Misschien heb je al een lange weg afgelegd alvorens je eindelijk om hulp durfde te vragen. Je hebt het intake gesprek inmiddels achter de rug en je kunt start met een bepaalde behandeling. Bij de één is dit een individuele behandeling en bij de ander is dit een groepsbehandeling. Hoe dan ook, je bent opgelucht omdat je nu eindelijk hulp krijgt voor je problemen. Al snel blijkt die opluchting een te vroeg gejuich te zijn, want je loopt tegen allerlei problemen aan. Dit had je helemaal niet voorzien! Je dacht gewoon in therapie te gaan en daar samen met de therapeut je problemen op te lossen. Niets blijkt ineens minder waar, je krijgt er plotseling allemaal problemen bij….
Natuurlijk hoeft het niet altijd zo te zijn dat je in therapie tegen allerlei extra problemen oploopt. Gelukkig zijn er heel veel mensen waarbij therapie perfect aansluit en waarbij de aandacht enkel gaat naar de initiële problemen van die persoon. Helaas zijn er ook veel mensen die tegen allerlei extra problemen aanlopen die niet direct iets te maken hebben met hun eigen problemen. In deze blog beschrijf ik 10 problemen waar je binnen therapie aan kunt lopen. Bij sommigen van deze punten zal ik ook aangeven wat mijn hierbij tips zijn.
1. De therapie past niet bij je
Heel lang geleden ben ik eens ergens gestart met psychomotorische therapie/ haptonomie. Ik was slecht in praten en volgens een goede vriendin kon dit weleens uitkomst bieden. Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik daar zat, ergens in een klein gymzaaltje op een soort grote, plastic opblaasbal. Om mij heen stonden grote gekleurde blokken. De therapeut vroeg me op één van de blokken te gaan liggen. Er was geen haar op mijn hoofd die erover dacht om dat te doen. Ik ben er denk ik een stuk of 5 keer geweest en iedere keer vond ik het vreselijk. Ik voelde me ongemakkelijk en doodongelukkig bij deze vorm van therapie. Ik kon er helemaal niets mee. Dit was een flinke teleurstelling, want de therapie was kostbaar en ik had helemaal gehoopt dat dit me zou helpen.
Het kan dus goed zijn dat je na een lang traject van hulp zoeken ergens terechtkomt waar je je helemaal niet prettig voelt. Je weet zeker dat deze therapie voor jou niet gaat werken. Belangrijk is altijd om het toch een aantal keer te proberen. Je kunt je namelijk heel naar voelen bij groepstherapie en liever individuele therapie krijgen, maar het kan best zijn dat dit ongemak juist heel erg in verband staat met jouw problematiek en dat groepstherapie een mooie kans is om hieraan te werken. Ga dus nooit over 1 nacht ijs bij het kiezen of je wel of niet verder gaat met een therapie. Geef het wat tijd en probeer er voor open te blijven staan. Heb je na een tijdje nog steeds datzelfde onaangename gevoel, ga hier dan over in gesprek en maak zelf een keuze.
2. Geen klik met de therapeut
In Amsterdam kwam ik terecht bij en mevrouw met lang grijs haar. Ze had een grote boekenkast vol boeken in een donkere kamer met een donker houten parketvloer. In de kamer stond onder andere een sofa, zo’n eentje waar je op zou kunnen gaan liggen. De therapeut kwam een beetje zweverig en extreem rustig over. Het was echt een denker. Ik voelde direct dat ik geen klik met haar had. Ze begreep mijn grapjes niet, praatte heel traag en vroeg naar dingen waar ik vrij weinig mee had. Na een aantal keer ben ik er maar gestopt, want dit zou niet gaan werken.
Het kan best zijn dat je eenmaal in therapie erachter komt dat je helemaal geen klik hebt met de therapeut. Als je individuele therapie hebt is dit natuurlijk extra lastig, want dit is dan de enige persoon met wie je aan je problemen kunt werken. Ook hierbij is het belangrijk om het toch eerst een kans te geven. Misschien sluit de tegenstelling tussen jullie juist wel aan op een interessante manier. Geen het even de tijd en bespreek de twijfels die je hebt ook gewoon. Je moet niet bang zijn dat je de therapeut hiermee kwetst. Die kan wel tegen een stootje. Bovendien is het niet persoonlijk, het haar/zijn werk.
