Angst om een compleet mens te zijn

Laatst vroeg iemand hoe ik het vond om over zulke persoonlijke dingen te schrijven? Door dit werk schrijf ik dagelijks over hele persoonlijke, vaak pijnlijke en soms zelfs lelijke dingen uit mijn leven. Iets wat ik eerst totaal niet deed. Je praat nu eenmaal niet makkelijk over problemen en stoornissen, zeker niet als dat ook nog eens over jezelf gaat. Toch probeer ik dat nu wel elke dag te doen, want waar zou ik bang voor moeten zijn?

Waarom praten we daar eigenlijk niet makkelijk over? Waar zijn we bang voor? Zijn we bang om een compleet mens te zijn, met alle lelijkheid die daar bij kan horen? Zijn we bang wat anderen daar van vinden, of willen we die aspecten van onszelf liever niet zien of accepteren? Maakt dat ons té echt? Te lelijk misschien? Als dat zo is, moeten we dan niet ons beeld van mens zijn veranderen? Doen we onszelf niet gigantisch te kort als we onszelf al in een verdomhoekje duwen, door bepaalde trekjes of problemen niet te erkennen? En misschien wel het belangrijkste; gaan we onszelf helemaal accepteren op die manier?

Je schrijft over over braken op de wc en eten uit de prullenbak; dingen waar je je best voor zou kunnen schamen. Vind je dat dan niet lastig? Maak je je nooit zorgen over de toekomst? Wat anderen dan van je zouden vinden, ook als je dit werk niet meer doet? Een hele begrijpelijke en goede vraag, dat is natuurlijk best iets waar je bij stil mag staan. Ik vind het namelijk helemaal niet onbelangrijk wat mensen van mij vinden en hoe ze naar mij kijken. Dat maakt mij wel degelijk uit, ook nadat ik heb geschreven over hoe borderline voor mij voelt.

Als ik het nog niet heb gelezen, moet ik het vertellen.

Als ik dit ervaar, als ik deze dingen doe en voel, dan zijn er veel meer mensen die dat ook moeten hebben. Natuurlijk dacht ik wel duizend keer dat ik de enige was die zo achterlijk deed, maar plots realiseerde ik mij ook dat dat bijna onmogelijk was. Hoe groot is nou de kans dat ik echt als enige, in mijn uppie, dit soort dingen doe? Dat helemaal niemand dat herkent op de hele wereld? Die kans leek mij ineens zo klein. Ik mag toch hopen dat ik niet zo onwaarschijnlijk uniek ben dat ik dit in mijn eentje ervaar!? Dacht ik.

Die gedachte stelde mij gerust. Tijdens groepstherapie en ook door meer te delen, werd deze gedachte alleen maar meer bevestigd. Elke keer als ik erover praatte, kreeg ik iets terug. Iets van herkenning of iets vanuit iemands eigen ervaring, vaak lagen we op veel vlakken veel dichterbij elkaar dan ik binnen mijn eigen muren had gedacht. Elke keer als ik die drempel overging werd ik gerustgesteld. Ik was niet gek en als ik dat wel was, waren we dat met z’n alle. Voor mij was dit gevoel zo belangrijk om mijn eigen problemen echt aan te durven kijken en mijzelf er niet voor te veroordelen. Hoe erg ik iets ook vond, hoe erg ik mij er ook voor schaamde, dit hoorde misschien wel gewoon bij het leven. Dit hoorde bij het mens zijn, dus ook bij mij en dat mocht oké zijn.

Elk verhaal dat ik las over taboes stelde mij gerust. Alle openheid over lelijke, maar menselijke dingen, voelde als een opluchting. Wat een bevrijding dat iemand daar over schrijft! Wat heerlijk dat iemand dit uitspreekt! Dat er over bepaalde taboes niet gesproken wordt, betekent natuurlijk niet dat niemand dit zal herkennen. Dat het onbespreekbaar lijkt, betekent niet dat het zich niet onder veel mensen afspeelt. Dat het onmogelijk voelt om hier over te praten, betekent misschien juist hoe belangrijk dat is om dat wél te doen. Als het moeilijk is, is er nog veel te winnen.

Als ik het nog niet heb gelezen, maar het wel zelf heb ervaren, betekent dat voor mij dat het zich wel degelijk afspeelt. Dat er misschien nog honderden meisjes thuis zitten met hetzelfde probleem, met dezelfde schaamtevolle gedachtes. Ik voelde mij enorm opgelucht bij het lezen van andermans verhaal, dus mijn verhaal kan voor iemand anders, als is het één iemand, net zo belangrijk zijn.

Regelmatig moet ik opnieuw een drempel over en bij de laatste punt onderaan een blog neem ik telkens bewust het besluit dit te willen delen. Ik hoef het niet te bespreken, ik hoef dit niet op te schrijven, maar wat vind ik zelf belangrijk in het leven? Vind ik het belangrijk om dingen voor mijzelf te houden en er niet over te praten? Of voegt het voor mij eigenlijk veel meer toe om open te zijn? Geen enkel antwoord is fout, maar wat het antwoord voor jou is, is wel erg belangrijk.

Het is menselijk, dus bespreekbaar.

Niets zo menselijk als een taboe. Vaak rust er een taboe op ongepaste, ongemakkelijke en gevoelige thema’s, iets waar denk ik alle mensen een handje van vol hebben. Vaak gaat het over de meest pure en meest natuurlijke onderwerpen die door ongemak en ongeschreven regels worden vermeden. Ergens heel erg begrijpelijk, want niet alles hoeft op straat te liggen, zeker niet als jij daar geen behoefte aan hebt. Maar wordt de kloof tussen mensen en het onbegrip niet alleen maar groter als we over zulke onderwerpen blijven zwijgen? Blijft het niet een taboe doordat we ons mond houden? Of zal het allemaal wel meevallen als we hier wel open over zijn?

Angst om een mens te zijn.

Als het over zulke menselijke dingen gaat waar we niet over durven te praten, zijn we dan niet in feite bang om een compleet mens te zijn? Bang voor wat anderen zullen denken als we ons van ons aller menselijkste kant laten zien? Of willen we zelf geen compleet mens zijn? Willen we altijd zijn wie we zijn op onze beste dagen?

Ik soms wel hoor. Ik wil niet jaloers zijn, ik wil niet geniepig vragen naar bevestiging, ik wil niet stiekem best veel scheten laten op een dag of door een kleine blaas regelmatig de wc gewoon net te laat halen. Die dingen wil ik allemaal niet, maar ze horen wel ontzettend bij mij, bijna elke dag. Dat voelt vaak slecht, lelijk en vies, maar het hoort denk ik ook bij het zijn van een compleet persoon. Door niet te praten houden we een beeld in stand wat misschien niet altijd klopt en wat ook niet hoeft te kloppen. Het hoeft allemaal niet erg en niet eng te zijn. Denk je eens in hoe veel ademruimte er komt als we al onze lelijke en vieze trekjes kunnen accepteren, van onszelf en elkaar. Op die plek wil ik elke dag scheten laten en in mijn broek plassen.