Op zelfbeschadiging rust nog steeds een groot taboe. Het zou ”gek” zijn om te doen en niet ”horen”. Toch doen veel mensen het, zichtbaar en onzichtbaar. Uit ervaring weet ik wat voor eenzame strijd het kan zijn als je enerzijds worstelt met de drang om jezelf te beschadigen en anderzijds weet dat het iets is wat je niet ”hoort” te doen omdat het niet normaal is en een hele ongezonde manier is om met emoties om te gaan.
Op internet kwam ik verschillende bekentenissen tegen van mensen die kampen met zelfbeschadiging. In deze blog deel ik er tien. Deze bekentenissen kunnen jou, als je hier ook mee kampt, steun bieden en je het gevoel geven er wat minder alleen in te zijn.
♥ ”De enige reden dat ik mezelf niet meer beschadig is dat ik geen nieuwe littekens meer wil.”
♥ ”Ik schaam me voor mijn wonden en littekens en ik doe mijn best ze te verbergen, maar ergens hoop ik ook dat mijn therapeut ze een keer per ongeluk zal zien en er vragen over gaat stellen, zodat ik eindelijk kan zeggen hoe het echt met me gaat.”
♥ ”Hoewel ik mezelf al jaren niet meer beschadiging, trekt het nog steeds op momenten dat ik me slecht voel.”
♥ ”Als ik mezelf beschadig, dan vind ik het belangrijk dat het flink gaat bloeden, anders is het een soort nep-automutilatie en stel ik me aan.”
♥ ”Zodra ik zie dat mijn huid open springt, voel ik een enorme opluchting en vorm van ontspanning. Het is voor mij de enige manier om om te gaan met stress.”
♥ ”Als ik iemand zie met een klein krasje op een arm of hand, dan vraag ik me direct af of dat komt door zelfbeschadiging. Pas later realiseer ik me hoe erg ik gefocust ben op automutilatie.”
♥ ”Ik leer liever geen nieuwe mensen kennen omdat er altijd een punt komt waarop ik ze zal moeten vertellen over automutilatie. Uiteindelijk komen ze er toch wel achter door mijn zichtbare littekens. Ik ben bang dat ze daarom zullen afhaken en denken dat ik gek ben.”
♥ ”Ik beschadig mezelf in de hoop gezien te worden.”
♥ ”Ik vind het vreselijk om mezelf te beschadigen, maar ik doe het omdat ik denk dat het hoort bij mijn problemen en ziektebeeld. Ik ken mensen uit therapie die het ook doen. Zij worden serieuzer genomen en ik wil dat ook.”
♥ ”Ik ben al een paar jaar ”clean” en de littekens op mijn armen vervagen steeds meer. Soms ben ik hierdoor bang dat ik mijn verhaal vergeet. De lijnen op mijn armen herinnerden me er altijd aan waar ik vandaan kwam. Als die er niet meer zijn ben ik bang dat ik het fijne leven dat ik nu heb als vanzelfsprekend ga zien terwijl dat het niet voor mij is.”
Wat is jouw bekentenis?
Geef een reactie