Afwijzing voor behandeling

In een van mijn eerdere blogs heb ik jullie en vooral mezelf de vraag gesteld of ik opnieuw therapie wil hebben voor mijn eetstoornis. Na een zoektocht op internet en al jullie opmerkingen en adviezen besloot ik mezelf aan te gaan melden voor een behandeling! Ik wil echt heel graag herstellen, maar het lukt me momenteel niet om dit alleen te doen. Ik heb weliswaar ook mooie en fijne dagen, maar ik mis net genoeg eigen kracht om mijn hardnekkige patronen los te laten…

Om die reden meldde ik mezelf – met vele tegenstrijdige gedachtes – aan bij een instantie gespecialiseerd in eetstoornissen. Helaas, kreeg ik nog geen week later te horen dat mijn zorgverzekeraar deze behandeling niet vergoedt. Het omzetplafond bij hen was bereikt… Deze afwijzing voor de behandeling voelde als een afwijzing naar mezelf. Ik heb er voor mijn gevoel zoveel energie ingestoken; in die stap opnieuw naar de hulpverlening. En dan ontvang ik dit bericht?!

Aan de telefoon bleef ik vol begrip naar de medewerkster, maar van binnen stroomde m’n lichaam vol met verdriet. Op ons forum en in de chats adviseren we vaak om professionele hulp te gaan zoeken, maar dan moet die professionele hulp wel beschikbaar zijn (meer informatie over onze chats vind je hier). Ik word met mijn neus op de feiten gedrukt dat dit niet altijd het geval is. Ik moet nu voor mezelf gaan bepalen of ik bij een andere instantie aangemeld wil worden. En opnieuw de moed verzamelen om hiervoor open te gaan staan. Mijn eetstoornis is immers zeer blij met de afwijzing van mijn zorgverzekeraar. 

De wachttijd tikt door

In mijn beleving leef ik nu met een soort tikkende tijdbom aan m’n zijde. Hoe eerder er bij een eetstoornis wordt ingegrepen, hoe beter. Dat wordt vaak beweerd. Echter; de wachttijden zijn in het algemeen behoorlijk lang, waardoor de eetstoornis al die tijd nog z’n gang kan gaan. Irene heeft een tijdje terug een blog geschreven waarin ze tips geeft om de wachttijd voor een behandeling te overbruggen. Heel fijn om te lezen! Natuurlijk dwingt mijn gezonde kant mij ook nog om me aan bepaalde regels te houden en probeer ik ervoor te waken dat ik niet te veel afval of tekorten oploop. Maar niemand die me hierop wijst als het een keer fout gaat. Ik ben de enige die waakt over mijn gedrag en die de eetstoornis in bedwang moet zien te houden. En eerlijk is eerlijk, dit is niet altijd even eenvoudig. 

Een nieuwe kans voor hulp

Deze blog heb ik in delen geschreven, omdat ik mijn weg naar herstel ook niet precies weet. Het zijn elke dag puzzelstukjes die uiteindelijk een geheel vormen. Na mijn afwijzing voor die ene instantie heb ik niet meteen de handdoek in de ring gegooid en heb ik gelukkig een nieuwe kans voor hulp gekregen. Ik kan binnenkort starten bij een voormalige behandelaar van mij! Ik ben hier ontzettend dankbaar voor en het geeft me een zeer vertrouwd gevoel dat ik hem al ken. Toentertijd heb ik nauwelijks behandelingen bij hem gevolgd, omdat hij zich in die situatie richtte op systeemtherapie. Deze vorm van therapie was voor mij en vooral mijn gezin helaas niet haalbaar. Wel voelde ik me vanaf het begin op m’n gemak bij deze behandelaar. En nu krijg ik bij hem mijn tweede kans. Een kans die ik met beide handen aangrijp!

Hoe vraag ik hulp?

Doordat ik een verleden in de hulpverlening heb, wist ik uiteindelijk snel de weg naar hulp te vinden. Als je nog nooit hulp hebt gevraagd – voor bijvoorbeeld een eetstoornis – dan kan dit veel moeilijker zijn. Überhaupt is de stap naar professionele hulp vaak al groot, dus laat staan als je niet weet hoe je hieraan moet beginnen. Hiervoor wil ik je enkele tips geven.

  • Allereerst is het belangrijk om een afspraak met je huisarts te maken. De huisarts is jouw aanspreekpunt bij zowel fysieke als mentale klachten en kan je doorverwijzen naar de hulpverlening die bij jou past. De hulp die je voor een eetstoornis kunt krijgen, is zeer divers. Over de verschillende soorten hulpverlening heb ik destijds – toen nog als Proud2Bme lid/bezoeker – een blog geschreven. Deze vind je hier
  • Als de huisarts nog een stap te ver voor je is dan kun je het beste met iemand uit je omgeving jouw probleem bespreken. Bijvoorbeeld met een docent, een vriend(in) of familielid. Hopelijk kunnen zij dan samen met jou kijken naar mogelijke oplossingen.
  • Indien jouw omgeving je niet kan steunen of helpen, dan kun je natuurlijk ook bij ons terecht op Proud2Bme. Wij luisteren naar jouw verhaal en denken heel graag met je mee!

