Maart 2020. De tijd dat we voor het eerst in lockdown gingen. Eng? Ja. Wat gebeurde er in deze wereld? Gaan we hier ooit uitkomen? Allemaal vragen die ik mezelf stelde. Maar de allergrootste vraag was: kom ík hier uit? Ik was toen op een punt aangekomen dat ik echt rockbottom weer eens had bereikt. Sinds mijn terugval na mijn middelbare school, was ik weer op een veel te laag gewicht en werd er gedreigd met deeltijd-therapie. Wilde ik dit? Na acht jaar leven met een eetstoornis, leven in de gevangenis die ik een soort van zelf had gecreëerd, dacht ik: Nee, dit kan niet meer! Ik ben op en ik wil niet nog een dag zo doorkomen. Niet nog een dag met een eetlijst, angst om aan te komen, angst om zoveel chocola, koekjes, pindakaas en alles dat ik wilde te eten. Niet nog een dag overleven. Nee, ik wilde écht leven, want het leven dat ik de afgelopen jaren had geleden was geen leven. Het (over)leven met een eetstoornis was een ware hel.
Al een tijdje had ik video’s gezien van Stephanie Buttermore en een paar andere YouTubers die all-in gingen. Ik besprak het met mijn therapeute, met wie ik een goede band had. Daarvoor deed ik elke week een experiment, waarin ik één of misschien twee uitdagingen per week aanging. Nu wilde ik all-in gaan. Ze was een beetje sceptisch hierover, maar toen ik vertelde dat ik er dit keer écht voor zou gaan, hoe moeilijk ook, zei ze toch ‘ja’. Dit gaf de doorslag. Ik ging doen wat het aller- aller- allerengste was dat ik in mijn hele leven had gedaan. Vroeger had ik al wat YouTube-videos gemaakt over mijn herstel, ik besloot de draad ook daarmee weer op te pakken als motivatie. Ik wilde dit doen. Niet voor iemand anders, nee, ik deed dit voor mezelf.
Door de lockdown was ik verplicht mezelf tegengekomen. Ik kon niet meer elke dag vluchten naar de universiteit, om daar half hongerig de dag door te komen en dan toch maar iets minder te eten voordat ik ging slapen. Nee, ik was op mezelf aangewezen. Ik keek in de spiegel en ik zag iemand die ik niet wilde zijn, een meisje dat ik niet herkende. Dit lieve, gebroken meisje had ook een thuis nodig. Een thuis dat ze nooit had gehad. Vroeger werd ik niet echt geliefd door mijn ouders en werd ik buitengesloten door vrienden omdat ik hoge cijfers haalde. Ik voelde me een ‘nobody’. En wat bracht mijn eetstoornis me eigenlijk? Behalve eindeloze discussies in mijn hoofd, eindeloze ‘ja maar’. Ja maar, Jenny, dacht ik, wat als ik het nou nog één keer een kans geef. Één keer door alle ellende en dan voorgoed. ‘Nothing changes if nothing changes’.
Dus, ik ging all-in. Oftewel, ik liet alles los dat de eetstoornis van me vroeg. Niet meer fietsen, niet meer zo veel wandelen, niet meer zo veel sporten en wél zo veel eten als ik wilde. Pindakaas, nutella, koekjes, chocola, oreo’s, ijs, maar ook dingen zoals brood, kaas, smoothies, pizza en pasta. Alles wat ik zo ontzettend lang niet had durven eten, at ik weer. Stukje bij beetje brak ik al mijn regels. Vreselijk was het, huilend heb ik in bed gelegen, zwetend soms, lachend soms. Ik filmde dingen en jankte voor de camera. Eng dat het was. Niet normaal. Maar, zou ik het nog een keer doen? Absoluut. De opgeblazen buik, de struggles en het aankomen. Dit keer was het echt. Geen fake, geen uitstellen, geen ‘ja maar’ meer. Nee, dit was for real. Ik herstelde.
Via YouTube deelde ik ook mijn struggles en zonder de steun van Instagram en YouTube had ik het nooit kunnen doen. Ik woonde namelijk alleen in een studio, er was niemand om mijn heen. Mijn ouders sprak ik soms wel, mijn vrienden ook, maar verder niet echt mensen. Wekelijks sprak ik wel nog mijn therapeute, die enorm trots was, want ik deed het. En ik deed het alleen. Want ik wist dat alleen ik degene ben die dingen kan veranderen, niemand anders kan dat ooit voor mij doen. Ik kan kiezen voor herstel. Jij kan kiezen voor herstel. Hoe moeilijk het ook is, hoe eng het ook is, hoe zwaar het ook zal zijn. Het is het waard. Elke seconde. En ik deed het.
Ja, natuurlijk wilde ik soms opgeven als ik zag dat ik was aangekomen. Maar toen bedacht ik me waarom ik dit deed. Ik voelde me weer energiek, dag bij dag, stukje bij stukje, kreeg ik Jenny weer terug. Dat meisje dat ik zolang verloren was. Dat twaalfjarige meisje dat zorgeloos door het leven ging, kwam stukje bij beetje terug. Natuurlijk wel ouder en met iets meer vormen, maar ze was er weer. Jenny was back. Ik kon weer lachen, écht lachen. Ik kon weer springen, dansen, leven zonder pijn, zonder continu te denken aan eten. Ik durfde weer dingen te doen en ondernemen. Ik kreeg steeds meer mijn liefde voor eten terug. Ik ging recepten maken en plaatste die op mijn Instagram, die langzaam veranderde van een recovery account naar een foodie account.
In de tussentijd had ik steeds minder gesprekken met mijn therapeute, begon ik met mediteren en het doen van kleine work-outs. Elke dag zag ik dat ik sterker werd. Dit gaf me zo ontzettend veel kracht om door te zetten. Ik sprak mensen weer vanuit Jenny, ik ging weer naar etentjes en wat ze ook op tafel zetten, ik at gezellig mee (met mijn restricties aangezien ik wel lactose-intolerant, gluten-sensitief & PDS heb). En op 5 december kreeg ik mijn menstruatie weer terug. Na één keer ongesteld te zijn geweest toen ik dertien jaar oud was, was ik weer ongesteld. Ongelooflijk was het, maar dit laat zien dat je lichaam het aankan en kan herstellen. Maar wacht geen minuut langer, de tijd die je nu nog verspilt zal je nooit meer terugkrijgen. Dit was ook een van mijn grootste motivaties: ik wilde niet nog meer tijd verliezen. ‘You Only Live Once, Make It Count’.
Deze lockdown veranderde mijn leven voor eeuwig. Het was niet makkelijk en nog steeds ben ik nog niet 100% hersteld, denk ik. Er zijn gaten in mijn leven die niet zo makkelijk gevuld kunnen worden, dat heeft met mijn geschiedenis te maken, die ik ook deels op Youtube heb gezet. Daar wil ik nu nog aan werken. Dat is niet zwak, wat ik eerst dacht, maar juist een teken van kracht. Die ruimte is er, nu die eetstoornis minder ruimte inneemt.
En als laatste: als ik het kan, kan jij het ook.
Liefs,
Jenny
Geef een reactie