
Heeft het jullie relatie toen veranderd?
“Uiteraard. Ik merkte dat ze veel wantrouwiger en onzekerder werd in de tijd dat de stoornis zich verder ontwikkelde. Ze kreeg tijdens de relatie ook steeds minder zin om leuke dingen te gaan doen, terwijl ze dat voorheen altijd erg leuk vond. Nu zit ze in therapie en probeert ze opener te zijn en lukt het haar ook beter om aan te geven wat ze wel en niet wil. En wat ze wel of niet kan.”
Heb je er zelf ook iets van geleerd?
“De eetstoornis heeft mij heel erg geleerd dat je meer moet kijken naar de positieve kanten van iemand dan de negatieve kanten. De stoornis doet namelijk veel met iemand en de persoon zal diep van binnen altijd de persoon zijn die hij of zij was.”
Je hoort vaak dat het lastig is om te begrijpen wat een eetstoornis inhoudt als je het zelf niet hebt. Hoe gingen jullie daarmee om?
“In het begin heb ik altijd heel erg gedacht dat het op te lossen is door meer te eten. Naarmate de tijd vorderde, ben ik erachter gekomen dat dat nou juist het probleem is. Maar aangezien ik een goede eter ben en eigenlijk alles lust, begreep ik niet hoe je zo veel moeite kan hebben met eten.”
Hoe probeerde je haar te helpen?
“Ik heb geprobeerd goed naar haar te luisteren over wat de complicaties voor haar waren van de stoornis. Ik heb ook informatie proberen te zoeken over hoe de eetstoornis in elkaar zit en hoe je kan omgaan met iemand met die stoornis.”
Heb je tips voor anderen in een soortgelijke situatie?
“Probeer goed te luisteren naar elkaar, zodat jullie elkaar kunnen ondersteunen. Probeer wel jezelf te blijven. Daarnaast is het goed om bij je partner uit te zoeken wat de stoornis is, de eetstoornis-kant, en wat de persoon zelf. Je kunt het zien als twee mensen in één lichaam; de ‘stoornis’ en ‘de persoon zelf’. Vraag ook aan je partner hoe het écht gaat met hem of haar. Zorg ervoor dat het niet om eten draait en zorg er dan ook voor dat er een relaxte setting tussen jullie is. Dan gaat het eten vaak wat makkelijker omdat je partner dan meer bezig is met sociaal zijn dan met de eetstoornis.”
Geef een reactie