Snoepen met anorexia – deel 2

Een tijd geleden kwam mijn blog ‘Snoepen met anorexia‘ online. Ik vond dit zelf eigenlijk best wel spannend, want af en toe vind ik het nog steeds lastig om dit deel van mijn eetstoornis zelf te begrijpen. Jullie reacties zijn dan ook waardevoller dan je misschien zelf op dat moment denkt. Het doet veel met mij om jullie ervaringen te lezen. Misschien omdat ik dan toch een beetje meer van mezelf ga begrijpen. Ik heb een tijdje nagedacht over jullie vragen en vandaag wil ik met jullie een ‘deel 2’ delen. Heb je de eerste blog nog niet gelezen? Het is misschien fijn om dat eerst te doen, zodat je deze blog beter begrijpt.

Terwijl ik de reacties las, las ik ook een aantal punten die ik ook enorm herken. Punten die ik misschien zelf niet eens wist tot aan die reacties, maar die ik vanuit mijn kant nog wel even wil belichten. 

Let op: in deze blog beschrijf ik waar ik het persoonlijk moeilijk mee had. Ik vind het lastig in te schatten of deze triggerend kunnen zijn, maar ik wil toch een kleine waarschuwing meegeven. Mocht je inderdaad getriggered worden, sluit deze blog dan af en lees dan niet verder. Misschien is het dan juist helpender om een blog als deze even te lezen. 

Eten klaarmaken was te lastig

Voor mij was een stukje chocola eten eigenlijk heel makkelijk. Niet zozeer het eten, maar wel alles eromheen. Ik hoefde maar naar de kast te lopen en een stukje af te breken en dat was het. Ik hoefde geen pannen op de kookplaat te toveren, ik hoefde niks af te wassen… Ik liet geen sporen achter. Niks dat mij zou herinneren aan het feit dat ik iets had gegeten. Want dat vond ik bijzonder moeilijk. Ik kon er maar moeilijk mee omgaan, die pannen die nog op het aanrecht stonden als ik klaar was met eten. Alsof het nog even in mijn gezicht gedrukt werd dat ik zojuist een heel bord vol eten had weggestopt. 

Daarnaast kostte het mij ook veel moeite om überhaupt iets voor mezelf klaar te maken. Waar ik nu tijdens het koken een fijn muziekje opzet, was in het verleden mijn hoofd gevuld met destructieve gedachtes. Vooral oordelen eigenlijk. Wat voor vreetzak ik wel niet was, dat ik dit eten helemaal niet waard was, dat ik maar beter alles kon laten staan en weggaan, misschien niet meer terugkomen. Eten klaarmaken maakte bij mij al zoveel los, dat ik deze stap liever maar oversloeg. Ik denk dat ik dit ook erger vond dan het eten zelf. Nu was ik er namelijk heel bewust mee bezig om mezelf te voeden. Iets dat ik nog vreselijker vond dan het voeden an sich. 

Voedingswaarden willen weten en meten

Iets wat ik tijdens het koken ook lastig vond, waren de producten die lastig afgemeten konden worden. Hoeveel olie of boter gebruik je eigenlijk? Weet ik nu wel precies hoeveel ik binnenkrijg? Bij een stukje chocola was dit voor mij veel duidelijker. Het stond gewoon op de verpakking, ik hoefde het alleen maar te lezen en bij de rest van mijn dag op te tellen. Zonder moeilijk gedoe en gegok. Dit gaf mij veel meer rust. Ook al at ik in mijn ogen ‘ongezonder’, ik ervoer in ieder geval geen overprikkeling. 

Nu ik hier aan terugdenk weet ik hoe ongezond deze instelling is geweest, maar op dat moment was dit heel logisch. Ik at liever meer calorieën wetende wat ik binnenkreeg, dan minder en het erop gokken. Iets dat voor sommige buitenstaanders ook lastig te begrijpen is. En dat begrijp ik. Nog steeds heerst er – naar mijn idee – een vrij eenzijdig beeld van eetstoornissen. Nu gaat het weer veel over anorexia, maar alleen deze eetstoornis is bij iedereen al zo anders dat dit gegenereerde beeld voor weinig mensen denk ik overeen komt. Voor mij deed het dit destijds in ieder geval niet.

Een eetstoornis is vaak complexer dan in de media wordt getoond, in mijn ogen tenminste. Ja, ik had moeite met eten, maar dat was niet alles. Ja, ik had een laag zelfbeeld, ik had trauma’s, maar dan nog hoef je geen eetstoornis te ontwikkelen. Ik deed dit wel. Had ik een drang naar controle? Ja, maar ik vind dat alleen deze drang al zo wordt opgehemeld. Het gaat om controle, maar toch ook weer niet. Het gaat om zoveel meer. Ik durfde mezelf niet aan te kijken in de spiegel, ik gunde mezelf niks, behalve de dood. En ook dat was lastig, want dan zou ik de rust krijgen die ik wilde, dus dat mocht dan ook weer niet. Mijn hele leven zal vol met tegenstrijdigheid en dat is denk ik juist heel typerend voor welke eetstoornis ook.  

Hoe doorbreek je deze patronen? 

Een vraag die veel terugkwam. Een hele begrijpelijke, maar voor mij ook wel lastige vraag om te beantwoorden. Misschien wel omdat ik niet echt een duidelijk antwoord heb. In de kliniek werd er naar mijn idee niet zoveel aadacht besteed aan het doorbreken van deze patronen. Waarom? Dat snap ik nog steeds niet zo goed. Ik denk namelijk dat dit iets is wat velen herkennen en dat juist bespreekbaar gemaakt moet worden. De schaamte was al groot genoeg om er over te praten, laat staan als het daarbij wordt gelaten. 

In de weken die volgden heb ik braaf mijn eetlijst gevolgd. Ik deed mijn best om niet toe te geven aan de drang om te snoepen. En in principe lukte dit ook. Totdat ik moest bij-eten. Toen mocht ik snoepen. Roze koekjes werden geserveerd als extra tussendoortje. En hoe blij ik hier ook mee was, toch was ik ook ontzettend bang. Niet alleen om door te slaan, maar ook was ik bang geworden voor mijn ooit zo favoriete snoep en zoetigheden. Het had een nare bijsmaak gekregen. Ik begon het te zien als ‘aankom-eten’, juist omdat ik het alleen kreeg als ik aan moest komen.

Dit klinkt wellicht demotiverend, maar uiteindelijk heeft uit uitspreken van deze angsten mij juist zoveel gegeven. Ik erkende deze gedachtes en hierdoor kon ik ze uitdagen. Middels G-schema’s begon ik in te zien dat deze gedachtes ergens vandaan kwamen en dat was voor mij juist heel waardevol. Achteraf gezien had ik liever meer hulp gehad bij het uitdagen van deze eetgestoorde gedachtes, maar misschien is dat ook iets wat ik zelf beter had kunnen aangeven. 

Herken jij een aantal van deze punten – misschien ook uit die van de vorige blog – dan hoop ik dat het je lukt om de kracht te vinden om erover te praten. Het is al een tijd geleden dat ik voor mijn eetstoornis in therapie ging en hopelijk is er ondertussen veel veranderd op dit gebied. Hoe meer we erover praten, hoe ‘normaler’ het ook zal worden.

Bespreek je moeites, schaam je niet. Een eetstoornis is al erg genoeg, daar hoef je tijdens je herstel niet meer voor te liegen.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

12 reacties op “Snoepen met anorexia – deel 2”

  1. Mooi dat je snoepen bespreekbaar maakt! Ik heb dus juist dat ik nergens moeite mee heb – al het eten gaat er prima in. Geen verboden voedsel, ik snoep volop. Maar… het is allemaal restrictief. Dus ik ‘zorg’ ervoor dat ik er onder de streep niet van aankom.

    En juist dat maakt dat ik denk: het valt toch allemaal wel mee, want ik snoep, ik geniet van eten. Het beeld dat er heerst heeft dus ook invloed op als je zelf weet dat je anorexia hebt.

    1. Zo herkenbaar, eet iedere week pizza, magnums, koekjes, maar eet onder aan de streep toch genoeg om het (lichte) ondergewicht dat ik heb, vast te houden. Daarom heb ik het idee dat het allemaal wel mee valt en heb ik na jaren strugglen nog steeds geen hulp gezocht, nog steeds het eigenwijze idee dat ik het zelf wel kan als ik een beetje m’n best doe.

  2. wow ik dacht echt dat ik een van de enigen was… ik heb ook heel erg dat junkfood gewoon 1) makkelijker te tellen is en 2) niet als ”verspilde calorieen” voelt. ik heb lange periodes gehad dat mijn lunch bestond uit een zak chips of een reep chocola, maar dan een niet grote portie en de rest van de dag minder zodat ik alsnog afviel. het voelde echt alsof ik een nep-eetstoornis had maarja ik was er wel de hele dag mee bezig

    1. Ja, precies… en dan kun je zelfs nog ‘normaal’ eten met anderen. Je hebt alsnog een eetstoornis, maar het maakt het extra lastig omdat je ook jezelf kunt wijsmaken dat er weinig aan de hand is.

  3. Bedankt voor deze waardevolle blog. Bespreekbaar maken is zo moeilijk, en k schaam me ervoor, vooral omdat het ziektebeeld zelf al zo onbegrepen is, en k denk dat andere hier al helemaal niets van begrijpen. Maar door jouw verhaal zie k wel de waarde in van het toch bespreekbaar maken. Dank je wel Lonneke

  4. herkenbaar.. bedankt voor het schrijven < 3

  5. wat ik trouwens ook had toen het nog slechter ging.. is dat ik sommige "normale producten" enger vond dan bijv koekjes omdat ik in een eetbui nog wel eens koekjes at en er daardoor nog soort van aan gewend was.. en sommige "normale producten" niet.

  6. Heel herkenbaar ook. Vind de hoofdmaaltijden ook veel moeilijker. Het vult zo en je bent er veel bewuster mee bezig omdat je het ook moet klaarmaken.
    Fijn dat hier een blog over geschreven is. Heb ook heel lang in de ontkenning gezeten want dacht dat ik ook een nep-anorect was.

  7. Ik schaam me heel erg voor mijn voedingspatroon en voel me geregeld een fake-anorexia patiënt. Ik eet door de dag zeer weinig zodat ik in de avond iets lekkers mag eten zoals patat of chocolade. Ik schaam me heel erg voor mijn patat fase aangezien het soms voorkomt dat ik meerdere dagen achter elkaar patat eet, ik eet dit ook omdat ik weet dat ik gedurende de dag gewoon te weinig heb gegeten en ik dan “makkelijk” een grotere hoeveelheid calorien binnen krijg maar hoe om te gaan met schaamte voor je eten. Mijn eetstoornis maakt me constant wijs dat andere eetstoornis patiënten niet zo genieten van eten zoals ik dat doe dus dat ik me gewoon aanstel… iemand tips?

  8. Heel erg fijn om zulke blogs te kunnen lezen! Ik heb zelf geen eetstoornis maar ken wel mensen die hier bekend mee zijn. Ik ben mij er ook van bewust dat anorexia zoveel meer is dan wat bij veel mensen bekend is. Maar wat precies ‘nog meer’ dat weet ik nooit zo goed. Persoonlijk voor mij helpt deze blog echt om iets meer begrip te krijgen. Dankjewel.

    Verder heb ik zoveel respect voor jullie Dat jullie je verhaal durven te vertellen en hoe goed jullie op jezelf kunnen reflecteren (ook al gaat dit soms met kleine stapjes). Ik wens jullie het beste, wees niet te streng voor jezelf en hou vol!

  9. Feit is dat snoepen je ook helpen kan wanneer je spijsvertering nog niet goed functioneert.
    Het lichaam kan het sneller verteren wat energie geeft dat je zo hard nodig heeft om verder te kunnen.Gezond eten (lees: volkoren, veel groente ,noten bonen ed) kan gewoon heel zwaar zijn voor een ondervoed lichaam om te verteren.
    Er wordt zo hard over snoep geoordeeld.
    Uiteindelijk is het een mengsel van stoffen net als alle eten en het is onzin om voeding in slecht of goed in te delen net als jezelf naargelang je het ene of het andere eet.
    Ik ben nu over mijn angst voor snoep heen omdat ik het vaker at. Chocola is nu gewoon chocola net als een mandarijn gewoon een mandarijn is. Zolang je het als iets raars ,vreemds waar een taboe op ligt blijft het iets magisch waar je je aan mag of niet mag bezondigen.Iets spannends..
    Maar misschien wil je dat ook zo houden?

  10. Fijn om deze blog en herkenbare reacties te lezen. Heel lang heb ik mijn eetstoornis ook niet serieus genomen omdat ik wel echt kon genieten van eten. Ik had in therapie veel meer moeite met een Ligakoek of witte boterham dan een stuk chocola, omdat ik van chocola tenminste nog kon genieten, dan had het nog enige functie.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *