Omdat jullie zelf het beste kunnen vertellen hoe het is om met een eetstoornis te leven, laten we jullie graag aan het woord. Of in beeld, zoals in de video die Cathalijne maakte (lees hier haar interview als Proud2Bme-ambassadeur). Of met muziek, want daar heeft het interview van vandaag van alles mee te maken. De kans is groot dat je haar al kent van het Proud-nummer dat ze in 2019 heeft ingezongen, of van een van haar andere nummers. Vandaag vragen we haar het hemd van het lijf. Hoe is het om je gevoelens en ervaringen in muziek kwijt te kunnen? Wat is haar ervaring met eetstoornissen? Hoe was het eigenlijk om het Proud-nummer te maken en heeft ze ooit zelf gebruik gemaakt van Proud2Bme? Vandaag lees je alles over zangeres Sylvia Aimee!
De afgelopen tijd zijn we druk aan de slag gegaan met de ProudFunding. We streven naar een toegankelijk en inclusief platform waarin we het best kunnen tegemoetkomen aan de behoeften die leven bij jullie (maar ook toekomstige leden). We krijgen regelmatig de vraag: ‘Kan ik zelf iets doen voor de crowdfunding?’ Dat kan! Door jouw verhaal te delen, om kenbaar te maken hoe het is om een eetstoornis te hebben, hoe dubbel en alleen het kan voelen. Hoe nodig het is om dit serieus te nemen en hierbij hulp te krijgen. En daarom stellen we de komende tijd graag onze Proud2Bme Ambassadeurs aan je voor. Hopelijk inspireert het jou ook om jouw verhaal te doen, om er te zijn zoals je bent.
Hey Sylvia! Kan je iets over jezelf vertellen? Wie ben je precies?
Sylvia Aimee is 25 jaar oud en is singer-songwriter. Ze maakt eerlijke en voor velen herkenbare liedjes over haar kwetsbaarheden en krachten. Daarnaast werkt ze ook nog 4 dagen per week als content marketeer.
Je schrijft veel kwetsbare nummers, ook over eetstoornissen. Wat is jouw ervaring met eetstoornissen eigenlijk?
“Ik heb zelf orthorexia en boulimia gehad. Het begon met een passie voor gezond eten en bewegen, wat uiteindelijk een obsessie werd. Mijn strenge regels omtrent voeding leidden uiteindelijk tot eetbuien, waarin alle remmen los gingen. Na zo’n eetbui voelde ik me vies, zwak en verslagen en deed ik er alles aan om de eetbui weer ‘goed te maken’.
Ik schaamde me, voelde me out of control en ik sloot me steeds meer af van de mensen om mij heen. Het was mijn geheim. Ik kon het vast wel alleen oplossen. Maar hoe krampachtiger ik probeerde de controle terug te pakken, hoe sterker de eetstoornis werd.
Ik weet nog goed dat ik op een dag over straat liep en me zo verslagen en verdoofd voelde. De gedachte ‘Ik snap nu wel waarom mensen een einde aan hun leven maken’, schoot door mijn hoofd en daar schrok ik van. Ik besloot hulp te zoeken en ging in behandeling bij Human Concern. Hier leerde ik om weer te voelen, te dromen en voor mezelf te kiezen. Uiteindelijk heb ik de eetstoornis kunnen verslaan.
Ik durf wel te zeggen dat ik volledig genezen ben. Wel is eten nog steeds iets waar ik troost in kan vinden en ik merk dat mijn eetpatroon rommeliger is wanneer ik veel stress heb. Het verschil is alleen dat ik nu niet meer zo streng ben en meer begrip en compassie voel voor mezelf wanneer mijn eten even wat rommeliger is en ik misschien een beetje aankom. Het is oké. Het leven gaat met ups en downs en mijn lichaam en eetpatroon bewegen mee met deze levensfases.
Tijdens mijn eetstoornisperiode voelde ik veel schaamte en eenzaamheid. Toen ik uiteindelijk mocht ervaren hoe belangrijk en helend het is om er wél over te praten, werd het mijn missie om het gesprek over mentale problemen en taboeonderwerpen te openen en op gang te houden om zo meer begrip en bewustzijn te creëren. Dit doe ik met behulp van mijn muziek. Ik hoop dat mensen in mijn muziek de woorden vinden voor hun gevoelens die ze misschien niet zelf kunnen vinden. Ik hoop dat ze daardoor zichzelf wat meer begrijpen en zich minder alleen voelen.”
Je hebt eerder voor ons het Proud-lied geschreven! Wil je daar wat meer over vertellen?
“Ja! Ik weet nog goed dat ik mijn eerste nummer ‘Stories’ uitbracht. Daarbij had ik een videoclip gemaakt waarin ik mijn eetstoornis, maar ook andermans ‘verhalen’ in beeld bracht. In mijn omgeving wisten veel mensen nog niet van mijn eetstoornis en dit was mijn manier om mijn masker af te zetten. Ik had geen zin meer om te doen alsof er niets aan de hand was en wilde eerlijk zijn naar mezelf en naar anderen. Ik stuurde dit nummer en deze clip ook naar Proud en jullie waren zo lief om het te delen op jullie website (bekijk het artikel hier!). Ik eindigde mijn mail met: “Heel erg bedankt en als ik nog iets voor jullie kan doen hoor ik het graag.” Een paar maanden later kreeg ik een mail dat jullie graag een nummer wilden maken voor het 10-jarige bestaan van Proud2Bme. Een ontzettende eer voor mij, aangezien Proud mij ook veel steun heeft geboden tijdens mijn eetstoornis.
De uitspraak ‘Don’t be afraid to be you’ was het uitgangspunt en van daaruit ben ik gaan schrijven. Het doel was een nummer waar de bezoekers van Proud2Bme zich in kunnen herkennen en steun uit kunnen halen. Een eerlijk, hoopvol en krachtig nummer. En als ik de reacties op het nummer zie, denk ik dat dat wel gelukt is!”
Wat ons betreft zeker! Het is een prachtig nummer geworden! In muziek kan je ontzettend veel gevoel kwijt. Is het voor jou ook een manier waarin je gemakkelijker communiceert of waar je meer gevoel in kan leggen?
“Absoluut! Ik vind het best lastig om moeilijke gevoelens of thema’s te bespreken met de mensen om me heen. Ik wil niemand tot last zijn en liever niet veel ruimte innemen. Ik vind het vaak ook best moeilijk om te weten wat ik precies voel. Wanneer ik een liedje schrijf, gaat de wereld om mij heen even op pauze. Ik kruip in mijn bubbel en zoom in op het gevoel waar ik op dat moment over schrijf. Vaak weet ik zelf nog niet eens wat ik wil zeggen, maar als de woorden eenmaal gaan stromen wordt het allemaal duidelijker.”
Heeft muziek ook een rol gespeeld in jouw eetstoornisherstel?
“Het verliezen van muziek was een kans voor de eetstoornis om te ontstaan en het weer oppakken van muziek heeft de eetstoornis weer doen verdwijnen.
Muziek was vanaf mijn tienerjaren mijn droom, mijn passie waar ik al mijn vrije tijd aan besteedde. Het gaf me een doel en missie in het leven. Toen ik op 17-jarige leeftijd meedeed aan ‘De Beste Singer-Songwriter van Nederland’ sloeg de onzekerheid toe. Ik vergeleek mezelf met de andere deelnemers en wilde tijdens de opnames het liefst heel hard wegrennen. Ik vond mezelf niet goed genoeg en ik begreep niet hoe ik het in mijn hoofd had gehaald dat ik dit wel zou kunnen. Ik was niet echt lief voor mezelf op dat moment en zag mijn droom in duigen vallen. Ik besloot te stoppen met muziek. Als ik het niet ‘perfect’ kon doen, dan deed ik het liever helemaal niet meer. Tenminste dat dacht ik.
Met het verbannen van muziek, viel mijn identiteit weg en was ik de weg volledig kwijt. Wat moest ik nu gaan studeren? Waar moest ik nu mijn vrije tijd aan besteden? Wat was nu mijn droom? Ik vulde het gat dat muziek had achtergelaten met me verdiepen in eten en sporten. Dit werd mijn nieuwe passie waar ik in uit zou blinken, mijn uitlaatklep en bron van zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Uiteindelijk werd het wel duidelijk dat muziek een gezondere uitlaatklep voor mijn emoties was dan de relatie die ontstond met eten en bewegen.
Toen ik uiteindelijk in therapie ging, gingen de eerste sessies over het in kaart brengen van vroeger. Waar komt die eetstoornis vandaan? We hadden het erover dat ik altijd een buitenbeentje ben geweest op school en hoe ik vroeger gepest en buitengesloten werd. Hoewel dat natuurlijk geen leuke herinnering is, voelde dit niet als dé reden voor het ontstaan van mijn eetstoornis. Toen we begonnen over het televisieavontuur en hoe ik me toen voelde, barstte ik in huilen uit. De afwijzingen van anderen waren tot daar aan toe, maar de afwijzing naar mezelf had me het meest pijn gedaan.
Mijn therapeut gaf me de opdracht om weer eens een liedje te schrijven (dat was op dat moment bijna 3 jaar geleden) over hoe ik me voelde. Het hoefde niet af of goed te zijn, maar gewoon even uitproberen hoe het voelt om weer met muziek bezig te zijn. Die avond kwam in één ruk het nummer ‘Lonely Battle’ eruit en het voelde zo goed. Muziek is – evenals andere vormen van kunst – een prachtige manier om van negatieve ervaringen en emoties iets moois en positiefs te maken.
Muziek heeft mij tijdens mijn eetstoornisherstel geholpen om mezelf beter te begrijpen en ook om mijn naasten uit te leggen wat er aan de hand was en wat ik van hen nodig had. Hierover praten was moeilijk, maar een lied laten horen was makkelijker. Vergelijkbaar met een brief schrijven en voorlezen denk ik. Dan kan je nadenken over je woorden en weet je zeker dat je alles zegt wat je wilt zeggen. Ook word je niet onderbroken totdat de brief / het lied af is.”
Is het eng of bevrijdend om je zo bloot te geven met je muziek? Was dat anders toen je een eetstoornis had?
“Het is absoluut bevrijdend! Het is voor mij een veilige manier om mezelf bloot te geven. Erover zingen is veel minder eng dan erover praten. Tijdens mijn eetstoornis maakte ik geen muziek en het weer oppakken van muziek tijdens mijn herstel, heeft mij weer een manier gegeven om zo kwetsbaar en eerlijk te zijn naar mezelf en naar anderen.”
Wat brengt muziek je nu? Wat hoop je dat jouw muziek anderen brengt?
“Muziek is mijn therapie. Tijdens een schrijfsessie keer ik naar binnen en ontdek ik wat er nu echt speelt. Vaak weet ik zelf nog niet eens wat eruit gaat komen, maar vallen de puzzelstukjes tijdens het schrijven op hun plek. Als je de tijd neemt om vragen aan jezelf te stellen en openstaat voor de antwoorden, komen deze vanzelf. Mijn muziek is dan de tussenpersoon die ik nodig heb om mezelf open te stellen. Ik heb een manier gevonden om therapiesessies met mezelf te houden en dat is via het schrijven en maken van muziek.
Daarnaast is muziek voor mij het tastbare bewijs dat je vervelende emoties of gebeurtenissen kunt omzetten in iets moois en positiefs. Van je kwetsbaarheden je kracht maken, daar zit het hem uiteindelijk in denk ik.
Ik hoop dat mijn muziek voor anderen ook een soort therapie kan zijn. Dat je door het luisteren naar mijn muziek meer over jezelf te weten komt en woorden vindt voor wat je voelt. Ik hoop dat ik via mijn muziek een vriend kan zijn voor velen. Dat je je gezien, gehoord en begrepen voelt. Ook hoop ik, door te zingen en schrijven over onderwerpen waar veel schaamte bij komt kijken, taboes te kunnen doorbreken en het gesprek over deze onderwerp te kunnen starten.”
Heb je zelf eigenlijk ooit gebruik gemaakt van Proud2Bme?
“Jazeker! Hoeveel precies en op welke manier kan ik me niet heel goed herinneren, maar ik weet dat ik periodes een dagboek bijhield op het forum en dat ik ook wel eens aanwezig was in de dagelijkse chat.”
Waarom steun jij de ProudFunding?
“Mijn eetstoornis zorgde voor veel eenzaamheid en het gevoel dat ik raar en kapot was in mijn gevoelens, gedachten en gedragingen. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar in gesprekken die ik heb gevoerd met anderen met een eetstoornis hoor ik dat gevoel van eenzaamheid en schaamte ook terug.
Proud2Bme speelt hierin een belangrijke rol. Het is een plek waar je zonder schaamte en oordeel kunt praten over je eetstoornis en steun kan vinden bij lotgenoten. Proud is ontzettend waardevol voor mensen met een eetstoornis en andere mentale problemen. Heel belangrijk dus dat Proud zich kan blijven ontwikkelen om zo nog meer mensen te kunnen helpen!”
Fun fact: Sylvia heeft een tijdje als vrijwilliger gewerkt voor Proud2Bme! Misschien heb je haar wel eens op het forum of in de chat gesproken!
Wat zou jij anderen, die zich in jouw verhaal herkennen, mee willen geven?
“Dit vind ik altijd een lastige vraag, omdat iedere eetstoornis anders is en ook elk herstel anders is. Maar mij heeft het heel erg geholpen om weer een droom / doel te vinden los van de eetstoornis en me daar volledig op te storten. In mijn geval was dat muziek, maar het kan van alles zijn. Iets waar je een passie voor hebt.
Alles wat je aandacht geeft groeit, dus als je de eetstoornis wat minder aandacht kan geven en iets anders steeds meer en meer, zal de eetstoornis langzaam verdreven worden. Zo heb ik het in ieder geval ervaren.
Neem je tijd, zet jezelf bovenaan je prioriteitenlijst, luister naar je intuïtie, kies voor jezelf – ook als je daar anderen soms mee teleur moet stellen – en heb vertrouwen dat je kan en zult herstellen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar dat zijn allemaal dingen die mij geholpen hebben. En luister vooral naar het Proud-nummer natuurlijk, haha!”
Wil je Sylvia volgen en ontdekken wat voor muziek ze nog meer heeft gemaakt en waar ze nu mee bezig is? Dat kan via Instagram en YouTube!
Speciaal voor dit interview kroop Sylvia achter haar camera en speelde ze, in een intieme setting met haar gitaar, twee jaar later nogmaals ‘Don’t be afraid to be you’ voor ons. Wij vinden het heel bijzonder om dit zo te zien en horen! Hopelijk brengt het lied jou ook veel steun en hoop. We zullen het filmpje op onze Instagram pagina delen, daar kan je het terugvinden!
Dit bericht op Instagram bekijken
Wil je graag een donatie doen? Dat kan via deze pagina.
Geef een reactie