Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Anita lezen, vandaag lees je het verhaal van Marion.
Marion is 40 jaar oud en werkt als gymleraar op een aantal basisscholen. Je kan wel zeggen dat sporten haar favoriete bezigheid is, al van kinds af aan. In haar vrije tijd is ze nog altijd in de gym te vinden om haar kickboks-skills te verbeteren. Dit is echt wat ze het allerliefste doet.
Door haar ondergewicht kon ze jaren geen kinderen krijgen. Dit is voor haar de grootste motivatie geweest om voor herstel te gaan. Met dat in haar achterhoofd, kon ze er pas echt voor gaan. Na het op gewicht komen, heeft het nog nog twee jaar geduurd voordat haar lichaam ook echt hersteld was en ze een kans had om zwanger te worden.
Inmiddels is ze moeder van vier kinderen – drie jongens en een meisje. “Dat ik, ondanks wat ik mezelf heb aangedaan (of ja, de anorexia dan) toch nog fysiek in staat was om ze te mogen krijgen, daar ben ik enorm dankbaar voor.” Marion wil graag haar verhaal delen omdat ze hoopt dat er bij sommigen herkenning is in deze strijd. Ze kan niet ontkennen dat iedere zwangerschap weer een hoop issues gaf wat betreft eten, maar ze heeft zich erdoorheen geslagen. Dat wil ze graag meegeven: “Je kunt hersteld zijn, af en toe weer een periode hebben dat het ‘trekt’, maar dat toch aankunnen en het niet meer je leven laten bepalen. Met andere woorden: je bewust zijn van de valkuilen, maar iets anders in kunnen zetten als copingmechanisme.”
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn leven met een eetstoornis was een energievretende en eenzame tijd. Alhoewel ik eigenlijk nog een heel sociaal leven had, veel vrienden had, aan mijn tweede studie bezig was, veel aan het sporten was en naar Amsterdam was verhuisd. Allemaal heel mooie dingen, waar ik door de eetstoornis niet van heb kunnen genieten. Mijn leven stond dan ook in het teken van maar zoveel mogelijk bewegen. Sporten is mijn lust en mijn leven, maar de bewegingsdrang die ik ervaarde tijdens mijn anorexia was buiten alle proportie. Toen ik de diagnose anorexia officieel kreeg was ik 25 jaar oud, maar al vanaf mijn 11de was niet-eten een issue. Het was altijd chaos in mijn hoofd, ik dacht de hele dag aan niet-eten. Na mijn diagnose ging het alleen maar bergafwaarts. Ik was fysiek niet meer in staat om te functioneren, maar toch ging ik maar door. Als ik nu terugdenk, is het vooral verdriet over die tijd dat naar boven komt. Zo zonde van al die verloren jaren.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Mijn eetstoornis was echt een manier om te verdoven. Het afvallen zorgde voor een roes. Het voelde echt als toegeven aan een verslaving. Als kind van 9 kreeg ik te maken met het verlies van mijn moeder, die besloot het leven niet meer aan te kunnen. Ze had een depressie. Vanaf toen ben ik in een overlevingsstand gekomen. Voor de buitenwereld was ik het perfecte kind. Ik was lief, goed op school en sociaal. Maar toen al was het niet-eten mijn manier om niet te voelen.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“In het begin wilde ik helemaal niet herstellen, maar deed ik het voor de buitenwereld. Ik heb wel hulp gehad, maar wist met mijn praatjes alles en iedereen om de tuin te leiden. Ik ben daar niet trots op, maar ik kon toen echt niet helder nadenken, de anorexia beheerste me volledig. Pas toen ik zwanger wilde worden, bleek dat dat door mijn ondergewicht en jarenlange schade gewoon niet mogelijk was. Pas toen ging er een deurtje open naar herstel. Met enorme angst, woede en alles wat er bij kwam kijken, ben ik toen op eigen kracht hersteld.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Mijn grootste uitdaging: de enorme, bizarre angst om aan te komen en mijn bewegingsdrang. Echt heel bizar als ik er nu aan terugdenk. En de gedachte: ja, ik wil best herstellen maar dan zonder aan te komen. Ik herinner me vooral de enorme paniek. Maar ook de functie van de eetstoornis werd heel duidelijk. Want ik voelde me net een verslaafde op zoek naar verlichting. Ik heb een hoop ‘gekke’ dingen ingezet om maar niet te hoeven voelen toen de eetstoornis ‘wegviel’.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Dit vind ik een lastige vraag. Ik ben een jaar in behandeling geweest bij een eetstoorniskliniek, maar het heeft me geen goed gedaan. Ik wilde ook niet herstellen (ergens wel natuurlijk) en ik herinner me het liegen en bedriegen van mezelf. Ik heb me daar achteraf best rot en schuldig over gevoeld, maar ik zie nu ook wel in dat ik mezelf niet was en volledig door de anorexia was overgenomen. Uiteindelijk was mijn kinderwens de echte eye-opener. Ik had blijkbaar een echt doel nodig, iets om voor te vechten.“
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Ik kijk erop terug met veel verdriet. Dat ik het blijkbaar zo nodig had om mezelf pijn te doen. Dat vind ik heel heftig. Maar ik kijk ook terug met trots. Het had heel slecht met me af kunnen lopen. Maar ik ben er nog! Ik heb mezelf eruit gevochten. En ik ga wel eerlijk zijn. Als er iets heftigs of moeilijks gebeurt in mijn leven, is die eetstoornis wel het eerste dat weer om de hoek komt kijken. Het is toch jarenlang een patroon geweest en een tool om te kunnen overleven. Maar gelukkig ben ik in staat dit op tijd te tackelen en kan ik bewust iets anders inzetten. Maar makkelijk is het natuurlijk niet altijd.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Mijn herstel heeft me vier prachtige kinderen gebracht. Mijn sociale leven is altijd doorgegaan, ondanks dat het heel slecht met me ging. Daar ben ik heel dankbaar voor.”
Wat zou je anderen mee willen geven?
“Van een eetstoornis ben je niet zomaar af! Het heeft voor jou een functie, dus denk niet dat jij zwak bent als je niet kunt/wilt herstellen. Het is een proces met vallen en opstaan. Al ben je officieel hersteld, een terugval ligt altijd op de loer. Maar als je je daar van bewust bent, is daar prima mee te leven. Dat is het positieve dat ik heb ervaren na al die jaren. Ik ben me bewust van de functie van mijn anorexia van al die jaren en heb zelf nu een keuze om eraan toe te geven of niet. En dat voelt sterk!”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie