Eens in de zoveel tijd neem ik jullie mee in mijn eetpatroon door middel van een vlog of blog. Een dagje mee-eten met Irene of zelfs een eetdagboek van een hele week. Op deze manier hoop ik jullie een kijkje te kunnen geven in hoe een leven en eetpatroon zonder eetstoornis eruit kan zien. Hoe ik vrije keuzes maak en mijn lichaam voed, zonder de extreme angsten die ik daar eerder bij heb ervaren.Toch laat ik niet alles zien wanneer ik mijn eetpatroon met jullie deel. Er zijn ook dingen die ik eet, maar eigenlijk nooit vastleg.
Eetmomenten die ik niet vastleg
Terwijl ik deze blog schrijf, ben ik bezig een week lang mijn tussendoortjes te fotograferen om met jullie te delen. Wanneer ik ‘s avonds laat een paar rozijntjes uit een zak elite haver vis, begin ik ineens te twijfelen of ik dit niet ook vast moet leggen. Dit is toch iets dat ik tussendoor eet? Ja, maar tegelijkertijd zijn het ook maar drie rozijntjes. Dat is niet echt een tussendoortje. Ik besluit het niet vast te leggen, omdat dat een beetje geforceerd zou voelen. Bovendien zou ik dan bezig blijven, want ik heb wel meer van dit soort eetmomentjes op een dag.
Wat ik niet laat zien in mijn ‘dagjes mee’-video’s en eetdagboeken zijn de gedroogde banaantjes die ik uit de zak met muesli vis, de paar kersen die ik nog los eet nadat ik net een bakje kersen voor mezelf had klaargemaakt, de lik uit de pindakaaspot tijdens het smeren van m’n boterham of de vijf chipjes die ik niet kan weerstaan wanneer er nog een zak chips op tafel ligt… Ik eet het allemaal wel, maar het zijn zúlke kleine dingetjes dat het als verwaarloosbaar voelt. Als ik dan ook nog eens mijn camera erbij zou moeten pakken om het vast te leggen, heb ik niet eens meer zin om het te eten.
Ik voelde me zwak, omdat ik at
Grappig wel, want tijdens mijn eetstoornis voelden deze momentjes totaal niet als verwaarloosbaar. Vroeger waren deze muizenhapjes een reden om door te slaan in een eetbui. Het was dan immers toch al ‘verpest’. Ik had me niet kunnen inhouden. Ik was een zwakkeling. Ik voelde mijn lichaam groeien met de ernst van mijn gedachtes. Ik walgde van mezelf. Het moest eruit, maar niet voordat er nog meer in ging, want dat kon dan eindelijk. Even de intens strakke teugels laten vieren. Even niet meer vechten. Vechten om mijn torenhoge eisen perfect uit te blijven voeren. Een niet te winnen strijd.
En tegen wie streed ik eigenlijk? Uiteindelijk gaat een eetstoornis niet over eten, maar over alles wat daar achter ligt. Trauma, onzekerheid, zelfhaat, een laag zelfbeeld… Irreële angsten, die toch zo echt voelen. Obsessies voortgekomen uit een ziekte in je hoofd. Want dat is wat een eetstoornis is. Een ziekte, geen gebrek aan wilskracht bij eetbuien of het sterk aanwezig zijn daarvan bij restrictief eten of keihard sporten. Het was een strijd tegen mijzelf en alles wat ik daarbij dacht en voelde. Ik zou dat gevecht niet winnen door mezelf te verwoesten, maar juist door vrede te sluiten met wie ik was en goed voor mezelf te zorgen.
Hoe ik écht en onbezorgd eet
Door angsten en oordelen aan te gaan en te ontkrachten. Een lik uit de pindakaaspot, de banaantjes uit de havermout, de rozijntjes uit de notenmix. Soms voelen mijn dagjes mee-eten wat gekaderd; té gekaderd. Logisch, want in een blog of video moet je het een bepaalde vorm geven. Maar als je écht wilt zien hoe dat met eten gaan, zou je denk ik toch de camera aan iemand anders moeten geven die jou een dagje volgt. Zodat je zelf niet die camera erbij hoeft te pakken op die kleine, spontane momentjes. De momentjes waar je – gelukkig – niet meer zo bij stilstaat en over na hoeft te denken. Dat het eten voor mij niet meer zo gekaderd voelt en dat het vastleggen daarvan soms onnatuurlijk kan voelen, geeft alleen maar weer hoezeer je los kan komen van die hyperbewuste omgang met eten.
Toch wilde ik jullie meenemen in deze eetmomentjes, omdat ze er wel zijn en er wel veel oordeel omheen kan hangen als je met een eetstoornis worstelt. Een dag is niet verpest bij kleine eetmomentjes buiten ‘de reguliere’ eetmomenten – om het zo maar te noemen. Van het eten snoepen tijdens het koken of een plakje boterhamworst, gewoon omdat je daar trek in had. Misschien dat niet iedereen dit doet, dat weet ik eigenlijk niet, maar ik doe dit wel en dat voelt niet meer dan normaal. En ik hoop dat, hoe je ook graag eet, dit uiteindelijk voor jou als een vrije manier mag voelen.
Eet jij ook wel eens dit soort kleine dingetjes? ♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie