Eetstoornis en adoptie

Ze is 25 jaar oud, woont in Amsterdam, studeert, werkt, rijdt paard en speelt tennis. Vanaf haar 12de heeft ze al een eetstoornis, de laatste 8 jaar anorexia. Deze week was ze te zien in het RTV Noord Holland programma “Tien Minuten“. Naar aanleiding van deze uitzending mocht Proud2Bme haar interviewen over haar leven, het ontstaan van haar eetstoornis en haar toekomst.

Kan je ons wat meer vertellen over het ontstaan van jouw eetstoornis?
25 jaar geleden ben ik geboren in Sri Lanka. Twee weken na mijn geboorte ben ik geadopteerd. Ik ben van de letterlijk en figuurlijk van de ene cultuur naar de andere gevlogen. Alleen al het feit dat mijn huidskleur anders is dan mijn familie, is een enorm cultuur verschil.

Toen ik 8 jaar was, werd ik me heel bewust van mezelf, daarmee kwam het besef dat ik er anders uitzag dan mijn ouders, broertje en de rest van mijn omgeving. Er ging ontzettend veel door mijn hoofd om, schuldgevoelens die ik had naar zowel mijn ouders als mijn biologische familie, het enorme gemis naar mijn (biologische moeder).

Op de basisschool had ik vriendinnetjes, maar ik werd mede door mijn huidskleur niet helemaal geaccepteerd door andere kinderen. Zelfs mijn oma kon mijn niet accepteren en zien als haar kleinkind, ze heeft mijn moeder wel eens gevraagd hoe kan je evenveel van Sarah houden, als je eigen kind. ( mijn broertje ). Toen ik zo jong was, had ik de angst mijn ouders te verliezen, als ik zou vertellen dat ik mijn(biologische ) moeder zo mistte en me daardoor heel verdrietig voelde. Ik had zoiets als ik de leuke kant van mezelf laat zien, dan doen ze me vast niet weg.

Hoe ging je in die periode met jouw verdriet om en waren er mensen waarbij je terecht kon?
Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin, maar ik toch had ik een te grote angst om ze te vertellen wat er in mijn hoofd omging. Toen ik 8 jaar oud was, ging ik heel bewust verkeerd om met eten. Ik voelde me verdrietig omdat ik dacht dat mijn (biologische ) moeder niet zoveel te eten had. Toen ging ik wel eens mijn eten weg gooien, of uit het raam de zijtuin in gooien. Dat gebeurde niet dagelijks of wekelijks, maar het is niet normaal voor een kind van 8. Mijn schuld gevoelens namen iets af. Ik denk dat hier de grondslag van mijn eetstoornis ligt : het gevoel dat het mindere van eten met iets opleverde

Hoe is het na de basisschool periode gegaan?
In het begin van de brugklas nog vrij goed met het eten, maar al snel ging dat van kwaad tot erger. Ik kreeg dag in dag uit, opmerkingen over mijn huidskleur en kleding naar mijn hoofd geslingerd. Briefjes gingen door de klas, waarop stond je bent dik, opwachten na school, van mijn fiets worden getrokken, letterlijk en figuurlijk rake klappen krijgen. Dat er werd opgeschreven dat ze me dik vonden, was voor mij een bevestiging waarom ik niet geaccepteerd werd. Overdag at ik helemaal niks meer, ‘s avonds en in de weekenden at ik nog wel thuis, maar weinig. 4 jaar lang was ik aan het overleven op school. Langzaam aan werd het niet eten, een ‘overlevingsstrategie’. Toen ik ging studeren, is het helemaal mis gegaan en nu heb ik al 8 jaar anorexia.

Op welk moment besloot je om in behandeling te gaan?
Ik had na twee verschillende opleidingen, eindelijk ontdekt in welke richting ik wilde werken. Dat was de hulpverlening, ik ben toen de versnelde opleiding SPW4 gaan volgen. Na een half jaar theorie, ben ik vertrokken naar Suriname voor mijn stage. Na jaren voelde ik me gelukkig, ik hield zoveel van het werk wat ik deed. Dat ik me besefte als ik nu geen hulp accepteer, dan heb ik geen toekomst. Dan is alles wat ik heb en nog wil doen, verloren. Ik was bereidt om te vechten voor mijn dromen.

Ik ben na mijn terugkomst ambulant in therapie gegaan. Alleen kwam er zoveel naar boven, dat het eten steeds slechter ging. Ik heb toen een intake gedaan bij Novarum. Toen dacht ik nog: ze zullen wel zeggen het valt wel mee, je hoeft niet worden opgenomen. Dat zeiden ze dus niet en ik kreeg te horen dat ik er zo erg aan toe was, dat ik zo snel mogelijk moest worden opgenomen. Waarop ik zei: dat kan niet want ik ga mijn studie afronden en ik vertrek begin juni naar India voor een paar maanden te werken met straatmensen. Vanaf mijn 10e had ik de droom om op een dag naar India te gaan om daar te werken met straatmensen, die droom ging ik waar maken en niets of niemand zou me tegen houden. Alleen ik kwam terug volgens mijn moeder als een rammelend geraamte en zat ik twee weken na mijn terugkomst in de kliniek.

Je werd 7 maanden opgenomen. Hoe was dat voor je?
Heftig en heel onwerkelijk in het begin. Ik zei in het begin alleen het hoognodige en verder zag en hoorde niemand mij. Maar langzaam aan ontdekte ik dat het ook reuze gezellig kon zijn met groepsgenoten en dat de steun en herkenning ontzettend fijn was. Het beste uit de 7 maanden is dat ik heb kunnen ervaren dat mijn leven er veel mooier uitziet in combinatie met eten. Ik voelde hoeveel ik hield van mijn familie en vrienden, ik werd echt blij van leuke dingen. Maar ik ontdekte ook dat als ik mijn verdriet toeliet, het niet blijvend was en daardoor meer rust kreeg.

Na de behandeling ga je het dagelijks leven weer oppakken. Maar het blijkt tegen te vallen. Hoe komt dit?
Ik zou na mijn opname een paar maanden later weer naar India gaan. Het zou een pittige reis worden door het Ladakh. Ik wilde zo graag eindelijk mezelf bewust zijn van wat ik mee zou maken en echt genieten. Voor mij was dit een groot doel, om het eten te blijven volhouden. Alleen mede door wat ik die zomer in India had meegemaakt en de start van een nieuwe studie is het heel snel na de zomer, bergafwaarts gegaan. Ik wilde zekerheid, controle, en mezelf zien en voelen zoals dat vertrouwd was.

Waarom heb je gekozen voor IKK terwijl het niet zo zeer de eetstoornis geneest? Wil je niet van je eetstoornis af?
Ik wil het allerliefste van mijn eetstoornis af, want het belet me mijn leven te leven zoals ik dat wil. Alleen ik ben net begonnen met mijn studie maatschappelijk werk & dienstverlening en dat wil ik niet opgeven. Daarom heb ik gekozen voor de IKK. Ga ik de reguliere kliniek weer in, dan kan ik niet naar school en mag ik niet paardrijden. Door daar mee te stoppen, help ik mezelf niet.

Ik moet mijn passies en dromen blijven volgen, anders kom ik niet vooruit. In de reguliere kliniek moet je 7 ons per week aankomen, haal je dat niet dan moet je een uitgebreid menu gaan volgen. Die verplichting wil ik niet, omdat ik dan ga eten om maar geen waarschuwing te krijgen. Ik wil meer structuur krijgen in het eten, uit en voor mezelf gaan eten. Dat is voor mij belangrijk. In de IKK volg je ook cognitieve therapie, eeteducatie enz. Dus veel therapieën die ook terug te zien zijn in een ‘gewone’ kliniek. Ik pak dus wel degelijk mijn eetstoornis aan.

Wat vind je van de hulpverlening in Nederland en wat mis je hierin?
Ik mis het dat er te weinig individueel wordt gekeken naar iemand. Behandelingen zijn vaak algemeen. Er worden soms snel conclusies getrokken. Zo werd er door een van de therapeuten tijdens het eten, tegen mij gezegd : je hebt volgens mij moeite om de stap naar volwassenheid te maken. Alleen maar omdat ik een barbie verzameling heb, die thuis op een antieke bank zitten en naast de Marie Claire, ook wel eens de Penny lees. Tuurlijk zullen er mensen zijn, die het moeilijk vinden om dingen uit hun jeugd los te laten. Maar niet iedereen is het zelfde, dan vind ik het kort door de bocht om zulke dingen te zeggen.

Tijdens mijn opname vond ik het jammer, dat er in de therapieën weinig werd gesproken over wat onze dromen waren, wat we leuk vonden, waar we blij van werden en wat we graag zouden wilden bereiken.
Er zijn vaak lange wachtlijsten, terwijl mensen er ernstig aan toe zijn. Dan is het triest als iemand wel in behandeling wil, maar niet kan omdat er geen plaats is.

Over elke instelling/organisatie valt wel iets te zeggen wat niet goed is, maar dat blijf je altijd houden. Niets of niemand is perfect. Ik ben de socio en psychotherapeuten van Novarum dankbaar, dat ze me hebben geholpen, om sterker in het leven te staan.

Er werd (door de journaliste) beweerd dat liefde een goed middel is tegen anorexia?
Liefde zit niet alleen in een relatie met een partner. Ik haal heel veel uit de liefde van mijn familie, paard, vrienden en hondjes. Die liefde is voor mij een kracht om het gevecht tegen mijn anorexia aan te gaan. Zonder die liefde zou ik het gevecht niet aan kunnen.

Ik heb vriendin die een eetstoornis heeft en een relatie, maar die is niet genezen. Maar ik heb ook een vriendin die een eetstoornis heeft gehad en die vertelde dat de relatie met haar vriend, voor haar de genezing was. Ik denk dat liefde, van wie dan ook een kracht is. Als ik mezelf meer kan accepteren, dan zou ik het heel mooi vinden om mijn leven te delen.

Hoe mooi zou het zijn om samen wakker te worden, mooie dingen in het leven delen en samen moeilijke momenten overwinnen.

Waar irriteer jij je aan als het gaat om eetstoornissen in de media?
Het eenzijdige beeld dat vaak naar voren komt. Daardoor denken veel mensen dat je een eetstoornis hebt, als je vel over been bent. Maar iemand die niet vel over been is, kan net zo erg lijden.

Hoe ziet jouw leven er op moment uit en hoe zie jij jouw toekomst tegemoet?
Vlak voor mijn opname (vorig jaar) ben ik gevraagd door een arts om samen met hem te werken voor een eigen ontwikkelingsorganisatie die zich richt op weeskinderen in India, waar ik natuurlijk ja op heb gezegd. Daarnaast studeer ik en werk ik in de Valeriuskliniek. In de weekenden ben ik bij mijn paard. Door de week dans ik klassiek ballet en ik speel tennis. Helaas kan ik door tijdgebrek niet iedere week dansen. Ieder jaar reis ik naar de andere kant van de wereld. Ik ben veel samen met mijn vrienden en familie.

Alleen mijn dagelijks leven wordt tegelijkertijd ook beheerst door mijn anorexia. Mijn concentratie is slecht en het ergste is dat mijn gevoel weer weg is. Ik word niet meer blij van leuke dingen, verdrietige dingen raken me niet, ik kan niet uitkijken naar de kerstdagen…. Ik ga er voor vechten om dat terug te krijgen en te behouden.

Mijn toekomst: Die zie ik positief want ik heb zoveel moois om voor te leven en zoveel dromen om voor te gaan.