Mateloos Moedig: ik leefde in twee werelden

Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag lees je het verhaal van Manon.

Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze ‘Mateloos Moedig’ interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2Bme.nl.

Manon is 22 lentes jong en na een tussenjaar weer begonnen met studeren. Dat tussenjaar nam ze om te werken aan haar eetstoornisherstel en somberheid. In haar vrije tijd is ze het liefst in de natuur, schrijft ze graag en drinkt ze regelmatig een bakkie met fijne mensen om haar heen. 

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

“Mijn leven met een eetstoornis was een continue strijd. Mijn lichaam moest veel spanning verdragen en mijn hoofd maakte overuren. Iedere dag was ik obsessief bezig met het tellen, het verbranden en het innemen van calorieën. Dit begon de avond in bed al voordat ik ging slapen. De onrust waar ik in mijn hoofd mee dealde, sloeg zodanig op mijn lijf dat ik het constant koud had, een lege blik in mijn ogen had en ik erg prikkelbaar was naar mijn omgeving. Overdag moest ik momenten van rust op bed nemen om weer energie op te doen. Dit vond ik verschrikkelijk; de eetstoornis putte mij fysiek en mentaal uit. 

Het grootste deel speelde bij mij thuis af. Enkel mijn naaste vriendinnen wisten van mijn probleem, maar verder bijna niemand. Ik leefde in twee werelden. De Manon ‘het gezellige en sociale meisje’ en de Manon ‘het gespannen meisje, overgenomen door een duiveltje in haar naar wie ze strikt moest luisteren’. Met het koken van avondeten was ik altijd in de keuken te vinden en controleerde ik mijn moeder op hoe veel boter ze in de pan deed en of ik niet stiekem eten weg kon smokkelen. Ieder eetmoment was spannend voor mij, wat erin resulteerde dat aan tafel de focus ook zo bij míjn eten lag. Ik hield een schijn op, dat was het zwaarste, maar tegelijkertijd gaf het een kick. Het is haast niet te omschrijven voor een naaste hoe dat voelt. Toch was mijn eetstoornis zo sterk dat het meerdere jaren in stand bleef. “

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

“Sinds ik in therapie ben gegaan bij de Ursula ben ik bewuster stil gaan staan bij wat er achter mijn eetstoornis zat. Wat ik wel doorhad, is dat ik als kind erg gevoelig was voor spanning en emoties van anderen. Daardoor wist ik soms niet hoe ik in bepaalde situaties met mijn eigen gevoel kon omgaan. Ik ging dit uiten op het gebied van eten, school en sporten. Als jong meisje had ik al behoefte aan controle, maar daar was ik me nog niet dusdanig bewust van. Rond mijn veertiende kwam dit wel duidelijk naar voren; alles draaide om controle. Ik was perfectionistisch op school- en sportgebied. Zolang ik mijn eigen ding kon doen en de controle in eigen hand kon houden, voelde ik me goed. Toen ik merkte dat ook de controle op mijn eten begon te zitten, werd het erg complex omdat meerdere factoren ervoor hebben gezorgd dat de eetstoornis in mij zo veel in zijn macht kreeg. In het begin dacht ik zelf de controle te hebben, maar niets bleek minder waar: al veel te snel kreeg de eetstoornis controle over mij.”

Wanneer besloot je; nú is het tijd voor herstel?

“In mijn herstel heb ik vaker besefmomenten gehad waarop ik dacht: het kan zo echt niet langer. Mijn persoonlijkheid was vervormd en ik was het spoor bijster van dingen die mij gelukkig maakten. Toen ik merkte dat mijn belevingswereld zo was afgevlakt, maakte dat mij nog angstiger. Zou ik ooit wel weer kunnen genieten van het leven en van eten?

In de winter van 2018 was ik constant aan het huilen en was mijn lichaam op. Hier schrok ik eigenlijk best wel van, omdat mensen in mijn omgeving het ook op begonnen te merken. Ik wilde niet dat zij zich zorgen om mij gingen maken, maar ik wist wel dat het keerpunt moest komen om te kiezen voor herstel. Die tijd praatte ik meer over mijn gevoel en gedachten, voorheen sloot ik mezelf af en stond ik niet open voor hulp. Achteraf gezien heeft dit ervoor gezorgd dat ik een belangrijke stap nam in mijn herstel om weer te praten met een psycholoog en in behandeling te gaan door specialistische zorg aan te nemen voor mijn eetstoornis.”

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

“Mijn herstel heeft twee grote uitdagingen gekend: het stabiliseren van mijn eetgedrag en het loslaten van controle. Deze twee uitdagingen zaten zo in elkaar verweven dat ik het in het begin moeilijk vond om te durven vertrouwen op eten. Mijn eetmanieren waren door mijn eetstoornis zo verstoord dat alles nieuw en eng was om te eten. Aan de hand van een eetlijst en eetmomenten in de kliniek ben ik dit aangegaan. Doordat ik samen met een groep meiden zat met wie ik dit deed en dit onder leiding van de psychologen gebeurde, hielp het mij om de uitdagingen aan te gaan. Nu ik dit typ, klinkt het makkelijk, maar dit ging zo vaak gepaard met tranen en strijd. Toch merkte ik na iedere uitdaging dat het stap voor stap moest gaan en juíst door de angsten te overwinnen, maakte ik progressie in mijn herstel. Hiermee verdween de controle over het uitoefenen van eten ook steeds meer naar de achtergrond.”

Wat is de beste hulpverlening voor je geweest?

“Voor mij is het een combinatie geweest van individuele gesprekken met een psycholoog en groepstherapie. Dat er écht geluisterd werd naar jou als persoon vond ik het belangrijkste. Door mijn tussenjaar heb ik mogen ervaren dat tijd ook mij enorm geholpen heeft. Voor alles is een tijd, daar geloof ik nog steeds in.”

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

“Over het algemeen zie ik het nu als een super wijze les dat ik als jong persoon heb geleerd en als een ontwikkeling die niet meer van mij kan worden afgepakt. Toch was het ook een tijd dat gepaard ging met veel verdriet en angst. Dat ik een flink aantal jaar van mijn jeugd niet vrij heb kunnen leven, de spanning die er (thuis) veelal was en dat ik ook mezelf niet lief heb gehad, vind ik verdrietig om aan terug te denken.” 

Wat heeft herstel jou gebracht?

“Het allereerste wat in mij opkomt is: LEVEN. Mijn lichaam heeft flink wat te verduren gekregen. Gelukkig zijn het veranderingen met kilo’s van geluk en vrijheid. De voorgaande jaren waarin mijn eetstoornis een grote rol speelde, heb ik niet vrij kunnen leven. Voor mij blijft het bijzonder dat ik een jaar geleden nooit had durven denken dat ik dit ooit zou kunnen schrijven en het zou delen met de buitenwereld. In een relatief korte tijd is mijn leven volledig omgeslagen naar een leven waarin ik mezelf durf te zijn. Juist nu ik mezelf ben, mag ik mijn zegeningen iedere dag tellen. Daar ben ik super dankbaar voor! Ik voel me geliefd, ik geniet van de kleine dingen in het leven en het is voor mij nu ook weer mogelijk om te kunnen genieten van een lekker stukje taart bij de koffie.”

Jouw belangrijkste levensles?

“Geniet van de dag, het moment waarin je nu leeft. Het leven kent uitdagingen, maar die momenten zijn te overwinnen. De dag van morgen heeft al genoeg zorgen aan zichzelf, elke dag is een nieuw geschenk om van het leven te mogen genieten. Ga ervoor, herstel is ook voor jou mogelijk!”

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.