Wanneer je naar mijn vroegere schoolrapporten kijkt zie je steevast staan dat ik een dromerige leerling was. Ik had een prima score op de cito-toets, maar vanwege mijn werkhouding en motivatie lieten ze me toch eerst een lager niveau proberen. Op school vond ik het lastig om me te concentreren. Wanneer ik de stof doornam klonk het allemaal heel logisch, maar toch vond ik het lastig om het vervolgens in me op te slaan.
Een lange tijd heb ik gedacht dat ik gewoon te dom was om dingen uit boeken te leren. Mijn ouders hebben mij letterlijk voorgelezen uit mijn studieboeken, omdat ik het anders gewoon niet opsloeg. Mijn schriften waren slordig en mijn agenda ongeorganiseerd. Ik was vaak niet goed op de hoogte van data waarop ik dingen in moest inleveren en wanneer iemand mij iets uitlegde had ik nog even 5 extra seconden nodig voordat ik begreep wat er tegen me gezegd werd. Vaak werd mij dan verteld dat ik niet gemotiveerd genoeg was en ongeïnteresseerd overkwam, maar voor mijn gevoel kon ik er echt niks aan doen.
Voor mijn gevoel was ik altijd overal achteraan aan het rennen. Ik had geen grip op de dingen. Achteraf besef ik me hoe logisch het is geweest dat ik de controle die ik dankzij mijn eetstoornis dacht te winnen zo prettig vond. Ik wil niet zeggen dat ik mijn eetstoornis heb ontwikkeld enkel om deze reden, maar het heeft waarschijnlijk wel meegespeeld. Na een half jaar in therapie te zijn geweest begon het mijn psychologen ook op te vallen. “Zeg Irene, misschien is het wel een goed idee om eens een ADHD test te gaan doen.” ADHD? Dat zijn van die mensen die nooit stil kunnen zitten en altijd heel vervelend zijn? Ik had echt geen idee wat ADHD nou precies inhield, maar na een korte uitleg klonk het eigenlijk best logisch.
Er zijn verschillende types ADHD, namelijk:
♦ ADHD – I Het overwegend onoplettend type, ookwel bekend als ADD. Degene met dit type heeft veel moeite met het behouden van de aandacht in het hier-en-nu en is dus snel afgeleid.
♦ ADHD – H Het overwegend hyperactive en impulsieve type. De naam zegt het al, hierbij is dus vooral sprake van hyperactiviteit en impulsiviteit.
♦ ADHD – C Het gecombineerde type. Bij dit type is het dus een combinatie van aandachtstekort en hyperactiviteit/ impulsiviteit. Dit type komt het vaakst voor.
Na veel gesprekken, zowel individueel als met mijn omgeving en een flink aantal testen is er bij mij inderdaad de diagnose ADHD gesteld. Het is volgens mij niet helemaal bekend wel type ADHD ik dan heb, althans, ik weet het niet meer. Dit kan soms ook lastig te bepalen zijn, maar dat maakt in de praktijk ook niet zo heel erg veel uit. Ik vond het prettig om de diagnose te hebben, want het schepte onwijs veel duidelijkheid over waarom ik last had van bepaalde klachten. Het idee moest wel een beetje bij me groeien, maar stukje bij beetje kon ik wel begrijpen dat ik niet gewoon dom was. Mijn hersenen werkten net even op een andere manier en dit kan je op verschillende manieren aanpakken. Namelijk door therapie, medicatie of een combinatie daarvan.
Al vrij snel kreeg ik methylfendidaat voorgeschreven. Een stofje dat mijn aandacht zou verbeteren en wat meer rust in mijn hoofd zou creëren. Er was verteld dat de bijwerkingen best heftig konden zijn en dat ik mijn dosis langzaam zou moeten ophogen tot ik het gewenste effect zou bereiken. Ik had gelezen dat één van de bijwerkingen was dat je minder eetlust zou kunnen hebben. Dit kwam mij wel mooi uit. Ik kampte op dat moment al flink met mijn eetbuien en hoewel ik ook wel een beetje zat met het hebben van ADHD zelf, was dit voor mij wel echt een drijfveer om met die medicatie te starten. Dit is absoluut geen goede reden, maar het is toch zo gegaan. Mijn moeder had me wel door en sprak haar zorgen hierover uit, maar ik loog over mijn interesse in die bijwerkingen en ik verzekerde haar dat dit echt beter voor me zou zijn. “Jij wilt toch ook dat ik me goed kan concentreren op school?!”
Dus zo ging ik aan de slag. De effecten waren duidelijk te merken. Mijn maag voelde alsof ik continu in een achtbaan zat, maar ik had inderdaad meer energie en een betere concentratie. Mijn eetlust was zeker in het begin iets minder, maar het hielp niet tegen de drang van de eetbuien. Sterker nog, zodra mijn medicatie was uitgewerkt kreeg ik plots onwijze honger! Al snel was het me duidelijk dat een eetstoornis niet op de lossen valt met een pilletje. Ik nam mijn medicatie om de verkeerde redenen en waar methylfenidaat me in het begin nog wel een goed gevoel gaf, merkte ik dat het op langere termijn niet een heel prettige invloed op me had. Ik voelde me steeds meer opgefokt en zelfs emotielozer. Het was haast alsof ik een soort robot was die het leven leefde zoals gezegd werd te moeten doen en niet meer zelf kon nadenken. Ik voelde me echt niet meer mezelf en ondertussen werd het wat mijn eetstoornis betrof ook niet beter. Was dit nou wat ik wilde?
Na een jaar proberen heb ik uiteindelijk aangegeven te willen stoppen met het gebruik van methylfenidaat. Toch is het wel ergens goed voor geweest. Het hele proces van bewustwording van mijn ADHD heeft mij doen beseffen wat ik lastig vond en waarom. Het verschil in concentratie dat ik opmerkte wanneer ik medicatie nam deed mij beseffen waar mijn lastige punten lagen. De gesprekken met de psychiater rondde ik af en samen met mijn psycholoog heb ik aan manieren gewerkt om meer structuur in mijn leven toe te passen. Dit is iets wat ik tijdens de behandelingen van mijn psychiater een beetje miste, maar dat zou eerlijk gezegd ook kunnen zijn omdat ik daar simpelweg niet voor openstond. Ik had immers een dubbele agenda bij het gebruiken van mijn medicatie.
De gesprekken met mijn psycholoog en de oefeningen die zij mee gaf hielpen mij goed. Nog altijd houd ik goed mijn agenda bij en maak ik graag to-do lijstjes. Ik zorg dan mijn omgeving opgeruimd is en let op dat ik genoeg rust neem wanneer ik overprikkeld raak. Ik weet welke dingen ik lastig vind en sommige dingen heb ik gewoon leren accepteren. Ik ben anders naar ADHD gaan leren kijken en ben gaan inzien dat het niet een foutje is, maar dat mijn hersenen gewoon anders werken. Dit maakt mij niet een minder mens en er kunnen ook best weleens wat voordelen aan zitten als ik er maar goed gebruik van weet te maken. Ik ben creatief, spontaan en vind veel dingen leuk om te doen. Medicatie was voor mij niet de ultieme oplossing, maar dit kan voor iedereen anders zijn. Toch heeft het gebruik van medicatie me wel geholpen om bepaalde dingen in te zien, zowel op het gebied van mijn eetstoornis als op het gebied van ADHD en één ding weet ik nu heel zeker, dom ben ik absoluut niet.
Herken jij jezelf in dit verhaal?
Fotografie door Courtney Carmody
Geef een reactie