Alles draait om mij

De eetstoorniswereld was mijn veilige wereld. In die wereld draaide het om eten, het tellen van calorieën en compenseren. In die wereld was ik alleen maar bezig met mijn gewicht en met hoe ik eruitzag. Ik was bezig met het skippen van maaltijden en met het plannen van eetbuien. De eetstoorniswereld was heel klein, vertrouwd en vooral gericht op mezelf. In die wereld hoefde ik me niet bezig te houden met de ander. Alles draaide om mij.

Ik ben heel egoïstisch geweest tijdens mijn eetstoornisperiode. Dit is niet heel leuk om over mezelf te zeggen, maar het is wel de waarheid. Ik zou graag willen dat ik in die tijd een lief en zorgzaam persoon voor de ander was. Natuurlijk was ik dat soms ook wel, maar ik was vooral druk met mezelf en het in stand houden van de eetstoornis. Sommige dingen deed ik met een dubbele agenda. Ik deed dan bijvoorbeeld zogenaamd iets om de ander een plezier te doen, maar stiekem plezierde ik daar tegelijk ook de eetstoornis mee. Een voorbeeld hiervan is dat ik met alle liefde mijn moeder hielp met de boodschappen. Dat vond zij natuurlijk heel fijn, want dan hoefde ze niet alles zelf te sjouwen. Ze vond het lief van me dat ik meeging. Maar ik ging eigenlijk vooral mee, omdat ik dan invloed kon uitoefenen op wat er in de boodschappenkar terecht kwam. Mijn eetstoornis was dan weer blij.

Ik was dus veel met mezelf bezig en ik dacht dat mijn omgeving ook veel met mij bezig was. Dat waren ze natuurlijk ook, maar echt lang niet zo vaak als dat ik dacht. Ik werd soms echt paranoia en kon denken dat iedereen mij dik wilde hebben. Dat iedereen in mijn omgeving er alles aan deed om er maar voor te zorgen dat ik meer zou gaan eten en minder zou gaan bewegen.

Ik dacht ook dat mensen niet eerlijk tegen mij waren als ze bijvoorbeeld zeiden dat ik helemaal niet te dik was. Wat heb ik mensen dat kwalijk genomen zeg, omdat ik ze gewoon niet kon geloven. Ik vond het belachelijk dat ze over iedereen een eerlijke, oprechte mening hadden, maar dat ze tegen mij ‘logen’. Nu ik dit zo schrijf besef ik hoe ziek dit is. Ik dacht alleen maar dat iedereen mij voor de gek hield terwijl dit niet zo was. Opnieuw draaide alles dus weer om mij.

Heel hard gezegd heb ik ontzettend veel lak aan mijn omgeving gehad. Het interesseerde me niet zoveel hoeveel zorgen iedereen zich om mij maakte. Het was belangrijker dat ik over kon blijven geven en dunner zou worden. Mijn ouders deden echt alles voor mij. Elke keer weer gingen ze met mij mee naar therapie, omdat dat heel ver rijden was. Ze namen dagen voor me vrij, ze probeerden zoveel mogelijk thuis te zijn zodat ik niet alleen zou zijn. Ze luisterden naar de tips en adviezen van mijn behandelaren. En ik? Ik bedacht ondertussen een ander plan waarmee ik hen om de tuin kon leiden. Alles draaide om mij. Het boeide me niet wat mijn gedrag met de rest deed.

Ik weet dat ik mensen tot wanhoop heb gedreven met mijn gedrag. Ik weet dat ik mensen echt heel veel pijn heb gedaan. En toch ging ik ermee door, elke keer weer opnieuw. De eetstoornis was voor mij belangrijker dan wie of wat dan ook. Elke dag weer KOOS ik voor de eetstoornis. Ik koos ervoor om mijn omgeving te beduvelen. Ik koos ervoor om mijn eigen ongezonde gedrag in stand te houden. Ik heb ook heel vaak gedacht dat het allemaal makkelijker zou zijn als ik gewoon niet meer thuis zou wonen. Mijn ouders zouden zich dan geen zorgen meer hoeven te maken en ik zou mijn eigen gang kunnen gaan. Lekker makkelijk natuurlijk, om zo te denken.

Mijn behandelaar zei ooit tegen mij en mijn ouders: “Jij bent een gijzelnemer. Met jouw gedrag houd jij je hele gezin gegijzeld met jouw gedrag. Zij kunnen niks doen zonder dat jij het gezin, maar vooral ook jezelf dreigt kapot te maken. Als het niet gaat zoals jij het wil, dan dreig je met nog minder eten, met nog vaker overgevenmet nog meer laxeren“.

Die woorden kwamen binnen. In die tijd zat ik ook echt op een keerpunt. Ik wilde toen heel graag anders en was bereid om daar alles voor te doen. Opeens overviel mij dan ook een intens schuldgevoel naar mijn omgeving toe. Ik vond het zó erg dat ik mij als een egoïst had gedragen de afgelopen paar jaar. Ik vond het zó erg dat ik iedereen pijn had gedaan, maar er gewoon mee door ben gegaan. Ik besefte me hoeveel leed ik de ander heb aangedaan. Ik had spijt, diep spijt.

Voorheen werd mijn gedrag vaak op de eetstoornis afgeschoven. Ik deed zus of zo, want ik had een eetstoornis dus dat verklaarde dat gedrag. Ik snap deze gedachtegang en ben het er deels mee eens, maar ik heb geleerd dat je hierin wel je verantwoordelijkheid moet nemen. Het feit dat je een eetstoornis hebt wil niet zeggen dat je je dan maar altijd zo moet gedragen en andere mensen pijn moet doen. Ik wist heel goed dat ik mensen pijn deed met mijn gedrag, maar ik koos er om er mee door te gaan. Ik vond mezelf belangrijker dan de ander. Pas toen ik echt herstelde, durfde ik hier ook pas voor uit te komen. Ik heb mijn oprechte excuses aangeboden en ik zag toen pas in dat niet alles om mij draaide.

Fotografie: Giuseppe Milo

Danique

Geschreven door Danique

Reacties

9 reacties op “Alles draait om mij”

  1. Bedankt!!

  2. Beste Danique,

    Wat dapper, deze openhartige blog.

    Wat ik me wel afvraag, is het ‘egoïsme’ en gebrek aan rekenschap met anderen juist niet onderdeel en gevolg van een eetstoornis, dat je jezelf eigenlijk niet kwalijk kunt nemen? Ik kan me voorstellen dat dat gedrag juist voortkomt uit angst, in plaats van egoïsme en het een beschermingsmechanisme is om niet gekwetst te worden

    Hoe denk jij daarover?

  3. Wauw,bijzonder geschreven. Ik herken het best wel.. je bent niet jezelf door een eetstoornis en je kan niet jezelf zijn met een eetstoornis. Daarom vind ik.het een rotziekte.

  4. Maar Danique ik vind wel dat je er niet voor kiest hoor, je kunt er alleen voor kiezen om tegen drie eetstoornis in te gaan. Maar het beheerst je zo dat je bijna geen keuze hebt,.totdat je op een moment beseft wat de eetstoornis aanricht en wat hij met je doet.

    1. Helemaal eens met jou, Anne! Ik denk dat het nogal sterk uitgedrukt is dit te benoemen als een keuze. Tenslotte blijft het een ziekte. Je kiest er ook niet voor om de griep, kanker, een psychose, … te krijgen. Je kan alleen kiezen om er iets aan te doen.
      Ik denk ook niet dat alles om jou draaide. Maar eerder dat alles rond de eetstoornis draaide. En nee ik ben geen fan van het benoemen van een eetstoornis als een apart deel. Ik denk enkel dat je het niet zo extreem kan stellen dat alles rondom jou draait of dat dit egoïstisch zou zijn.
      Maar verder snap ik het punt wel dat je hiermee – onbewust – mensen pijn doet en dat die eetstoornis ook effect heeft op je omgeving. En dat achteraf er over praten en je excuses aanbieden helpend kan zijn om je verleden een plaats te geven en verder te gaan.

  5. Ik ben het ook met Anne eens: je kiest er niet voor om de ES in stand te houden, en ik zie het ook zeker niet als egoïstisch. Ik geef niks om mezelf, en toch doe ik mijn omgeving pijn door mezelf uit te hongeren. Ik geloof niet dat er mensen zijn die erom zouden kunnen geven. Ben ik dan egoïstisch? Terwijl ik mezelf ongeveer even hoog in waarde schat als een zak zand? Nee, ik denk van niet.

  6. Erg zwart wit deze blog.

    Denk dat je het nooit zo zwart wit kunt benoemen, als dat jij doet.
    Was het maar zo simpel, zoals jij omschrijft.
    Was het maar `slechts een keuze` , dan waren eetstoornissen gok ik veel minder hardnekkig en ingrijpend. Gedrag (en in dit geval een eetstoornis) heeft ook altijd nog `een functie` en ik ben van mening dat je veel mensen veel te kort doet, door het slechts als `een keuze` te benoemen en je de achterliggende, ingrijpende problematiek die een eetstoornis iemand (en het gezin) in zijn greep kan houden, enorm tekort doet door er op deze manier naar te kijken.

    Sorry, maar ik vrees dat je meer mensen met deze blog kwetst, dan helpt…………….

  7. Misschien hangt het er ook van af op welk punt je zit in je eetstoornis, en hoe je gewoonlijk met jezelf omgaat?
    Voor mij was het belangrijk om te horen dat ik lief moest zijn met mezelf, een harde aanpak (van anderen of mezelf) hielp niet. Maar in sommige gevallen is een schop onder je kont ook niet slecht, denk ik …
    Dankjewel voor het delen van je persoonlijke ervaring, Danique!

  8. Ik vind het heel interessant dat iedere keer wanneer hier een artikel geplaatst wordt waarin wordt gesuggereerd dat je ook iets van een keuze hebt in je eetstoornis of destructief gedrag, er gelijk allerlei reacties geplaatst worden met dat het echt geen keuze is en we er echt niets aan kunnen doen.

    Ik snap dat een eetstoornis niet iets is wat je zomaar verkiest. Ik snap dat er vaak een heel verhaal aan onderliggende problematiek onder ligt. Ik snap dat het absoluut niet mogelijk is om te kiezen voor ander gedrag. Dat je soms ook kiest om vast te blijven zitten in een patroon omdat je niet weet wat je anders moet.

    Maar, het is wel echt een keuze. Elke dag opnieuw. Elke boterham die je wel of niet opeet, elke lading eetbuivoer die je koopt, is echt een keuze. Het is verdomde moeilijk om het anders te doen. En het gedrag heeft ook een functie. Het is een bescherming tegen dingen die veel moeilijker zijn om mee om te gaan. Maar het is een keuze. En die keuze geeft ook een kracht. Dat is waar genezing begint, het besef dat je zelf echt je eigen gedrag ook in de hand hebt. En je moet genezing kiezen, elke dag opnieuw.

    Wat maakt dat het zo moeilijk is dat in te zien? Dat je zo moet verdedigen dat je er echt niets aan kunt doen? Ik herken het, ik was ook veel liever slachtoffer dan dader, en nu soms nog. Maar verantwoordelijkheid geeft ook kracht. Het maakt je minder afhankelijk. En het is die kracht, die keuze, die kan zorgen dat het ook anders wordt.

    Dus kies genezing. Elke dag opnieuw.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *