De redactie van Proud2Bme bestaat dan wel uit vrouwen, maar dat betekent natuurlijk niet dat mannen geen problemen hebben. Mannen en vrouwen kunnen anders met dingen omgaan, maar worstelen veelal met dezelfde thema’s. Om eens een ander geluid te laten horen, bestaat de interview reeks Mankracht. Vorige keer kon je het verhaal van Thom lezen. Vandaag het verhaal van Scott.
Scott woont sinds afgelopen zomer weer in zijn thuisstad Den Haag. Hij heeft de acteursopleiding op de toneelacademie afgerond en is inmiddels aan het werk als acteur. Daarnaast maakt hij muziek en schrijft hij graag.
Fotocredits: Gordon Meuleman
Hoe heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld?
“Tijdens mijn basisschooltijd woonde ik in Leidscheveen, in een vinex wijkje aan de rand van Den Haag. Daar viel ik niet echt binnen de norm. Alle jongens zaten op voetbal en de meisjes op dansen. Maar ik zat op dansen als enige jongen. Letterlijk; ik was de enige jongen op de hele dansschool. De hele wijk wist dat en vond dat raar. Ik vond dingen die andere jongens stoer vonden – zoals vechten, auto’s, voetbal en dat soort dingen – niet leuk, dus ik paste niet echt in de norm van mannelijkheid die sociaal wenselijk was. Ik was ook best een beetje mollig en een gevoelig mannetje. Dat waren goede ingrediënten om gepest te worden. Er werd bijvoorbeeld vaak ‘dikke ballerina’ naar me geroepen als ik op straat liep. Dat pesten heeft eigenlijk mijn hele basisschooltijd geduurd.
Toen ik naar de middelbare school ging is het pesten wel redelijk gestopt, maar toen is mijn eetstoornis zich gaan ontwikkelen. Vanaf de brugklas ben ik af gaan vallen. Eerst was dat niet zo erg, want ik was dus best een beetje mollig. Maar daar ben ik toen nogal in doorgeslagen. Ik ging steeds minder eten en in de derde klas at ik meestal alleen nog maar een beetje avondeten thuis. Ik was ook vaak en obsessief aan het sporten en bewegen. Ik ben ook wel op Pro-Ana sites terecht gekomen en heb daar echt rare tips gevonden en opgevolgd.
Mijn toenmalige vriendinnetje had het denk ik als eerste door, maar ik wilde het niet accepteren. Begin vierde klas hebben mijn ouders aan de noodrem getrokken. Dat was een heftig en emotioneel gesprek. Maar dat was eigenlijk ook pas het moment dat ik me echt realiseerde dat ik echt niet lekker bezig was. Dus het was wel goed.”
Wat voor hulp heb je toen gekregen?
“Ik heb bij verschillende psychologen behandelingen gevolgd. Best een lange periode, maar na een tijdje wilde ik dat niet meer. Ik vond dat ik wel beter was. Maar toen kwam het na een tijdje weer terug en ben ik weer in therapie gegaan. Daarna is dat nog een keer gebeurd. Inmiddels heb ik een manier van hulp gevonden die me echt goed helpt en me redelijk steady houdt. Daarnaast heb ik gelukkig veel lieve vrienden die me hebben geholpen.”
Hoe reageerden mensen in jouw omgeving?
“Ik heb het niet aan super veel mensen verteld toen. De mensen aan wie ik het vertelde, stonden echt dichtbij me en hadden het vaak ook al wel door. Die waren vooral blij dat ik ermee aan de slag ging. Aan de mensen waarbij ik bang was dat ze vooroordelen zouden hebben, heb ik het nooit verteld. Nog steeds niet eigenlijk.”
Voel jij je een man met ‘vrouwenziekte’?
“Ja, absoluut. En dat was heel erg vervelend. Het heeft denk ik in het begin, voor ik er echt voor in behandeling was, daarom ook langer geduurd om te geloven en te accepteren dat ik een eetstoornis had. Je hoort altijd overal alleen maar verhalen over meisjes of vrouwen met een eetstoornis, dus daardoor denk je bijna dat dat niet kan als jongen.
Toen ik het eenmaal wel had geaccepteerd vond ik dat nog steeds heel moeilijk. Als het in de media of waar dan ook gaat over eetstoornissen wordt er eigenlijk altijd alleen maar gepraat over vrouwen en meisjes. Dat vind ik nog steeds heel erg kwetsend. Die hele eetstoornis ontwikkelt zich omdat je jezelf niet echt bepaald nice vindt. En dan wordt in je ziektebeeld ook nog eens de hele tijd bevestigd dat je raar bent, dat voelt extra eenzaam. Ik vind dat echt kwalijk. Ik heb me er daardoor denk ik ook langer en extra voor geschaamd.
Ik zou heel graag zien dat het wat meer algemeen bekend wordt dat jongens ook een eetstoornis kunnen hebben. Zelfs nu tijdens dit interview voel ik wat schaamte en ben ik bang dat mensen er een oordeel over hebben. Maar juist daarom vind ik het belangrijk om te doen. Ik wil me graag inzetten voor meer zichtbaarheid voor jongens met een eetstoornis. Ik snap echt wel dat het over het algemeen meer bij meisjes voorkomt. Maar als het alleen maar af en toe benoemd zou kunnen worden dat het ook bij jongens voorkomt, zou ik dat al heel fijn vinden. Dat zou mij destijds erg hebben geholpen.”
Wat voor invloed heeft eten nu nog in jouw leven?
“Dat verschilt van tijd tot tijd. Er zijn periodes dat het goed gaat en dat ik er niet zo veel mee bezig ben, of in ieder geval niet op een ongezonde manier. Als het wat minder met me gaat, als ik veel stress heb of als ik in een spannende periode zit, ben ik nog steeds wel geneigd om te stoppen met eten. Dan komt het weer een beetje terug. Maar gelukkig kan ik dat nu redelijk goed opmerken en er iets aan doen vóór het echt uit de klauwen loopt. Ik voel dan ook dat mijn energie minder wordt en dat ik minder scherp word en dat vind ik nu echt heel irritant. Ik denk dat het iets is wat nooit echt helemaal uit mijn leven gaat verdwijnen, maar waar ik wel mee heb leren omgaan.”
Is je gewicht nog steeds belangrijk voor je?
“Ik weeg mezelf niet. Ik ben bang dat als ik dat zou doen, ik weer obsessief met dat getalletje bezig zal gaan. Daarom ben ik gestopt mezelf te wegen. Het is misschien niet helemaal volgens het boekje maar het werkt voor mij. Ik voel wel veel druk om er goed uit te zien. In de Instagram-tijd waarin we leven is het heel makkelijk om jezelf te vergelijken met anderen. Dat geldt voor meisjes, maar zeker ook voor jongens. Vroeger wilde ik altijd per se een sixpack, dat was the goal. Inmiddels hoeft dat niet meer zo erg. Ik vind het wel nog altijd heel spannend om in het openbaar mijn shirt uit te trekken.”
Voel je de druk om aan een zeker schoonheidsideaal te voldoen?
“Ik probeer daar niet al te veel mee bezig te zijn, maar dat is soms wel lastig. Ik probeer gezond te eten en ben ook wel geregeld aan het sporten. Al blijven dat lastige dingen. Het is soms moeilijk in te schatten tot welk punt je gezond met jezelf en je lichaam bezig bent en op welk punt het weer de verkeerde kant op schiet. Dat evenwicht moet ik blijven zoeken, denk ik.”
Hoe uit onzekerheid zich bij jou?
“Op allerlei manieren. Ik vind mezelf nog altijd dik en in de spiegel kijken is niet altijd een feest. Ik ben niet zo goed in nieuwe contacten leggen omdat ik altijd denk dat mensen me lelijk en stom vinden. Dat is gelukkig niet altijd even prominent aanwezig in mijn hoofd, maar het kan bij vlagen wel echt hevig zijn. Ik heb ook wel periodes gehad waarin ik veel paniekaanvallen had, maar dat komt gelukkig bijna niet meer voor.”
Wat zou je aan andere jongens willen meegeven?
“Dat vind ik lastig omdat ik niet altijd het gevoel heb dat ik alles nou zo goed begrijp. Maar met die disclaimer dan toch: iedereen heeft zijn of haar shit en iedereen gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. Je bent echt niet raar omdat je een eetstoornis hebt. Als je dat denkt, moet je dat echt zo snel mogelijk uit je hoofd zetten. Het is onzin en je hebt er echt niks aan. Laat je niet gek maken. En misschien ben je raar in de zin dat je net wat anders bent, maar fuck dat. Probeer jezelf te durven zijn. Ik ben heel blij dat ik de dingen die ik leuk vind nooit verloochend heb. En eis niet te veel van jezelf. Probeer jezelf gewoon een beetje nice te vinden, dat is al lastig zat.
En probeer echt lieve vrienden om je heen te verzamelen met wie je je shit kan delen. Het hoeven er niet veel te zijn, maar als je er een paar hebt die echt van je houden, is dat super veel waard. Shout out naar lieve vrienden.
Het allerbelangrijkste wat ik mee wil geven: laat er alsjeblieft meer zichtbaarheid komen voor jongens met een eetprobleem. Het is niet leuk om je raar te voelen in iets dat al heel kut is. Een eetstoornis is niet alleen iets voor meisjes.”
♦
Geef een reactie