Bang om te zeggen dat het goed gaat

Als ik zeg dat het goed gaat, stopt het daar dan? Als het goed gaat, wat blijft er dan nog over? Als ik toegeef dat het beter gaat, wat verandert er dan allemaal? Als ik zeg dat het goed gaat, mag het dan nog slecht gaan? Antwoord geven op die meest gestelde vraag – “Hoe gaat het?” – en eerlijk zijn naar jezelf en je omgeving is niet zo makkelijk. Soms gaat het niet goed. Maar misschien gaat het op dit moment eigenlijk wél goed. En toch durf je dat niet volmondig te zeggen. Want ‘beter’ of ‘goed’ is fijn, maar is ook eng en onwennig.

Waar gaat het dan over?

Want misschien ontstaat er op dit moment wel eventjes een gat. Een gat, groot of klein, dat niet meteen opgevuld wordt. Het ging altijd of vaak over hoe het met je ging. Over moeilijke periodes, over therapie, over stappen die je voor- of achteruit hebt gezet. Je psychische worstelingen kunnen een lange tijd onderwerp van gesprek zijn. Alleen maar goed en belangrijk als dat kan en mag, maar als dat een lange tijd zo was, gaat dat natuurlijk ook wennen. Ook als je het niet zo wilt, wen je wel aan de aandacht en de vragen die telkens gesteld worden. Dat het niet goed gaat wordt normaal. Voor jou, maar misschien ook voor anderen. 

Überhaupt kan het ‘goed’ of ‘beter’ enorm wennen zijn op dit moment. Je voelt duidelijk verlichting, maar dat kan nog ongelofelijk onwennig en wantrouwend voelen. Een gevoel dat je lange tijd niet hebt ervaren en waar je nog helemaal geen zekerheid in hebt gevonden. Sterk nog, misschien ken je jezelf niet eens in deze periode. Je kent jezelf – hoe je denkt en je gedraagt – misschien heel goed als het slecht gaat, je weet dan precies waar je bij jezelf op aan kunt. Hoe geweldig het ook is dat het nu beter gaat; misschien is dit ook een fase waarin je jezelf echt even opnieuw moet leren kennen. En waarin jij eigenlijk meer vragen hebt, terwijl de vragen vanuit de buitenwereld minder kunnen worden. Waar kan en mag het nu eigenlijk over gaan? Stoppen gesprekken nadat je hebt gezegd dat het goed gaat? 

Het kan een nieuwe ontdekkingsreis zijn om voor jezelf en met jouw omgeving te zoeken naar waar je nu behoefte aan hebt. Hoe is dit voor jou en wil je daar meer over delen naar je omgeving toe? Want misschien zijn de mensen om je heen de aangewezen personen om jou ook hierbij, bij het ‘beter’, te begeleiden en daar samen vorm aan te geven. Het voelt misschien alsof dat normaal zou moeten zijn, dat het vanzelfsprekend goed zou moeten gaan en dat je dat – omdat je een mens bent – moet passen als een jas. Maar ik denk niet dat dat zo vanzelfsprekend is; soms moet je dat opnieuw leren. Leren hoe het voelt als het goed gaat en hoe je dan kunt handelen en je leven in kunt richten. 

Mag het nog slecht gaan?

Niets zo moeilijk als na een opgelucht gesprek over dat het eindelijk beter gaat, een week later te moeten toegeven dat je eigenlijk opnieuw tegen dingen aanloopt. Misschien zelfs wel tegen precies dezelfde dingen die al honderd keer besproken zijn. Het ging toch beter? Gek genoeg en vooral vervelend genoeg kan dat allemaal naast elkaar bestaan. Het kan over het algemeen beter gaan, terwijl je op dagelijkse basis ook nog vast kan lopen of je slecht kunt voelen. Mijn ervaring is dat mijn eigen oordeel over ‘dat het niet meer slecht mocht gaan’ vooral in de weg stond. Waarna elke misstap en slechte dag mijn eigen schuld was, uiteraard. Want het ging beter en dat had ik moeten vasthouden. Hoe moeilijk is het nou?!

Mijn omgeving begon daar uit zichzelf niet snel over, omdat ze mij ook liefdevol de positieve kant op wilde duwen. Uit angst om het negatieve en sombere aan te wakkeren, met de beste intensies, bespreek je het dan misschien minder snel. Niet omdat je het niet mag bespreken, maar omdat jij en je omgeving misschien ook maar proberen te doen wat goed is.

Als het goed gaat, of beter gaat, betekent dat niet dat het nooit meer slecht mag gaan. Je verandert namelijk niet als persoon, je krijgt geen nieuw hoofd en net zoals ieder mens (ook zonder eetstoornis) zul je moeilijke momenten en uitdagende periodes voor je voeten geworpen krijgen. Ook na herstel zitten er baaldagen bij of soms zelfs een enorm sombere periode. Omdat dat ook bij het leven hoort, de ups en downs horen erbij. Dus ja, het mag ook tijdens of na herstel – ook als het beter gaat – nog slecht gaan. 

Moet ik dan gelukkig zijn?

Het voelt misschien alsof het twee uitersten moeten zijn. Van slecht naar goed, want je omgeving zal wel ontzettend gerustgesteld zijn als ze horen dat het beter gaat, toch? Het kan voelen alsof zeggen dat het goed of beter gaat direct verbonden is met gelukkiger zijn, terwijl je dat misschien – op dit moment – nog helemaal niet voelt. Alsof er direct een hele hoop onuitgesproken verwachtingen bijkomen. Uitspreken dat het goed gaat, maakt alles echt en maakt die verwachting misschien ook meteen iets dat waargemaakt moet worden. Je kan niet meer terug, je mag niet meer terug, want het gaat nu goed.  

Misschien weet je niet eens echt wat je nu voelt, schipper je overal een beetje tussenin en voelt het warrig en troebel. Ook dat kan een verbetering zijn, een nieuwe fase, waarin je kunt aflezen dat alles in beweging is en je hard aan het werk bent. Maar dat betekent niet dat de verbetering meteen beter voelt, of dat je überhaupt het idee hebt dichter bij gelukkig te zijn. En dat kan opnieuw zwaar voelen, teleurstellend. Teleurstellend naar jezelf en naar de anderen, want je weet het even niet en bent bang dat ‘goed’ ingevuld wordt voor alles wat je nog helemaal niet ervaart. Alsof geluk nu om de hoek ligt en het uiteindelijk wellicht je eigen falen is, je eigen tekortkoming is, dat je dit dus niet hebt kunnen oppikken. 

Voor jezelf en je omgeving kan het wellicht helpend zijn om eens in kaart te brengen wat deze fase kenmerkt voor jou. Het gaat goed, dat is enorm fijn! Hoe ziet dat er voor jou persoonlijk uit? Wat maakt dat het goed gaat? Daar gaat het uiteindelijk om, want het is jouw leven en jouw herstel. 

Waar ben je bang voor?

Als het je angstig maakt om te zeggen dat het goed gaat, als je merkt dat je het niet durft, is het goed om dat eens te onderzoeken. Waar ben je precies bang voor? Wat maakt het eng, onwennig of vreemd om te zeggen dat het goed gaat? Wat speelt er mee voor jou of wat denk je te gaan verliezen? Je kan er veel over vragen en schroom niet om dat ook bij jezelf, met je omgeving of hier op Proud2Bme te bevragen. Daar komen misschien hele waardevolle inzichten uit die je leren omgaan met het feit dat het beter gaat. Je mag namelijk echt leren hoe dat is. Hoe dat is om te ervaren dat het beter kan gaan en hoe het voelt als je problemen en symptomen naar de achtergrond verdwijnen. Als er meer ruimte komt voor jou. 

Het mag goed gaan, vertrouw daarop. 

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.