3. Ruzie met groepsgenoten
De therapie voelt goed en je kunt het vinden met de therapeut. Alles lijkt prima in orde, totdat je opeens ruzie krijgt met een aantal groepsgenoten. Jeetje, hier had je niet op gerekend. Wat moet je hier nu weer mee? Ook ik heb weleens een conflict met groepsgenoten. Dat lag dan natuurlijk nooit aan mij… 😉 Je kunt totaal in paniek raken en willen stoppen met de behandeling hierdoor omdat je je niet meer kwetsbaar wilt opstellen waar die mensen bij zijn. Toch is dat zonde om te doen. Je bent daar voor jezelf en niet voor hen. Alleen jij verliest er dingen mee als je weggaat.
Bovendien is het enorm interessant om met elkaar in therapie uit te zoeken wat er nou eigenlijk misloopt. Het kan namelijk goed zijn dat dit indirect te maken heeft met jouw eigen patronen. Wat is er dat groepsgenoten aan jou stoort? Laat hen feedback geven, laat de groep meedenken. Dat kan altijd interessant zijn. Onthoud goed dat therapie een soort van oefenterrein is. Je kunt hier alles oefenen en onderzoeken zodat je goed voorbereid en meer bewust van je eigen gedrag de ‘echte wereld’ in kunt trekken.
4. De regels
Ik liep zelf vroeger altijd erg tegen de regels aan binnen therapie. Niet alleen binnen therapie trouwens 😉 Bij iedere instantie of vrijgevestigde therapeut gelden er regels. Bij de één wat meer als bij de ander. Het kan bijvoorbeeld zijn dat de regel is dat je niet onder een bepaald gewicht mag komen, wil je in therapie blijven. Het kan flink lastig worden als je het hier niet mee eens bent en toch onder dat gewicht terecht komt. Probeer te onderzoeken waarom het zo belangrijk voor jou is om die regels te overtreden. Wat levert jou dit op?
Naast gewicht kunnen er nog allerlei andere regels zijn. Denk bijvoorbeeld aan niet te laat mogen komen of geen destructief gedrag mogen uitoefenen gedurdende de behandeling. Probeer deze regels te begrijpen en bespreek wat jij er lastig aan vindt. Het is eenvoudig om tegen allerlei regels aan te trappen, maar het levert je niets op. Een instantie gaat zijn beleid niet voor jou aanpassen, uiteindelijk zal jij je moeten aanpassen. Onderzoek bij jezelf of dit haalbaar is voor jou en wat het jou kost om je hieraan te houden. Probeer hierover op een volwassen manier in gesprek te gaan.
5. Te veel/weinig intensief
Een therapeut kan je aanraden om eens per twee weken op gesprek te komen. Ik weet nog dat mij dit na een aantal weken werd aangeraden. Ik begreep er niets van, want het ging helemaal niet goed met mij. Achteraf gezien denk ik dat me dit werd aangeraden omdat ik zo weinig praatte. De therapeut had waarschijnlijk gehoopt dat als ik een tijdje minder vaak kwam, de spanning zich dan meer op zou bouwen waardoor ik meer zou gaan vertellen. Mij maakte het echter boos, omdat ik het niet begreep. Ik voelde me afgewezen en ging meer afstand nemen tot de therapeut, waardoor ik nog minder zei. Ben je het niet eens met de intesiviteit van de therapie, bespreek dit dan rustig en probeer te begrijpen wat de overweging hiervan is. Geef ook goed aan waarom het voor jou helpend zou zijn als het anders is.
6. Bejegening
Zelf heb ik veel moeite gehad met de bejegening binnen bepaalde instanties. Ik liep erg aan tegen de soms extreme machtsverhouding. Een teen over de drempel zetten van het kantoor van een aantal sociotherapeuten, maakte je een halve misdadiger. Zij wisten wat goed voor jou was, zij hanteerden vaste regels en jij had geen inbreng, jij was ziek en alles wat jij inbracht had te maken met jouw problematiek. Mijn zelfwaardering is absoluut slechter geworden door een dergelijke bejegening. Ik heb me hier flink tegen verzet, wat veelal een averechts effect had. Ik weet nu dat dit soort instanties niet helpend voor mij zijn. Helaas is dat flink te laat…
Het is belangrijk dat je je goed voelt bij de manier van bejegeing binnen een behandel setting. Voelt dit niet goed, voel je je gekleineerd of iets dergelijks, bespreek dit dan. Als hier nauwelijks overleg over mogelijk is en je blijft er een naar gevoel bij houden, dan zou je eens kunnen kijken naar een andere therapie waar het voor jou wel goed voelt.
7. Uitval therapeuten
Als je therapie hebt en je therapeut is vaker ziek of op vakantie, dan kan dit soms best lastig zijn. Ook binnen groepstherapie waar regelmatig therapieën uitvallen, kan het overbruggen van de lege tijd vervelend zijn. Bovendien had je gehoopt op hulp en die blijkt er dan ineens niet te zijn. Je weet niet goed hoe je nu alleen verder moet. Het is goed om op die momenten te onthouden dat je het al jaren zelf hebt gedaan. Je kan dat best. Nu je eenmaal hulp hebt, kan je het gevoel hebben het niet meer alleen te kunnen, maar dat kan je wel degelijk. Heb vertrouwen in jezelf.
Daarnaast is het goed om te bespreken wie jouw therapeut zou kunnen vervangen gedurende de uitval. Is er iemand met wie je contact kunt zoeken als het niet goed met je gaat. Het is belangrijk dat dit goed geregeld is en je mag ook best verwachten dat er iets voor je geregeld wordt. Natuurlijk kan er af en toe sprake zijn van overmacht, maar jij blijft daarentegen wel de klant en daar mag best wat voor gedaan worden.
8. Niet durven praten
In groepstherapie kan het soms lastig zijn om met zoveel mensen erbij te praten over je problemen. Misschien heb je de neiging om je met iedereen om je heen te gaan vergelijken. Je hebt het idee dat jouw groepsgenoten allemaal ernstigere problemen hebben dan jij en je voelt daarom niet de ruimte om over je eigen problemen te praten. Sterker nog, je voelt je een aansteller. Niet praten in therapie is ontzettend zonde. Je komt daar voor jezelf en er zullen altijd mensen zijn die heftigere problematiek hebben dan jou. Daarmee los je je eigen problemen echter niet op.
Het is goed om te onderzoeken hoe je toch aan je eigen problemen kunt werken. Durf je niet te praten, dan kan je starten met je problemen op te schrijven en deze voor te lezen in therapie. Natuurlijk is dit niet eenvoudig, maar het is wel mogelijk.
9. Diagnoses
Het kan zijn dat je bij jouw instantie een diagnose krijgt waar je het helemaal niet mee eens bent. Bovendien kan een diagnose ervoor zorgen dat je je in therapie nog slechter over jezelf gaat voelen. Het is dus belangrijk om dit binnen therapei te bespreken, ook als je het niet eens bent met een diagnose. Probeer hier echter ook weer niet te lang bij te blijven hangen, een diagnose maakt jou geen ander mens. Het is enkel een naam die iemand jou erbij heeft gegeven. Jij bent niet veranderd als persoon en jij bent niet plotseling minder waar geworden.
10. Familie erbij betrekken
Bij veel behandelingen zal er de voorkeur aan worden gegeven om jouw familie bij de behandeling te betrekken. Ikzelf vond dit spannend, maar ook belangrijk en goed. Dit wil niet zeggen dat alle gesprekken zo prettig en soepel verliepen, maar het heeft me wel allerlei inzichten opgeleverd. Als je het niet eens bent met het feit dat jouw familie wordt betrokken bij je behandeling, ga dan eens bij jezelf na waarom je dit zo niet oké vindt. Schrijf de voor -en nadelen voor jezelf eens op een rijtje en bespreek deze met je therapeut. En wat heb je eigenlijk te verliezen als je familie er wel bij betrokken wordt?
Tegen welke problemen loop of ben jij aangelopen in therapie?
Geef een reactie