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Marli

Geschreven door Marli

Reacties

15 reacties op “Afwijzing voor behandeling”

  1. Mooie blog en heel herkenbaar. Zit nu bijna 3 jaar zonder passende hulp en de afwijzingen zijn niet meer te tellen. Het voelt nu zelfs een beetje als auditie doen voor een hoofdrol. In het begin voelde ik nog wel verdriet, maar inmiddels doet het me niets meer. Wat ik heel sterk vind, is inderdaad het advies om te zoeken naar passende hulp en die vlieger gaat niet altijd op. Zodra je die stap dan eindelijk hebt gezet, stuit je tegen ongelofelijke obstakels, dat je bijna spijt hebt dat je je ooit aangemeld hebt. Blij voor jou dat je eindelijke passende hulp hebt weten te vinden, geeft wel hoop 😊

  2. Ook al meegemaakt, hetzelfde gevoel erbij..Je hebt teveel verschillende problemen bijeen was het antwoord..Woede en onmacht dan he..Bedankt voor het delen! x

  3. Beste Marli,
    Ik ben ook jaren geleden hier gestart, en ben al lang in behandeling. En ja, de afwijzingen ken ik ook, de verzekeringen denken dat ze alles te vertellen hebben. Ik hoop dat je de kracht zult vinden om voor jezelf te kiezen en steeds een stapje vooruit kunt maken. Het is belangrijk dat je dat blijft zien, ondanks alle tegenvallers die je op je pad tegen zult komen. Succes met de nieuwe therapie waar je nu mee gaat beginnen en weet dat er altijd een oplossing is voor de problemen waar je tegenaan loopt. Je moet alleen zoeken en dat hoeft je niet alleen te doen. Er zijn altijd mensen die je willen helpen, accepteer dat ook. Je komt er wel! 😉👍

  4. Toen ik de titel las schrok ik heel erg. Blij te lezen dat je bij iemand die je al kent terecht kan. Ik vind hoe nu gaat met zorgverzekeraars vervelend (ik ben woedend en zou willen schelden maar laten we het netjes houden). Het is iets wat echt moet veranderen.

  5. Helaas komt dit heel veel voor en heb ik dit meegemaakt. Of ze kunnen mij niet helpen ivm met meerdere diagnoses. Dan heb ik het gevoel dat ze alleen naar mijn dossier kijken en niet naar mij. Ik kan in september startten met nieuwe hulp.

  6. ik voel me zo wanhopig en moedeloos. Mijn dochter is afwachtende op een nieuwe opname. Waarom zijn die wachttijden zo lang?
    Is het niet voor een intake gesprek, dan wel voor de opname.

  7. wat zoek van je marli dat je hulp gezocht hebt! knap van je!

  8. Wat triest dat er zo veel wachtlijsten in de ggz zijn. En als je al een behandeling hebt, maar als de zorgverlener (let wel ik bedoel de instantie, niet de behandelaar zelf) het te lang vindt duren, dan wordt je er gewoon uitgeknikkerd. Zoek het zelf maar uit. Zeggen ze toch ook niet tegen mensen met lichamelijke ziekten die jarenlange behandeling nodig hebben? Ik word er verdrietig van. Het systeem klopt niet. Vaak willen behandelaars wel, maar mogen ze niet van hun managers. Het draait allemaal om geld, niet om patiënten. Helaas is dat inmiddels mijn ervaring.

  9. In het begin van je blog dacht ik meteen : neeeee komop dit mag niet.

    maar wat ben ik blij met het vervolg.
    lieve Marli wat ben je een volhouder een winnaar! jij doet dit zo goed.

    En het is zo fijn om gewoon de realiteit te lezen, niets verpakt, gewoon zoals het echt gaat.

    Heldin !!

  10. Lieve allemaal,

    Wat bijzonder en tegelijkertijd ook vaak ontzettend pijnlijk om jullie ervaringen hierover te lezen. Ik wens jullie ook heel veel kracht toe met het vinden van de juiste behandeling of kracht voor het aangaan van jullie behandeling.

    We gaan ervoor!

    Liefs,
    Marli

  11. Ik ben laatst afgewezen voor een behandeling omdat ik niet in het hokje zou passen. Ik was tegenlijk opgelucht (stoornis) en verdrietig. Ze gaven me advies voor een andere therapie maar die wordt niet overal aangeboden. De zoektocht is dus enorm frustrerend geworden. De instanties die het aanbieden reageren nergens op.

  12. Fijn dat je ergens terecht kan Marli! Ik heb zelf wel problemen gehad met behandeling vinden vanwege een dubbele diagnose autisme en anorexia/EDNOS. Bij Rintveld lijn 3 kon ik wel even terecht maar na ongeveer een jaar kreeg ik ook te horen dat ze me niet verder konden helpen, en dat mijn eetstoornis inmiddels chronisch was. Ik moet wel zeggen dat ik heel blij ben dat ze mijn autisme hebben kunnen detecteren via een standaard screening, want behalve een suggestie van een psychiater 10 jaar daarvoor, had niemand daar aan gedacht. Passende behandeling heb ik niet gevonden maar door de jaren heen kan je zelf ook goed leren wat voor jou werkt en niet.

    Gelukkig gaat het wel goed met me. Ookal is mijn eetstoornis niet weg, toch ben ik zeker 80% van mijn dagelijks leven klachtenvrij en staat het mijn functioneren en geluk niet in de weg. 🙂

    1. Ik word overal geweigerd juist omwille van mijn autisme.

      1. Ja, ik dus ook voor verdere behandeling. En andersom had ik helemaal niks aan wat ze bij het autismecentrum konden bieden – "te hoogfunctionerend". Zuch, nee ik heb geen pictogrammen nodig om mijn dag te plannen of hulp bij boodschappen doen, ik heb een universitaire opleiding afgerond en een voltijd baan. Maar er is genoeg te leren over de nuances van communicatie en sociale interactie… Wat ik goede bronnen vind voor leren hoe met autisme om te gaan: "Aspergers from the Inside" en "YoSamdySam"

  13. he Marli

    Komt er ook eens een vlog van jou?
    Zo’n dagje mee ?
    Lijkt me heel waardevol

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *